Στις 20 Δεκέμβρη του 1821, στο χωριό Πιάδα, κοντά στην Αρχαία Επίδαυρο, άρχισε τις εργασίες της η πρώτη Εθνική Συνέλευση. Εξήντα αντιπρόσωποι κλήθηκαν να αποφασίσουν για το πρώτο πολίτευμα της Ελλάδας, που αναμφιβόλως η σημασία του θα ήταν μεγάλη, αφού θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για ενιαία στρατιωτική και πολιτική διοίκηση των επαναστατημένων Ελλήνων, περιορίζοντας, ταυτόχρονα, φιλοδοξίες και αντιθέσεις, κυρίως κοινωνικές, που αντικειμενικά υπήρχαν, είτε εκφράζονταν με τη μορφή των τοπικισμών, είτε με τη μορφή των προσωπικών ανταγωνισμών. Επί της ουσίας, η Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου είχε ως αποστολή της να αποτυπώσει με ακρίβεια το συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων στο εσωτερικό της Επανάστασης, δίνοντας την ηγεσία σ’ εκείνη την τάξη — ή ταξική συμμαχία — που ήταν ή που μπορούσε στη συγκεκριμένη στιγμή να αποδειχτεί η ισχυρότερη, η πιο συγκροτημένη, η πιο οργανωμένη πολιτικά και ιδεολογικά.Η Συνέλευση της Επιδαύρου — γράφει ο Τ. Βουρνάς- «δεν ήταν στην ουσία αντιπροσωπευτικό σώμα του μαχόμενου ελληνικού λαού, αλλά κατασκεύασμα του αρχοντολογιού. Στη Ρούμελη και στην Υδρα, οι αντιπρόσωποι διορίστηκαν από τα τοπικά κοτζαμπάσικα διοικητικά όργανα, ενώ στο Μοριά έγιναν διορισμοί από την πελοποννησιακή Γερουσία και διενεργήθηκαν ψευτοεκλογές».
Την Πρωτοχρονιά του 1822, η Εθνοσυνέλευση διακήρυξε την ανεξαρτησία του ελληνικού έθνους, που ήταν η πρώτη επίσημη πράξη της επαναστατημένης Ελλάδας.
«Το ελληνικό Εθνος — έγραφε το σχετικό ντοκουμέντο- το υπό τη φρικώδη οθωμανικήν δυναστείαν, μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας κηρύττει σήμερον διά των νομίμων παραστατών του εις εθνικήν συνηγμένην συνέλευσιν ενώπιον θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν».
