Ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον και οι λαοί η μόνη υπερδύναμη που μπορεί να τον πραγματώσει

Αντι­προ­σω­πεί­ες από Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα από όλο τον πλα­νή­τη συμ­με­τέ­χουν στις εργα­σί­ες της 22ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ), που διε­ξά­γε­ται στις 28 και 29 Οκτώ­βρη στην Αβά­να και φιλο­ξε­νεί­ται από το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κούβας.

Πρό­κει­ται για την πρώ­τη διά ζώσης ΔΣΚΕΚ που διε­ξά­γε­ται μετά την παν­δη­μία. Το θέμα της συνά­ντη­σης είναι: «Αλλη­λεγ­γύη με την Κού­βα και όλους τους λαούς που αγω­νί­ζο­νται. Ενω­μέ­νοι είμα­στε δυνα­τό­τε­ροι στην αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη, μαζί με κοι­νω­νι­κά και λαϊ­κά κινή­μα­τα αντι­με­τω­πί­ζου­με τον καπι­τα­λι­σμό και τις πολι­τι­κές του, την απει­λή του φασι­σμού και του πολέ­μου. Για την υπε­ρά­σπι­ση της ειρή­νης, του περι­βάλ­λο­ντος, των εργα­τι­κών δικαιω­μά­των, της αλλη­λεγ­γύ­ης και του σοσιαλισμού».

Την Πέμ­πτη 27/10 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε συνε­δρί­α­ση της Ομά­δας Εργα­σί­ας των ΔΣΚΕΚ, η οποία εξέ­τα­σε μια σει­ρά τεχνι­κών και πολι­τι­κών ζητη­μά­των, που αφο­ρού­σαν τη διε­ξα­γω­γή της 22ης Διε­θνούς Συνάντησης.

Στις εργα­σί­ες της 22ης ΔΣΚΕΚ συμ­με­τέ­χει αντι­προ­σω­πεία του ΚΚΕ, την οποία απο­τε­λούν οι σύντρο­φοι Γιώρ­γος Μαρί­νος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βου­λευ­τής, Ελι­σαί­ος Βαγε­νάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύ­θυ­νος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ, Λευ­τέ­ρης Νικο­λά­ου — Αλα­βά­νος, μέλος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρω­βου­λευ­τής, Αρης Ευαγ­γε­λί­δης, μέλος του Τμή­μα­τος Διε­θνών Σχέ­σε­ων της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακο­λου­θούν εκτε­νή απο­σπά­σμα­τα από την ομι­λία του ΚΚΕ στη Διε­θνή Συνά­ντη­ση, από τον σ. Γιώρ­γο Μαρίνο.

Αγα­πη­τοί σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Πραγ­μα­το­ποιού­με την 22η Διε­θνή Συνά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των αντι­πα­λεύ­ο­ντας τις δυσκο­λί­ες της παν­δη­μί­ας και συνα­ντιό­μα­στε εδώ στην Αβά­να για να συνε­χί­σου­με την προ­σπά­θεια που ξεκί­νη­σε το 1998 από την Αθή­να και ταξί­δε­ψε τα επό­με­να χρό­νια σε πολ­λές περιο­χές της υδρογείου.

Το ΚΚΕ χαι­ρε­τί­ζει τα Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα και ευχα­ρι­στεί πολύ το ΚΚ Κού­βας για την οργά­νω­ση της 22ης ΔΣΚΕΚ και τη φιλοξενία.

Εκφρά­ζει τη δια­χρο­νι­κή διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη του στο ΚΚ Κού­βας και στον κου­βα­νι­κό λαό που αντι­με­τω­πί­ζει σήμε­ρα σοβα­ρές οικο­νο­μι­κές δυσκολίες.

Κατα­δι­κά­ζει τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό και τους συμ­μά­χους του, τον 62χρονο απα­ρά­δε­κτο απο­κλει­σμό που έχει επι­βά­λει στο Νησί της Επα­νά­στα­σης για να υπο­νο­μεύ­σει τις κατα­κτή­σεις του. Καταγ­γέλ­λει την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή εκστρα­τεία και τις κατευ­θυ­νό­με­νες αντε­πα­να­στα­τι­κές ενέρ­γειες. Απαι­τεί τον τερ­μα­τι­σμό του ιμπε­ρια­λι­στι­κού απο­κλει­σμού και κάθε είδους επέμ­βα­σης στις εσω­τε­ρι­κές υπο­θέ­σεις της Κούβας.

Ο αγώ­νας του Φιντέλ, του Τσε, του Ραούλ και των άλλων επα­να­στα­τών, ο ηρω­ι­κός ένο­πλος αγώ­νας, η νίκη της Επα­νά­στα­σης την Πρω­το­χρο­νιά του 1959, η ανα­κή­ρυ­ξη του σοσια­λι­στι­κού της χαρα­κτή­ρα και η πολύ­χρο­νη ανα­μέ­τρη­ση με τον ιμπε­ρια­λι­σμό εμπνέ­ουν τους λαούς.

Η 22^η ΔΣΚΕΚ πραγματοποιείται σε συνθήκες πολύ επικίνδυνων εξελίξεων

Το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα σημα­δεύ­ε­ται από την όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών που οδη­γούν σε ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και επεμ­βά­σεις, την έντα­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης, την επέ­κτα­ση της φτώ­χειας και της ανερ­γί­ας, τα κύμα­τα προ­σφύ­γων και μεταναστών.

Οι λαοί στε­νά­ζουν από την αβά­στα­χτη ακρί­βεια, τους χαμη­λούς μισθούς και συντά­ξεις, την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια. Η παν­δη­μία ανέ­δει­ξε τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα των αστι­κών κρα­τών και τη γύμνια των δημό­σιων συστη­μά­των Υγεί­ας, τα τρα­γι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα της πολι­τι­κής της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης. Το Κόμ­μα μας εκτι­μά ιδιαί­τε­ρα τα μέτρα που πήρε η Κού­βα στη διάρ­κεια της παν­δη­μί­ας για την προ­στα­σία της υγεί­ας και της ζωής του λαού, τη διε­θνι­στι­κή της συμβολή.

Η λεγό­με­νη «πρά­σι­νη μετά­βα­ση» με το πρό­σχη­μα της διά­σω­σης του περι­βάλ­λο­ντος, όπως και η απο­κα­λού­με­νη 4η βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση είναι τα σύγ­χρο­να εργα­λεία του καπι­τα­λι­σμού για την αξιο­ποί­η­ση συσ­σω­ρευ­μέ­νων κεφα­λαί­ων, υπη­ρε­τούν τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξε­ων που δυνα­μώ­νουν την επί­θε­ση κατά των λαών.

Η ενί­σχυ­ση της πάλης των κομ­μου­νι­στών για την ανα­τρο­πή της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας είναι πρω­ταρ­χι­κής σημα­σί­ας καθή­κον και σ’ αυτήν την κατεύ­θυν­ση θέλου­με να θέσου­με ορι­σμέ­να βασι­κά ζητή­μα­τα στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας που απα­σχο­λούν το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, στις γραμ­μές του οποί­ου ανα­πτύσ­σε­ται έντο­νη και ανα­γκαία δια­πά­λη. Στε­κό­μα­στε σ’ αυτά, εκτι­μώ­ντας ότι οι νέες συν­θή­κες της ταξι­κής πάλης και η ανα­μέ­τρη­ση με τον καπι­τα­λι­σμό έχουν γεν­νή­σει μεγά­λες απαι­τή­σεις και το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα μένει πίσω. Η ανα­συ­γκρό­τη­σή του και η κατά­κτη­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής — πολι­τι­κής ενό­τη­τας θα παρα­μεί­νουν μια ευχή αν δεν υπάρ­ξει επα­νε­ξέ­τα­ση της πορεί­ας του με πυξί­δα τις επα­να­στα­τι­κές αρχές, τη μαρ­ξι­στι­κή — λενι­νι­στι­κή θεω­ρία και την πολύ­τι­μη πεί­ρα της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επανάστασης.

Το ΚΚΕ προ­σπα­θεί να συμ­βά­λει σ’ αυτήν την υπό­θε­ση και παράλ­λη­λα επι­διώ­κει να αξιο­ποιού­νται οι δυνα­τό­τη­τες για την ανά­πτυ­ξη της κοι­νής δρά­σης των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομμάτων.

Η στάση των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο

1

Πρώ­το, ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία, ανά­με­σα σε ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ και την καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία ανα­δει­κνύ­ει τις βαριές συνέ­πειες της αντε­πα­νά­στα­σης και της καπι­τα­λι­στι­κής παλι­νόρ­θω­σης, η οποία οδή­γη­σε τους λαούς που οικο­δο­μού­σαν τον σοσια­λι­σμό για 70 χρό­νια στο πολυ­ε­θνι­κό κρά­τος της ΕΣΣΔ, να σκο­τώ­νο­νται μετα­ξύ τους, για τα συμ­φέ­ρο­ντα των αστι­κών τάξεων.

Η καύ­σι­μη ύλη του πολέ­μου συγκε­ντρώ­θη­κε την προη­γού­με­νη περί­ο­δο, ξεκι­νώ­ντας ακό­μη από την ολο­κλή­ρω­ση της δια­δι­κα­σί­ας ανα­τρο­πής του σοσια­λι­σμού το 1991 και πυροδοτήθηκε:

Με την επέμ­βα­ση του ευρω­α­τλα­ντι­κού μπλοκ στην Ουκρα­νία το 2014, τη στή­ρι­ξη φασι­στι­κών και φιλο­φα­σι­στι­κών δυνά­με­ων και την επι­βο­λή κυβερ­νη­τι­κής λύσης που εναρ­μο­νί­ζε­ται με τα συμ­φέ­ρο­ντά του. Τη συγκέ­ντρω­ση στρα­τιω­τι­κών δυνά­με­ων του ΝΑΤΟ στα ρωσι­κά σύνο­ρα και τη δημιουρ­γία νέων αμε­ρι­κα­νι­κών βάσε­ων στην περιοχή.

Με τον σχε­δια­σμό της ρωσι­κής αστι­κής τάξης και των πολι­τι­κών της εκπρο­σώ­πων, οι οποί­οι μετά τις ερω­το­τρο­πί­ες με το ΝΑΤΟ και τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση της αστι­κής εξου­σί­ας προ­ώ­θη­σαν σχέ­διο για τον έλεγ­χο των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών της Ουκρα­νί­ας και άλλων πρώ­ην σοσια­λι­στι­κών κρα­τών της ενιαί­ας Σοβιε­τι­κής Ενω­σης, στο πλαί­σιο της ευρα­σια­τι­κής καπι­τα­λι­στι­κής ενο­ποί­η­σης, σε αντα­γω­νι­σμό με τα ευρω­παϊ­κά και τα αμε­ρι­κα­νι­κά μονοπώλια.

Στις αρχές του 2022 καταγ­γεί­λα­με την επέμ­βα­ση των ρωσι­κών δυνά­με­ων, στο πλαί­σιο του Συμ­φώ­νου Συλ­λο­γι­κής Ασφά­λειας, στο Καζακ­στάν, ενά­ντια στις μεγά­λες λαϊ­κές κινητοποιήσεις.

Κατα­δι­κά­ζου­με το αντι­δρα­στι­κό καθε­στώς Ζελέν­σκι, τις ουκρα­νι­κές αντι­κομ­μου­νι­στι­κές, εθνι­κι­στές κυβερ­νή­σεις που διέ­πρα­ξαν εγκλή­μα­τα σε βάρος του λαού στο Ντον­μπάς, έθε­σαν σε παρα­νο­μία το ΚΚ Ουκρα­νί­ας και διώ­κουν τους κομ­μου­νι­στές, στραγ­γα­λί­ζουν τα δικαιώ­μα­τα του ουκρα­νι­κού λαού.

Η κατα­δί­κη του αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και των ουκρα­νι­κών κυβερ­νή­σε­ων δεν μπο­ρεί να δικαιο­λο­γή­σει την απα­ρά­δε­κτη εισβο­λή της Ρωσί­ας στην Ουκρα­νία, την κατα­πά­τη­ση της εδα­φι­κής της ακε­ραιό­τη­τας και κυριαρ­χί­ας που προ­κα­λεί χιλιά­δες νεκρούς, βάσα­να στον ουκρα­νι­κό και τον ρωσι­κό λαό, στους λαούς της περιοχής.

Η βάση του πολέ­μου στην Ουκρα­νία είναι ο αντα­γω­νι­σμός για το μοί­ρα­σμα των αγο­ρών, τον έλεγ­χο των πηγών του πλού­του, στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας περιο­χών, διε­ξά­γε­ται και διευ­θύ­νε­ται από τις αστι­κές τάξεις, είναι ιμπε­ρια­λι­στι­κός και από τις δύο πλευ­ρές, στρέ­φε­ται κατά των λαών και εγκυ­μο­νούν μεγά­λοι κίν­δυ­νοι για τη γενί­κευ­σή του, με τη χρη­σι­μο­ποί­η­ση ακό­μα και πυρη­νι­κών όπλων.

Τα προ­σχή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιού­νται και από τις δύο πλευ­ρές απο­σκο­πούν στην παρα­πλά­νη­ση και τη χει­ρα­γώ­γη­ση των λαών. Δεν έχει καμία βάση το πρό­σχη­μα των ευρω­α­τλα­ντι­κών δυνά­με­ων περί σύγκρου­σης της «δημο­κρα­τί­ας» με τον «αυταρ­χι­σμό». Οι ευθύ­νες τους είναι εγκλη­μα­τι­κές για δεκά­δες ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους και μετα­ξύ αυτών τους πολέ­μους στη Γιου­γκο­σλα­βία, στο Αφγα­νι­στάν, στο Ιράκ, στη Συρία και τη Λιβύη.

Είναι παρα­πλα­νη­τι­κό το πρό­σχη­μα της ρωσι­κής ηγε­σί­ας περί «απο­να­ζι­στι­κο­ποί­η­σης» και «αντι­φα­σι­στι­κού» χαρα­κτή­ρα του πολέ­μου. Η ρωσι­κή κρα­τι­κή και κυβερ­νη­τι­κή ηγε­σία, που είναι απο­τέ­λε­σμα της αντε­πα­νά­στα­σης και ένο­χη για την αρπα­γή της περιου­σί­ας του σοβιε­τι­κού λαού, κι ενώ έχει τις δικές της βαρύ­τα­τες ευθύ­νες για την ενί­σχυ­ση των φασι­στι­κών δυνά­με­ων στην Ουκρα­νία, επι­μέ­νει να συκο­φα­ντεί προ­κλη­τι­κά την ανε­κτί­μη­τη προ­σφο­ρά του Λένιν και της μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης, τα επι­τεύγ­μα­τα της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού, επι­δί­δε­ται σε αντικομμουνισμό.

Οι δυνά­μεις που ηγού­νται στη σημε­ρι­νή Ρωσία είναι εκφρα­στές των συμ­φε­ρό­ντων των ρωσι­κών μονο­πω­λί­ων και δια­χει­ρι­στές του καπι­τα­λι­σμού, δεν μπο­ρούν να χρι­στούν ως αντι­φα­σι­στι­κή δύναμη.

Η πάλη ενά­ντια στον φασι­σμό συν­δέ­ε­ται με την πάλη για την εξά­λει­ψη των αιτιών που τον γεν­νούν, με την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­στι­κού συστήματος.

Οι εξε­λί­ξεις ανα­δει­κνύ­ουν ότι η ανα­μέ­τρη­ση στην Ουκρα­νία είναι μέρος της μεγά­λης εικό­νας των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών που μαί­νο­νται σε όλη την υδρό­γειο και σημειώ­νου­με ιδιαί­τε­ρα τους κιν­δύ­νους από τον αντα­γω­νι­σμό ΗΠΑ — Κίνας για την πρω­το­κα­θε­δρία στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, τη σύγκρου­ση ανά­με­σα στο ευρω­α­τλα­ντι­κό στρα­τό­πε­δο και το υπό δια­μόρ­φω­ση ευρα­σια­τι­κό με επι­κε­φα­λής την Κίνα και τη Ρωσία.

Η στά­ση των κομ­μου­νι­στών απέ­να­ντι στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο είναι κρί­σι­μο ζήτη­μα. Καθο­ρί­ζε­ται από το γεγο­νός ότι την επο­χή του ιμπε­ρια­λι­σμού, του μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού, οι πόλε­μοι που διε­ξά­γο­νται από τις αστι­κές τάξεις είναι πόλε­μοι άδι­κοι, ιμπε­ρια­λι­στι­κοί. Οι λαοί καλού­νται να τους κατα­δι­κά­σουν, να δυνα­μώ­σει η αυτο­τε­λής ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή και μαζι­κή πάλη για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, την εξά­λει­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής εκμε­τάλ­λευ­σης, την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού.

Απέναντι σε θέσεις που καλλιεργούν αυταπάτες και συγχύσεις

Οι κομ­μου­νι­στές αντι­τί­θε­νται στη φρί­κη του πολέ­μου αλλά δεν καλ­λιερ­γούν αυτα­πά­τες. Προσ­διο­ρί­ζουν το κοι­νω­νι­κό — ταξι­κό περιε­χό­με­νο και τους όρους που μπο­ρούν να δια­σφα­λί­σουν την πραγ­μα­τι­κή ειρή­νη, την ανά­πτυ­ξη της φιλί­ας ανά­με­σα στους λαούς, ξεκα­θα­ρί­ζο­ντας ότι στο πλαί­σιο της «ιμπε­ρια­λι­στι­κής ειρή­νης» οξύ­νο­νται οι αντα­γω­νι­σμοί και δια­μορ­φώ­νο­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέμους.

Αυτα­πά­τες καλ­λιερ­γεί η θέση που ανα­φέ­ρε­ται στη δημιουρ­γία μιας «νέας αρχι­τε­κτο­νι­κής ασφά­λειας» και την εξεύ­ρε­ση μηχα­νι­σμού που δήθεν θα συμ­βι­βά­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με τη Ρωσία και την Κίνα για να επι­τευ­χθεί, όπως λέγε­ται, «ειρη­νι­κή συνύπαρξη».

Μέσα από αυτές τις θεω­ρί­ες δημιουρ­γού­νται ψεύ­τι­κες προσ­δο­κί­ες, ξεπερ­νιέ­ται το βασι­κό ζήτη­μα, η ανα­μέ­τρη­ση των μονο­πω­λια­κών συμ­φε­ρό­ντων και των καπι­τα­λι­στι­κών κρα­τών, που βάζει τη σφρα­γί­δα της στις οικο­νο­μι­κές και πολε­μι­κές συγκρού­σεις. Εχει απο­δει­χθεί ιστο­ρι­κά και θεω­ρη­τι­κά ότι καμία προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία ανά­με­σα σε καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη δεν μπο­ρεί να δια­σφα­λί­σει μόνι­μα την ειρήνη.

Συγ­χύ­σεις προ­κα­λεί επί­σης η προ­βο­λή του ρόλου του ΟΗΕ και του «διε­θνούς δικαί­ου» που δια­μορ­φώ­θη­κε τις προη­γού­με­νες δεκα­ε­τί­ες με την παρέμ­βα­ση της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης στο πλευ­ρό των λαών.

Σήμε­ρα η κατά­στα­ση έχει αλλά­ξει, ο συσχε­τι­σμός δυνά­με­ων έχει επι­δει­νω­θεί δρα­μα­τι­κά, η πρα­κτι­κή του ΟΗΕ συν­δέ­ε­ται με την κάλυ­ψη των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών σχε­δια­σμών και ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων, όπως ζήσα­με στη Γιου­γκο­σλα­βία, στο Αφγα­νι­στάν, στη Συρία και τη Λιβύη. Παλαιό­τε­ρες απο­φά­σεις του ΟΗΕ, που δια­μορ­φώ­θη­καν χάρη στη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες, έχουν μεί­νει στο «συρ­τά­ρι», όπως δεί­χνουν τα παρα­δείγ­μα­τα με τη δια­τή­ρη­ση της κατο­χής του Ισρα­ήλ στην Παλαι­στί­νη ή την τουρ­κι­κή κατο­χή στην Κύπρο.

Τα τελευ­ταία χρό­νια, ιδί­ως μετά την ίδρυ­ση των BRICS, προ­βάλ­λε­ται ως λύση για την εξα­σφά­λι­ση της ειρή­νης και των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων ο λεγό­με­νος «πολυ­πο­λι­κός κόσμος», ως απά­ντη­ση στον «μονο­πο­λι­κό» κόσμο και την πρω­το­κα­θε­δρία των ΗΠΑ.

Επί της ουσί­ας, η θεω­ρία αυτή καλεί τους λαούς να απαρ­νη­θούν τα δικά τους συμ­φέ­ρο­ντα ή να τα ταυ­τί­σουν με τα συμ­φέ­ρο­ντα αστι­κών τάξε­ων και ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων που βρί­σκο­νται σε αντα­γω­νι­σμό με τον αμε­ρι­κα­νι­κό ιμπεριαλισμό.

Επι­λο­γές τέτοιου είδους οδη­γούν στον αφο­πλι­σμό της εργα­τι­κής τάξης, ακυ­ρώ­νουν την αυτο­τε­λή εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη ενά­ντια στους εκμε­ταλ­λευ­τές, βάζουν τους λαούς κάτω από «ξένη σημαία», ακό­μη και με προ­σχή­μα­τα του είδους πως «δεν υπάρ­χουν καθα­ροί αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κοί αγώ­νες και καθα­ρά σοσια­λι­στι­κά σχέ­δια» και δήθεν απαι­τεί­ται «συμ­μα­χία αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κών — προ­ο­δευ­τι­κών δυνά­με­ων», εντάσ­σο­ντας σ’ αυτές αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, καπι­τα­λι­στι­κά κρά­τη και συμμαχίες.

Το ΚΚΕ αυτήν την περίοδο ανέπτυξε πλούσια αντιπολεμική — αντιιμπεριαλιστική δράση και πήρε μέρος στη σημαντική πρωτοβουλία, την κοινή ανακοίνωση των 4 ΚΚ, του ΚΚ Εργαζομένων Ισπανίας, ΚΚ Μεξικού, ΚΚΕ, ΚΚ Τουρκίας και χαιρετίζουμε τη συμμετοχή των 43 Κομμουνιστικών Κομμάτων και των 30 Κομμουνιστικών Νεολαιών που τοποθετήθηκαν με αρχές κατά του πολέμου, ανέδειξαν τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και τις πραγματικές του αιτίες.

Το Κόμ­μα μας συγκρού­ε­ται με την αστι­κή τάξη, τις κυβερ­νή­σεις και τα κόμ­μα­τα που εκπρο­σω­πούν τα συμ­φέ­ρο­ντά της, με το αστι­κό κρά­τος. Με την πολι­τι­κή της εμπλο­κής στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο και τους σχε­δια­σμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Παλεύ­ει για το ξήλω­μα των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών βάσε­ων στην Ελλά­δα που εγκα­τα­στά­θη­καν με ευθύ­νη όλων των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων, του φιλε­λεύ­θε­ρου κόμ­μα­τος της ΝΔ, των σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Μαζί με τον λαό απαι­τεί να στα­μα­τή­σει η απο­στο­λή στρα­τιω­τι­κού εξο­πλι­σμού στον πόλε­μο στην Ουκρα­νία, να επι­στρέ­ψουν οι ελλη­νι­κές ένο­πλες δυνά­μεις από κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή απο­στο­λή στο εξω­τε­ρι­κό, αγω­νί­ζε­ται για την απο­δέ­σμευ­ση της Ελλά­δας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από κάθε ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία, με την εργα­τι­κή τάξη στην εξουσία.

Η διαπάλη για το «τι είναι ιμπεριαλισμός»

2

Δεύ­τε­ρο, στο κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα γίνε­ται μεγά­λη συζή­τη­ση, δια­πά­λη για το «τι είναι ιμπεριαλισμός».

Η λενι­νι­στι­κή θεω­ρία για τον ιμπε­ρια­λι­σμό παρα­μέ­νει επί­και­ρη και εξο­πλί­ζει τους κομ­μου­νι­στές, οι οποί­οι έχουν καθή­κον να την ανα­πτύσ­σουν παρα­πέ­ρα, παίρ­νο­ντας υπό­ψη την αλμα­τώ­δη επέ­κτα­ση και κυριαρ­χία των μονο­πω­λί­ων στις μέρες μας, τον ρόλο των αστι­κών κρα­τών ως βάσης της δρά­σης τους, την όξυν­ση των αντα­γω­νι­σμών και της βασι­κής αντί­θε­σης του συστή­μα­τος ανά­με­σα στο κεφά­λαιο και τη μισθω­τή εργα­σία, σε ανώ­τε­ρο επίπεδο.

Ο ιμπε­ρια­λι­σμός είναι ο μονο­πω­λια­κός καπι­τα­λι­σμός, στη­ρί­ζε­ται στις μεγά­λες μετο­χι­κές επι­χει­ρή­σεις, στα μονο­πώ­λια, στην αύξη­ση της σημα­σί­ας της εξα­γω­γής κεφα­λαί­ου σε σχέ­ση με την εξα­γω­γή εμπο­ρευ­μά­των, τη δημιουρ­γία του χρη­μα­τι­στι­κού κεφα­λαί­ου, το μοί­ρα­σμα και το ξανα­μοί­ρα­σμα των αγο­ρών και των εδαφών.

Τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά αυτά δεν αφο­ρούν μόνο τα κρά­τη που βρί­σκο­νται στην κορυ­φή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πυρα­μί­δας, αλλά είναι ενιαία, αφο­ρούν όλα τα κρά­τη, ισχυ­ρό­τε­ρα ή ασθε­νέ­στε­ρα, για­τί η μονο­πω­λια­κή, αντι­δρα­στι­κή επο­χή του καπι­τα­λι­σμού είναι ενιαία.

Το κάθε καπι­τα­λι­στι­κό κρά­τος εντάσ­σε­ται στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα και ασκεί ιμπε­ρια­λι­στι­κή πολι­τι­κή, ανά­λο­γα με την οικο­νο­μι­κή, πολι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή του δύνα­μη, μέσα σε ένα πλέγ­μα ανι­σό­τι­μων αλλη­λε­ξαρ­τή­σε­ων και εξαρ­τή­σε­ων, με αλλα­γές και ανα­δια­τά­ξεις που προ­κα­λεί ο νόμος της ανι­σό­με­τρης ανάπτυξης.

Συνε­πώς, ο περιο­ρι­σμός της έννοιας του ιμπε­ρια­λι­σμού στις ΗΠΑ και την επι­θε­τι­κή εξω­τε­ρι­κή τους πολι­τι­κή ή σε ισχυ­ρά κρά­τη της ΕΕ ξεπερ­νά αβά­σι­μα το κοι­νω­νι­κό — οικο­νο­μι­κό περιε­χό­με­νο του ιμπε­ρια­λι­σμού, την αντι­δρα­στι­κή φύση του συστή­μα­τος.

Οδη­γεί σε λαθε­μέ­να πολι­τι­κά συμπε­ρά­σμα­τα, σε θέσεις που προ­ω­θούν τη συμ­μα­χία της εργα­τι­κής τάξης με τμή­μα­τα των εκμε­ταλ­λευ­τών της, με τμή­μα­τα της αστι­κής τάξης, στο όνο­μα της αντι­με­τώ­πι­σης π.χ. του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού και της εξα­σφά­λι­σης της «εθνι­κής ανεξαρτησίας».

Ο νόμος της ανι­σό­με­τρης ανά­πτυ­ξης, ως χαρα­κτη­ρι­στι­κό στοι­χείο του καπι­τα­λι­σμού, δια­μορ­φώ­νει αντι­κει­με­νι­κά ανι­σό­τι­μες σχέ­σεις, κάποια κρά­τη ξεχω­ρί­ζουν και βρί­σκο­νται στην κορυ­φή της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πυρα­μί­δας λόγω της οικο­νο­μι­κής, πολι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής δύνα­μης που δια­θέ­τουν, αλλά αυτό δεν αθω­ώ­νει τις αστι­κές τάξεις και τα αστι­κά κρά­τη που κατέ­χουν χαμη­λό­τε­ρη θέση στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό σύστη­μα, τα οποία επι­ζη­τούν την ανα­βάθ­μι­σή τους.

Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος
από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό — κομμουνισμό

3

Τρί­το, στο πλαί­σιο του μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού ανα­πτύ­χθη­κε ο νεκρο­θά­φτης του συστή­μα­τος, η εργα­τι­κή τάξη, η πρω­το­πό­ρα δύνα­μη της κοι­νω­νί­ας, φορέ­ας των νέων σοσια­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής. Ανα­πτύ­χθη­καν παρα­πέ­ρα οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις, ωρί­μα­σαν οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη νέα σοσια­λι­στι­κή κοινωνία.

Ο καπιταλισμός έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια, έχει σαπίσει.

Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό — κομμουνισμό.
Η αντεπανάσταση δεν αλλάζει τον χαρακτήρα της εποχής μας.

Η βασι­κή αντί­θε­ση ανά­με­σα στον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής και της εργα­σί­ας και την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­ποί­η­ση των απο­τε­λε­σμά­των τους, η αντί­θε­ση κεφα­λαί­ου — εργα­σί­ας οξύ­νε­ται, παίρ­νει πρω­το­φα­νείς δια­στά­σεις και επι­βάλ­λε­ται να λυθεί με τη σοσια­λι­στι­κή επανάσταση.

Ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης δεν καθο­ρί­ζε­ται από τον συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων αλλά από την ωρί­μαν­ση των υλι­κών προ­ϋ­πο­θέ­σε­ων για τον σοσια­λι­σμό και τη βασι­κή αντί­θε­ση που καλεί­ται να επι­λύ­σει, κι αυτό είναι καθο­ρι­στι­κής σημα­σί­ας ζήτη­μα, το οποίο θέτει στις μέρες μας την ανα­γκαιό­τη­τα προ­γραμ­μα­τι­κών αλλα­γών με κεντρι­κό ζήτη­μα τον σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης και την πάλη για την εργα­τι­κή εξουσία.

Αντι­κει­με­νι­κά, δεν υπάρ­χει ενδιά­με­σο στά­διο ανά­με­σα στον καπι­τα­λι­σμό και τον σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό για­τί δεν υπάρ­χει ενδιά­με­ση εξου­σία ανά­με­σα στην αστι­κή και την εργα­τι­κή. Κάθε κυβερ­νη­τι­κή λύση στο έδα­φος του συστή­μα­τος ανα­πα­ρά­γει την εξου­σία του κεφα­λαί­ου και την καπι­τα­λι­στι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής, δια­τη­ρεί την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης από το κεφάλαιο.

Προ­σεγ­γί­σεις που αντα­να­κλούν κατά τη γνώ­μη μας λαθε­μέ­νες παλαιό­τε­ρες ανα­λύ­σεις και στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος περί «μετα­βα­τι­κών στα­δί­ων», «αντι­μο­νο­πω­λια­κών κυβερ­νή­σε­ων», από κοι­νού με τη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία που απο­δε­δειγ­μέ­να υπε­ρα­σπί­ζε­ται και διαιω­νί­ζει την καπι­τα­λι­στι­κή εκμε­τάλ­λευ­ση, πάνε το κίνη­μα πίσω, είναι παρά­γο­ντας της σημε­ρι­νής κρί­σης του κομ­μου­νι­στι­κού κινήματος.

Η μονο­με­ρής ανα­φο­ρά στον «νεο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό» αδυ­να­τί­ζει την πάλη ενά­ντια στη στρα­τη­γι­κή του κεφα­λαί­ου, που προ­ω­θεί­ται τόσο με φιλε­λεύ­θε­ρη όσο και με σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή, ανά­λο­γα τις συνθήκες.

Οι απο­κα­λού­με­νες «προ­ο­δευ­τι­κές κυβερ­νή­σεις» δια­τή­ρη­σαν, όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο, τις βάσεις του καπι­τα­λι­σμού, στή­ρι­ξαν και στη­ρί­χτη­καν στο αστι­κό κρά­τος, στην εξου­σία των μονο­πω­λί­ων, ενσω­μα­τώ­θη­καν στο σύστη­μα, επέ­βα­λαν αντι­λαϊ­κά μέτρα και προ­κά­λε­σαν τη λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση, κατέ­στει­λαν λαϊ­κές κινη­το­ποι­ή­σεις και υπο­νό­μευ­σαν τη δρά­ση ΚΚ. Εδω­σαν χώρο σε αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις οι οποί­ες επα­νήλ­θαν στη δια­κυ­βέρ­νη­ση, στο πλαί­σιο ενός «φαύ­λου κύκλου» εναλ­λα­γής αστι­κών πολι­τι­κών δυνάμεων.

Όχι μόνο δεν κατα­γρά­φη­κε αλλα­γή του συσχε­τι­σμού υπέρ των κομ­μου­νι­στών, υπέρ της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, αλλά στην πρά­ξη αφο­πλί­στη­κε το εργα­τι­κό κίνη­μα. Κομ­μου­νι­στι­κά Κόμ­μα­τα που συμ­με­τεί­χαν σ’ αυτές τις κυβερ­νή­σεις έχα­σαν την ιδε­ο­λο­γι­κή, την πολι­τι­κή, ακό­μα και την οργα­νω­τι­κή τους αυτοτέλεια.

Η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία είναι φάρος στη δουλειά των κομμουνιστών, δίνει δύναμη στην καθημερινή ταξική πάλη, θέτει επιτακτικά την ανάγκη της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη, τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες, την ανάπτυξη του αντιμονοπωλιακού — αντικαπιταλιστικού αγώνα, για την ανατροπή.

Το ΚΚΕ στην Ελλά­δα πρω­τα­γω­νι­στεί στον αγώ­να σε όλα τα μέτω­πα που αφο­ρούν τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα και ανά­γκες, ενά­ντια στην ακρί­βεια και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια, για τις Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις, την αύξη­ση των μισθών και των συντά­ξε­ων, την Υγεία και την Παι­δεία. Στη χώρα μας πραγ­μα­το­ποιού­νται σημα­ντι­κοί αγώ­νες, με μικρό­τε­ρες ή μεγα­λύ­τε­ρες κατα­κτή­σεις. Η εργα­τι­κή τάξη συγκρού­ε­ται με την κατα­στο­λή του αστι­κού κράτους.

Το Κόμ­μα μας μελε­τά­ει και αντι­πα­λεύ­ει τις αδυ­να­μί­ες του, προ­σπα­θεί να γίνε­ται συνε­χώς πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κό, αλλά το γεγο­νός ότι στην Ελλά­δα είναι σε δρά­ση χιλιά­δες εργα­τι­κές — λαϊ­κές δυνά­μεις που ανα­πτύσ­σουν μαχη­τι­κά την πάλη τους οφεί­λε­ται στην επα­να­στα­τι­κή στρα­τη­γι­κή του ΚΚΕ, στους γερούς δεσμούς που έχει με την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, τη νεο­λαία, στην εξει­δί­κευ­ση της ιδε­ο­λο­γι­κής και μαζι­κής παρέμ­βα­σής του στις γυναί­κες, οφεί­λε­ται στη συνο­λι­κή ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τα κόμ­μα­τα της δεξιάς και της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, με την ενσω­μα­τω­μέ­νη στο σύστη­μα ψευ­το-αρι­στε­ρά, με τον οπορτουνισμό.

Κατά και­ρούς, σε διά­φο­ρες χώρες, ξεσπούν μεγά­λες κινη­το­ποι­ή­σεις, λαϊ­κές εξε­γέρ­σεις, εκφρά­ζε­ται μαζι­κά και δυνα­μι­κά η λαϊ­κή αγα­νά­κτη­ση. Τα πρό­σφα­τα παρα­δείγ­μα­τα στο Καζακ­στάν τον περα­σμέ­νο Γενά­ρη και στη Σρι Λάν­κα κατά τη διάρ­κεια της άνοι­ξης και του καλο­και­ριού είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κά. Αυτά και άλλα παρα­δείγ­μα­τα τονί­ζουν ότι σήμε­ρα, σε μη επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες, απαι­τεί­ται συστη­μα­τι­κή ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή δου­λειά για την προ­ε­τοι­μα­σία του υπο­κει­με­νι­κού παρά­γο­ντα (το Κόμ­μα, η εργα­τι­κή τάξη και οι σύμ­μα­χοί της), για την προ­ο­πτι­κή της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης, παίρ­νο­ντας υπό­ψη ότι η χρο­νι­κή περί­ο­δος εκδή­λω­σής της προσ­διο­ρί­ζε­ται από αντι­κει­με­νι­κές προϋποθέσεις.

Αναγκαία η άντληση συμπερασμάτων για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση

4

Τέταρ­το, το Κόμ­μα μας μέσα από πολύ­χρο­νη έρευ­να με κέντρο την ανα­τρο­πή του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ κατέ­λη­ξε σε ουσια­στι­κά συμπε­ρά­σμα­τα που εμπλού­τι­σαν τη στρα­τη­γι­κή του, την αντί­λη­ψή του για τη σοσια­λι­στι­κή οικοδόμηση.

Ο σοσια­λι­σμός ανα­τρά­πη­κε «από τα μέσα και τα πάνω», στις συν­θή­κες οπορ­του­νι­στι­κής διά­βρω­σης του ΚΚΣΕ, μέσα σε μια πορεία που επι­χει­ρή­θη­κε να αντι­με­τω­πι­στούν προ­βλή­μα­τα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας καπι­τα­λι­στι­κά εργα­λεία, στοι­χεία της «αγο­ράς», αλλοιώ­νο­ντας, υπο­νο­μεύ­ο­ντας τις αρχές της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

Στο έδα­φος αυτό δημιουρ­γή­θη­κε και ανα­πτύ­χθη­κε κοι­νω­νι­κό στρώ­μα που τα συμ­φέ­ρο­ντά του δεν χωρού­σαν στον σοσια­λι­σμό κι αυτό εκφρά­στη­κε σε κομ­μα­τι­κό και κρα­τι­κό πολι­τι­κό επί­πε­δο. Η περε­στρόι­κα ήταν η τελευ­ταία πρά­ξη αυτού του δράματος.

Συνε­πώς είναι ανά­γκη να ανοί­ξουν αυτά τα ζητή­μα­τα, να απα­σχο­λή­σουν σοβα­ρά, να συζητηθούν.

Πολύ περισ­σό­τε­ρο που στις μέρες μας εξε­λίσ­σε­ται οργα­νω­μέ­νη επί­θε­ση ενά­ντια στις αρχές της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικοδόμησης.

Πλη­θαί­νουν οι θέσεις που εκθειά­ζουν τον απο­κα­λού­με­νο «σοσια­λι­σμό με αγο­ρά», ο οποί­ος οδη­γεί στην ακύ­ρω­ση των αρχών της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των μέσων παρα­γω­γής και του κεντρι­κού επι­στη­μο­νι­κού σχε­δια­σμού, προ­ω­θεί την οικο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα καπι­τα­λι­στι­κών επι­χει­ρή­σε­ων, υιο­θε­τεί το κρι­τή­ριο του κέρ­δους, νομι­μο­ποιεί την εκμε­τάλ­λευ­ση της εργα­τι­κής τάξης από το κεφάλαιο.

Το ΚΚΕ έχει τοπο­θε­τη­θεί για την Κίνα και την καπι­τα­λι­στι­κή της πορεία, έχει τεκ­μη­ριώ­σει τη θέση ότι στην Κίνα έχουν επι­κρα­τή­σει από χρό­νια οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παρα­γω­γής, ότι κυριαρ­χούν και ισχυ­ρο­ποιού­νται τα μονο­πώ­λια σε όλους τους τομείς και η εργα­τι­κή δύνα­μη είναι εμπό­ρευ­μα, με υψη­λό βαθ­μό εκμετάλλευσης.

Τα μονο­πώ­λια με έδρα την Κίνα, με τη στή­ρι­ξη του κρά­τους, επε­κτεί­νο­νται σε όλο τον κόσμο, εξά­γο­νται τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια, αξιο­ποιεί­ται ο «Νέος Δρό­μος του μετα­ξιού» για τη διείσ­δυ­ση των μονο­πω­λί­ων στην Ασία, στην Αφρι­κή, στην Ευρώ­πη, στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή, πολ­λα­πλα­σιά­ζο­νται τα καπι­τα­λι­στι­κά κέρ­δη. Μέσα σ’ αυτήν την πορεία δημιουρ­γή­θη­καν στην Κίνα οι πάνω από 1.000 δισε­κα­τομ­μυ­ριού­χοι που βρί­σκο­νται στις πρώ­τες θέσεις της παγκό­σμιας πλουτοκρατίας.

Με τη σημαία της πάλης για τον σοσιαλισμό — κομμουνισμό

Οι κομ­μου­νι­στές έγρα­ψαν ηρω­ι­κές σελί­δες κάτω από τη δική τους σημαία, που είναι η πάλη για τον σοσια­λι­σμό — κομ­μου­νι­σμό. Αυτό τους έδω­σε δύνα­μη και σ’ αυτόν τον δρό­μο, στον δρό­μο της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης, μπο­ρεί να ξεπε­ρά­σει το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα την ιδε­ο­λο­γι­κή, πολι­τι­κή και οργα­νω­τι­κή κρί­ση που αντι­με­τω­πί­ζει, στη­ριγ­μέ­νο στον μαρ­ξι­σμό — λενι­νι­σμό, στον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, στην υπε­ρά­σπι­ση των αρχών της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης και οικο­δό­μη­σης και να προ­χω­ρή­σει στην εναρ­μό­νι­ση της στρα­τη­γι­κής του με τις ανά­γκες της ταξι­κής πάλης, στην επα­να­στα­τι­κή ανασυγκρότηση.

Με αυτούς τους όρους μπο­ρούν να δυνα­μώ­σουν τα ΚΚ, να οικο­δο­μή­σουν νέες Οργα­νώ­σεις στα εργο­στά­σια, σε στρα­τη­γι­κής σημα­σί­ας κλά­δους και επι­χει­ρή­σεις, να ενι­σχύ­σουν τους δεσμούς τους με την εργα­τι­κή τάξη, τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, τη νεο­λαία και τις γυναί­κες λαϊ­κής προέλευσης.

Με αυτούς τους όρους μπο­ρεί να δυνα­μώ­σει η πάλη στις συν­θή­κες των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων και της νέας γενι­κευ­μέ­νης καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης που είναι προ των πυλών, στις σύν­θε­τες εξε­λί­ξεις που έχου­με μπρο­στά μας.

Σήμερα, 100 χρόνια μετά την ίδρυση της Σοβιετικής Ενωσης, μπορεί δυστυχώς να μην έχουμε στο πλευρό μας μια τέτοια δύναμη υποστήριξης της ειρήνης και των λαών, όπως ήταν η ΕΣΣΔ, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως ο σοσιαλισμός είναι το μέλλον, η μόνη εναλλακτική φιλολαϊκή διέξοδος και οι λαοί η μόνη υπερδύναμη που μπορεί να τον πραγματώσει.