Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

28 Δεκεμβρίου 1965: Εφιαλτικό λουτρό αίματος στην Ινδονησία

Το πρωί της 2 Οκτώ­βρη 1965 οι δρό­μοι της Τζα­κάρ­τα, της πρω­τεύ­ου­σας της Ινδο­νη­σί­ας, κατα­κλύ­ζο­νται από στρα­τιω­τι­κά απο­σπά­σμα­τα που εκτε­λούν περι­πο­λί­ες, για να συλ­λά­βουν και να οδη­γή­σουν στις φυλα­κές στα­σια­στές, ύστε­ρα από την απο­τυ­χη­μέ­νη, αιμα­τη­ρή από­πει­ρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος της προη­γού­με­νης νύχτας. Η από­πει­ρα είχε οργα­νω­θεί από το διοι­κη­τή της προ­ε­δρι­κής φρου­ράς αντι­συ­νταγ­μα­τάρ­χη Αντάνγκ. Σε ένα μήνυ­μά του, από το ραδιό­φω­νο των στα­σια­στών, ο Αντάνγκ ισχυ­ρί­ζε­ται ότι το υπό την ηγε­σία του κίνη­μα ανα­γκά­στη­κε να κατα­λά­βει την εξου­σία, για­τί βρι­σκό­ταν σε εξέ­λι­ξη συνω­μο­σία της CIA και στρα­τη­γών, με στό­χο την ανα­τρο­πή του νόμι­μου Προ­έ­δρου Σουκάρνο.

Πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στη συντρι­βή των κινη­μα­τιών παί­ζει ο στρα­τη­γός Σου­χάρ­το, ο οποί­ος προ­βάλ­λει πλέ­ον ως ο ισχυ­ρός άνδρας της Ινδο­νη­σί­ας, παρα­με­ρί­ζο­ντας τον Σου­κάρ­νο. O Ινδο­νή­σιος πρό­ε­δρος αν και δια­τη­ρεί τυπι­κά το αξί­ω­μά του, είναι τόσο απο­δυ­να­μω­μέ­νος πλέ­ον ώστε σύντο­μα θα ανα­γκα­στεί, θέλο­ντας και μη, να διο­ρί­σει αρχη­γό του Γενι­κού Επι­τε­λεί­ου τον Σου­χάρ­το, αν και ο τελευ­ταί­ος αφή­νει σαφή υπο­νο­ού­με­να για ανά­μει­ξη του Σου­κάρ­νο στο κίνημα.

Οι υπο­ψί­ες για την οργά­νω­ση του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος πέφτουν στο Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Ινδο­νη­σί­ας, το οποίο, χάρη στον πρω­τα­γω­νι­στι­κό του ρόλο στον αντια­ποι­κια­κό αγώ­να, την εκλο­γι­κή του δύνα­μη και την ισχυ­ρή του οργά­νω­ση, παί­ζει σημα­ντι­κό ρόλο στη δημό­σια ζωή και ασκεί επιρ­ροή στην πολι­τι­κή του Σου­κάρ­νο. Υπό την καθο­δή­γη­ση, λοι­πόν, του Σου­χάρ­το και με την ανο­χή των Αγγλων και των Αμε­ρι­κα­νών συμ­βού­λων του, θα ξεκι­νή­σει μια απε­ρί­γρα­πτη σφα­γή των κομ­μου­νι­στών που θα κρα­τή­σει μήνες. Το απο­κο­ρύ­φω­μα αυτού του μακε­λειού ήταν στις 29 Δεκέμ­βρη 1965.

Τα μέλη του ΚΚΙ και της νεο­λαί­ας του, «Πεμού­ντα Ρακτζάν», συλ­λαμ­βά­νο­νται κατά δεκά­δες από το στρα­τό και οδη­γού­νται στις φυλα­κές. Σε όλη την Ινδο­νη­σία κομ­μου­νι­στές εκτε­λού­νται εν ψυχρώ από στρα­τιώ­τες ή λιν­τσά­ρο­νται από μου­σουλ­μά­νους, σε ορι­σμέ­νες μάλι­στα περι­πτώ­σεις βασα­νί­ζο­νται ή καί­γο­νται ζωντα­νοί μέσα στις λέσχες τους. Ο Σου­κάρ­νο θα απο­κα­λύ­ψει ότι μόλις την επο­μέ­νη του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος εκτε­λέ­στη­καν 87.000 κομ­μου­νι­στές, ενώ ο τελι­κός απο­λο­γι­σμός του πογκρόμ είναι εφιαλ­τι­κός: Πάνω από ένα εκα­τομ­μύ­ριο νεκροί!

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Η σφα­γή των κομ­μου­νι­στών της Ινδο­νη­σί­ας, ένα ξεχα­σμέ­νο ολοκαύτωμα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο