21 Σεπτεμβρίου 1933: Αρχίζει στη Λιψία η δίκη του Δημητρώφ

Στις 21 Σεπτέμ­βρη του 1933, στις 9 το πρωί, άρχι­σε στο IV Ποι­νι­κό Δικα­στή­ριο του Ράιχ στη Λιψία η δίκη για τον εμπρη­σμό του Ράιχ­σταγκ (γερ­μα­νι­κό Κοι­νο­βού­λιο), που είχε γίνει στις 27 Φλε­βά­ρη του ιδί­ου έτους. Στο εδώ­λιο του κατη­γο­ρου­μέ­νου βρι­σκό­ταν ο Γκε­όρ­γκι Δημη­τρώφ, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του Βουλ­γα­ρι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος και της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, οι Βούλ­γα­ροι κομ­μου­νι­στές Μπλά­γκοϊ Ποπόφ και Βασί­λι Τάνεφ και ο αρχη­γός της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ομά­δας του Γερ­μα­νι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος στο Ράιχ­σταγκ Ερνστ Τόρ­γκλερ. Το ναζι­στι­κό καθε­στώς είχε τοπο­θε­τή­σει στη θέση του κατη­γο­ρού­με­νου και το μίσθαρ­νο όργα­νό του, τον προ­βο­κά­το­ρα — όπως περί­τρα­να απο­δεί­χτη­κε — Μαρί­νους Βαν ντερ Λού­μπε, τον οποίο είχε χρη­σι­μο­ποι­ή­σει για να στή­σει όλη αυτή την προ­βο­κά­τσια του εμπρη­σμού του Ράιχ­σταγκ σε βάρος του γερ­μα­νι­κού και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η δίκη κρά­τη­σε ως τις 23 του Δεκέμ­βρη του 1933. Σ’ όλη τη διάρ­κειά της, αλλά και πριν απ’ αυτήν, όταν ο Δημη­τρώφ και οι σύντρο­φοί του ήταν προ­φυ­λα­κι­σμέ­νοι, ένα τερά­στιο αντι­φα­σι­στι­κό κίνη­μα αλλη­λεγ­γύ­ης ξεση­κώ­θη­κε σ’ ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Μονα­δι­κό υπήρ­ξε αυτό το κίνη­μα και στην Ελλάδα.

Ο γερ­μα­νι­κός φασι­σμός βγή­κε ηττη­μέ­νος από τη δίκη της Λιψί­ας και στη διάρ­κειά της οι ρόλοι αντι­στρά­φη­καν. Ο Δημη­τρώφ και οι σύντρο­φοί του μετα­βλή­θη­καν σε κατη­γό­ρους και στη θέση του κατη­γο­ρού­με­νου βρέ­θη­καν οι φασί­στες. Ανυ­πέρ­βλη­τη υπήρ­ξε η στά­ση του Δημη­τρώφ σ’ όλη τη διάρ­κεια της δίκης και μονα­δι­κή η απο­λο­γία του, όπου, αφού ξεγύ­μνω­σε το φασι­σμό, κατα­λή­γο­ντας είπε:

«Εμείς οι κομ­μου­νι­στές μπο­ρού­με σήμε­ρα, όχι λιγό­τε­ρο απο­φα­σι­στι­κά από το γέρο Γαλι­λαίο να πούμε:

Κι όμως γυρί­ζει! Ο τρο­χός της ιστο­ρί­ας γυρί­ζει προς τα μπρος, προς μια Σοβιε­τι­κή Ευρώ­πη, προς μια παγκό­σμια Ενω­ση των Σοβιε­τι­κών Δημο­κρα­τιών! Κι ο τρο­χός αυτός, κινού­με­νος από το προ­λε­τα­ριά­το, κάτω από την καθο­δή­γη­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, δε στα­μα­τιέ­ται με κανέ­να μέτρο ξεκλη­ρί­σμα­τος, ούτε με ποι­νές φυλά­κι­σης και θανα­τι­κές κατα­δί­κες. Ο τρο­χός αυτός γυρί­ζει και θα γυρί­ζει μέχρι την ολο­κλη­ρω­τι­κή νίκη του κομμουνισμού!».

Οι φασί­στες δεν τόλ­μη­σαν να βγά­λουν κατα­δι­κα­στι­κή από­φα­ση. Ο Δημη­τρώφ και οι σύντρο­φοί του αθω­ώ­θη­καν πανη­γυ­ρι­κά και ύστε­ρα από αυστη­ρή δια­κοί­νω­ση της σοβιε­τι­κής κυβέρ­νη­σης, το Φλε­βά­ρη του 1934, η κυβέρ­νη­ση του Χίτλερ υπο­χρε­ώ­θη­κε να τους απε­λευ­θε­ρώ­σει και να τους επι­τρέ­ψει να μετα­βούν στην ΕΣΣΔ, όπως και έγι­νε. Επρό­κει­το για μια μεγά­λη νίκη του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, που έμελ­λε να απο­τε­λέ­σει παγκό­σμιο σύμ­βο­λο στον αγώ­να κατά του φασισμού.