Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

21ο Συνέδριο του ΚΚΕ: Για την κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα

🔻 Σε άρθρο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων παρουσιάζονται τα σχετικά αποσπάσματα του 2ου κειμένου των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο, για την κατάσταση στο ΔΚΚ, τις πραγματικές αιτίες της κρίσης που διέρχεται, τα ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα για τα οποία διεξάγεται διαπάλη στις γραμμές του, όπως και τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τη διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησής του, ενώ το άρθρο καταλήγει πως και στις μέρες μας παραμένει επίκαιρο το σύνθημα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».

Πολ­λά κόμ­μα­τα δια­τη­ρούν τον τίτλο «κομ­μου­νι­στι­κό», αλλά η ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή τους συγκρό­τη­ση δεν συνά­δει με τα κομ­μου­νι­στι­κά χαρα­κτη­ρι­στι­κά, την ιδε­ο­λο­γία του επι­στη­μο­νι­κού κομ­μου­νι­σμού, την επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή — πρό­γραμ­μα που να αντι­στοι­χεί σε επα­να­στα­τι­κό εργα­τι­κό, λενι­νι­στι­κό κόμμα.
Δεν υπο­βαθ­μί­ζου­με τη σημα­σία μια σει­ρά κόμ­μα­τα να επι­κα­λού­νται τον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό και να δια­χω­ρί­ζουν έτσι τη θέση τους από όσους ανοι­χτά απε­μπό­λη­σαν την ιδε­ο­λο­γία μας, ωστό­σο πολ­λά από αυτά έχουν ακό­μη πολύ αδύ­να­μη ταξι­κή προ­σέγ­γι­ση των σύγ­χρο­νων φαι­νο­μέ­νων του καπι­τα­λι­σμού, της ταξι­κής πάλης με βάση την κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία, της δια­λε­κτι­κής υλι­στι­κής ανά­λυ­σης της Ιστο­ρί­ας και των σύγ­χρο­νων κοι­νω­νι­κών φαινομένων.

Συχνά στις προ­σεγ­γί­σεις ΚΚ κυριαρ­χούν αστι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές επι­δρά­σεις — οπορ­του­νι­στι­κές, μετα­τρέ­πο­ντας την όποια επί­κλη­ση της κοσμο­θε­ω­ρί­ας μας, από θεω­ρη­τι­κή βάση κι επι­στη­μο­νι­κό μεθο­δο­λο­γι­κό εργα­λείο για την κατα­νό­η­ση και την αλλα­γή της κοι­νω­νί­ας, σε «ευχο­λό­γιο».
Συνο­πτι­κά, παρα­μέ­νει η συνο­λι­κή αρνη­τι­κή εικό­να, τόσο στις κορυ­φαί­ες καπι­τα­λι­στι­κές χώρες (ΗΠΑ, της ΕΕ, Ηνω­μέ­νο Βασί­λειο, Ιαπω­νία, Κίνα, Ρωσία) όσο και σε χώρες και περιο­χές, οι οποί­ες απο­τε­λούν εστί­ες ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολε­μι­κών επεμβάσεων.

Ανά­λο­γη είναι η κατά­στα­ση συνο­λι­κά στο εργα­τι­κό — συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, όπου κυριαρ­χούν συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες και συν­δι­κά­τα συμ­βι­βα­σμέ­να με τις αστι­κές κυβερ­νή­σεις και την εργο­δο­σία, ενώ παρα­μέ­νουν μεγά­λο ζητού­με­νο οι δεσμοί των περισ­σό­τε­ρων ΚΚ με την εργα­τι­κή τάξη και το κίνη­μά της, ώστε αυτά να κατα­κτούν νέες θέσεις και πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην ταξι­κή πάλη (…).

Ιδεολογικά — πολιτικά ζητήματα που απαιτούν την προσοχή μας

Στις γραμ­μές του ΔΚΚ διε­ξά­γε­ται σφο­δρή ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή δια­πά­λη για σει­ρά ζητη­μά­των, όπως είναι η ανά­λυ­ση — ερμη­νεία των σύγ­χρο­νων φαι­νο­μέ­νων του καπι­τα­λι­σμού και του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Υπε­ρι­σχύ­ουν από­ψεις για αντο­χή του καπι­τα­λι­σμού, για δυνα­τό­τη­τες «εξαν­θρω­πι­σμού» και «εκδη­μο­κρα­τι­σμού» του, αξιο­ποί­η­σης των τεχνο­λο­γι­κών επι­τευγ­μά­των του προς όφε­λος των λαϊ­κών δυνά­με­ων με την ενερ­γη­τι­κή πολι­τι­κή παρέμ­βα­ση των ΚΚ και σε επί­πε­δο κυβερνητικό.
Σε αυτό το έδα­φος από ΚΚ ανα­πα­ρά­γο­νται θέσεις περί «ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς», «των δημο­κρα­τι­κών ή πατριω­τι­κών δυνά­με­ων», της «συνερ­γα­σί­ας με την αρι­στε­ρή σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία», των «κεντρο­α­ρι­στε­ρών κυβερ­νή­σε­ων», των «νέων αντι­φα­σι­στι­κών και αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων μετώ­πων», στη λογι­κή των στα­δί­ων, παρεμ­βάλ­λο­ντας έναν κυβερ­νη­τι­κό στό­χο στο έδα­φος του καπι­τα­λι­σμού (αντι­δι­κτα­το­ρι­κό, αντι­κα­το­χι­κό — απε­λευ­θε­ρω­τι­κό, δημο­κρα­τι­κό — αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό, αντι­δε­ξιό, αντι­φα­σι­στι­κό — αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο) κ.λπ.

Δια­πά­λη διε­ξά­γε­ται επί­σης για τις οικο­νο­μι­κές και πολι­τι­κές νομο­τέ­λειες της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και της κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, με επί­κε­ντρο την ερμη­νεία της σοσια­λι­στι­κής — κομ­μου­νι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στον 20ό αιώ­να, των αιτιών της αντε­πα­να­στα­τι­κής ανατροπής.

Βασι­κός παρά­γο­ντας που δυσκο­λεύ­ει την επα­να­στα­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΔΚΚ είναι το γεγο­νός ότι μια σει­ρά από ΚΚ δεν επι­χει­ρούν την σε βάθος απο­τί­μη­ση της ιστο­ρι­κής πεί­ρας της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης και της στρα­τη­γι­κής του ΔΚΚ, στη­ριγ­μέ­να σε βασι­κές αρχές της θεω­ρί­ας μας, με απο­τέ­λε­σμα να συνε­χί­ζουν να υιο­θε­τούν θέσεις της στρα­τη­γι­κής των στα­δί­ων και των μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων, για το πέρα­σμα στον σοσια­λι­σμό. Ετσι υιο­θε­τούν πολι­τι­κή συνερ­γα­σί­ας με σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυνά­μεις, πολι­τι­κό στό­χο μετα­βα­τι­κής κυβέρ­νη­σης στο πλαί­σιο του καπι­τα­λι­σμού, αλλά και θέσεις που αντι­λαμ­βά­νο­νται τις νομο­τέ­λειες της αγο­ράς ως στοι­χεία που μπο­ρούν να ενσω­μα­τω­θούν στη σοσια­λι­στι­κή οικοδόμηση (…)

Για το Κόμ­μα μας απο­τε­λεί σημα­ντι­κή κατά­κτη­ση — βάση η μελέ­τη της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην ΕΣΣΔ (…) Τα περισ­σό­τε­ρα ΚΚ, που δεν έχουν προ­χω­ρή­σει σε σχε­τι­κές μελέ­τες, δια­τη­ρούν μεγά­λες συγ­χύ­σεις σχε­τι­κά με τον χαρα­κτή­ρα της σημε­ρι­νής Κίνας, της Ρωσί­ας, άλλων καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών. Αυτό μπο­ρεί να επι­φέ­ρει τρα­γι­κές συνέ­πειες και στη στά­ση τους στο ζήτη­μα του πολέ­μου στην επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού, όπου το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, έχο­ντας στα­θε­ρό μέτω­πο ενά­ντια στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, δεν θα πρέ­πει να συρ­θεί στο πλευ­ρό κανε­νός καπι­τα­λι­στι­κού κρά­τους ή ιμπε­ρια­λι­στι­κού κέντρου. Παρα­μέ­νει καθή­κον προς κατά­κτη­ση να υπε­ρα­σπι­στεί με συνέ­πεια τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της εργα­τι­κής τάξης σε σύγκρου­ση με την αστι­κή τάξη της χώρας του, να μην επι­λέ­ξει «ξένη σημαία» κάτω από την πίε­ση μικρο­α­στι­κών δυνά­με­ων αλλά κι εθνι­κι­στι­κών πιέ­σε­ων στις εργα­τι­κές δυνάμεις.

Οι κομ­μου­νι­στές απαι­τεί­ται να δυνα­μώ­σουν το μέτω­πο τόσο απέ­να­ντι στις αντι­λή­ψεις του κοσμο­πο­λι­τι­σμού, που προ­σεγ­γί­ζουν ατα­ξι­κά τις διε­θνείς συμ­μα­χί­ες των αστι­κών τάξε­ων (ΕΕ, ΝΑΤΟ, BRICS κ.ο.κ.), όσο και του εθνι­κι­σμού, της «φυλε­τι­κής καθα­ρό­τη­τας του έθνους και του πολι­τι­σμού» και των άλλων ρατσι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων που ανα­πτύσ­σο­νται ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και μετανάστες (…)

Η διαδικασία της επαναστατικής ανασυγκρότησης

Παρα­μέ­νει ως ζητού­με­νο η ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή — οργα­νω­τι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση του ΔΚΚ σε συν­θή­κες μεγά­λης υπο­χώ­ρη­σης του εργα­τι­κού κινή­μα­τος και παρά την όξυν­ση των αντι­φά­σε­ων του καπι­τα­λι­σμού.
Οι ρίζες της υπο­χώ­ρη­σης είναι πολύ βαθιές, αφε­νός λόγω της αντε­πα­να­στα­τι­κής επι­κρά­τη­σης στον πρώ­το κύκλο της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης κατά τον 20ό αιώ­να, αφε­τέ­ρου λόγω της μεγά­λης μακρο­χρό­νιας ενσω­μά­τω­σης ΚΚ στο αστι­κό πολι­τι­κό σύστημα.

Τα αδιέ­ξο­δα του καπι­τα­λι­σμού, κάθε μορ­φής δια­χεί­ρι­σής του, αντι­κει­με­νι­κά δια­μορ­φώ­νουν το έδα­φος ανά­πτυ­ξης του εργα­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, το Κόμ­μα μας, παρα­μέ­νο­ντας αλλη­λέγ­γυο με κάθε Κομ­μου­νι­στι­κό και Εργα­τι­κό Κόμ­μα που διώ­κε­ται, προ­τάσ­σει το ζήτη­μα της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης του ΔΚΚ, μέσα από την ενί­σχυ­ση της κοι­νής δρά­σης με τα Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα που:

  • Υπε­ρα­σπί­ζο­νται τον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό και τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, την ανά­γκη δια­μόρ­φω­σης ανά­λο­γου πόλου.
  • Υπε­ρα­σπί­ζο­νται την επα­να­στα­τι­κή προ­ο­πτι­κή, συγκρού­ο­νται με τις δυνά­μεις του οπορ­του­νι­σμού και ρεφορ­μι­σμού, έχουν απορ­ρί­ψει την κεντρο­α­ρι­στε­ρή δια­χεί­ρι­ση του καπι­τα­λι­σμού και οποια­δή­πο­τε άλλη παραλ­λα­γή της «στρα­τη­γι­κής των σταδίων».
  • Υπε­ρα­σπί­ζο­νται τις νομο­τέ­λειες της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικο­δό­μη­σης, ανα­γνω­ρί­ζουν την πορεία σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στον 20ό αιώ­να και ταυ­τό­χρο­να επι­διώ­κουν να ερευ­νή­σουν, να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν τα προ­βλή­μα­τα και τα λάθη, να αντλή­σουν διδάγματα.
  • Εχουν σαφές ιδε­ο­λο­γι­κό μέτω­πο με λαθε­μέ­νες αντι­λή­ψεις για τον ιμπε­ρια­λι­σμό, ιδιαί­τε­ρα αυτές που απο­κό­βουν τη στρα­τιω­τι­κή — πολε­μι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα από το οικο­νο­μι­κό περιε­χό­με­νο του ιμπε­ρια­λι­σμού, με απο­τέ­λε­σμα να μην έχουν μέτω­πο απέ­να­ντι σε κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμμαχία.
  • Ανα­πτύσ­σουν δεσμούς με την εργα­τι­κή τάξη, δρα­στη­ριο­ποιού­νται στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κίνη­μα, επι­διώ­κο­ντας να εντά­ξουν την πάλη για τα δικαιώ­μα­τα της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών μεσαί­ων στρω­μά­των σε μια σύγ­χρο­νη επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή για την εργα­τι­κή εξουσία.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο