21 Φεβρουαρίου 1973: Φουντώνει το φοιτητικό κίνημα — Η κατάληψη της Νομικής

Στις αρχές του 1973, τα ελλη­νι­κά Πανε­πι­στή­μια μοιά­ζουν με καζά­νι που βρά­ζει, έτοι­μο να εκρα­γεί. Στις 26 Γενά­ρη, η χού­ντα δίνει στη δημο­σιό­τη­τα τον Κατα­στα­τι­κό Χάρ­τη για την Ανώ­τα­τη Παι­δεία, με τον οποίο, εκτός των άλλων, επι­χει­ρεί την κατάρ­γη­ση του φοι­τη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού. Ακο­λου­θεί θύελ­λα δια­μαρ­τυ­ριών. Εν τω μετα­ξύ, συνε­χί­ζε­ται η απο­χή σε πολ­λές σχο­λές του ΕΜΠ, ενώ σε απο­χή κατε­βαί­νουν και οι σπου­δα­στές των Σχο­λών Υπο­μη­χα­νι­κών, αλλά και οι σπου­δα­στές της Σιβι­τα­νι­δεί­ου. Σε απο­χή κατε­βαί­νουν και οι φοι­τη­τές του Πανε­πι­στη­μί­ου της Πάτρας. Οξυ­μέ­νη είναι η κατά­στα­ση και στη Θεσσαλονίκη.

Η χού­ντα απα­ντά με συλ­λή­ψεις και βία, ενώ στις 4 Φλε­βά­ρη εκδί­δε­ται το νομο­θε­τι­κό διά­ταγ­μα 1347/73, που επι­τρέ­πει την άρση της ανα­βο­λής στρά­τευ­σης για τους φοι­τη­τές που απέ­χουν από τα μαθή­μα­τα ή προ­τρέ­πουν συνα­δέλ­φους τους σε απο­χή. Ηταν η σπί­θα, που άνα­ψε τη φωτιά. Στις 14 Φλε­βά­ρη, η αστυ­νο­μία παρα­βιά­ζει το άσυ­λο, εισβάλ­λει στο Πολυ­τε­χνείο και δια­λύ­ει με ιδιαί­τε­ρη βιαιό­τη­τα φοι­τη­τι­κή συγκέ­ντρω­ση. Μέχρι τις 20 Φλε­βά­ρη, έχουν επι­στρα­τευ­θεί ήδη 97 φοι­τη­τές, στε­λέ­χη του αντι­δι­κτα­το­ρι­κού φοι­τη­τι­κού κινήματος.

Στις 21 Φλε­βά­ρη, πραγ­μα­το­ποιού­νται στο κτί­ριο της Νομι­κής φοι­τη­τι­κές συνε­λεύ­σεις, με κύριο αίτη­μα την κατάρ­γη­ση του μέτρου της στρά­τευ­σης. Μέχρι το μεση­μέ­ρι, έχουν συγκε­ντρω­θεί στη Νομι­κή γύρω στους 4.000 φοι­τη­τές, που απλώ­νο­νται σε όλο το κτί­ριο και δίνουν τον περί­φη­μο «όρκο»: «Εμείς οι φοι­τη­τές των Ανω­τά­των Εκπαι­δευ­τι­κών Ιδρυ­μά­των ορκι­ζό­με­θα εις το όνο­μα της Ελευ­θε­ρί­ας να αγω­νι­σθώ­μεν μέχρι τέλους διά την κατο­χύ­ρω­σιν: Των ακα­δη­μαϊ­κών ελευ­θε­ριών, του πανε­πι­στη­μια­κού ασύ­λου, της ανα­κλή­σε­ως όλων των κατα­πιε­στι­κών νόμων και δια­ταγ­μά­των. Ορκι­ζό­με­θα συμπα­ρά­στα­σιν εις όλον τον φοι­τη­τι­κόν κόσμον της Ελλά­δος, ο οποί­ος βασα­νί­ζε­ται. Η βία και η τρο­μο­κρα­τία δε θα περά­σουν. Ζήτω ο φοι­τη­τι­κός κόσμος της Ελλάδος».

Οι συγκε­ντρω­μέ­νοι φοι­τη­τές φωνά­ζουν από την ταρά­τσα της Νομι­κής συν­θή­μα­τα, χορεύ­ουν και τρα­γου­δούν το «Πότε θα κάνει ξαστε­ριά», ρίχνουν στα πεζο­δρό­μια αυτο­σχέ­δια τρικ και χει­ρό­γρα­φες προ­κη­ρύ­ξεις. Τα συν­θή­μα­τα που κυριαρ­χούν είναι: «Λευ­τε­ριά στα αδέλ­φια μας», «Δημο­κρα­τία», «Δεν περ­νά ο φασι­σμός», «Κάτω η χού­ντα», «Ελλάς Ελλή­νων Φυλακισμένων».

Από τις 7 το από­γευ­μα συγκε­ντρώ­νο­νται γύρω από τη Νομι­κή εκα­το­ντά­δες άτο­μα, εκφρά­ζο­ντας τη συμπα­ρά­στα­σή τους στους φοι­τη­τές. Η αστυ­νο­μία δια­λύ­ει βίαια τους συγκε­ντρω­μέ­νους. Ομως, ο κόσμος ξανα­συ­γκε­ντρώ­νε­ται σε λίγο στην οδό Ακα­δη­μί­ας. Η κατά­λη­ψη της Νομι­κής έλη­ξε αναί­μα­κτα το από­γευ­μα της άλλης μέρας. Οι φοι­τη­τές απο­χω­ρούν συντε­ταγ­μέ­να, έχο­ντας σημειώ­σει μια ουσια­στι­κή νίκη.

Η κατά­λη­ψη της Νομι­κής δεν είναι μόνο η πιο μαζι­κή και θεα­μα­τι­κή αντι­δι­κτα­το­ρι­κή εκδή­λω­ση στα χρο­νι­κά του φοι­τη­τι­κού κινή­μα­τος. Τα κυριό­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά της είναι, αφ’ ενός, η πολι­τι­κο­ποί­η­σή της και, αφ’ ετέ­ρου, η ανοι­χτή συμπα­ρά­στα­ση του αθη­ναϊ­κού λαού. Ο αγώ­νας των φοι­τη­τών μαζι­κο­ποιεί­ται και απη­χεί όλο και πιο έντο­να τις αντι­δι­κτα­το­ρι­κές δια­θέ­σεις της πλειο­ψη­φί­ας των Ελλήνων.

Μετά τη Νομι­κή, τίπο­τα πια δε θα είναι το ίδιο, καθώς από την ίδια τους την πεί­ρα οι φοι­τη­τές έχουν πει­στεί ότι ο αγώ­νας για ακα­δη­μαϊ­κές ελευ­θε­ρί­ες είναι αξε­χώ­ρι­στος από τον αγώ­να για το γκρέ­μι­σμα της χού­ντας, για την ελευ­θε­ρία. Η αντί­στρο­φη μέτρη­ση για την εξέ­γερ­ση του Πολυ­τε­χνεί­ου το Νοέμ­βρη του 1973 άρχισε…