28η Οκτώβρη 1940… 28η Οκτώβρη 2020 — 80 χρόνια

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται, σήμε­ρα το ξημέ­ρω­μα, από την 5η πρω­ι­νή εκεί­νης της ημέ­ρας, όταν ο πάλαι ποτέ αυλι­κός των Γλύξ­μπουργκ, μόνι­μα ευνοη­θείς από το παλά­τι ακό­μα και από τον ίδιο τον Βενι­ζέ­λο, κυρί­αρ­χος δολο­πλό­κος για χάρη του στέμ­μα­τος την περί­ο­δο του Εθνι­κού Διχα­σμού και από την 4η του Αυγού­στου του 1936 δικτά­το­ρας, τύραν­νος, διώ­κτης, βασα­νι­στής κομ­μου­νι­στών και ελεύ­θε­ρων ανθρώ­πων, Ιωάν­νης Μετα­ξάς απα­ντού­σε με ερώ­τη­ση στο ιδιό­χει­ρο τελε­σί­γρα­φο του Ιτα­λού Πρό­ξε­νου, Εμα­νου­έλ­λε Γκρά­τσι, σύμ­φω­να με το οποίο η Ιτα­λι­κή Φασι­στι­κή Ηγε­σία απαι­τού­σε την ελεύ­θε­ρη διέ­λευ­ση του Ιτα­λι­κού Στρα­τού από την Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κή μεθό­ριο, με στό­χο την κατά­λη­ψη κάποιων στρα­τη­γι­κών σημεί­ων του Ελλη­νι­κού Βασι­λεί­ου, (λιμέ­νες, αερο­δρό­μια κλπ.), για τις ανά­γκες ανε­φο­δια­σμού και άλλων διευ­κο­λύν­σε­ών του για τη μετέ­πει­τα προ­ώ­θη­σή του στην Αφρική.

O αδί­στα­κτος, εκεί­νος, τύπος, που οργά­νω­νε τάγ­μα­τα Επι­στρά­των για να χτυ­πή­σει τους οπα­δούς του Βενι­ζέ­λου και να κατα­στρέ­ψει τις περιου­σί­ες τους για να ικα­νο­ποι­ή­σει τους σκο­πούς και τα σχέ­δια των γαλα­ζο­αί­μα­των αφε­ντι­κών του, ο δυνά­στης, που φωτο­γρα­φι­ζό­ταν όλο χάρη με φόντο την Καστέλ­λα, ένα μήνα μετά την άνο­δό του στην εξου­σία, με τον υπουρ­γό προ­πα­γάν­δας του Γ’ Ράιχ και ομοι­δε­ά­τη του, Γιό­ζεφ Γκέ­μπελς, ενώ παράλ­λη­λα επι­δι­δό­ταν σε ένα βάναυ­σο κυνή­γι ενα­ντί­ον κομ­μου­νι­στών και λοι­πών αντι­φρο­νού­ντων στην τεταρ­το­αυ­γου­στια­νή κατα­δυ­νά­στευ­ση, συνο­δευό­με­νο από φυλα­κί­σεις, βασα­νι­στή­ρια, εκτε­λέ­σεις, φιμώ­νο­ντας την ελεύ­θε­ρη σκέ­ψη και λει­τουρ­γώ­ντας πάντα ως πιστό μαντρό­σκυ­λο της μοναρ­χί­ας, αρνού­νταν ερω­τη­μα­τι­κά στο τελε­σί­γρα­φο που του απέ­νε­με έμμε­σα ένας άλλος ομοι­δέ­α­της του, που άκου­γε στο όνο­μα Μπε­νί­το Μουσολίνι.

Σε μία από τις ”πολ­λές πρά­ξεις” ”φιλο­πα­τρί­ας” του, ο ίδιος ελε­ει­νός τύπος, λίγο και­ρό αργό­τε­ρα, θα απα­ντή­σει και στην επι­στο­λή — απαί­τη­ση του Νίκου Ζαχα­ριά­δη, για την απε­λευ­θέ­ρω­ση των κομ­μου­νι­στών και την απο­στο­λή τους στις πρώ­τες γραμ­μές του Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κού μετώ­που με περαι­τέ­ρω φυλα­κί­σεις και βασα­νι­στή­ρια σε βάρος τους.

Οι φρά­σεις:

” Ό,τι κάνο­με γίνε­ται, κατά σύστα­σιν ή παρά­κλη­σιν της Αγγλί­ας. Η Ελλάς είναι ζωτι­κό της αγγλι­κής αυτο­κρα­το­ρι­κής αμύ­νης..” και ”Αν υπε­ρι­σχύ­σουν οι Γερ­μα­νοί, εμείς θα γίνω­μεν δού­λοι των. Αν υπε­ρι­σχύ­σουν οι Άγγλοι, θα γίνω­μεν δού­λοι αυτω­νών..”, ανή­κουν σ’ αυτό το ανθρω­πά­κι, το οποίο έλα­χε στον Οδυσ­σέα του Ομή­ρου να ‘ναι συμπα­τριώ­της του και που θα καθιε­ρω­νό­ταν ως μέγι­στος, θαρ­ρα­λέ­ος πατριώ­της πολι­τι­κός άνδρας στη συνεί­δη­ση κάθε Νεο­ελ­λη­να­ρά, που δεν είναι ρατσι­στής αλλά… Ιωάν­νης Μετα­ξάς-ΌΧΙ-Έπος του ’40, θα απο­τε­λέ­σει το μετέ­πει­τα ”σύμ­βο­λο Πίστε­ως” του αλα καρτ πατριω­τι­σμού του Νεοέλληνα..

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από εκεί­νο το ξημέ­ρω­μα και μετά όταν κι ένας ολό­κλη­ρος λαός, χωρίς στρα­τιω­τι­κή εκπαί­δευ­ση, χωρίς εξο­πλι­σμό, χωρίς να μετρά ιδιαί­τε­ρους αριθ­μούς συσχετισμών,
μέσα σε συν­θή­κες από­κο­σμης αντι­ξο­ό­τη­τας, επρό­κει­το να στα­θεί απέ­να­ντι σε έναν από τους πιο καλά οργα­νω­μέ­νους και πάνο­πλους στρα­τούς του Άξο­να… Ενά­ντια σε έναν Στρα­τό μιας Συμ­μα­χί­ας, η οποία από το ’39 μέχρι και το ’40 έχο­ντας υπο­δου­λώ­σει τη ραχο­κοκ­κα­λιά της Ευρώ­πης, δεν γνώ­ρι­ζε ήττα και απώλεια.

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από τις περή­φη­μες ρήσεις των τότε υψη­λών κλι­μα­κιών της Εθνι­κής Αμύ­νης που δεν πίστευαν σε τίπο­τα άλλο, παρά ” σε πέντε του­φε­κιές για την τιμή των όπλων”,
καθώς ήδη είχαν ομο­λο­γή­σει, πως δεν υπήρ­χε καμία προετοιμασία..

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από τα σφυ­ρο­κο­πή­μα­τα των ανθρώ­πων, που δεν διδά­χτη­καν που­θε­νά την τέχνη του πολέ­μου,  όντες ”γυμνοί” σε σύγκρι­ση με άλλους εκπαι­δευ­μέ­νους στρα­τιώ­τες σε ζητή­μα­τα εξο­πλι­σμού,  μέσα στην παγω­νιά των Ελλη­νο­αλ­βα­νι­κών κορυ­φών και συνό­ρων, στα κου­φά­ρια των μεραρ­χιών των Ιτα­λι­κών Στρα­τευ­μά­των, μέχρις ότου η περή­φα­νη και πάνω απ’ όλα πατριω­τι­κή πλευ­ρά όλων εκεί­νων που έσπευ­σαν να εργα­λειο­ποι­ή­σουν τους αγώ­νες άλλων, να συν­θη­κο­λο­γή­σει την άνοι­ξη του ’41, παρα­δί­δο­ντας τη χώρα στην τρι­πλή Κατο­χή Γερ­μα­νών, Ιτα­λών και Βουλ­γά­ρων Κατα­κτη­τών, καθώς την οδη­γού­σαν ταυ­τό­χρο­να στην πεί­να, στη φτώ­χεια και στην εκμετάλλευση.

Κορυ­τσά, Χει­μά­ρα, Πόγρα­δετς, Καλ­πά­κι, Αργυρόκαστρο,Τεπελένι, Άγιοι Σαρά­ντα, γίνο­νται τα σημεία αφε­τη­ρί­ας από όπου ο σιδη­ρό­φτα­χτος Φασι­σμός ξεκι­νά να το βάζει στα πόδια, τρέ­χο­ντας στη Ρώμη.

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από εκεί­νες τις μέρες κατά τις οποί­ες ο αγρό­της, ο εργά­της, ο κτη­νο­τρό­φος, ο στα­βλί­της, ο σιδε­ράς, ο ψαράς, ο λιμε­νερ­γά­της, ο λού­στρος, ο καπνερ­γά­της, ο ταβερ­νιά­ρης, ο παπάς, ο αθλη­τής, ο δάσκα­λος, ο μου­σι­κός, ο ηθο­ποιός και άλλοι κοι­νοί θνη­τοί, χτύ­πα­νε με ατσά­λι­νο σθέ­νος και πυγ­μή, τις αρμα­τω­μέ­νες στρα­τιές του Βισκό­ντι Πράσκα,
σπρώ­χνο­ντας αυτές κάθε μέρα ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο στον γκρε­μό… Ολό­ε­να και περισ­σό­τε­ρο στην απελπισία.

80 χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται από τότε που όλοι αυτοί οι απλοί γεν­ναί­οι άνθρω­ποι υπε­ρα­σπί­ζο­με­νοι συντρό­φους, φίλους, γυναί­κες, παι­διά, θα ανα­γκά­σουν τον Μου­σο­λί­νι να παρα­δε­χτεί την ήττα του, λέγο­ντας : ”Τίπο­τα, πια δεν μπο­ρού­με να κάνουμε..Είναι ηλί­θιο, είναι γελοίο, αλλά πρέ­πει να ζητή­σου­με ανα­κω­χή με τη μεσο­λά­βη­ση του Χίτλερ.”

Σε μια παγω­μέ­νη Αλβα­νία, στον βαρύ­τε­ρο χει­μώ­να των τελευ­ταί­ων ετών, 27 Ιτα­λι­κές Μεραρ­χί­ες με συντρι­πτι­κή υπε­ρο­χή σε εφό­δια, οπλι­σμό και αερο­πλά­να κατα­διώ­κο­νται από 15 Ελλη­νι­κές Μεραρ­χί­ες όχι μόνο ανε­παρ­κέ­στα­τα οπλι­σμέ­νες, αλλά και ανε­παρ­κέ­στα­τα ντυμένες..

80 χρό­νια πριν όλοι αυτοί οι απλοί γεν­ναί­οι άνθρω­ποι, που αρνού­νται να ζήσουν ως αιχ­μά­λω­τοι και οσφυο­κάμ­πτες υπερ­βαί­νουν τα παρα­δε­κτά με τον πιο φυσι­κό τρό­πο… Πέφτουν μέχρις ενός, ακό­μα και μπρο­στά στις σιδη­ρό­φρα­κτες ορδές των Ναζί στο Ρού­πελ και στα υπό­λοι­πα οχυ­ρά, μαχό­με­νοι για Ελευ­θε­ρία, για μια ζωή δίχως δυνά­στες και δεσμά τη στιγ­μή που η καρε­κλο­κέ­νταυ­ρη κυβερ­νη­τι­κή ηγε­σία, θα υπο­γρά­ψει στην Αθή­να, ”φορώ­ντας” το δακρύ­βρε­χτο ύφος πατριω­τι­κής θλί­ψης, τη συν­θή­κη παρά­δο­σης και θα σπεύ­σει να τρέ­ξει αγκα­λιά με το στέμ­μα πρώ­τα στην Κρή­τη και μετά προς το Κάι­ρο, προ­κει­μέ­νου να σώσει το τομά­ρι της.

Μόνοι τους, εγκα­τα­λειμ­μέ­νοι από το Κρά­τος και τη Βασι­λεία του ”Πατριω­τι­σμού”’ όλοι αυτοί οι γεν­ναί­οι άνθρω­ποι, γυναί­κες και άνδρες θα ενώ­σουν ξανά τα κομ­μά­τια τους και θα συγκρο­τή­σουν την Αντί­στα­ση, μέσα από τις γραμ­μές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ παλεύ­ο­ντας στο Βου­νό και στην πόλη, με κάθε τρό­πο, ενά­ντια στο Ναζι­στι­κό Κτή­νος και σ’ όλα εκεί­να τα συνερ­γα­τι­κά σιχά­μα­τα, που φόρε­σαν τις φου­στα­νέ­λες και ορκί­στη­καν πίστη στο ”Θεό τον Άγιο και στον Αδόλ­φο Χίτλερ”.

Η σημε­ρι­νή μέρα, 80 χρό­νια μετά, είναι αφιε­ρω­μέ­νη, σε ‘κεί­νο τον λαό, τον στρα­τιώ­τη, αντάρ­τη, κλέ­φτη και παλι­κά­ρι, που στά­θη­κε λιο­ντά­ρι, όπως γρά­φει ο Βάρ­να­λης, τόσο απέ­να­ντι στους κουρ­σά­ρους του Φασι­σμού όσο κι ενά­ντια στους ντό­πιους δυνά­στες του για να μας θυμί­ζει πάντα, πως δεν τρο­μά­ζουν τα τσα­κά­λια μ’ ευχές και παρακάλια.

80 χρό­νια μετά, δεν ξεχνά­με τον Εχθρό Λαό.