Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

23 Ιανουαρίου 1968: Οι Αμερικανοί δίνουν το «χρίσμα» στη χούντα

Η αυγή του 1968 βρί­σκει την Ελλά­δα υπό το στρα­τιω­τι­κο­φα­σι­στι­κό καθε­στώς, που είχε επι­βλη­θεί με το πρα­ξι­κό­πη­μα της 21ης Απρί­λη του 1967. Η χού­ντα, έχο­ντας ξεμπερ­δέ­ψει με το αντι­πρα­ξι­κό­πη­μα του βασι­λιά, το Δεκέμ­βρη του 1967, πιστεύ­ει ότι είναι έτοι­μη να προ­χω­ρή­σει στην υλο­ποί­η­ση των αμε­ρι­κα­νι­κής προ­ε­λεύ­σε­ως και κατα­σκευ­ής σχε­δί­ων της. Ωστό­σο, οι δια­μαρ­τυ­ρί­ες ολό­κλη­ρου του προ­ο­δευ­τι­κού κόσμου έχουν οδη­γή­σει τις κυβερ­νή­σεις των κρα­τών — μελών του ΝΑΤΟ σε επι­φυ­λα­κτι­κή στά­ση απέ­να­ντι στο καθε­στώς. Οι ανη­συ­χί­ες της χού­ντας επι­τεί­νο­νται την Πρω­το­χρο­νιά του 1968, όταν οι πρέ­σβεις των ΝΑΤΟι­κών χωρών δεν προ­σέρ­χο­νται στη Μητρό­πο­λη για τη δοξο­λο­γία του νέου έτους.

Ο αρχι­πρα­ξι­κο­πη­μα­τί­ας Γ. Παπα­δό­που­λος στέλ­νει στις 6 Γενά­ρη προ­σω­πι­κή επι­στο­λή στον Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ Λίντον Τζόν­σον, μέσω του Ελλη­νο­α­με­ρι­κα­νού επι­χει­ρη­μα­τία Τομ Πάπας.

Στις 13 Γενά­ρη, το Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ στέλ­νει απόρ­ρη­το τηλε­γρά­φη­μα στην αμε­ρι­κα­νι­κή πρε­σβεία της Αθή­νας, στο οποίο τονί­ζει χωρίς περι­στρο­φές: «Εχου­με απο­φα­σί­σει να προ­χω­ρή­σου­με στο εγγύς μέλ­λον σε μια σχέ­ση εργα­σί­ας με το καθε­στώς… Εχου­με, εν πάση περι­πτώ­σει, συμ­φέ­ρο­ντα στην Ελλά­δα, τα οποία πρέ­πει να προσέξουμε».

Στις 23 Γενά­ρη, ο Αμε­ρι­κα­νός πρε­σβευ­τής Φίλιπ Τάλ­μποτ επι­σκέ­πτε­ται τον υπουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών της χού­ντας Π. Πιπι­νέ­λη και του ανα­κοι­νώ­νει την από­φα­ση της αμε­ρι­κα­νι­κής κυβέρ­νη­σης για την απο­κα­τά­στα­ση πλή­ρων διπλω­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με το καθε­στώς των συνταγματαρχών.

Λίγες μέρες αργό­τε­ρα, ο Παπα­δό­που­λος λαμ­βά­νει μια εξαι­ρε­τι­κά θερ­μή επι­στο­λή από τον Πρό­ε­δρο των ΗΠΑ, όπου ο Λ. Τζόν­σον γρά­φει, μετα­ξύ άλλων, στον δικτά­το­ρα, τον οποίο ανα­γνω­ρί­ζει πανη­γυ­ρι­κά ως πρω­θυ­πουρ­γό της χώρας:

«Αγα­πη­τέ κ. πρωθυπουργέ

…Είμαι ευγνώ­μων για­τί έχε­τε συνει­δη­το­ποι­ή­σει τα διλήμ­μα­τα που αντι­με­τω­πί­ζουν οι δημο­κρα­τι­κές χώρες, λόγω της αιφ­νι­δια­στι­κής αλλα­γής κυβέρ­νη­σης (σ.σ. έτσι απο­κα­λεί ο Τζόν­σον το πρα­ξι­κό­πη­μα!) στη χώρα, στις 21 Απρι­λί­ου 1967… Η κυβέρ­νη­σή μου βρί­σκει ότι ορι­σμέ­να από τα μέτρα που έχε­τε λάβει είναι θετι­κά για την απο­κα­τά­στα­ση κανο­νι­κών συν­θη­κών στην ελλη­νι­κή πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ζωή… Οπως γνω­ρί­ζε­τε, κ. πρω­θυ­πουρ­γέ, οι χώρες μας έχουν πολ­λές κοι­νές αξί­ες. Εχου­με μια μακρά και παρα­γω­γι­κή σχέ­ση, βασι­σμέ­νη σε κοι­νούς στό­χους και δεσμούς. Πρό­κει­ται για μια σχέ­ση μεγί­στης σημα­σί­ας για εμάς τους Αμερικανούς…».

Μετά την επι­στο­λή Τζόν­σον, η μια μετά την άλλη, οι κυβερ­νή­σεις των ΝΑΤΟι­κών κρα­τών ξεχνούν τις επι­φυ­λά­ξεις τους και προ­χω­ρούν στην πλή­ρη ανα­γνώ­ρι­ση της χούντας.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο