Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

25/4/1967: «Απαγορεύομεν: …Τας εν υπαίθρω συγκεντρώσεις πλέον των πέντε ατόμων…» (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Στις 26 Απρι­λί­ου 1967, στις εφη­με­ρί­δες (όσες κυκλο­φο­ρού­σαν ακό­μη) δημο­σιεύ­τη­κε «ΠΡΟΚΥΡΗΞΙΣ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ» με ημε­ρο­μη­νία 25/4/1967 και την υπο­γρα­φή του τότε αρχη­γού του ΓΕΣ, αντι­στρά­τη­γου Οδυσ­σέα Αγγελή.

Στις οκτώ απα­γο­ρεύ­σεις που επέ­βα­λε, (στη­ριγ­μέ­νες στο ΔΞΘ του 1912 περί «κατα­στά­σε­ως πολιορ­κί­ας») σχε­τι­κά με όσους δεν συμ­μορ­φώ­νο­νταν προ­έ­βλε­πε ότι «οι παρα­βά­ται της παρού­σης θα παρα­πέμ­πτω­νται εις το έκτα­κτον στρα­το­δι­κεί­ον (την προη­γού­με­νη ημέ­ρα είχε δημο­σιευ­τεί η από­φα­ση για τη συγκρό­τη­σή τους σε μια σει­ρά πόλεις της Ελλά­δας) και θα τιμω­ρού­νται συμ­φώ­νως προς τας δια­τά­ξεις του νόμου».

katastasi poliorkiasΗ επι­βο­λή της Δικτα­το­ρί­ας στη­ρί­χτη­κε «νομι­κά» στο υπάρ­χον θεσμι­κό καθε­στώς, δείγ­μα ότι το αστι­κό κρά­τος έχει «θωρα­κι­στεί» δια πάν ενδεχόμενον…

Η αντι­με­τώ­πι­ση των εξαι­ρε­τι­κών κατα­στά­σε­ων ρυθ­μί­στη­κε για πρώ­τη φορά με την συνταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση του 1911, με την οποία υιο­θε­τή­θη­καν κανό­νες για την θέση σε ισχύ του στρα­τιω­τι­κού νόμου (άρθρο 91 Συντ. 1911) από την εκτε­λε­στι­κή εξουσία.

Να σημειώ­σου­με ακό­μη ότι η κήρυ­ξη της δικτα­το­ρί­ας έγι­νε με το Νόμο ΔΞΘ΄ του 1912 «Περί κατα­στά­σε­ως πολιορ­κί­ας» που ενό­ψει των Βαλ­κα­νι­κών Πολέ­μων προ­έ­βλε­πε την κήρυ­ξη κατά­στα­σης πολιορ­κί­ας, δηλα­δή ανα­στο­λής άρθρων του Συντάγ­μα­τος, σε περί­πτω­ση πολέ­μου και γενι­κής επι­στρά­τευ­σης. Να θυμί­σου­με εδώ ότι από το στρα­τιω­τι­κό πρα­ξι­κό­πη­μα Πλα­στή­ρα-Γονα­τά το 1922, η κατά­στα­ση πολιορ­κί­ας χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε κυρί­ως για λόγους εσω­τε­ρι­κής τάξης παρά εξω­τε­ρι­κής ασφά­λειας, όπως προ­έ­βλε­πε το Σύνταγ­μα του 1911, τάση που συνε­χί­στη­κε για να φτά­σου­με στο 1967.

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο