1968: Οι εργάτες στην πρώτη γραμμή του «γαλλικού Μάη»

Με τη μορ­φή χιο­νο­στι­βά­δας εξε­λίσ­σο­νται τα γεγο­νό­τα στη Γαλ­λία το Μάη του 1968. Στις 3 Μάη αρχί­ζουν οι φοι­τη­τι­κές δια­δη­λώ­σεις απ’ τη Σορ­βό­νη και ταυ­τό­χρο­να οι συγκρού­σεις με την Αστυ­νο­μία. Η κυβέρ­νη­ση απο­φα­σί­ζει να ακο­λου­θή­σει πολι­τι­κή πυγ­μής, εκα­το­ντά­δες δια­δη­λω­τές συλ­λαμ­βά­νο­νται, η Αστυ­νο­μία χτυ­πά­ει με ασυ­νή­θι­στη βιαιό­τη­τα, αρχί­ζουν οι οδο­μα­χί­ες στο Παρί­σι. Μόνο το βρά­δυ της 6ης Μάη μετρή­θη­καν 481 τραυ­μα­τί­ες, εκ των οποί­ων 279 φοι­τη­τές. Το 61% των Παρι­ζιά­νων τάσ­σο­νται υπέρ των φοι­τη­τών, μόνο το 16% ενα­ντί­ον τους.

Στις 10 Μάη έρχε­ται η «Νύχτα των οδο­φραγ­μά­των». Το από­γευ­μα εκεί­νης της μέρας δεκά­δες χιλιά­δες δια­δη­λω­τές έχουν κατα­λά­βει το κέντρο του Παρι­σιού. Τώρα, πλέ­ον, στις δια­δη­λώ­σεις συμ­με­τέ­χουν οι μαθη­τές των λυκεί­ων και οι φοι­τη­τές των επαρ­χια­κών πανε­πι­στη­μί­ων, δε λει­τουρ­γεί κανέ­να εκπαι­δευ­τι­κό ίδρυ­μα. Οι δια­δη­λω­τές στή­νουν οδο­φράγ­μα­τα για να αντι­με­τω­πί­σουν τις επι­θέ­σεις της Αστυ­νο­μί­ας. Ακο­λου­θούν άγριες συμπλο­κές μέχρι τις 6 τα ξημε­ρώ­μα­τα. Ο Πρό­ε­δρος Ντε Γκολ ετοι­μά­ζε­ται να κατε­βά­σει τα τανκς. Το σχέ­διο ματαιώ­νε­ται, αφού οι εργα­ζό­με­νοι απο­φα­σί­ζουν να πάρουν την κατά­στα­ση στα χέρια τους.

Στις 11 Μάη, όταν στο Προ­ε­δρι­κό Μέγα­ρο των Ηλυ­σί­ων γινό­ταν η συζή­τη­ση για τη χρή­ση του στρα­τού, η πανί­σχυ­ρη συν­δι­κα­λι­στι­κή συνο­μο­σπον­δία της CGT (όπου δρα­στη­ριο­ποιού­νται τα στε­λέ­χη του Γαλ­λι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος), μαζί με την εργα­τι­κή σοσια­λι­στι­κή συνο­μο­σπον­δία κηρύσ­σουν γενι­κή απερ­γία για τις 13 Μάη. Η δια­δή­λω­ση εκεί­νη τη μέρα ήταν, κατά γενι­κή ομο­λο­γία, συγκλο­νι­στι­κή, αφού υπο­λο­γί­ζε­ται ότι πήρε μέρος σ’ αυτήν περί­που ένα εκα­τομ­μύ­ριο κόσμος.

Από εκεί­νη τη μέρα η εξέ­γερ­ση ξεφεύ­γει από τα όρια των φοι­τη­τών και των πανε­πι­στη­μί­ων, στην πρώ­τη γραμ­μή πλέ­ον βρί­σκο­νται οι βιο­μη­χα­νι­κοί εργά­τες. Το μεση­μέ­ρι της 16ης Μάη ο γενι­κός γραμ­μα­τέ­ας της CGT, Ζορζ Σεγκί, ρίχνει το σύν­θη­μα της απερ­γί­ας, σχε­δόν την ίδια στιγ­μή οι εργά­τες της «Ρενό» κατα­λαμ­βά­νουν το εργο­στά­σιο της εται­ρί­ας στο Μπι­γιαν­κούρ του Παρι­σιού. Στις 5 το από­γευ­μα οι απερ­γοί φθά­νουν τις 300.000, στις δέκα το βρά­δυ ξεπερ­νούν τις 600.000, σε τρία 24ωρα έχουν υπερ­βεί τα 6 εκα­τομ­μύ­ρια, σε πέντε μέρες οι απερ­γοί υπο­λο­γί­ζο­νται σε 10 εκα­τομ­μύ­ρια. Ο πρω­θυ­πουρ­γός Ζ. Πομπι­ντού, ανή­συ­χος, υπο­γρά­φει το βρά­δυ της 16ης Μάη διά­ταγ­μα κλή­σης των εφέ­δρων της χωρο­φυ­λα­κής υπό τα όπλα!