Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

20 ΧΡΟΝΙΑ από το σεισμό των 5,9R στην Πάρνηθα

7 Σεπτέμβρη 1999, ώρα 14:56:50. Για 15 δευτερόλεπτα ο εγκέλαδος χτυπά ισχυρά το Λεκανοπέδιο με 5,9 Ρίχτερ, σκορπώντας τρόμο, 143 νεκρούς και τεράστιες υλικές ζημιές…

Είκο­σι χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται το Σάβ­βα­το 7 Σεπτέμ­βρη 2019 από τη μεγά­λη κατα­στρο­φή. Από εκεί­νη τη μέρα, που απο­κα­λύ­φθη­κε με τρα­γι­κό τρό­πο πως μπρο­στά στο κέρ­δος οι καπι­τα­λι­στές δεν διστά­ζουν να θυσιά­σουν και ανθρώ­πι­νες ζωές, σε εργο­στά­σια και πολυ­κα­τοι­κί­ες με τρα­γι­κές κατα­σκευα­στι­κές ελλεί­ψεις. Μέσα από τα συντρίμ­μια ξεπη­δούν οι τερά­στιες ευθύ­νες των κυβερ­νή­σε­ων που κάνουν τα στρα­βά μάτια, νομι­μο­ποιούν και στη­ρί­ζουν αυτό το προ­δια­γε­γρα­μέ­νο έγκλη­μα

Σεισμός Αττική

(Α’ ΜΕΡΟΣ)

  • Ο σει­σμός χαρα­κτη­ρί­στη­κε επι­φα­νεια­κός, με εστια­κό βάθος από 9 έως 14 χιλιό­με­τρα και το επί­κε­ντρό του ήταν μόλις 18 χιλιό­με­τρα βορειο­δυ­τι­κά από το κέντρο της Αθή­νας, στους πρό­πο­δες της Πάρνηθας.
  • Οι περιο­χές που κυρί­ως χτυ­πή­θη­καν ανή­κουν στο λεγό­με­νο ημι­κύ­κλιο της Πάρ­νη­θας, δηλα­δή ήταν η Μετα­μόρ­φω­ση, το Μενί­δι, η Ν. Φιλα­δέλ­φεια, η Ν. Ιωνία, οι Θρα­κο­μα­κε­δό­νες, τα Ανω Λιό­σια, η Ν. Ερυ­θραία, η Κ. Κηφι­σιά, το Μαρού­σι, το Τατόι και λιγό­τε­ρο η Πετρού­πο­λη και ο Ασπρόπυργος.
  • Στο εργο­στά­σιο της «Ρικο­μέξ» η από­λυ­τη φρί­κη: Κατέρ­ρευ­σε κατα­πλα­κώ­νο­ντας δεκά­δες εργαζόμενους.
  • Σαν χάρ­τι­νος πύρ­γος έπε­σε το κτί­ριο της εται­ρεί­ας «Φουρ­λής», που στέ­γα­ζε διοι­κη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και απο­θή­κη ανταλ­λα­κτι­κών, κατα­πλα­κώ­νο­ντας δεκά­δες εργαζόμενους.
  • Στη φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία «Φαράν ΑΒΕΕ» στη Ν. Κηφι­σιά, κατέρ­ρευ­σε το τμή­μα του εργο­στα­σί­ου όπου στε­γά­ζο­νταν το ζυμω­τή­ριο και τα τμή­μα­τα συσκευα­σί­ας αλοιφών.
  • Ενα «ίσιω­μα» έγι­νε μέσα σε ελά­χι­στα δευ­τε­ρό­λε­πτα το κτί­ριο παρα­γω­γής, από το υπό­γειο, το ισό­γειο και τον πρώ­το όρο­φο του εργο­στα­σί­ου του «Παπου­τσά­νη».

🔻🔻

  • Δύο πολυώ­ρο­φες πολυ­κα­τοι­κί­ες στη Μετα­μόρ­φω­ση μετα­τρά­πη­καν μέσα σε δευ­τε­ρό­λε­πτα σε μπά­ζα. Στη μια πολυ­κα­τοι­κία, στην οδό Τατο­ΐ­ου 131, από τους τρεις ορό­φους δεν απέ­μει­νε παρά ένας σωρός από μπά­ζα. Στην οδό Χρυ­σο­λω­ρά, λίγες στιγ­μές ήταν αρκε­τές για να θαφτούν κάτω από τόνους μπά­ζα τα όνει­ρα και οι κόποι μιας ολό­κλη­ρης ζωής, για τις 16 οικο­γέ­νειες που ζού­σαν στην τετρα­ώ­ρο­φη πολυ­κα­τοι­κία που κατέρρευσε.
  • Πίν­δου και Γ. Παπαν­δρέ­ου, στη Ν. Φιλα­δέλ­φεια, μια τετρα­ώ­ρο­φη επί­σης πολυ­κα­τοι­κία σωριά­ζε­ται σαν πύρ­γος από τρα­που­λό­χαρ­τα, καλύ­πτο­ντας και το μαγα­ζί που βρι­σκό­ταν ακρι­βώς από κάτω.
  • Στο Μενί­δι και τα Ανω Λιό­σια ολό­κλη­ρες περιο­χές μοιά­ζουν με βομ­βαρ­δι­σμέ­νο τοπίο. Παντού ερείπια.

🔻🔻

  • Ο απο­λο­γι­σμός των νεκρών το πρώ­το βρά­δυ φτά­νει τους 27, αλλά μέρα με τη μέρα σκαρ­φα­λώ­νει κατά δεκά­δες, καθώς ήταν πολ­λοί οι εγκλω­βι­σμέ­νοι στα ερεί­πια, ειδι­κά στους εργα­σια­κούς χώρους, όπου οι δυνά­μεις της ΕΜΑΚ έδω­σαν μεγά­λη μάχη, κατα­φέρ­νο­ντας να απε­γκλω­βί­σουν αρκε­τούς, ανα­σύ­ρο­ντας όμως και πολ­λές δεκά­δες νεκρούς. Από την πρώ­τη μέρα βρέ­θη­καν επί­σης στην Ελλά­δα δια­σω­στι­κά συνερ­γεία από την Τουρ­κία, τη Γαλ­λία, την Ελβε­τία και τη Γερμανία.
  • Χιλιά­δες ακό­μα ήταν οι άστε­γοι. Μόνο στο Μενί­δι οι άστε­γοι ήταν 5.000! Από τις πρώ­τες μέρες ξεκί­νη­σε η δια­νο­μή σκη­νών και αργό­τε­ρα δημιουρ­γή­θη­καν καταυ­λι­σμοί σει­σμο­πλή­κτων που δια­τη­ρή­θη­καν για αρκε­τά χρό­νια, αφού τα επι­δό­μα­τα — ψίχου­λα που μοί­ρα­σε η κυβέρ­νη­ση δεν έφτα­ναν για να απο­κα­τα­στα­θούν οι κόποι ολό­κλη­ρης ζωής που έχα­σαν πολ­λές χιλιά­δες άνθρω­ποι από τον σεισμό.
  • Πολ­λές εκα­το­ντά­δες ήταν και οι εργα­ζό­με­νοι που έχα­σαν τη δου­λειά τους από τον σει­σμό, ενώ σοβα­ρές ζημιές σημειώ­θη­καν σε πολ­λά σχο­λεία και άλλα δημό­σια κτίρια.

Ο «Ριζο­σπά­στης» ξεκι­νά με το Α’ μέρος του μεγά­λου αφιε­ρώ­μα­τος στα 20 χρό­νια από αυτή την κατα­στρο­φή. Με ρεπορ­τάζ και αρθρο­γρα­φία για όλα όσα συνέ­βη­σαν τότε και που για πολ­λούς που το έζη­σαν λένε ακό­μα και σήμε­ρα πωςδεν πέρα­σε ούτε μια μέρα

«ΡΙΚΟΜΕΞ» — «ΦΑΡΑΝ»
Κτίρια — φέρετρα για δεκάδες εργαζόμενους

🔻🔻

Με βαρύ φόρο αίμα­τος πλή­ρω­σαν οι εργα­ζό­με­νοι τα Ρίχτερ του σει­σμού, τα «χάρ­τι­να» κτί­ρια που στέ­γα­ζαν μια σει­ρά επι­χει­ρή­σεις, την απου­σία πολι­τι­κής για την αντι­σει­σμι­κή θωρά­κι­ση και προ­στα­σία από όλες δια­χρο­νι­κά τις κυβερ­νή­σεις.

Τάφος για 39 ανθρώ­πους έγι­νε το εξα­ώ­ρο­φο κτί­ριο της «Ρικο­μέξ», στη λεω­φό­ρο Τατο­ΐ­ου στο Μενί­δι. Τα χρό­νια που ακο­λού­θη­σαν, στο εδώ­λιο δεν κάθι­σε κανέ­νας από τους ιδιο­κτή­τες της επι­χεί­ρη­σης, ενώ και όσοι αντι­με­τώ­πι­σαν κατη­γο­ρί­ες είτε απαλ­λά­χθη­καν είτε αθωώθηκαν.

Το πόρι­σμα των πραγ­μα­το­γνω­μό­νων, που εκδό­θη­κε στα τέλη του 2000, για τα αίτια της κατάρ­ρευ­σης εντό­πι­σε σωρεία σοβα­ρό­τα­των και εξό­φθαλ­μων παρα­βά­σε­ων: Το εμβα­δόν του οικο­πέ­δου που είχε κατα­λά­βει το κτί­ριο της επι­χεί­ρη­σης, ήταν τρι­πλά­σιο από αυτό που είχαν αγο­ρά­σει οι ιδιο­κτή­τες του. Από την πρό­σο­ψη φαι­νό­ταν ότι το κτί­ριο είναι τετρα­ώ­ρο­φο, αλλά από την πίσω πλευ­ρά είχαν υψω­θεί άλλοι δύο όρο­φοι, γεγο­νός που μεί­ω­νε τη στα­τι­κό­τη­τά του. Δύο υπό­γεια είχαν χτι­στεί χωρίς τοι­χία και είχαν μετα­τρα­πεί σε ορό­φους. Επί­σης, είχε προ­στε­θεί αυθαί­ρε­τα ημιώ­ρο­φος στο ισό­γειο σαν πατά­ρι. Κατα­σκευά­στη­καν αυθαί­ρε­τα απο­θή­κες και υπό­στε­γα στους ακά­λυ­πτους χώρους.

Τα σχέ­δια των οικο­δο­μι­κών αδειών ήταν δια­φο­ρε­τι­κά από τα σχέ­δια της οικο­δο­μής. Ενώ η άδεια προ­έ­βλε­πε 32 υπο­στυ­λώ­μα­τα, οι πραγ­μα­το­γνώ­μο­νες εντό­πι­σαν μόνο 24. Οι πλά­κες των ορό­φων κατα­σκευά­στη­καν χωρίς δοκά­ρια, με απο­τέ­λε­σμα να στη­ρί­ζο­νται σε υπο­στυ­λώ­μα­τα. Στον 2ο όρο­φο το ωφέ­λι­μο φορ­τίο που προ­βλε­πό­ταν από την άδεια ήταν 350 χιλιο­γραμ­μά­ρια ανά τετρα­γω­νι­κό μέτρο, όμως τα μηχα­νή­μα­τα που είχαν τοπο­θε­τη­θεί το ξεπερ­νού­σαν κατά πολύ, καθώς αντι­στοι­χού­σαν σε 500 χιλιο­γρ. ανά τετρ. μέτρο.

Με από­φα­ση του Διοι­κη­τι­κού Πρω­το­δι­κεί­ου Αθή­νας, το 2005 η Νομαρ­χια­κή Αυτο­διοί­κη­ση Ανα­το­λι­κής Αττι­κής κλή­θη­κε να κατα­βά­λει απο­ζη­μί­ω­ση σε συγ­γε­νείς θυμά­των. Το ποσό επι­δι­κά­στη­κε σαν χρη­μα­τι­κή ικα­νο­ποί­η­ση λόγω ψυχι­κής οδύ­νης από τις πρά­ξεις και παρα­λεί­ψεις της αρμό­διας Πολε­ο­δο­μι­κής Υπη­ρε­σί­ας, οι οποί­ες οδή­γη­σαν στην κατάρ­ρευ­ση του κτι­ρί­ου του εργοστασίου.

Η ίδια η επι­χεί­ρη­ση κατέ­θε­σε αίτη­ση πτώ­χευ­σης και δεν κατέ­βα­λε καμία απο­ζη­μί­ω­ση, ενώ οι ιδιο­κτή­τες της προ­χώ­ρη­σαν σε μια σει­ρά επι­χει­ρη­μα­τι­κές κινή­σεις, όπως πώλη­ση της εται­ρεί­ας σε πολυ­ε­θνι­κή, ίδρυ­ση και λει­τουρ­γία άλλων εται­ρειών σε Ελλά­δα και Τουρκία.

Προαναγγελθέν έγκλημα στη «ΦΑΡΑΝ»

Στη φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία «ΦΑΡΑΝ», στην περιο­χή της Κάτω Κηφι­σιάς, 8 εργα­ζό­με­νοι έχα­σαν τη ζωή τους και πάνω από δέκα τραυ­μα­τί­στη­καν σοβα­ρά, καθώς μεγά­λο τμή­μα του κτι­ρί­ου που στέ­γα­ζε την παρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα κατέρρευσε.

Και στην περί­πτω­ση αυτής της επι­χεί­ρη­σης απο­τυ­πώ­θη­κε με τρα­γι­κό τρό­πο το γεγο­νός ότι η ασφά­λεια και η ζωή των εργα­ζο­μέ­νων δεν έχουν καμία αξία μπρο­στά στα κέρ­δη, τονί­ζει η τότε πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας Εργα­ζο­μέ­νων στο Φάρ­μα­κο, Ζωή Σώκου. Η Ομο­σπον­δία ήταν διαρ­κώς παρού­σα στο χώρο από την Τρί­τη, τη μέρα που έγι­νε ο σει­σμός, μέχρι το Σάβ­βα­το, τη μέρα που ανα­σύρ­θη­κε ο τελευ­ταί­ος νεκρός εργα­ζό­με­νος. Η ίδια θυμά­ται ανθρώ­πους από τις δυνά­μεις της Πυρο­σβε­στι­κής που πάσχι­ζαν να απε­γκλω­βί­σουν εργα­ζό­με­νους, να σχο­λιά­ζουν πως τα σίδε­ρα στον οπλι­σμό του κτι­ρί­ου ήταν κατάλ­λη­λα «για σουβλάκια».

Τόσο η τότε πρό­ε­δρος της Ομο­σπον­δί­ας όσο και ο Βασί­λης Οψι­μος, εργα­ζό­με­νος την επο­χή εκεί­νη στο εργο­στά­σιο, υπεν­θυ­μί­ζουν πως στην πτέ­ρυ­γα που κατέρ­ρευ­σε δεν υπήρ­χε έξο­δος κιν­δύ­νου, ενώ η εξω­τε­ρι­κή σκά­λα που διέ­θε­τε το κτί­ριο ήταν από τα πρώ­τα κομ­μά­τια του εργο­στα­σί­ου που διέ­λυ­σε ο σει­σμός. Οι εργα­ζό­με­νοι που γλί­τω­σαν από το σει­σμό βρέ­θη­καν πολύ σύντο­μα μετά από αυτόν στην ανερ­γία, καθώς η εται­ρεία απέ­λυ­σε σχε­δόν όλο το προ­σω­πι­κό της παρα­γω­γι­κής μονάδας.

Η δίκη που ακο­λού­θη­σε ολο­κλη­ρώ­θη­κε το 2004, με το δικα­στή­ριο να μετα­τρέ­πει τις κατη­γο­ρί­ες, για όσους τελι­κά διώ­χθη­καν, από ανθρω­πο­κτο­νία με ενδε­χό­με­νο δόλο, σε ανθρω­πο­κτο­νία από αμέ­λεια και επι­βάλ­λο­ντας ποι­νές …τρο­χαί­ου ◾ 

ℹ️  Ενα στοι­χείο που ξεχω­ρί­ζει στην περί­πτω­ση της «ΦΑΡΑΝ» είναι το γεγο­νός ότι η επι­κιν­δυ­νό­τη­τα του κτι­ρί­ου είχε επι­ση­μαν­θεί σε μελέ­τη αρκε­τά χρό­νια νωρί­τε­ρα. Το 1986, η μηχα­νι­κός Ελέ­νη Μηλια­ρο­νι­κο­λά­κη και μέλος σήμε­ρα της ΚΕ του ΚΚΕ είχε συντά­ξει έκθε­ση για λογα­ρια­σμό της τότε «Εθνι­κής Φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νί­ας ΑΕ», θυγα­τρι­κής του ΕΟΦ, που ενδια­φε­ρό­ταν να αγο­ρά­σει τις συγκε­κρι­μέ­νες εγκαταστάσεις.

Σε αυτήν επι­σή­μα­νε ότι το κτί­ριο «δεν ενδεί­κνυ­ται για τις προ­βλε­πό­με­νες ανά­γκες» καθώς είχε «ζημιές στα υπο­στυ­λώ­μα­τα» από τον σει­σμό του 1981 και σημεί­ω­νε πως στο μέλ­λον «δεν θα ήταν ικα­νό να αντα­πε­ξέλ­θει κυρί­ως σε περί­πτω­ση σει­σμού»! Για τα συμπε­ρά­σμα­τά της οι τότε εργο­δό­τες της στην «Εθνι­κή Φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νία» όχι μόνο την αμφι­σβή­τη­σαν στέλ­νο­ντας την έκθε­ση για έλεγ­χο σε γνω­στό μελε­τη­τι­κό γρα­φείο, χωρίς να κατα­φέ­ρουν να την ανα­τρέ­ψουν, αλλά τις χρέ­ω­σαν και …πολι­τι­κές προθέσεις.

Παρό­μοιες αισχρό­τη­τες επα­να­λή­φθη­καν, με χυδαίο τρό­πο, και στη δίκη. Οι συνή­γο­ροι υπε­ρά­σπι­σης ορι­σμέ­νων κατη­γο­ρού­με­νων επι­χεί­ρη­σαν να παρου­σιά­σουν τους Ζωή Σώκου, Βασί­λη Οψι­μο και Ελέ­νη Μηλια­ρο­νι­κο­λά­κη, μάρ­τυ­ρες και οι τρεις στην υπό­θε­ση, ως «ομά­δα» που «με κατεύ­θυν­ση του ΚΚΕ» προ­σπά­θη­σαν «ενορ­χη­στρω­μέ­να» να κατη­γο­ρή­σουν τους ιδιο­κτή­τες και τον μηχα­νι­κό της επι­χεί­ρη­σης για την κατάρ­ρευ­ση του εργο­στα­σί­ου και τους θανά­τους που προκάλεσε!

Κι όλα αυτά, όταν ο σει­σμός έγι­νε η αφορ­μή για να απο­κα­λυ­φθούν οι εγκλη­μα­τι­κές τους ευθύ­νες για το ακα­τάλ­λη­λο κτί­ριο: Ηδη το 1964, όταν κατα­σκευά­στη­καν το υπό­γειο, το ισό­γειο και ο πρώ­τος όρο­φος, δεν εφαρ­μό­στη­καν τα προ­βλε­πό­με­να από την άδεια, αλλά μειώ­θη­καν σημα­ντι­κά οι δια­το­μές των υπο­στυ­λω­μά­των και οι οπλι­σμοί τους. Πάνω σε αυτά τα μισά σε δια­το­μή υπο­στυ­λώ­μα­τα προ­στέ­θη­καν το 1970 ακό­μα δύο όρο­φοι, ενώ όταν το 1986 δια­πι­στώ­θη­κε και επι­ση­μάν­θη­κε η ανε­πάρ­κεια των υπο­στυ­λω­μά­των, το πρό­βλη­μα δεν αντιμετωπίστηκε.

Σε άλλους χώρους δουλειάς

Εξι νεκροί εργα­ζό­με­νοι ανα­σύρ­θη­καν από τα συντρίμ­μια του κτι­ρί­ου της εται­ρεί­ας «Φουρ­λής», που στέ­γα­ζε διοι­κη­τι­κές υπη­ρε­σί­ες και απο­θή­κη ανταλ­λα­κτι­κών. Οσο για τους δεκά­δες εγκλω­βι­σμέ­νους στα χαλά­σμα­τα, είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι ο αριθ­μός τους παρέ­με­νε για πολ­λές ώρες αδιευ­κρί­νι­στος. Εξι εργα­ζό­με­νοι σκο­τώ­θη­καν στην επι­χεί­ρη­ση «ΒΙΟΚΥΤ» και τρεις στη «Φιλο­πλάστ ΕΠΕ».

Ενας νεκρός εργαζόμενος ήταν ο απολογισμός του σεισμού στο εργοστάσιο της επιχείρησης «Παπουτσάνης». Το κλαδικό Συνδικάτο Ελαιουργοσαπωνοποιών και Χημικής Βιομηχανίας έχει καθιερώσει στη μνήμη του αδικοχαμένου συναδέλφου να οργανώνει κάθε χρόνο στις 7 Σεπτέμβρη εκδήλωση στο χώρο του εργοστασίου, που λειτουργεί πλέον σε άλλες εγκαταστάσεις, με θέμα την προστασία της Υγείας και της Ασφάλειας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. 20 ΧΡΟΝΙΑ από το σεισμό 59R Πάρνηθα ΡιζοσπάστηςΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ
Παρεμβάσεις, πρωτοβουλίες και οργάνωση της αλληλεγγύης από την πρώτη ώρα 🔻🔻

Κορυφαία στιγμή το 25ο Φεστιβάλ ΚΝΕ — «Οδηγητή» που μετατράπηκε σε μια μεγάλη εκδήλωση αλληλεγγύης και συγκέντρωσης οικονομικής βοήθειας για τους σεισμόπληκτους

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώ­τη στιγ­μή βρέ­θη­καν στο πλευ­ρό των ανθρώ­πων που έχα­σαν συγ­γε­νείς, σπί­τια, που κατα­στρά­φη­καν ολο­σχε­ρώς. Στα σημεία που κατέρ­ρευ­σαν πολυ­κα­τοι­κί­ες και εργο­στά­σια έσπευ­σαν στε­λέ­χη και βου­λευ­τές του Κόμ­μα­τος. «Ρικο­μέξ», «Φαράν», «Φουρ­λής», αλλά και Μενί­δι, Νέα Φιλα­δέλ­φεια, Μετα­μόρ­φω­ση, Ανω Λιό­σια. Η ΚΟΑ του ΚΚΕ, μπρο­στά σ’ αυτήν τη σκλη­ρή δοκι­μα­σία του λαού της Αθή­νας, καλεί τα στε­λέ­χη και τα μέλη του Κόμ­μα­τος και της ΚΝΕ, με ψυχραι­μία και απο­φα­σι­στι­κό­τη­τα, να συμ­βά­λουν οργα­νω­μέ­να με κάθε δυνα­τό τρό­πο στην αντι­με­τώ­πι­ση των συνε­πειών του σεισμού.

Κόντρα στη λογι­κή του φυσι­κού φαι­νο­μέ­νου και της φυσι­κής κατα­στρο­φής που καλ­λιερ­γού­σαν τα αστι­κά κόμ­μα­τα και ο αστι­κός Τύπος, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εκδί­δει λίγες μέρες μετά ανα­κοί­νω­ση, με την οποία δεί­χνει τον ένο­χο και καλεί το λαό να διεκ­δι­κή­σει και να οργα­νώ­σει την πάλη του για καλύ­τε­ρους όρους δια­βί­ω­σης ακό­μα και μέσα στους καταυ­λι­σμούς που έχουν αρχί­σει να στήνονται.

«Ο κατα­στρο­φι­κός σει­σμός έδει­ξε, με τη δική του μακά­βρια μορ­φή, το σημε­ρι­νό δρό­μο ανά­πτυ­ξης της ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, όπου το κέρ­δος πρω­τεύ­ει και ο άνθρω­πος περισ­σεύ­ει. Ανέ­δει­ξε τη ζωτι­κή ανά­γκη ο λαός μας να διεκ­δι­κή­σει το φιλο­λαϊ­κό δρό­μο, που θα αντι­με­τω­πί­ζει και ανά­λο­γα προ­βλή­μα­τα (…) Το ΚΚΕ καλεί τους πλη­γέ­ντες να δρα­στη­ριο­ποι­η­θούν και να οργα­νώ­σουν την πάλη τους, να διεκ­δι­κή­σουν τα δικαιώ­μα­τά τους, για την καλύ­τε­ρη δια­βί­ω­σή τους και με τη δημιουρ­γία Επι­τρο­πών κατά Καταυ­λι­σμό, κατά Συνοι­κία, κατά Δήμο και Περιο­χή». Και κατα­θέ­τει πλαί­σιο αιτη­μά­των για την ανα­κού­φι­ση των πληγέντων.

Αμέ­σως μετά, το Κόμ­μα κατα­θέ­τει υπό­μνη­μα στον τότε πρω­θυ­πουρ­γό με τις προ­τά­σεις του ΚΚΕ για το πώς πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στεί το ζήτη­μα που προ­κύ­πτει με τους ανέρ­γους, εργα­ζό­με­νους, όσο και με τους βιο­τέ­χνες και εμπό­ρους που έχα­σαν τη δου­λειά τους εξαι­τί­ας της κατα­στρο­φής. Και υπο­γραμ­μί­ζει την υπο­χρέ­ω­ση της κυβέρ­νη­σης να εξα­σφα­λί­σει γρή­γο­ρα φθη­νή και γερή λαϊ­κή στέ­γη για όσους έπα­θαν ζημιές. Η Ευρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΚΚΕ κατα­θέ­τει στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο κατε­πεί­γον ψήφι­σμα, με το οποίο ζήτη­σε τη διά­θε­ση όλων των απα­ραί­τη­των χρη­μα­το­δο­τι­κών μέσων από την ΕΕ.

20 ΧΡΟΝΙΑ σεισμός 5,9R - Πάρνηθα Ριζοσπάστης

Το 25ο Φεστιβάλ ΚΝΕ — «Οδηγητή»

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρω­το­στα­τούν σε ένα πρω­τό­γνω­ρο κύμα αλλη­λεγ­γύ­ης. Το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ (16 — 19 Σεπτέμ­βρη) μετα­τρέ­πε­ται σε μια μεγά­λη εκδή­λω­ση αλλη­λεγ­γύ­ης και συγκέ­ντρω­σης οικο­νο­μι­κής βοή­θειας για τους σεισμόπληκτους.

Η ΚΝΕ απο­φα­σί­ζει και απο­δί­δει τα έσο­δα του Φεστι­βάλ στον Οργα­νι­σμό Σχο­λι­κών Κτι­ρί­ων για την απο­κα­τά­στα­ση των σχο­λεί­ων που είχαν πλη­γεί από το σει­σμό. Με παρέμ­βα­σή της επι­ση­μαί­νει πως σ’ αυτές τις δύσκο­λες ώρες πρώ­τη επι­δί­ω­ξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ είναι αυτή η μεγά­λη διορ­γά­νω­ση, το Φεστι­βάλ της ΚΝΕ, που για 25 χρό­νια αγκα­λιά­ζε­ται από τη νεο­λαία όλης της Ελλά­δας, να δώσει ώθη­ση στο ηθι­κό του λαού και της νεο­λαί­ας της Αθήνας.

Με ψηλά το κεφά­λι να αντι­με­τω­πί­σουν την κατά­στα­ση, να διεκ­δι­κή­σουν αυτά που ανή­κουν στους εργα­ζό­με­νους και τη νεο­λαία, να παλέ­ψουν και για άμε­σα μέτρα. Σ’ αυτήν την κατεύ­θυν­ση, η προ­σπά­θεια που έκα­νε το ΚΚΕ, και με την ανα­κοί­νω­ση του Πολι­τι­κού Γρα­φεί­ου, βοη­θά­ει στην οργά­νω­ση της πάλης για να αντι­με­τω­πι­στούν οι συνέπειες.

Και τονί­ζει: «Καλού­με τους χιλιά­δες επι­σκέ­πτες του Φεστι­βάλ, αλλά και τους δεκά­δες καλ­λι­τέ­χνες που θα παρου­σιά­σουν τη δου­λειά τους στο τετρα­ή­με­ρο των εκδη­λώ­σε­ών μας, να συνει­σφέ­ρουν απο­φα­σι­στι­κά. Μαζί και με το οικο­νο­μι­κό απο­τέ­λε­σμα του Φεστι­βάλ μας, ως συμ­βο­λι­κή κίνη­ση, να στη­ρί­ξου­με την προ­σπά­θεια που κάνει ο Οργα­νι­σμός Σχο­λι­κών Κτι­ρί­ων για την απο­κα­τά­στα­ση βλα­βών που υπάρ­χουν σε σχο­λι­κά συγκρο­τή­μα­τα των πλη­γει­σών περιο­χών».

Στις αρχές Οκτώ­βρη, η ΚΝΕ διορ­γα­νώ­νει ένα δεκα­ή­με­ρο αλλη­λεγ­γύ­ης και πολι­τι­στι­κής παρέμ­βα­σης στους καταυ­λι­σμούς των σει­σμο­πλή­κτων. Είναι μια κίνη­ση ενί­σχυ­σης της ανά­γκης να αντι­με­τω­πι­στεί η κατά­στα­ση με το κεφά­λι ψηλά και να διεκ­δι­κή­σουν οι πλη­γέ­ντες αυτά που τους ανήκουν.

Ο «Ριζο­σπά­στης» και ο ραδιο­τη­λε­ο­πτι­κός σταθ­μός «902» παίρ­νουν την πρω­το­βου­λία να συγκε­ντρώ­σουν χρή­μα­τα για τις οικο­γέ­νειες των θυμά­των του πρό­σφα­του κατα­στρο­φι­κού σει­σμού στην Αττι­κή, ανοί­γο­ντας στην Εθνι­κή Τρά­πε­ζα λογα­ρια­σμό. Οι ανα­γνώ­στες του «Ριζο­σπά­στη» και οι ακρο­α­τές και τηλε­θε­α­τές του «902» αντα­πο­κρί­νο­νται άμε­σα, εκδη­λώ­νο­ντας έτσι έμπρα­κτα τη συμπα­ρά­στα­ση και την αλλη­λεγ­γύη τους.

ΠΑΜΕ — ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ — ΦΟΡΕΙΣ
Η πάλη οργανώνεται στα χαλάσματα και στους τόπους δουλειάς

  • Αλλη­λεγ­γύη — οργά­νω­ση — διεκ­δί­κη­ση: Με οδη­γό αυτό το τρί­πτυ­χο οργα­νώ­θη­καν από την πρώ­τη στιγ­μή οι αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες από σωμα­τεία, φορείς και Επι­τρο­πές Αγώ­να των σει­σμό­πλη­κτων που στή­θη­καν στις γει­το­νιές και τους καταυ­λι­σμούς. Ενας αγώ­νας που ξεκί­νη­σε από τα χαλά­σμα­τα, έφτα­σε μέχρι τη Βου­λή, τα υπουρ­γεία, ακό­μα και τις Βρυ­ξέλ­λες, ανα­δει­κνύ­ο­ντας από τη μία τα εργο­δο­τι­κά εγκλή­μα­τα στα εργο­στά­σια — φέρε­τρα και από την άλλη την αθλιό­τη­τα και τον εμπαιγ­μό, που βίω­σαν οι χιλιά­δες άστε­γοι σεισμόπληκτοι.
  • Το ΠΑΜΕ από την πρώ­τη ώρα του σει­σμού σημαί­νει συνα­γερ­μό: Αντι­προ­σω­πεί­ες του σπεύ­δουν στα συντρίμ­μια των εργο­στα­σί­ων, με τη Γραμ­μα­τεία του να «καλεί τα συν­δι­κά­τα, τις ταξι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές δυνά­μεις να πρω­το­στα­τή­σουν στη χορή­γη­ση βοή­θειας προς τους πλη­γέ­ντες». Με παρέμ­βα­σή του, την ίδια μέρα, το ΔΣ του Συν­δι­κά­του Οικο­δό­μων Αθή­νας απαι­τεί από την κυβέρ­νη­ση να πάρει μέτρα και καλεί όλα τα μέλη του να συγκε­ντρω­θούν στα Παραρ­τή­μα­τα και να είναι σε ετοι­μό­τη­τα για να προ­σφέ­ρουν τη βοή­θειά τους όπου υπάρ­χει ανά­γκη. Ταυ­τό­χρο­να, εργα­τι­κά σωμα­τεία συμ­βάλ­λουν στην ανά­δει­ξη των αιτιών του κακού που βρή­κε τις φτω­χο­γει­το­νιές της Αττι­κής. Σε επό­με­νή του παρέμ­βα­ση, το ΠΑΜΕ σημειώ­νει: «Με το αίμα της και πάλι η εργα­τι­κή τάξη της χώρας μας πλη­ρώ­νει την αδη­φα­γία του κεφα­λαί­ου». Τις ίδιες μέρες, κλα­δι­κά συν­δι­κά­τα, όπως των Κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γών, περιο­δεύ­ουν σε χώρους δου­λειάς, ανα­δει­κνύ­ο­ντας σοβα­ρά προ­βλή­μα­τα των εργα­τών, όπως και εργο­δο­τι­κές πιέ­σεις να συνε­χί­ζε­ται η δου­λειά σε ακα­τάλ­λη­λα κτίρια.
  • Στο μετα­ξύ, η αγα­νά­κτη­ση φου­ντώ­νει στις ρημαγ­μέ­νες λαϊ­κές συνοι­κί­ες. Οι Επι­τρο­πές Αγώ­να που στή­νο­νται αρχί­ζουν τις κινη­το­ποι­ή­σεις. Καθη­με­ρι­νά γίνο­νται κλει­σί­μα­τα δρό­μων, παρεμ­βά­σεις σε δήμους και Νομαρ­χί­ες, παρα­στά­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας σε υπουρ­γεία, συνα­ντή­σεις με εκπρο­σώ­πους κομ­μά­των. Π.χ. σε μαζι­κή αγω­νι­στι­κή συγκέ­ντρω­ση των πλη­γέ­ντων του Μενι­δί­ου, στις 26 Σεπτέμ­βρη, όταν πλέ­ον γίνε­ται καθα­ρό ότι η κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ τους κοροϊ­δεύ­ει, οι κάτοι­κοι ξεσπούν και ζητούν άμε­σα κον­δύ­λια για την πλή­ρη απο­κα­τά­στα­ση. Οι ομι­λη­τές καταγ­γέλ­λουν ότι το αρμό­διο υπουρ­γείο (ΥΠΕΧΩΔΕ) «σκό­πι­μα βγά­ζει σπί­τια κατοι­κή­σι­μα για να μην μας απο­ζη­μιώ­σει… Οι κυβερ­νώ­ντες δεν είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να εφαρ­μό­σουν κανέ­να πρό­γραμ­μα άμε­σα για την επί­λυ­ση των προ­βλη­μά­των μας». Απαι­τούν να δοθεί δωρε­άν λαϊ­κή κατοι­κία και όταν επι­χει­ρεί να παρέμ­βει στέ­λε­χος της κυβέρ­νη­σης, φωνά­ζουν: «Οι εξαγ­γε­λί­ες είναι μια απά­τη, όχι άλλα βάρη στου λαού την πλά­τη».
  • Τις ίδιες μέρες, το ΠΑΜΕ διορ­γα­νώ­νει πλα­τιά σύσκε­ψη συν­δι­κά­των και συν­δι­κα­λι­στών για την προ­ε­τοι­μα­σία συλ­λα­λη­τη­ρί­ου, ενώ στε­λέ­χη του οργώ­νουν τους τόπους δου­λειάς. Απο­φα­σί­ζει να στή­σει κιό­σκια στις πλη­γεί­σες περιο­χές, που λει­τουρ­γούν ως σημεία συνά­ντη­σης για τους εργα­ζό­με­νους, και απαι­τεί την απα­γό­ρευ­ση απο­λύ­σε­ων σε εργο­στά­σια «κόκ­κι­να» ή «κίτρι­να», εξα­σφά­λι­ση στέ­γης, ενοι­κιο­στά­σιο για κατοι­κί­ες και μικρο­μά­γα­ζα, σει­σμι­κούς ελέγ­χους, οικο­νο­μι­κή στή­ρι­ξη των πλη­γέ­ντων. Καταγ­γέλ­λει επί­σης εκβια­σμούς, αυταρ­χι­σμό και απο­λύ­σεις στους τόπους δου­λειάς. Το συλ­λα­λη­τή­ριο που διορ­γα­νώ­νει στις 12 Οκτώ­βρη γίνε­ται βήμα κατα­δί­κης της «μετα­σει­σμι­κής κοροϊ­δί­ας» και στέλ­νει το μήνυ­μα της αγω­νι­στι­κής διεκ­δί­κη­σης για τις ανά­γκες των σεισμοπλήκτων.

Μόνος δρόμος η οργάνωση από τα κάτω

  • Ο Χάρης Κωστό­που­λος τον Σεπτέμ­βρη του 1999 δρα­στη­ριο­ποιού­νταν σε συλ­λό­γους γονέ­ων και κηδε­μό­νων. Το σπί­τι του είχε χαρα­κτη­ρι­στεί «κίτρι­νο» και θυμά­ται τις πρώ­τες πρω­το­βου­λί­ες οργά­νω­σης. Οπως εξη­γεί, «οι επι­τρο­πές, που ήταν ανά γει­το­νιά, αγκα­λιά­στη­καν από την πλειο­ψη­φία των σει­σμό­πλη­κτων. Στην πορεία εξε­λί­χτη­καν σε αγω­νι­στι­κό διεκ­δι­κη­τι­κό κίνη­μα με κεντρι­κό αίτη­μα την “πλή­ρη απο­κα­τά­στα­ση των σει­σμό­πλη­κτων από το κρά­τος”. Ταυ­τό­χρο­να διεκ­δι­κού­σα­με αντι­σει­σμι­κό έλεγ­χο, ιδιαί­τε­ρα για τα σχο­λεία αλλά και για το σύνο­λο του δήμου, πράγ­μα που μέχρι και σήμε­ρα δεν έχει πραγματοποιηθεί».
  • Το κρά­τος στά­θη­κε απέ­να­ντι στους πλη­γέ­ντες. Ο Χ. Κωστό­που­λος θυμά­ται τον εμπαιγ­μό με τις απο­ζη­μιώ­σεις: Η κυβέρ­νη­ση έστει­λε τους άστε­γους στα νύχια των κατα­σκευα­στι­κών ομί­λων και στον τρα­πε­ζι­κό δανει­σμό. Η επι­δό­τη­ση του δανεί­ου δεν έφτα­νε για να φτια­χτεί ξανά το γκρε­μι­σμέ­νο σπί­τι, με απο­τέ­λε­σμα ακό­μα και σήμε­ρα να υπάρ­χουν χρε­ω­μέ­να νοι­κο­κυ­ριά. «Τους καταγ­γεί­λα­με και τότε και τώρα, από την πρώ­τη στιγ­μή απο­κα­λύ­ψα­με ότι το κρά­τος επι­δο­τού­σε τους μεγα­λο­ερ­γο­λά­βους και όχι τους πλη­γέ­ντες. Σαν να μην έφτα­νε δηλα­δή ο καη­μός χιλιά­δων λαϊ­κών οικο­γε­νειών για τους χαμέ­νους κόπους μιας ζωής…».
  • «Ανά­με­σα στις κινη­το­ποι­ή­σεις μας ήταν και μια παρά­στα­ση δια­μαρ­τυ­ρί­ας στο Ευρω­κοι­νο­βού­λιο, στις Βρυ­ξέλ­λες», θυμά­ται ο Χ. Κωστό­που­λος. «Εκεί κατέρ­ρευ­σαν οι κυβερ­νη­τι­κές υπο­σχέ­σεις για τη “συν­δρο­μή της ΕΕ”. Η αρμό­δια Επι­τρο­πή δήλω­σε ότι …συμπά­σχει, αλλά ότι δεν υπάρ­χουν κον­δύ­λια, δηλα­δή δεν πήρα­με δεκά­ρα τσακιστή!».
  • Ο Πανα­γιώ­της Γεώρ­γος ήταν τότε μέλος της διοί­κη­σης του Συν­δέ­σμου ΕΒΕ Αχαρ­νών και είχε κατα­στρα­φεί το σπί­τι του ολο­σχε­ρώς, όπως και το μικρο­μά­γα­ζό του. Σημειώ­νει ότι οι κάτοι­κοι μόνοι τους έστη­σαν τους καταυ­λι­σμούς, όπως στην Αγία Τριά­δα με 621 άτο­μα. Πολ­λοί έκα­ναν μέχρι και Χρι­στού­γεν­να στα αντί­σκη­να. «Γρή­γο­ρα κατα­λά­βα­με ότι θα τρα­βή­ξει πολ­λούς μήνες και χρό­νια αυτή η κατά­στα­ση, οπό­τε η οργά­νω­ση ήταν ο μόνος δρό­μος για την ανα­κού­φι­σή μας. Φτιά­ξα­με επι­τρο­πή, βάλα­με μέχρι και υπεύ­θυ­νο σίτι­σης για να μοι­ρά­ζο­νται τα τρό­φι­μα που συλ­λέ­γα­με από τους διά­φο­ρους φορείς σύμ­φω­να με τις ανά­γκες των πλη­γέ­ντων. Αντί­στοι­χα μοι­ρά­ζα­με και τα είδη πρώ­της ανά­γκης, υγιει­νής κ.λπ. Τα προ­βλή­μα­τα που προ­έ­κυ­πταν ήταν πολύ σοβα­ρά και απαι­τού­σαν επεί­γο­ντα μέτρα, όπως οι κίν­δυ­νοι μολύν­σε­ων από τα χαλά­σμα­τα, ακό­μα και η απο­κο­μι­δή των μπα­ζών έγι­νε αντι­κεί­με­νο διεκ­δί­κη­σης. Τα κοντέι­νερ ήρθαν μετά από πιέ­σεις των αγώ­νων μας». Ο Π. Γεώρ­γος εξη­γεί ότι κάθε βρά­δυ γινό­ταν Συνέ­λευ­ση στον καταυ­λι­σμό, συζη­τιό­νταν τα νέα προ­βλή­μα­τα, οι πρω­το­βου­λί­ες που θα πάρουν, ο συντο­νι­σμός με άλλες γει­το­νιές, οι προτεραιότητες.
  • Ο Θάνος Τρα­βα­σά­ρος το 1999 ήταν δημο­τι­κός σύμ­βου­λος Αχαρ­νών. Οπως λέει, 1.100 σπί­τια κατε­δα­φί­στη­καν, γύρω στα 7.000 κτί­ρια είχαν χαρα­κτη­ρι­στεί «κίτρι­να» και η πόλη θρή­νη­σε 27 νεκρούς. Στις σκη­νές έμε­ναν χιλιά­δες, σε 7 καταυ­λι­σμούς, με τον μεγα­λύ­τε­ρο του πρώ­ην στρα­το­πέ­δου Καπο­τά να υπάρ­χει ακό­μα και σήμε­ρα με μερι­κούς σει­σμό­πλη­κτους. Σημειώ­νει ότι «επει­δή οι απο­ζη­μιώ­σεις ήταν ελά­χι­στες, πολ­λοί επι­σκεύ­α­σαν τα σπί­τια τους πρό­χει­ρα, κι έτσι είναι εκτε­θει­μέ­νοι ξανά στον Εγκέ­λα­δο». «Από την πρώ­τη στιγ­μή που έγι­νε ο σει­σμός, ανα­πτύ­χθη­κε η διεκ­δί­κη­ση για καλύ­τε­ρες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης. Εγι­ναν μεγά­λες κινη­το­ποι­ή­σεις, κι έτσι καλυ­τέ­ρε­ψαν σε έναν βαθ­μό τα πράγ­μα­τα, όπως στην περί­πτω­ση των οικο­σκευών: Μετά από δύο χρό­νια συνε­χών κινη­το­ποι­ή­σε­ων κατα­φέ­ρα­με να μην απο­κλει­στούν τα μισά νοι­κο­κυ­ριά από την απο­ζη­μί­ω­ση που δικαιού­νταν, όπως σχε­δί­α­ζε η κυβέρνηση».
  • Ο Θ. Τρα­βα­σά­ρος σημειώ­νει ότι οι δήμαρ­χοι είχαν σηκώ­σει τα χέρια ψηλά και έπαι­ζαν το παι­χνί­δι της κυβέρ­νη­σης, καλ­λιερ­γώ­ντας τον εφη­συ­χα­σμό ότι «θα λυθούν τα προ­βλή­μα­τα». Ωραιο­ποιού­σαν την κατά­στα­ση, για να χάσει χρό­νο ο λαός από την οργά­νω­σή του, να μη διεκ­δι­κή­σει επι­θε­τι­κά την επού­λω­ση των πλη­γών του.

Χωρίς προσεισμικό έλεγχο το 50% των σχολείων της χώρας!

  • Ενα από τα σημα­ντι­κό­τε­ρα θέμα­τα που αφο­ρούν την προ­στα­σία από έναν σει­σμό, φαι­νό­με­νο συνη­θι­σμέ­νο σε μια χώρα που είναι 6η πιο σει­σμο­γό­να στον κόσμο, είναι αυτό των προ­σει­σμι­κών ελέγ­χων. Ενας τομέ­ας που απο­τε­λεί τμή­μα αυτού που λέμε αντι­σει­σμι­κή προστασία.
  • Τη βδο­μά­δα που πέρα­σε ο «Ριζο­σπά­στης» έφε­ρε στη δημο­σιό­τη­τα στοι­χεία σχε­τι­κά με τον κίν­δυ­νο που υπάρ­χει σε αρκε­τά σχο­λεία περιο­χών της Αττι­κής, μετά το σει­σμό της 19ης Ιού­λη, λίγο πριν από την έναρ­ξη της σχο­λι­κής χρο­νιάς. Σε περιο­χές όπως το Χαϊ­δά­ρι, το Μενί­δι, το Νέο Ηρά­κλειο, το πρό­βλη­μα είναι οξυ­μέ­νο, ωστό­σο, τα συνο­λι­κά στοι­χεία, σχε­τι­κά με το πού βρί­σκε­ται γενι­κά το θέμα του προ­σει­σμι­κού ελέγ­χου, προ­κα­λεί εύλο­γα πολύ μεγά­λη ανησυχία.
  • Παρά­δειγ­μα, λοι­πόν, της κατά­στα­σης που επι­κρα­τεί στο θέμα του προ­σει­σμι­κού ελέγ­χου δημό­σιων κτι­ρί­ων είναι τα σχο­λι­κά συγκρο­τή­μα­τα. Το σχε­τι­κό πρό­γραμ­μα που είχε ξεκι­νή­σει το 2004, δια­κό­πη­κε το 2011 λόγω της κατάρ­γη­σης του Οργα­νι­σμού Σχο­λι­κών Κτι­ρί­ων και των απο­λύ­σε­ων των συμ­βα­σιού­χων, που απο­τε­λού­σαν μνη­μο­νια­κές δεσμεύσεις.
  • Την ίδια χρο­νιά, κόπη­κε το 60% του Προ­γράμ­μα­τος Δημό­σιων Επεν­δύ­σε­ων του ΟΣΚ και δεν εκτα­μιεύ­τη­καν 2,5 εκατ. ευρώ για τη δεύ­τε­ρη φάση των ελέγ­χων. Ο πρω­το­βάθ­μιος αντι­σει­σμι­κός έλεγ­χος που έγι­νε σε σχο­λεία, ξεκί­νη­σε, όπως ανα­φέ­ρα­με, το 2004 και είχε χρο­νο­διά­γραμ­μα ολο­κλή­ρω­σης των εργα­σιών μέχρι τον Απρί­λη του 2006.
  • Στη συνέ­χεια, είχε προ­γραμ­μα­τι­στεί ο έλεγ­χος στα κτί­σμα­τα μετα­ξύ 1959 — 1985. Η πρώ­τη φάση (2004 — 2006) ολο­κλη­ρώ­θη­κε το 2009. Η δεύ­τε­ρη, δηλα­δή για τα υπό­λοι­πα σχο­λι­κά κτί­ρια που λόγω παλαιό­τη­τας ενδέ­χε­ται να αντι­με­τω­πί­ζουν σοβα­ρό­τε­ρα προ­βλή­μα­τα και που απο­τε­λούν το 55% του συνο­λι­κού αριθ­μού των σχο­λεί­ων της χώρας, δεν ξεκί­νη­σε ποτέ! Ετσι, από το 2011 έως τις αρχές του 2017 δεν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν καθό­λου προ­σει­σμι­κοί έλεγ­χοι σχο­λεί­ων στην 6η σε σει­σμι­κό­τη­τα χώρα της Γης.
  • Ομως, ακό­μα και σε περι­πτώ­σεις που έγι­ναν έλεγ­χοι και εντο­πί­στη­καν προ­βλή­μα­τα, παρά τις επι­ση­μάν­σεις, δεν έγι­ναν όσα έπρε­πε. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, οι έλεγ­χοι που έγι­ναν πριν από το 2011 ήταν σε 6.583 στα­τι­κά ανε­ξάρ­τη­τα κτί­ρια, στα οποία στε­γά­ζο­νται 5.114 σχο­λι­κές μονά­δες. Εντο­πί­στη­καν 539 μονά­δες οι οποί­ες κρί­θη­κε πως χρειά­ζο­νται άμε­σες παρεμβάσεις.
  • Τότε, ο ΟΣΚ είχε ενη­με­ρώ­σει σχε­τι­κά δήμους και νομαρ­χί­ες. Ανά­με­σα στα σχο­λεία ήταν και αυτό του χωριού Βρί­σα στη Λέσβο, που κατέρ­ρευ­σε στο σει­σμό των 6,3 Ρίχτερ τον Ιού­νη του 2017! Οι αρμό­διες αρχές δεν έκα­ναν τίπο­τα. Στο ολο­ή­με­ρο τμή­μα του Δημο­τι­κού Σχο­λεί­ου της Βρί­σας, λοι­πόν, στις 3.28 μετά το μεση­μέ­ρι, ώρα που σημειώ­θη­κε ο κατα­στρο­φι­κός σει­σμός, είχαν μεί­νει δυο παι­διά, αφού τα υπό­λοι­πα είχαν απο­χω­ρή­σει. Τα δίδυ­μα αγό­ρια σώθη­καν χάρη στην ψυχραι­μία της δασκά­λας τους, αλλά και τη γνώ­ση που τα ίδια τα παι­διά είχαν, αφού μόλις πριν από μια βδο­μά­δα είχαν παρα­κο­λου­θή­σει πρό­γραμ­μα προ­σο­μοί­ω­σης σει­σμών στο Μου­σείο Φυσι­κής Ιστο­ρί­ας, στο Σίγρι.
  • Για να κατα­νο­ή­σει κάποιος το μέγε­θος του προ­βλή­μα­τος αρκεί η απο­κά­λυ­ψη του «Ριζο­σπά­στη» τη βδο­μά­δα που πέρα­σε και αφο­ρά οδη­γία που στάλ­θη­κε από τη δημο­τι­κή αρχή Νίκαιας — Ρέντη στα Γυμνά­σια και Λύκεια του δήμου. Σε αυτήν ανα­φέ­ρει: «Λόγω έλλει­ψης προ­σω­πι­κού της Τεχνι­κής Υπη­ρε­σί­ας του δήμου, παρα­κα­λού­με τους εφη­με­ρεύ­ο­ντες καθη­γη­τές όπως κάνουν ενδε­λε­χή αυτο­ψία στο σχο­λι­κό κτί­ριο και να ενη­με­ρώ­σουν τη Δευ­τε­ρο­βάθ­μια Εκπαί­δευ­ση εάν υπάρ­χουν πιθα­νές ζημιές».
  • Δηλα­δή, ένα μήνα μετά το σει­σμό της 19ης Ιού­λη, οι καθη­γη­τές καλού­νται να λει­τουρ­γή­σουν σαν …μηχα­νι­κοί και μάλι­στα να κάνουν «αυτο­ψία» στα πιο ευαί­σθη­τα δημό­σια κτί­ρια, που στε­γά­ζουν εκα­το­ντά­δες μαθητές.

Πάνω από τα μισά σχολεία «στον αέρα»

  • Χαρα­κτη­ρι­στι­κό της σοβα­ρό­τη­τας του προ­σει­σμι­κού ελέγ­χου των σχο­λεί­ων είναι πως από τα 24.000 σχο­λι­κά κτί­ρια πανελ­λα­δι­κά που στε­γά­ζο­νται σε 14.000 σχο­λι­κές μονά­δες (Σ.Μ.), τα 6.000 (4.500 Σ.Μ.), δηλα­δή το 25%, είναι κτι­σμέ­να πριν από το 1959, 7.000 (4.000 Σ.Μ.), δηλα­δή το 29,1%, είναι πριν από το 1985 και 11.000 (5.500 Σ.Μ.), δηλα­δή το 45,9%, είναι μετά το 1985.
  • Με δυο λόγια, περισ­σό­τε­ρα από τα μισά σχο­λι­κά κτί­ρια της χώρας είναι 25ετίας και πάνω και χρειά­ζο­νται σημα­ντι­κές ενι­σχύ­σεις και στα­δια­κά μετα­στέ­γα­ση σε νέα σχο­λι­κά κτί­ρια. Παρ’ όλα αυτά, οι κυβερ­νή­σεις και τα συναρ­μό­δια υπουρ­γεία όχι μόνο δεν προ­χώ­ρη­σαν σε ολο­κλή­ρω­ση των ελέγ­χων και στις απα­ραί­τη­τες παρεμ­βά­σεις, όχι μόνο δεν επι­τά­χυ­ναν το πρό­γραμ­μα κατα­σκευ­ής νέων σχο­λεί­ων, αλλά, επι­πλέ­ον, με την ψήφι­ση του «Καλ­λι­κρά­τη» και τη μετα­φο­ρά της αρμο­διό­τη­τας στους δήμους, αλλά και τη δρα­στι­κή περι­κο­πή των κον­δυ­λί­ων από τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, οδή­γη­σαν και οδη­γούν σε ορι­στι­κή απα­ξί­ω­ση τη δημό­σια σχο­λι­κή στέγη.
  • Εξάλ­λου, το θέμα της αντι­σει­σμι­κής προ­στα­σί­ας και όσον αφο­ρά τα σχο­λι­κά κτί­ρια απαι­τεί πολι­τι­κές που θα βάζουν στο επί­κε­ντρο την ασφά­λεια και τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας και όχι τα μεγά­λα συμφέροντα.
  • Ακό­μα και τα σχο­λι­κά κτί­ρια που χτί­ζο­νται σήμε­ρα, ιδιαί­τε­ρα στο Λεκα­νο­πέ­διο, δεν τηρούν ορι­σμέ­νες βασι­κές προ­δια­γρα­φές και κανό­νες που αφο­ρούν και την αντι­σει­σμι­κή προ­στα­σία. Τα περισ­σό­τε­ρα από αυτά έχουν μικρούς έως ανύ­παρ­κτους αύλειους χώρους, ενώ σε πολ­λά από αυτά πριν καλά καλά λει­τουρ­γή­σουν, γίνο­νται παρεμ­βά­σεις που επι­δει­νώ­νουν παρα­πέ­ρα την κατά­στα­ση (προ­σθή­κες αιθου­σών στον αύλειο χώρο, χωρι­σμοί αιθου­σών με γυψο­σα­νί­δες, κάγκε­λα παντού κ.λπ.).

Ερώτηση του ΚΚΕ στη Βουλή

Τη βδο­μά­δα που πέρα­σε και με αφορ­μή τις απο­κα­λύ­ψεις του «Ριζο­σπά­στη», το ΚΚΕ κατέ­θε­σε Ερώ­τη­ση στη Βου­λή. Συγκε­κρι­μέ­να, το ΚΚΕ ζητά «να απο­κα­τα­στα­θούν άμε­σα και έγκαι­ρα, οπωσ­δή­πο­τε πριν από την έναρ­ξη της σχο­λι­κής χρο­νιάς, όλες οι φθο­ρές που προ­κλή­θη­καν σε σχο­λι­κά κτί­ρια της Αττι­κής από το σει­σμό της 19ης Ιού­λη. Να ελεγ­χθούν άμε­σα όλα τα σχο­λι­κά κτί­ρια της Αττι­κής. Να εξα­σφα­λι­σθούν χρη­μα­το­δό­τη­ση και επι­στη­μο­νι­κό εξει­δι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό ώστε να ενι­σχυ­θεί απο­φα­σι­στι­κά ο προ­σει­σμι­κός έλεγ­χος στα σχο­λεία της Αττι­κής σε μόνι­μη και στα­θε­ρή βάση».

Πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με ότι αυτή η απα­ρά­δε­κτη κατά­στα­ση έχει επι­δει­νω­θεί και από τις γενι­κευ­μέ­νες συγ­χω­νεύ­σεις σχο­λεί­ων, που στο­χεύ­ουν στην παρα­πέ­ρα υπο­βάθ­μι­ση και εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Παι­δεί­ας γενι­κό­τε­ρα και οδη­γούν στο στοί­βαγ­μα διπλά­σιου πολ­λές φορές αριθ­μού μαθη­τών σε σχο­λι­κά κτί­ρια που δεν πλη­ρούν στοι­χειώ­δεις προ­δια­γρα­φές, τόσο σε σχο­λι­κές αίθου­σες όσο και σε κοι­νό­χρη­στους χώρους (αυλή, διά­δρο­μοι κ.λπ.).

Ολα τα παρα­πά­νω συνι­στούν ένα πρό­βλη­μα δια­χρο­νι­κό που ανα­δει­κνύ­ει με τον πλέ­ον χαρα­κτη­ρι­στι­κό τρό­πο την πολι­τι­κή που θυσιά­ζει την ανθρώ­πι­νη ζωή και τις λαϊ­κές ανά­γκες στη λογι­κή του «κόστους — οφέ­λους» για το κεφάλαιο…

Είναι ακρι­βώς αυτό που κατα­δι­κά­ζει χιλιά­δες λαϊ­κές οικο­γέ­νειες να φοβού­νται μήπως συμ­βεί το μοι­ραίο και τύχει να είναι στο σχο­λείο που πηγαί­νει το δικό τους παι­δί, επει­δή η «δημο­σιο­νο­μι­κή κανο­νι­κό­τη­τα» έχει απο­ψι­λώ­σει υπη­ρε­σί­ες, έχει στεί­λει στην ανερ­γία εξει­δι­κευ­μέ­νο προ­σω­πι­κό που θα μπο­ρού­σε να κάνει προ­σει­σμι­κούς ελέγ­χους, έχει περι­κό­ψει κον­δύ­λια από την αντι­σει­σμι­κή θωρά­κι­ση, την ίδια στιγ­μή που χαρί­ζει δισ. στους μεγά­λους επι­χει­ρη­μα­τι­κούς ομίλους.

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο