Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

26 Φεβρουαρίου 1815: Οι «Εκατό ημέρες» του Ναπολέοντα

Το 1815 βρί­σκει τον Ναπο­λέ­ο­ντα Βονα­πάρ­τη εκτο­πι­σμέ­νο στο νησά­κι Ελβα, ενώ στη Γαλ­λία, με τη βοή­θεια των ευρω­παϊ­κών αντι­δρα­στι­κών δυνά­με­ων, παλι­νορ­θω­νό­ταν η μοναρ­χία των Βουρ­βώ­νων. Ολες σχε­δόν οι κατα­κτή­σεις των λαϊ­κών μαζών από τη Μεγά­λη Γαλ­λι­κή Επα­νά­στα­ση καταρ­γού­νται. Δια­τη­ρού­νται μόνο εκεί­νες οι αλλα­γές στο ιδιο­κτη­σια­κό καθε­στώς της γης, οι οποί­ες εξέ­φρα­ζαν τον πολι­τι­κό συμ­βι­βα­σμό ανά­με­σα στους ευγε­νείς και τους μεγαλοαστούς.

Ο Ναπο­λέ­ων παρα­κο­λου­θού­σε τις εξε­λί­ξεις στη Γαλ­λία, κατα­λά­βαι­νε τι ανη­συ­χί­ες προ­κα­λού­σαν στους κύκλους των αστών και τι μίσος στους αγρό­τες και στο στρα­τό με τη δρα­στη­ριό­τη­τά τους οι ευγε­νείς- πολι­τι­κοί φυγά­δες που προ­σπα­θού­σαν να ξανα­ζω­ντα­νέ­ψουν στη χώρα ένα ξεπε­ρα­σμέ­νο από και­ρό, ένα νεκρό παρελ­θόν. Ετσι απο­φά­σι­σε να ξαναρ­χί­σει τον αγώνα.

Στις 26 Φλε­βά­ρη ο Ναπο­λέ­ων και 1.200 άνδρες του εγκα­τα­λεί­πουν την Ελβα και την 1η Μάρ­τη απο­βι­βά­ζο­νται στη Νότια Γαλ­λία. Υστε­ρα από τρεις βδο­μά­δες, χωρίς να ρίξει ούτε μια του­φε­κιά, επι­κε­φα­λής των πολυά­ριθ­μων στρα­τευ­μά­των που είχαν στα­λεί ενα­ντί­ον του, αλλά πέρα­σαν με το μέρος του, μπαί­νει θριαμ­βευ­τής στο Παρί­σι. Ο Λου­δο­βί­κος ΙΗ’ και η αυλή του μόλις πρό­λα­βαν να φύγουν από τη Γαλ­λία. Η ευκο­λία, με την οποία ο Ναπο­λέ­ων ξανα­πή­ρε την εξου­σία, εξη­γεί­ται από το πύρι­νο μίσος που έτρε­φαν οι πλα­τιές λαϊ­κές μάζες και προ­πά­ντων οι αγρό­τες, καθώς και ο στρα­τός, ενα­ντί­ον των Βουρ­βώ­νων που τους έβλε­παν σαν εκπρο­σώ­πους της αρι­στο­κρα­τι­κής και της εκκλη­σια­στι­κής αντίδρασης.

Οι αντι­δρα­στι­κές δυνά­μεις στην Ευρώ­πη κινη­το­ποι­ή­θη­καν αμέ­σως και με επι­κε­φα­λής την Αγγλία συγκρό­τη­σαν έναν τερά­στιο στρα­τό από ένα εκα­τομ­μύ­ριο άνδρες, ενώ ο Ναπο­λέ­ων δεν είχε παρά μόνο 257 χιλιά­δες άνδρες. Η μονα­δι­κή πιθα­νό­τη­τα που είχε ο Ναπο­λέ­ων για να πετύ­χει ήταν να ξεση­κώ­σει στον αγώ­να όλο το λαό της Γαλ­λί­ας. Ομως ήταν τελεί­ως ανί­κα­νος να κάνει μια τέτοια πολι­τι­κή στρο­φή, αφού είχε συν­δε­θεί στε­νά με τους μεγαλοαστούς.

Μετά την απόρ­ρι­ψη της πρό­τα­σης του Ναπο­λέ­ο­ντα για ειρή­νη, οι εξε­λί­ξεις πήραν το δρό­μο τους. Στις 18 Ιου­νί­ου του 1815 στο Βατερ­λό τα γαλ­λι­κά στρα­τεύ­μα­τα συντρί­βο­νται και οι «σύμ­μα­χοι» ξανα­μπαί­νουν στο Παρί­σι. Ο Ναπο­λέ­ων συλ­λαμ­βά­νε­ται και εκτο­πί­ζε­ται στη νήσο Αγία Ελέ­νη (στο νότιο Ατλα­ντι­κό), όπου έμει­νε ως τη μέρα που πέθα­νε, το 1821.

Υστε­ρα από τη δεύ­τε­ρη δια­κυ­βέρ­νη­ση του Ναπο­λέ­ο­ντα που πέρα­σε στην Ιστο­ρία με το όνο­μα «Εκα­τό Ημέ­ρες», οι Βουρ­βό­νοι στε­ρέ­ω­σαν και πάλι τη θέση τους στη Γαλ­λία. Η κατάρ­ρευ­ση της ναπο­λε­ό­ντειας αυτο­κρα­το­ρί­ας είναι το τέλος μιας ολό­κλη­ρης περιό­δου στην Ιστο­ρία της Ευρώ­πης, του περά­σμα­τος από τη φεου­δαρ­χία στον καπιταλισμό.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο