Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

23 Ιουνίου 1848: Ξεσηκώνονται οι εργάτες του Παρισιού

Στις 23 Ιού­νη 1848 οι εργά­τες του Παρι­σιού ξεχύ­νο­νται στους δρό­μους και στή­νουν οδο­φράγ­μα­τα. Ηταν η απά­ντη­σή τους στο όργιο της τρο­μο­κρα­τί­ας που εξα­πέ­λυ­σε η αντε­πα­νά­στα­ση. Η εξέ­γερ­ση αυτή είναι φανε­ρά προ­λε­τα­ρια­κή. Στα οδο­φράγ­μα­τα υψώ­θη­καν κόκ­κι­νες σημαί­ες με τα συν­θή­μα­τα «Ψωμί ή μολύ­βι», «Δικαί­ω­μα εργα­σί­ας», «Ζήτω η κοι­νω­νι­κή δημο­κρα­τία». Στις προ­κη­ρύ­ξεις που τύπω­ναν οι ξεση­κω­μέ­νοι εργά­τες, ζητού­σαν να δια­λυ­θεί η Συντα­κτι­κή Συνέ­λευ­ση και να περά­σουν τα μέλη της από δίκη, να πια­στούν τα μέλη της Εκτε­λε­στι­κής Επι­τρο­πής, να απο­μα­κρυν­θεί ο στρα­τός από το Παρί­σι, να ανα­γνω­ρι­στεί στο λαό το δικαί­ω­μα να καταρ­τί­σει ο ίδιος το Σύνταγ­μα, να δια­τη­ρη­θούν τα εθνι­κά συνερ­γεία και να κατο­χυ­ρω­θεί το δικαί­ω­μα της εργα­σί­ας. «Αν αλυ­σο­δέ­σουν το Παρί­σι τότε θα υπο­δου­λω­θεί ολό­κλη­ρη η Ευρώ­πη», έγρα­φε μια προ­κή­ρυ­ξη, τονί­ζο­ντας τη διε­θνή σημα­σία που είχε η εξέγερση.
Τέσ­σε­ρις μέρες, από τις 23 έως τις 26 Ιού­νη, γίνο­νται λυσ­σα­σμέ­νες οδο­μα­χί­ες. Από το ένα μέρος πολε­μού­σαν 40.000 — 45.000 εργά­τες, και από το άλλο τα κυβερ­νη­τι­κά στρα­τεύ­μα­τα, η κινη­τή φρου­ρά και σώμα­τα της εθνο­φρου­ράς, που η συνο­λι­κή τους δύνα­μη έφτα­νε τις 250.000 άνδρες. Το πιο στρα­τη­γι­κό σημείο, στο οποίο στη­ρι­ζό­ταν η εξέ­γερ­ση ήταν το εργα­τι­κό προ­ά­στιο Σεντ Αντουάν, όπου είχαν στη­θεί οδο­φράγ­μα­τα, που έφτα­ναν ως τον τέταρ­το όρο­φο των σπι­τιών, ενώ είχαν γίνει και άλλα οχυ­ρω­μα­τι­κά έργα.

Το σχέ­διο που κατέ­στρω­σε ο πρώ­ην αξιω­μα­τι­κός Κερ­σο­ζί για μια συντο­νι­σμέ­νη επί­θε­ση των επα­να­στα­τών κατά του δημαρ­χεί­ου και των ανα­κτό­ρων, δεν κατορ­θώ­θη­κε να εφαρ­μο­στεί, για­τί προ­σέ­κρου­σε σε οργα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες. Οι ξεση­κω­μέ­νοι δεν μπό­ρε­σαν να συγκρο­τή­σουν μια ενιαία κεντρι­κή διοί­κη­ση και έτσι τα Σώμα­τα είχαν μετα­ξύ τους μια χαλα­ρή σύνδεση.

Αν και οι εργά­τες πολέ­μη­σαν ηρω­ι­κά, η προ­λε­τα­ρια­κή εξέ­γερ­ση του Παρι­σιού συντρί­φτη­κε. Στη συνέ­χεια εξα­πο­λύ­θη­κε μια φοβε­ρή λευ­κή τρο­μο­κρα­τία. Οι νικη­τές σκό­τω­σαν όλους τους τραυ­μα­τί­ες επα­να­στά­τες, συνέ­λα­βαν πάνω από 25.000 άτο­μα, άρχι­σαν τα στρα­το­δι­κεία, πάνω από τρει­σή­μι­σι χιλιά­δες εξο­ρί­στη­καν, χωρίς δίκη στις μακρι­νές αποικίες.

Η εξέ­γερ­ση του Ιού­νη του 1848 είχε πολύ μεγά­λη ιστο­ρι­κή σημα­σία. Ο Κ. Μαρξ την χαρα­κτη­ρί­ζει ως την «πρώ­τη μεγά­λη μάχη ανά­με­σα στις δύο τάξεις που χωρί­ζε­ται η σύγ­χρο­νη κοι­νω­νία. Ηταν ένας αγώ­νας, για να δια­τη­ρη­θεί, ή να συντρι­βεί το αστι­κό σύστημα».

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο