22 Απριλίου 1870: Γεννιέται ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Ουλιάνοφ, ο Λένιν

Στις 22 Απρι­λί­ου 1870 γεν­νιέ­ται ο Βλα­ντι­μίρ Ιλιτς Ουλιά­νοφ, ο Λένιν. Ο Β. Ι. Λένιν ξεκι­νά την επα­να­στα­τι­κή του δρά­ση, από τα νεα­νι­κά ακό­μη χρό­νια. Στρέ­φε­ται στη μελέ­τη του μαρ­ξι­σμού και στην οργά­νω­ση της πολι­τι­κής πάλης της εργα­τι­κής τάξης, αλλά και στη διά­δο­σή του στους εργά­τες της Πετρού­πο­λης, με τους οποί­ους συν­δέ­ε­ται από τα φοι­τη­τι­κά του χρό­νια. Τού­το συμ­βαί­νει, παρά και ενά­ντια στο ρεύ­μα της επο­χής, όταν και ο «ναρο­ντ­νι­κι­σμός» επι­κρα­τού­σε και δρού­σε με μορ­φές πολι­τι­κής πάλης, όπως η ατο­μι­κή τρο­μο­κρα­τία ενά­ντια στον τσά­ρο. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι με την εκτέ­λε­ση του μεγα­λύ­τε­ρου αδελ­φού του, Αλέ­ξαν­δρου, μετά τη σύλ­λη­ψη και κατα­δί­κη του σε θάνα­το για από­πει­ρα δολο­φο­νί­ας του τσά­ρου Αλέ­ξαν­δρου ΙΙΙ, ο Λένιν λέει ότι «εμείς θα ακο­λου­θή­σου­με άλλο δρόμο».

Το 1894, το έργο του «Ποιοι είναι οι φίλοι του λαού και πώς κατα­πο­λε­μούν τους σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες», απο­τε­λεί σταθ­μό για τη διά­δο­ση του μαρ­ξι­σμού στη Ρωσία και την ανά­πτυ­ξη της επα­να­στα­τι­κής πάλης της εργα­τι­κής τάξης της Ρωσί­ας. Ταυ­τό­χρο­να, είναι και ένα απο­τε­λε­σμα­τι­κό θεω­ρη­τι­κό όπλο ενά­ντια στο ναρο­ντ­νι­κι­σμό, ο οποί­ος προ­πα­γάν­δι­ζε ότι η Ρωσία θα φτά­σει στο σοσια­λι­σμό μέσα από την αγρο­τι­κή κοι­νό­τη­τα και ότι ο καπι­τα­λι­σμός είναι τυχαίο φαι­νό­με­νο στη Ρωσία. Το έργο του «Η ανά­πτυ­ξη του καπι­τα­λι­σμού στη Ρωσία» ανοί­γει το δρό­μο για τη συνέ­νω­ση της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας με το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μα στη Ρωσία, αφού θεμε­λιώ­νει το ρόλο και τις σχέ­σεις των τάξε­ων στη Ρωσία ανα­δει­κνύ­ο­ντας τη δυνα­τό­τη­τα της μικρής, αλλά συγκε­ντρω­μέ­νης εργα­τι­κής τάξης, να ηγη­θεί της επανάστασης.

«…Δώστε μας μια οργά­νω­ση επα­να­στα­τών — και θα ανα­πο­δο­γυ­ρί­σου­με τη Ρωσία!», έλε­γε χαρα­κτη­ρι­στι­κά ο Λένιν. Συμ­με­τέ­χο­ντας και καθο­δη­γώ­ντας ένα μαρ­ξι­στι­κό όμι­λο στην Πετρού­πο­λη, κατα­πιά­νε­ται με την ίδρυ­ση επα­να­στα­τι­κού κόμ­μα­τος της εργα­τι­κής τάξης σε πανε­θνι­κή κλί­μα­κα. Σαν πρώ­το βήμα συνε­νώ­νει τους μαρ­ξι­στι­κούς ομί­λους στην Πετρού­πο­λη σε επα­να­στα­τι­κή πολι­τι­κή οργά­νω­ση, την «Ενω­ση πάλης για την απε­λευ­θέ­ρω­ση της εργα­τι­κής τάξης». Τού­το συμ­βαί­νει το 1895.

Τρία χρό­νια αργό­τε­ρα, το Μάρ­τη του 1898, συνήλ­θε στο Μινσκ το πρώ­το, ιδρυ­τι­κό Συνέ­δριο του Σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κού Εργα­τι­κού Κόμ­μα­τος, Ρωσί­ας (ΣΔΕΚΡ). Ωστό­σο, αμέ­σως μετά το συνέ­δριο, πιά­στη­κε όλη η Κεντρι­κή Επι­τρο­πή του Κόμ­μα­τος, και έτσι, ουσια­στι­κά, δεν προ­χώ­ρη­σε η ενιαία οργά­νω­ση του κόμ­μα­τος. Αυτό έγι­νε κατορ­θω­τό στα 1903, με το δεύ­τε­ρο συνέ­δριο του ΣΔΕΚΡ, και υπό την καθο­δή­γη­ση του Λένιν ιδρύ­ε­ται ουσια­στι­κά το μπολ­σε­βί­κι­κο κόμμα.

Η ζωή και η δρά­ση του Λένιν είναι αξε­χώ­ρι­στα δεμέ­νη με την ίδρυ­ση και τη δρά­ση του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος. Ο Λένιν παίρ­νει ο ίδιος άμε­σα μέρος στην πρα­κτι­κή δρά­ση για την επα­να­στα­τι­κή ανύ­ψω­ση της εργα­τι­κής τάξης. Επι­μέ­νει στην ίδρυ­ση του δικού της κόμ­μα­τος πάνω στις αρχές που ο ίδιος επε­ξερ­γά­στη­κε και, μάλι­στα, σε διά­κρι­ση από τα σοσιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα της Δεύ­τε­ρης Διε­θνούς. Ετσι, το μπολ­σε­βί­κι­κο κόμ­μα είναι το πρώ­το με τις αρχές του «Κόμ­μα­τος Νέου Τύπου».

Επί­μο­νη και απο­φα­σι­στι­κή ήταν η δρά­ση του, για δημιουρ­γία κόμ­μα­τος ενιαί­ου, σε πανε­θνι­κή κλί­μα­κα, με κεντρι­κό καθο­δη­γη­τι­κό όργα­νο, που εφαρ­μό­ζει την αρχή του δημο­κρα­τι­κού συγκε­ντρω­τι­σμού. Με επι­κε­φα­λής τον Λένιν, το μπολ­σε­βί­κι­κο κόμ­μα μπαί­νει μπρο­στά­ρης της ταξι­κής πάλης του προ­λε­τα­ριά­του και των άλλων κατα­πιε­σμέ­νων λαϊ­κών στρω­μά­των, κυρί­ως της φτω­χής αγρο­τιάς και των μισο­προ­λε­τά­ριων της Ρωσί­ας. Οδη­γεί το προ­λε­τα­ριά­το της Ρωσί­ας ως τη νίκη με την κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας και την εγκα­θί­δρυ­ση της δικτα­το­ρί­ας του προ­λε­τα­ριά­του. Ετσι ανοί­γει ο δρό­μος για την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού για πρώ­τη φορά στον κόσμο, μετά τη νικη­φό­ρα επα­νά­στα­ση. Σημα­ντι­κό είναι, επί­σης, ότι καθό­ρι­σε και τεκ­μη­ρί­ω­σε τον καθο­δη­γη­τι­κό ρόλο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, όχι μόνο στην κατά­λη­ψη της εξου­σί­ας, αλλά και στην οικο­δό­μη­ση του σοσιαλισμού.

Στα έργα του, ο Λένιν ανέ­πτυ­ξε και συγκε­κρι­με­νο­ποί­η­σε παρα­πέ­ρα όλα τα συστα­τι­κά μέρη του μαρ­ξι­σμού — τη φιλο­σο­φία, την πολι­τι­κή οικο­νο­μία και τον επι­στη­μο­νι­κό κομ­μου­νι­σμό. Ηταν φανα­τι­κός πολέ­μιος κάθε ανα­θε­ω­ρη­τι­κής και ρεφορ­μι­στι­κής δια­στρέ­βλω­σης της επα­να­στα­τι­κής θεω­ρί­ας. Ο ίδιος θεω­ρού­σε ως έναν από τους πιο βασι­κούς όρους για τη νίκη της σοσια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης την αδιάλ­λα­κτη πάλη ενά­ντια στον οπορ­του­νι­σμό, ενώ, παράλ­λη­λα, ασκού­σε δρι­μεία κρι­τι­κή στον αρι­στε­ρι­σμό, στην ψευ­το­ε­πα­να­στα­τι­κή φρα­σε­ο­λο­γία, στον «επα­να­στα­τι­κό» τυχο­διω­κτι­σμό. Ο Λένιν ανα­κά­λυ­ψε θεω­ρη­τι­κά τη δυνα­τό­τη­τα να συντρι­βεί η αλυ­σί­δα του διε­θνούς ιμπε­ρια­λι­σμού με την από­σπα­ση κρα­τών από τον κλοιό του, ανα­πτύσ­σο­ντας τη θεω­ρία του αδύ­να­του κρί­κου της, θεμε­λιώ­νο­ντας επι­στη­μο­νι­κά τη δυνα­τό­τη­τα της νίκης του σοσια­λι­σμού αρχι­κά σε μια ή σε μερι­κές χώρες.

Ο Λένιν αγω­νι­ζό­ταν με συνέ­πεια ενά­ντια στην εθνι­κή στε­νό­τη­τα. Οι μπολ­σε­βί­κοι σήκω­σαν ψηλά τη σημαία του διε­θνι­σμού και με την καθο­δή­γη­ση του Λένιν έκα­ναν στη διάρ­κεια του πολέ­μου απο­τε­λε­σμα­τι­κή πάλη για τη συσπεί­ρω­ση όλων των διε­θνι­στι­κών στοι­χεί­ων, για την ίδρυ­ση της Κομ­μου­νι­στι­κής Διεθνούς.