Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

2 Δεκεμβρίου 1956 — «Γκράνμα»: Όταν οι λαοί ξυπνούν γίνονται Κούβα

Ήταν σαν σήμε­ρα 2 Δεκεμ­βρί­ου 1956 όταν ένα πλοιά­ριο με το όνο­μα «Γκράν­μα», πλη­σιά­ζει στις ακτές της Κού­βας, στην Πλά­για Ολο­ρά­δα. Λίγα μέτρα πριν τις ακτές το πλοιά­ριο κολ­λά στη λάσπη. Οι 82 νέοι μαχη­τές-επα­να­στά­τες με επι­κε­φα­λής τον Φιντέλ Κάστρο απο­βι­βά­ζο­νται. Δύο ώρες χρειά­στη­κε μέχρι να περά­σουν τα λίγα μέτρα του βάλ­του που απει­λού­σε να τους κατα­πιεί. Έχο­ντας μόλις φτά­σει στο στα­θε­ρό έδα­φος της ακτής, ακού­γε­ται ο ήχος ενός βαρύ πυρο­βό­λου. Είχαν εντο­πι­στεί και στις δύο ώρες που χρειά­στη­κε να φτά­σουν στην ακτή η «επι­τρο­πή υπο­δο­χής» του δικτά­το­ρα Μπα­τί­στα είχε προ­λά­βει να πάρει θέση. Οι περισ­σό­τε­ροι σκοτώνονται.

Οι αποστολείς του σκάφους Granma αποβιβάζονται από το Los Cayuelos, δύο χιλιόμετρα από την παραλία Las Coloradas, στην ανατολική Κούβα, στις 2 Δεκεμβρίου 1956. Πηγή: εφημερίδα Granma.

Οι επι­βαι­νο­ντες του σκά­φους Granma απο­βι­βά­ζο­νται από το Los Cayuelos, δύο χιλιό­με­τρα από την παρα­λία Las Coloradas, στην ανα­το­λι­κή Κού­βα, στις 2 Δεκεμ­βρί­ου 1956. Πηγή: εφη­με­ρί­δα Granma.

Οι ενα­πο­μεί­να­ντες μαχη­τές, γύρω στους 20 άντρες, ανά­με­σά τους ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκε­βά­ρα, συνε­χί­ζουν και προ­ω­θού­νται στην ορο­σει­ρά Σιέ­ρα Μαέ­στρα. Ξεκι­νά ο ένο­πλος αγώ­νας. Δυό­μι­σι μήνες αργό­τε­ρα, ο Φιντέλ στη συνέ­ντευ­ξή του στον απε­σταλ­μέ­νο των «Νιου Γιορκ Τάιμς» δηλώ­νει: «Πολε­μά­με επί 79 ημέ­ρες και είμα­στε δυνα­τό­τε­ροι από ποτέ!». Η πορεία για τη νίκη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης είχε ανοίξει».

Το «Γκράν­μα» ένα πλοιά­ριο κατα­σκευ­ής του 1943 χωρη­τι­κό­τη­τας μόλις 20 ατό­μων, ξεκί­νη­σε από το Μεξι­κό στις 25 Νοεμ­βρί­ου με 82 επα­να­στά­τες, αφή­νο­ντας πίσω αρκε­τούς συντρό­φους τους. Κρι­τή­ριο για την επι­βί­βα­ση, η εμπει­ρία, το βάρος και το μέγεθος.

ου Granma στο Μεξικό

Μερι­κοί από τους επι­βά­τες του Granma στο Μεξικό

Το Χρονικό της Επανάστασης

1906 — 1921: Οι επα­να­στα­τι­κές ιδέ­ες υπό την επί­δρα­ση της Οχτω­βρια­νής Επα­νά­στα­σης κερ­δί­ζουν έδα­φος στην Κούβα.

1925: Ο Αντό­νιο Μέγια και ο Κάρ­λος Μπα­λί­νιο, συν­θέ­της του εθνι­κού ύμνου της Κού­βας, ιδρύ­ουν το ΚΚ Κούβας

1947: Ιδρύ­ε­ται σοσια­λι­στι­κό κόμ­μα. Από τη διά­σπα­σή του προ­έ­κυ­ψε αργό­τε­ρα η ομά­δα του Φιντέλ κάστρο

26 Ιου­λί­ου 1953: Η έφο­δος στους στρα­τώ­νες του Μον­κά­δα. Ομά­δες 160 οπλι­σμέ­νων ανταρ­τών εξα­πο­λύ­ουν ταυ­τό­χρο­νες επι­θέ­σεις στο στρα­τώ­να Μον­κά­δα, στο Σαντιά­γο της Κού­βας, και στη στρα­τιω­τι­κή εγκα­τά­στα­ση «Κάρ­λος Μανου­έλ ντε Σέσπε­δες» του Μπα­γιά­μο. Σκο­πός τους να αιφ­νι­διά­σουν τις δυνά­μεις του δικτά­το­ρα Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα, που είχε κατα­λά­βει την εξου­σία με πρα­ξι­κό­πη­μα ένα χρό­νο νωρί­τε­ρα (10 Μάρ­τη 1952) και να τον ανα­τρέ­ψουν. Οι δυνά­μεις του Μπα­τί­στα απο­κρού­ουν τις επι­θέ­σεις και συλ­λαμ­βά­νουν τους περισ­σό­τε­ρους από αντάρ­τες, μετα­ξύ αυτών και τον επι­κε­φα­λής τους, Φιντέλ Κάστρο. Ο Λαός έσω­σε τον Κάστρο και τους συλη­φθέ­ντες από το θάνα­το. Υπό την πίε­ση του λαού ο Μπα­τί­στα ανα­γκα­στη­κε να τους δώσει χάρη. Χωρίς τη Μον­κά­δα δεν θα υπήρ­χε η «Γκράν­μα» ούτε η Σιέ­ρα Μαέ­στρα, ούτε η ανε­πα­νά­λη­πτη νίκη του Κου­βα­νι­κού λαού. Ο λαός πίστε­ψε ότι η δικτα­το­ρία δεν είναι παντοδύναμη

2 Δεκεμ­βρί­ου 1956: Ξεκι­νά η ένο­πλη εξέ­γερ­ση όταν 82 επα­να­στά­τες απο­βι­βά­ζο­νται στις ακτές της Κούβας.

28 Δεκέμ­βρη 1958: Ο Τσε κατα­λαμ­βά­νει τη Σάντα Κλά­ρα. Ο δικτά­το­ρας Μπα­τί­στα φεύ­γει κυνη­γη­μέ­νος από τη χώρα αρπά­ζο­ντας 40 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια. Κατα­φεύ­γει στην Ισπα­νία του φασί­στα Φράνκο.

2 Ιανουα­ρί­ου 1959: Οι αντάρ­τες εισέρ­χο­νται στην Αβά­να. Χιλιά­δες λαού ξεχύ­νε­ται στους δρό­μους για να τους υπο­δε­χτεί. Η επα­νά­στα­ση επικρατεί…

Αρχί­ζει ένας νέος πόλε­μος, πιο δύσκο­λος, μα κι αυτός νικη­φό­ρος. Κόντρα στις συνω­μο­σί­ες, στον εξο­ντω­τι­κό οικο­νο­μι­κό απο­κλει­σμό, στην Κού­βα οικο­δο­μεί­ται μια κοι­νω­νία άλλη. Μια κοι­νω­νία που έχει στο κέντρο της προ­σο­χής της τον άνθρω­πο και τις ανά­γκες της.

Κοντά 60 χρό­νια μετά το Νησί της Επα­νά­στα­σης συνε­χί­ζει να δίνει μάχες, χωρίς ποτέ να ξεχνά το διε­θνι­στι­κό του καθήκον.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο