Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

27/4/1805: Η μάχη της Ντέρνα (Η πρώτη στρατιωτική  χερσαία επιχείρηση των ΗΠΑ σε ξένο έδαφος)

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας // 

Στις 27/4/1805 διε­ξά­γε­ται η μάχη της Ντέρ­να στη σημε­ρι­νή Λιβύη, μετα­ξύ αμε­ρι­κα­νών πεζο­ναυ­τών υπό τον Γουί­λιαμ Ίτον και πει­ρα­τών υπό τον Γιου­σούφ Καρα­μαν­λή, που λυμαί­νο­νται τις ακτές της Βόρειας Αφρι­κής. Είναι η πρώ­τη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση των ΗΠΑ και μάλι­στα σε έδα­φος εκτός Αμε­ρι­κα­νι­κής Ηπεί­ρου. (Α’ Βερ­βε­ρι­κός Πόλε­μος) και η πρώ­τη προ­σπά­θεια ανα­τρο­πής ενός ηγε­μό­να­και τοπο­θέ­τη­σης «φιλι­κής» δια­κυ­βέρ­νη­σης προς τις ΗΠΑ δια­κυ­βέρ­νη­σης. απτό δείγ­μα ότι το νεο­σύ­στα­το κρά­τος σκό­πευε από πολύ νωρίς να έχει πρω­τα­γω­νι­στι­κό –ιμπε­ρια­λι­στι­κό- ρόλο στη διε­θνή σκηνή…

Τι προηγήθηκε

Με το συλ­λο­γι­κό όνο­μα Βερ­βε­ρι­κά Κρά­τη (η γνω­στή μας Μπαρ­μπα­ριά) εννο­ού­με το ανε­ξάρ­τη­το Σουλ­τα­νά­το του Μαρό­κου και τα πασα­λί­κια του Αλγε­ρί­ου, της Τύνι­δας (Τού­νε­ζι) και της Τρί­πο­λης (σημε­ρι­νής πρω­τεύ­ου­σα της Λιβύ­ης), και συν­δέ­ο­νταν συμ­βο­λι­κά του­λά­χι­στον με την οθω­μα­νι­κή αυτο­κρα­το­ρία ως ημια­νε­ξάρ­τη­τες. Ζού­σαν από την πει­ρα­τεία και λυμαί­νο­νταν τις ακτές της Μεσο­γεί­ου από την Ισπα­νία έως τη Συρία, με τους ικα­νούς πει­ρα­τές τους, από­γο­νος των οποί­ων ήταν ο θηριώ­δης Χαϊ­ρε­δίν Μπαρ­μπα­ρό­σα, ο τρό­μος και ο φόβος των κατοί­κων του Αιγαίου.

Στα τέλη του 18ου αιώ­να οι πει­ρα­τές έγι­ναν κυρί­αρ­χοι των θαλασ­σών, εκμε­ταλ­λευό­με­νοι το κενό εξου­σί­ας στη Μεσό­γειο. Η Οθω­μα­νι­κή Αυτο­κρα­το­ρία βρι­σκό­ταν σε παρακ­μή και η Μαλ­τέ­ζοι Ιππό­τες, που απο­τε­λού­σαν το αντί­πα­λο δέος των πει­ρα­τών, είχαν υπο­τα­γεί στον Ναπο­λέ­ο­ντα. Έτσι, Γάλ­λοι, Άγγλοι, ακό­μη και οι Αμε­ρι­κα­νοί εξα­να­γκά­ζο­νταν να πλη­ρώ­νουν λύτρα, προ­κει­μέ­νου να κρα­τούν ανοι­κτές τις διό­δους ναυσιπλοΐας.

Πριν από την αμε­ρι­κα­νι­κή επα­νά­στα­ση, οι έμπο­ροι της Αμε­ρι­κής που ταξί­δευαν στις θάλασ­σες προ­στα­τεύ­ο­νταν από το βρε­τα­νι­κό ναυ­τι­κό. Μέχρι το 1770, το 1/5 του εμπο­ρί­ου των εξα­γω­γών των αποι­κιών της ακτής του Ατλα­ντι­κού κατευ­θυ­νό­ταν στη Μεσό­γειο, ενώ υπήρ­χαν περί­που 100 πλοία που ανή­καν σε Αμε­ρι­κα­νούς. Οι βρε­τα­νι­κές αποι­κί­ες στη Βόρεια Αμε­ρι­κή έχα­σαν την προ­στα­σία του Βασι­λι­κού Ναυ­τι­κού με την ανα­κή­ρυ­ξη της ανε­ξαρ­τη­σί­ας τους. Μέχρι και το τέλος του πολέ­μου κατά του βασι­λιά Γεώρ­γιου ΙΙΙ, σύμ­φω­να με τον ιστο­ρι­κό Μάικλ Όρεν, «τα περισ­σό­τε­ρα αμε­ρι­κα­νι­κά πλοία είχαν κατα­λη­φθεί, ξεπου­λη­θεί ή βυθι­στεί». Το νέο ανε­ξάρ­τη­το κρά­τος μετά βίας κατά­φερ­νε να προ­στα­τεύ­σει την ίδια του την ακτο­γραμ­μή. Η Γαλ­λία είχε υπο­σχε­θεί πως θα προ­στά­τευε τα αμε­ρι­κα­νι­κά πλοία, τους πολί­τες και τα αγα­θά με τη βοή­θεια του ναυ­τι­κού της, αλλά σύντο­μα έχα­σε το ενδια­φέ­ρον της να συν­δρά­μει το νέο κρά­τος, ενώ εμφα­νι­ζό­ταν και ενο­χλη­μέ­νοι από την ενί­σχυ­ση του αντα­γω­νι­σμού λόγω της παρου­σί­ας Αμε­ρι­κα­νών εμπό­ρων στη Μεσό­γειο. Οι Αμε­ρι­κα­νοί έμπο­ροι απο­τε­λού­σαν συνε­πώς εύκο­λους στό­χους για τους αρα­βό­φω­νους πει­ρα­τές της Βόρειας Αφρικής.

nterna1

Το 1784, το αμε­ρι­κα­νι­κό πλοίο Betsy κατα­λαμ­βά­νε­ται από τους πει­ρα­τές. Πλή­ρω­μα και εμπό­ρευ­μα μετα­φέ­ρε­ται σε δικό τους πλοίο. Δύο μήνες αργό­τε­ρα, άλλα δύο πλοία πέφτουν στα χέρια των πει­ρα­τών. Συνο­λι­κά 21 μέλη πλη­ρω­μά­των οδη­γή­θη­καν ενώ­πιον του ηγέ­τη της Τρί­πο­λης, Χασάν και στη συνέ­χεια σε μπου­ντρού­μια. Ο Χασάν ζήτη­σε ως λύτρα από τις ΗΠΑ 60.000 δολά­ρια. Ο Αμε­ρι­κα­νός πρέ­σβης στη Γαλ­λία, Τόμας Τζέ­φερ­σον, παρα­πο­νέ­θη­κε ότι η πλη­ρω­μή λύτρων στον Χασάν θα ενθαρ­ρύ­νει περισ­σό­τε­ρες επι­θέ­σεις. Το αμε­ρι­κα­νι­κό Κογκρέ­σο επέ­λε­ξε ωστό­σο τη δωρο­δο­κία. Οι ΗΠΑ πλή­ρω­σαν στους Αλγε­ρι­νούς τα λύτρα που ζητού­σαν, καθώς και περί­που 1.000.000 δολά­ρια κάθε χρό­νο για τα επό­με­να 15 χρό­νια, μέχρι και το έτος 1800. Από τη Γαλ­λία όπου βρι­σκό­ταν, ο Τζέ­φερ­σον ζήτη­σε από τον πρέ­σβη της Τρί­πο­λης να του εξη­γή­σει με ποιο δικαί­ω­μα μπο­ρού­σε η Τρί­πο­λη να εκβιά­ζει για χρή­μα­τα και να παίρ­νει σκλά­βους. Κατά τον Τζέ­φερ­σον, ο πρέ­σβης του απά­ντη­σε ότι το δικαί­ω­μα αυτό το παρέ­χουν οι Νόμοι του Προ­φή­τη, πως ήταν γραμ­μέ­νο στο Κορά­νι ότι όλα τα έθνη που δεν ανα­γνώ­ρι­ζαν την εξου­σία τους ήταν αμαρ­τω­λοί, πως ήταν δικαί­ω­μά τους και καθή­κον τους να πολε­μούν ενα­ντί­ον τους οπου­δή­πο­τε βρε­θούν και πως κάθε μου­σουλ­μά­νος που χάνε­ται στη μάχη είναι βέβαιο πως θα πάει στον παράδεισο.

Η κατά­στα­ση έφθα­σε στο απρο­χώ­ρη­το το 1801, όταν ο πασάς της Τρί­πο­λης Γιου­σούφ Καρα­μαν­λή  απαί­τη­σε το ποσό των 225.000 δολα­ρί­ων από τον νεο­ε­κλε­γέ­ντα πρό­ε­δρο των ΗΠΑ Τόμας Τζέ­φερ­σον για να επι­τρέ­πει την ακώ­λυ­τη διέ­λευ­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών πλοί­ων στη Μεσό­γειο. Ο Τζέ­φερ­σον αρνή­θη­κε και το Μάιο του ίδιου έτους ο πασάς κήρυ­ξε τον πόλε­μο κατά των ΗΠΑ, όχι βάσει κάποιου επί­ση­μου εγγρά­φου, αλλά κατε­βά­ζο­ντας την αμε­ρι­κα­νι­κή σημαία που βρι­σκό­ταν έξω από το προ­ξε­νείο των ΗΠΑ στην Τρί­πο­λη. Μαρό­κο, Αλγε­ρία και Τυνη­σία συντά­χθη­καν με το σύμ­μα­χό τους, την Τρί­πο­λη κατά των ΗΠΑ. Ο Τζέ­φερ­σον απέ­στει­λε μια «ναυ­τι­κή μοί­ρα παρα­τή­ρη­σης» η οποία απο­τε­λεί­το από τρεις φρε­γά­τες – την Πρέ­ζι­τεντ, την Φιλα­δέλ­φεια και την Έσσεξ – και το συνο­δευ­τι­κό πολε­μι­κό ιστιο­φό­ρο Εντερ­πράϊζ. Ο αμε­ρι­κα­νι­κός στό­λος έφτα­σε στο Γιβραλ­τάρ την 1 Ιου­λί­ου 1801, υπό την διοί­κη­ση του πλοιάρ­χου Ρίτσαρντ Ντέϊλ ο οποί­ος κατά την άφι­ξή του στις 10 Μαΐ­ου του 1801, πλη­ρο­φο­ρή­θη­κε ότι η Τρί­πο­λη είχε κηρύ­ξει πόλε­μο ενα­ντί­ον των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών. Με την απο­στο­λή του να έχει μετα­τρα­πεί από απλή νηο­ψία σε εμπό­λε­μη, ο Ντέϊλ διέ­τα­ξε τον ελλι­με­νι­σμό της μοί­ρας στην Τρί­πο­λη, διό­τι δια­πί­στω­σε ότι το λιμά­νι προ­στα­τευό­ταν από βρα­χώ­δη ύφα­λο ο οποί­ος το καθι­στού­σε δυσπρό­σβλη­το. Την πόλη προ­στά­τευε επί­σης μια μεγά­λη Ακρό­πο­λη και άλλα μικρό­τε­ρα φρού­ρια, με θέα στο λιμά­νι. Ο Ντέϊλ δεν είχε δώσει σαφείς οδη­γί­ες για επί­θε­ση στην πόλη και ήταν απρό­θυ­μος να πάρει την κατά­στα­ση στα χέρια του. Αντί να ανα­λά­βει επι­θε­τι­κή ενέρ­γεια, διέ­τα­ξε το στό­λο του να συνο­δεύ­ει τα Αμε­ρι­κα­νι­κά πλοία στο λιμά­νι και δια­τή­ρη­σε έναν αδύ­να­μο απο­κλει­σμό της Τρίπολης.

Το 1802 Απρι­λί­ου, ο πλοί­αρ­χος Ντέϊλ επέ­στρε­ψε στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες και παραι­τή­θη­κε από το Πολε­μι­κό Ναυ­τι­κό. Αντι­κα­τα­στά­θη­κε από τον πλοί­αρ­χο Ρίτσαρντ Μόρ­ρις ο οποί­ος έφτα­σε στο Γιβραλ­τάρ τον Ιού­νιο, με έναν πρό­σθε­το στό­λο επτά φρε­γα­τών και ενός συνο­δευ­τι­κού. Η άφι­ξη του Μόρ­ρις στην Μεσό­γειο με τη γυναί­κα και το παι­δί του στην ναυαρ­χί­δα κατα­δεί­κνυε ότι δεν είχε την πρό­θε­ση να συνε­χί­σει ενερ­γά τον πόλε­μο στην Τρί­πο­λη. Αν και οι εντο­λές του ήταν «όλος ο στό­λος να βρί­σκε­ται στην Τρί­πο­λη», επέ­λε­ξε να συνε­χί­σει την πολι­τι­κή του Ντέϊλ ενερ­γώ­ντας ως συνο­δεία στα Αμε­ρι­κα­νι­κά εμπο­ρι­κά πλοία που έπλε­αν προς διά­φο­ρους προ­ο­ρι­σμούς της Μεσο­γεί­ου. Η μόνη επι­θε­τι­κή κίνη­ση προς την Τρί­πο­λη ήταν να στεί­λει τον καπε­τά­νιο Αλε­ξά­ντερ Μού­ρεϋ στην Τρί­πο­λη με την φρε­γά­τα Αστε­ρι­σμό με απο­στο­λή να επι­τη­ρεί το λιμά­νι. Το Σεπτέμ­βριο του 1803, ο Μόρ­ρις ανα­κλή­θη­κε στις Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Έξαλ­λος με την έλλει­ψη πρω­το­βου­λί­ας, ο Τζέ­φερ­σον τον απο­τάσ­σει από το ναυ­τι­κό όταν το ναυ­το­δι­κείο απο­φαί­νε­ται διοι­κη­τι­κή ανεπάρκεια.

Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες βρί­σκο­νταν σε πόλε­μο με την Τρί­πο­λη επί δύο έτη, χωρίς να έχουν σημειώ­σει αξιό­λο­γη πρό­ο­δο. Όμως ο νέος διοι­κη­τής της μοί­ρας Μεσο­γεί­ου επρό­κει­το να αλλά­ξει τον τρό­πο με τον οποίο το ναυ­τι­κό των ΗΠΑ διε­ξή­γα­γε τις επι­χει­ρή­σεις στην Τρίπολη.

iton

Ο αρχι­πλοί­αρ­χος Έντουαρντ Πρέμπλ ανέ­λα­βε την διοί­κη­ση τον Ιού­νιο 1803. Ήταν βετε­ρά­νος του Ομο­σπον­δια­κού ναυ­τι­κού και είχε δια­τε­λέ­σει αιχ­μά­λω­τος των Βρε­τα­νών στην δια­βό­η­τη φυλα­κή Τζέρσεϊ.

Κατά την άφι­ξη στη Μεσό­γειο, ο Πρέμπλ αφο­σιώ­θη­κε στην ανα­διορ­γά­νω­ση του στό­λου και των κυβερ­νη­τών σύμ­φω­να με τους δικούς του κανό­νες. Τον Οκτώ­βριο του 1803, οι άνδρες του Πρέμπλ αντι­με­τω­πί­ζουν την πρώ­τη μεγά­λη αντι­πα­ρά­θε­ση με τον εχθρό στην Τρί­πο­λη. Στις 31 Οκτω­βρί­ου, ο καπε­τά­νιος Ουίλ­λιαμ Μπέϊν­μπριτζ είχε προ­σα­ρά­ξει το Φιλα­δέλ­φεια σε ένα αχαρ­το­γρά­φη­το ύφα­λο κοντά στην είσο­δο στο λιμά­νι της Τρί­πο­λης προ­σπα­θώ­ντας να ανα­χαι­τί­σει δύο εχθρι­κά πλοία, όντας ανυ­πε­ρά­σπι­στος κατά των πει­ρα­τών. Προ­σπά­θη­σε να ελα­φρύ­νει το πλοίο ρίχνο­ντας τα κανό­νια στη θάλασ­σα και κόβο­ντας το κατάρ­τι, αλλά το πλοίο παρέ­με­νε σφη­νω­μέ­νο στον ύφαλο.

Μη έχο­ντας άλλη επι­λο­γή, ο Μπέϊν­μπριτζ παρα­δί­δε­ται στους Τρι­πο­λί­τες και κατά έναν ειρω­νι­κό τρό­πο το πλοίο απε­λευ­θε­ρώ­νε­ται από τον ύφα­λο μόνο του μετά από δύο ημέ­ρες. Οι Τρι­πο­λί­τες κατα­λαμ­βά­νουν το πλοίο και το μετα­φέ­ρουν στο λιμά­νι για να συμ­με­τά­σχει στην θαλάσ­σια προστασία.

Έπει­τα από σει­ρά αψι­μα­χιών, οι Αμε­ρι­κα­νοί ανα­με­τρή­θη­καν με τους βέρ­βε­ρους πει­ρα­τές στην απο­φα­σι­στι­κή μάχη της Ντέρ­να (27 Απρι­λί­ου 1805), που βρί­σκε­ται στα παρά­λια της σημε­ρι­νής Λιβύης.

Η μάχη της Ντέρνα

Στις 8 Μαρ­τί­ου 1805, ο Eaton με ένα ετε­ρό­κλη­το στρά­τευ­μα, ξεκί­νη­σε για την Ντέρ­να, την δεύ­τε­ρη μεγα­λύ­τε­ρη πόλη, εκεί­νη την επο­χή, του πασα­λι­κιού της Τρί­πο­λης. Ο στρα­τός του Eaton, απο­τε­λού­νταν από 9 Αμε­ρι­κα­νούς πεζο­ναύ­τες, με επι­κε­φα­λής τον Υπο­λο­χα­γό O’Bannon, 38 Έλλη­νες μισθο­φό­ρους (κατά τον Harry Psomiades) ενώ σε άλλες πηγές γίνε­ται λόγος για 40 ή και 50 Έλλη­νες οι οποί­οι είχαν επι­κε­φα­λής τον Υπο­λο­χα­γό Κων­στα­ντί­νο (αλλού ανα­φέ­ρε­ται ως καπε­τάν Κων­στα­ντής) 28 Ευρω­παί­ους δια­φό­ρων εθνι­κο­τή­των, από τους οποί­ους 25 ήταν πυρο­βο­λη­τές, υπό την ηγε­σία του Sclim Comb και των Υπο­λο­χα­γών Connant και Roco. Ο Χαμέτ πασάς, είχε μαζί του περί­που 90 άνδρες. Μαζί με κάποιους Άρα­βες ιππείς και πεζούς (οι οποί­οι ήταν γύρω στους 100), η συνο­λι­κή δύνα­μη που είχε επι­κε­φα­λής τον Eaton, έφτα­νε τους 400 άνδρες, ενώ το “στρά­τευ­μα”, είχε στη διά­θε­ση του και 107 καμήλες.

Η δύνα­μη αυτή, διή­νυ­σε μία από­στα­ση πάνω από 500 μίλια (800 χιλιό­με­τρα) κατά μήκος της λιβυ­κής ερή­μου, έχο­ντας να αντι­με­τω­πί­σει εκτός από τις συνή­θεις στην περιο­χή αμμο­θύ­ελ­λες, έλλει­ψη τρο­φί­μων και νερού. Ακό­μα και ο Χαμέτ πασάς, δεν ήταν πάντα συνερ­γά­σι­μος, ενώ υπήρ­χαν και ανταρ­σί­ες από τους Άρα­βες, οι οποί­οι όμως αντι­με­τω­πί­στη­καν επι­τυ­χώς χάρη στου Έλλη­νες, όπως παρα­δέ­χε­ται ο ίδιος ο Eaton, και τους Αμε­ρι­κα­νούς πεζο­ναύ­τες. Τελι­κά, στις 24 Απρι­λί­ου 1805, ενά­μι­ση μήνα μετά την ανα­χώ­ρη­ση τους από την Αλε­ξάν­δρεια, έφτα­σαν στα περί­χω­ρα της Ντέρ­να. Είχαν απο­μεί­νει όμως μόνο 200 πολε­μι­στές. Ο Eaton ζήτη­σε από τον Μου­στα­φά μπέη, διοι­κη­τή της Ντέρ­να και άνθρω­πο του Γιου­σούφ να του επι­τρέ­ψει να προ­χω­ρή­σει προς την Τρί­πο­λη, όμως εκεί­νος αρνή­θη­κε. Έτσι μοι­ραία ήρθε η σύγκρου­ση. Τρεις μέρες αργό­τε­ρα, με τη βοή­θεια από τρία αμε­ρι­κα­νι­κά μπρί­κια που σφυ­ρο­κο­πού­σαν την πόλη, η Ντέρ­να έπε­σε στα χέρια του Eaton και του Χαμέτ Καρα­μαν­λή. Ο Eaton στην αλλη­λο­γρα­φία του εκθειά­ζει επα­νει­λημ­μέ­να τους Έλλη­νες. Μάλι­στα, σε κάποιο σημείο γρά­φει χαρα­κτη­ρι­στι­κά ότι “supported their ancient character” (“υπο­στή­ρι­ξαν τον αρχαίο τους χαρα­κτή­ρα” είναι η μετά­φρα­ση κατά λέξη). Μάλι­στα, όταν τον Μάιο οι άνδρες του Γιου­σούφ πασά επι­χεί­ρη­σαν να ανα­κα­τα­λά­βουν την Ντέρ­να, αντι­με­τω­πί­στη­καν με επι­τυ­χία από μια μικρή δύνα­μη 35 Ελλή­νων και Αμε­ρι­κα­νών. Μάλι­στα, κάνει λόγο για τον “στα­θε­ρό και ανδρι­κό” χαρα­κτή­ρα των Ελλή­νων. Η μάχη αυτή, έγι­νε στις 13 Μαΐ­ου 1805. Χωρίς τους Έλλη­νες, ο Eaton δεν θα κατόρ­θω­νε να κατα­λά­βει την Ντέρ­να. Ήταν αυτοί που με τους Αμε­ρι­κα­νούς πεζο­ναύ­τες, με αιφ­νι­δια­στι­κή επί­θε­ση, κατέ­λα­βαν τα 8 κανό­νια των υπε­ρα­σπι­στών της Ντέρ­να και εξου­δε­τέ­ρω­σαν τους χει­ρι­στές τους. Άρχι­σαν να κανο­νιο­βο­λούν τους αμυ­νό­με­νους που βρί­σκο­νταν μέσα στην Ντέρ­να, οι οποί­οι έπε­σαν όμως πάνω στους άνδρες του Χαμέτ που είχαν κατα­λά­βει το δυτι­κό τμή­μα της πόλης και πιά­στη­καν αιχ­μά­λω­τοι. Μετά και τη νίκη των Αμε­ρι­κα­νών και Ελλή­νων στις 13 Μαΐ­ου, ο Γιου­σούφ πασάς πανι­κό­βλη­τος, υπέ­γρα­ψε συν­θή­κη ειρή­νης με ευνοϊ­κούς όρους για τις Η.Π.Α. Στη μάχη της Ντέρ­να, σκο­τώ­θη­καν ή τραυ­μα­τί­στη­καν εννιά Έλλη­νες, ενώ από του εννιά Αμε­ρι­κα­νούς, δύο σκο­τώ­θη­καν και τρεις τραυ­μα­τί­στη­καν. Για τους για τους Τρι­πο­λί­τες, 800 νεκροί και 1200 τραυματίες.

Μετά την αμε­ρι­κα­νι­κή νίκη, ο Υπο­λο­χα­γός O’Bannon, ύψω­σε την αμε­ρι­κα­νι­κή σημαία στη Ντέρ­να. Πρό­κει­ται για την αμε­ρι­κα­νι­κή σημαία της περιό­δου 1795–1818, με 15 αστέ­ρια σε κύκλο. Ήταν η πρώ­τη στρα­τιω­τι­κή νίκη των Η.Π.Α. στο εξω­τε­ρι­κό και μάλι­στα εκτός Αμε­ρι­κής, στην Αφρική.

Ο ηττη­μέ­νος Καρα­μαν­λή ανα­γκά­σθη­κε να συν­θη­κο­λο­γή­σει (10 Ιου­νί­ου 1805) και ανέ­λα­βε την υπο­χρέ­ω­ση να μην παρε­μπο­δί­ζει την ελεύ­θε­ρη ναυ­σι­πλο­ΐα στη Μεσό­γειο, ενώ έλα­βε και 60.000 δολά­ρια ως λύτρα για την απε­λευ­θέ­ρω­ση του πλη­ρώ­μα­τος της φρε­γά­τας Φιλα­δέλ­φεια. Γρή­γο­ρα, όμως, θα ξεχά­σει την υπο­γρα­φή του, οπό­τε οι Αμε­ρι­κα­νοί θα επα­νέλ­θουν στην περιο­χή το 1815 για τον Β’ Βερ­βε­ρι­κό Πόλεμο.

Ο απόηχος της μάχης της Ντέρνα

Οι Αμε­ρι­κα­νοί θεω­ρούν πολύ σημα­ντι­κή τη μάχη και τη νίκη στη Ντέρ­να. Έχουν γρα­φτεί ποι­ή­μα­τα, φιλο­τε­χνή­θη­καν πίνα­κες, ενώ γυρί­στη­καν και ται­νί­ες, όπως το φιλμ “Tripoli” (1950), με τους John Rayne και τη διά­ση­μη Maureen O’ Hara. Το 1806, φτιά­χτη­κε στην Ιτα­λία από περί­φη­μα μάρ­μα­ρα της Καρά­ρα “Το Μνη­μείο της Τρί­πο­λης”, για όσους συμ­με­τεί­χαν στη μάχη της Ντέρ­να. Στη συνέ­χεια, μετα­φέρ­θη­κε στις Η.Π.Α. και τοπο­θε­τή­θη­κε αρχι­κά στο Washington Navy Yard, αργό­τε­ρα στη δυτι­κή βερά­ντα του εθνι­κού Καπι­τω­λί­ου και τέλος, από το 1860 στην Αμε­ρι­κα­νι­κή Ναυ­τι­κή Ακα­δη­μία, στην Ανά­πο­λη του Μέρι­λαντ. … Στον ύμνο (εμβα­τή­ριο) των Αμε­ρι­κα­νών πεζο­ναυ­τών, υπάρ­χει σχε­τι­κός στί­χος: “From the Halls of Montezuma. To the shores of Tripoli…”. Ωστό­σο, οι Αμε­ρι­κα­νοί απο­σιω­πούν τελεί­ως ή υπο­βαθ­μί­ζουν την ελλη­νι­κή συμ­με­το­χή στη μάχη της Ντέρ­να. Θα ήταν αδύ­να­το δέκα Αμε­ρι­κα­νοί πεζο­ναύ­τες να κατα­λά­βουν την πόλη, χωρίς την ελλη­νι­κή βοήθεια.

«Ο Χικ­μέτ στην Ελλά­δα», του Ηρα­κλή Κακαβάνη

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο