Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

27 Νοεμβρίου 1095: Οι «πολεμιστές του Χριστού» ξεκινούν για την Α’ Σταυροφορία

Στις 27 Νοέμ­βρη του 1095, στη Σύνο­δο του Κλερ­μόν — Φεράν της Γαλ­λί­ας, ο πάπας Ουρ­βα­νός Β‘ κήρυ­ξε τον «ιερό πόλε­μο» ενα­ντί­ον των «αλλό­πι­στων», μου­σουλ­μά­νων κατα­κτη­τών της «Αγί­ας Γης» και κάλε­σε τους χρι­στια­νούς της Δύσης να πολε­μή­σουν για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του Πανα­γί­ου Τάφου. Η κραυ­γή των συνα­θροι­σμέ­νων πιστών «Ο Θεός το θέλει» (Dieus le lolt), που επα­νέ­λα­βε ο πάπας, έγι­νε το σύν­θη­μα της πρώ­της Σταυροφορίας.

Οσοι θα έπαιρ­ναν μέρος στην εκστρα­τεία θα ονο­μά­ζο­ταν «πολε­μι­στές του Χρι­στού», θα έφε­ραν στην ενδυ­μα­σία τους το σύμ­βο­λο του σταυ­ρού και θα εξα­σφά­λι­ζαν από την Εκκλη­σία την άφε­ση για τις βιαιό­τη­τες που θα «ανα­γκά­ζο­νταν» να δια­πρά­ξουν κατά τη διάρ­κεια της «ιερής εκστρα­τεί­ας». Τέλος, θα είχαν πολ­λά κοσμι­κά — οικο­νο­μι­κά ωφελήματα.

Την πνευ­μα­τι­κή αρχη­γία της πρώ­της Σταυ­ρο­φο­ρί­ας, όπως ήταν φυσι­κό, ανέ­λα­βε ο ίδιος ο πάπας και αντι­πρό­σω­πος του ορί­στη­κε ο επί­σκο­πος του Ποδί­ου Αντε­μάρ ντε Μοντέιγ. Χαρα­κτη­ρι­στι­κό της επι­χεί­ρη­σης ήταν ότι δεν υπήρ­χε ενιαία στρα­τιω­τι­κή διοί­κη­ση, αλλά συμ­με­τεί­χαν σ’ αυτή διά­φο­ρες στρα­τιές και ομά­δες πολε­μι­στών με επι­κε­φα­λής σημα­ντι­κούς φεου­δαρ­χι­κούς παρά­γο­ντες της Δύσης.

Οι πρώ­τοι που αντα­πο­κρί­θη­καν στην παπι­κή έκκλη­ση ήταν άτο­μα από λαϊ­κά στρώ­μα­τα που απο­τέ­λε­σαν πέντε ομά­δες άναρ­χου και ασυ­ντό­νι­στου πλή­θους από άντρες, γυναί­κες και παι­διά που άρχι­σαν να κατευ­θύ­νο­νται προς την «Αγία Γη». Οι περισ­σό­τε­ροι από τους σταυ­ρο­φό­ρους ήταν άτο­μα τυχάρ­πα­στα, απελ­πι­σμέ­νοι που εύρι­σκαν διέ­ξο­δο στην αθλιό­τη­τα που ζού­σαν. Στην πορεία τους οι ομά­δες αυτές επι­δί­δο­νταν σε λεη­λα­σί­ες και σφα­γές και ορι­σμέ­νες από αυτές δεν άργη­σαν να διαλυθούν.

Τον Ιού­νη του 1096 η μια από τις δύο μεγά­λες και σχε­τι­κά καλύ­τε­ρα οργα­νω­μέ­νες ομά­δες σταυ­ρο­φό­ρων έφτα­σε στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη με επι­κε­φα­λής τον Γουαλ­τέ­ριο τον Ακτή­μο­να. Η περι­πε­τειώ­δης πορεία των σταυ­ρο­φό­ρων στις χώρες της Κεντρι­κής και Νοτιο­α­να­το­λι­κής Ευρώ­πης είχε ποι­κί­λα επει­σό­δια. Συγκρού­σεις με τους ντό­πιους πλη­θυ­σμούς, λεη­λα­σί­ες και κατα­στρο­φές των πόλε­ων και της υπαί­θρου, πολ­λές απώ­λειες σε ανθρώ­πι­νες ζωές.

Στη συνέ­χεια, οι σταυ­ρο­φό­ροι πέρα­σαν στη Μικρά Ασία και προ­χώ­ρη­σαν προς την Ιερου­σα­λήμ, την οποία κατέ­λα­βαν στις 15 Ιου­λί­ου του 1099. Ο σκο­πός της εκστρα­τεί­ας επι­τεύ­χθη­κε, αλλά αυτό που σφρά­γι­σε την επι­χεί­ρη­ση ήταν η λεη­λα­σί­ες και οι σφα­γές που διέ­πρα­ξαν οι «πολε­μι­στές του Χρι­στού». Το «ιδα­νι­κό» της απε­λευ­θέ­ρω­σης του Πανά­γιου Τάφου απο­κα­λύ­φθη­κε ότι χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως προ­κά­λυμ­μα του κατα­κτη­τι­κού μένους και της άπλη­στης διαρ­πα­γής των εμπνευ­στών της.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο