22 Ιουλίου 1975 — «Έξοδος Κινδύνου που Καταρρέει»

Ήταν σαν σήμε­ρα 22 Ιου­λί­ου του 1975 όταν ξέσπα­σε φωτια σε μια από τις πολυ­κα­τοι­κί­ες στην οδό Marlborough στη Βοστό­νη της Μασαχουσέτης.
Η 19χρονη Diana Bryant και η δύο ετών, κόρη της Tiare Jones, παγι­δεύ­τη­καν και περί­με­ναν τους δια­σώ­στες στην έξο­δο κινδύνου.

Ένας πυρο­σβέ­στης, ο Robert O‘Neil, προ­φύ­λα­ξε τις Bryant και Jones από τις φλό­γες καθώς πλη­σί­α­ζε μια σκά­λα για να τις κατε­βά­σει στο έδαφος.
Ο O‘Neil θα ήταν ο πρώ­τος που θα έμπαι­νε στη σκά­λα και έδω­σε εντο­λή στη Diana να του περά­σει την Tiare μόλις βρι­σκό­ταν στην κατάλ­λη­λη θέση στη σκάλα.
Είχε μόλις αρχί­σει να ανε­βαί­νει στη σκά­λα όταν κατέρ­ρευ­σε η έξο­δος κιν­δύ­νου, παίρ­νο­ντας μαζί της την Diana και την Tiare.

Η Diana Bryant σκο­τώ­θη­κε από την πτώ­ση, αλλά η Tiare, που έπε­σε πάνω στο σώμα της Diana, επέζησε.

Η «Έξο­δος Κιν­δύ­νου που Καταρ­ρέ­ει», επί­σης γνω­στή ως «Πυρ­κα­γιά στην Οδό Marlborough», είναι μια ασπρό­μαυ­ρη φωτο­γρα­φία του Stanley Forman, η οποία κατέ­κτη­σε το βρα­βείο Pulitzer για την Spot News Photography το 1976.
Το «Έξο­δος Κιν­δύ­νου που Καταρ­ρέ­ει», είναι μια από μια σει­ρά φωτο­γρα­φιών που τρά­βη­ξε στη σκη­νή της φωτιάς ο Stanley Forman, φωτο­γρά­φος της Boston Herald.

Όταν η φωτο­γρα­φία δημο­σιεύ­θη­κε, αρχι­κά υπήρ­ξε μια καθο­λι­κή επι­κρι­τι­κή αντί­δρα­ση από το κοι­νό. Καθώς οι εικό­νες γρή­γο­ρα εξα­πλώ­θη­καν σε όλο τον κόσμο, τα μέσα μαζι­κής ενη­μέ­ρω­σης κατη­γο­ρή­θη­καν ότι εισέ­βα­λαν στην ιδιω­τι­κό­τη­τα της Diana Bryant.
Παρά τη δια­μά­χη γύρω από τη φωτο­γρα­φία, η σει­ρά του Stanley Forman τιμή­θη­κε με το βρα­βείο Pulitzer για την Spot News Photography το 1976 και, επι­πλέ­ον, πήρε τον τίτλο της World Press Photo of the Year. Ανά­γκα­σε επί­σης την πόλη της Βοστό­νης, καθώς και πολ­λές άλλες πόλεις στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες, να ανα­θε­ω­ρή­σουν τους νόμους για την πυρασφάλεια.

Σήμε­ρα, η φωτο­γρα­φία χρη­σι­μο­ποιεί­ται ακό­μα από ομά­δες πυρα­σφά­λειας για την προ­ώ­θη­ση των προ­σπα­θειών τους. Το 2005, ο φωτο­γρά­φος Stanley Forman εξι­στό­ρη­σε τα τρα­γι­κά γεγο­νό­τα που είδε εκεί­νη την ημέ­ρα, σε συνέ­ντευ­ξή του στο BBC:
«Ήταν 22 Ιου­λί­ου 1975. Ήμουν έτοι­μος να φύγω από τα γρα­φεία της Boston Herald. Εκεί­νη την ώρα πήρα­με μία κλή­ση για μια φωτιά σε ένα από τα παλαιό­τε­ρα τμή­μα­τα της σει­ράς των Βικτω­ρια­νών σπι­τιών της πόλης. Ακο­λού­θη­σα ένα από τα αυτο­κί­νη­τα της πυρο­σβε­στι­κής. Στο δρό­μο φώνα­ζαν να έρθει ένα όχη­μα με σκά­λα επει­δή υπήρ­χαν άνθρω­ποι παγι­δευ­μέ­νοι στο κτίριο.
Έτρε­ξα στο πίσω μέρος του κτι­ρί­ου και όταν κοί­τα­ξα ψηλά υπήρ­χε μια γυναί­κα και ένα παι­δί στην έξο­δο κιν­δύ­νου που ουσια­στι­κά είχαν γεί­ρει στο πιο απο­μα­κρυ­σμέ­νο σημείο του κτι­ρί­ου για να προ­στα­τευ­θούν από τη φωτιά.
Εν τω μετα­ξύ, ένας πυρο­σβέ­στης, ο Bob O‘Neil είχε ανέ­βει στην ορο­φή από το μπρο­στι­νό μέρος του κτι­ρί­ου και τις είδε στη σκάλα.
Πήρα μια θέση όπου θα μπο­ρού­σα να φωτο­γρα­φή­σω και σκέ­φτη­κα ότι ήταν μια συνη­θι­σμέ­νη διά­σω­ση ρου­τί­νας. Η σκά­λα πήγε για να τις πάρει και το ύψος ήταν περί­που 15 μέτρα.
Ο O‘Neill είχε μόλις πει στην Diana Bryant ότι επρό­κει­το να προ­χω­ρή­σει στη σκά­λα και της ζήτη­σε να του δώσει το μωρό.

Ο O‘Neil προ­σπα­θού­σε να φτά­σει τη σκά­λα όταν ξαφ­νι­κά κατέρ­ρευ­σε η μεταλ­λι­κή έξο­δος κινδύνου.

Τρα­βού­σα φωτο­γρα­φί­ες καθώς έπε­φταν αλλά στη συνέ­χεια στα­μά­τη­σα. Δεν ήθε­λα να τις δω να χτυ­πά­νε στο έδα­φος. Μπο­ρώ ακό­μα να θυμη­θώ να γυρί­ζω το κεφά­λι μου για να μη δω τη σκηνή.

Τελι­κά έπε­σαν πίσω από ένα φρά­κτη όπου υπήρ­χαν κάδοι σκου­πι­διών. Όταν γύρι­σα δεν τις είδα, αλλά είδα τον πυρο­σβέ­στη να κρέ­με­ται ακό­μα πάνω στη σκά­λα με το ένα χέρι, σαν μαϊ­μού, με όλο τον εξο­πλι­σμό του. Τελι­κά κατά­φε­ρε να ανέ­βει πάνω στη σκά­λα και να σωθεί.
Λένε ότι η γυναί­κα ανέ­κο­ψε την πτώ­ση του παι­διού αλλά η ίδια πέθα­νε αργό­τε­ρα εκεί­νη τη νύχτα.

Τότε, δεν ήξε­ρα ότι η φωτο­γρα­φία θα είχε τέτοιο αντί­κτυ­πο. Όταν άρχι­σα να κοι­τά­ζω τα αρνη­τι­κά έβλε­πα την προ­σπά­θεια διά­σω­σης, όπου κρα­τού­σαν ο ένας τον άλλον. Δεν έβλε­πα ούτε καν το επό­με­νο καρέ, δεν ήξε­ρα ακρι­βώς τι είχα. Ήξε­ρα ότι τις είχα τρα­βή­ξει να πέφτουν, δεν συνει­δη­το­ποί­η­σα πόσο δρα­μα­τι­κό ήταν μέχρι που εμφά­νι­σα το φιλμ».

Η εικό­να δημο­σιεύ­θη­κε για πρώ­τη φορά στην Boston Herald και στη συνέ­χεια ανα­δη­μο­σιεύ­θη­κε σε εφη­με­ρί­δες σε όλο τον κόσμο. Υπήρ­ξε πολ­λή συζή­τη­ση για τη δημο­σιο­ποί­η­ση μιας τόσο τρο­μα­κτι­κής εικόνας.
Ποτέ δεν ενο­χλή­θη­κα από τη δια­μά­χη. Δεν νομί­ζω ότι ήταν τρο­μα­κτι­κό. Η γυναί­κα εκεί­νη τη στιγ­μή δεν είχε πεθά­νει. Δεν δεί­ξα­με νεκρό πρό­σω­πο στην πρώ­τη σελί­δα. Τελι­κά πέθα­νε, κάτι που είναι φρι­κτό. Δεν πίστευα, όμως, ότι ήταν τόσο κακή η δημο­σί­ευ­ση, αλλά είμαι ο φωτο­γρά­φος, οπό­τε είμαι μεροληπτικός.
Η φωτο­γρα­φία μου ανά­γκα­σε τους ανθρώ­πους να ελέγ­ξουν τις εξό­δους κιν­δύ­νου τους για τις περι­πτώ­σεις πυρ­κα­γιών και να ξεκι­νή­σουν έναν νόμο που όρι­ζε ότι ο ιδιο­κτή­της του ακι­νή­του είναι υπεύ­θυ­νος για την ασφά­λεια κατά της φωτιάς. Χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε επί­σης σε πολ­λά φυλ­λά­δια ασφα­λεί­ας για πολ­λά χρόνια.

Τριά­ντα χρό­νια αργό­τε­ρα είναι ωραίο να ξέρω ότι έκα­να το σωστό. Δεν έχω δει κάτι τέτοιο από τότε. Έχω δει φωτο­γρα­φί­ες που θα ήθε­λα να τρα­βή­ξω εγώ, αλλά δεν έχω δει κάτι τόσο δρα­μα­τι­κό και έχω δει κάποιες πολύ καλές φωτογραφίες».

Πηγή