Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

28 Ιουνίου 1919: Υπογράφεται η Συνθήκη των Βερσαλλιών

Αφού οι νική­τριες δυνά­μεις συνέ­τρι­ψαν τη Γερ­μα­νία στον Πρώ­το Παγκό­σμιο Πόλε­μο, άρχι­σαν να κατα­στρώ­νουν τα σχέ­διά τους για τη μετα­πο­λε­μι­κή ρύθ­μι­ση της κατά­στα­σης. Τα σχέ­διά τους αυτά αφο­ρού­σαν το ιμπε­ρια­λι­στι­κό ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου, την κατά­πνι­ξη των επα­να­στα­τι­κών και εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κών κινη­μά­των, την υπο­δού­λω­ση εκα­το­ντά­δων εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων, με σκο­πό την αύξη­ση των κερ­δών των χρη­μα­τι­στι­κών μονο­πω­λί­ων και τη δια­τή­ρη­ση του εκμε­ταλ­λευ­τι­κού, του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, που είχε κιό­λας μπει στο στά­διο της γενι­κής κρίσης.

Η Διά­σκε­ψη της Ειρή­νης άρχι­σε τις εργα­σί­ες στις 18 Γενά­ρη του 1919 στο Παρί­σι. Στη διά­σκε­ψη πήραν μέρος τα 27 κρά­τη που ανή­καν στο στρα­τό­πε­δο των νικη­τών. Στις 28 Ιού­νη 1919, στα ανά­κτο­ρα των Βερ­σαλ­λιών, οι αντι­πρό­σω­ποι της νικη­μέ­νης Γερ­μα­νί­ας έβα­λαν τις υπο­γρα­φές τους κάτω από το κεί­με­νο της συν­θή­κης, που έμει­νε στην ιστο­ρία ως «Συν­θή­κη των Βερσαλλιών».

Το σύστη­μα των διε­θνών σχέ­σε­ων που δημιουρ­γή­θη­κε ύστε­ρα από τον πόλε­μο του 1914–1918, και που ονο­μά­στη­κε «Σύστη­μα των Βερ­σαλ­λιών», ήταν το απο­τέ­λε­σμα συναλ­λα­γών και συμ­βι­βα­σμών ανά­με­σα στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κρά­τη. Προ­ο­ρι­σμός του ήταν να εξα­σφα­λί­σει την κυριαρ­χία μερι­κών από τα πιο μεγά­λα κρά­τη — νικη­τές (Γαλ­λία, Αγγλία, ΗΠΑ). Ομως, έπε­σαν έξω στους υπο­λο­γι­σμούς. Το «Σύστη­μα των Βερ­σαλ­λιών» απο­δεί­χτη­κε ανί­σχυ­ρο να χαλι­να­γω­γή­σει τις νικη­μέ­νες χώρες. Ούτε η προ­σπά­θεια για την υπο­νό­μευ­ση της γερ­μα­νι­κής οικο­νο­μί­ας μέσω των πολε­μι­κών επα­νορ­θώ­σε­ων, ούτε η στέ­ρη­ση από τη Γερ­μα­νία του δικαιώ­μα­τος να έχει μαζι­κό στρα­τό εμπό­δι­σαν την προ­ε­τοι­μα­σία του ρεβαν­σι­στι­κού πολέ­μου. Οι ιθύ­νο­ντες κύκλοι της Γερ­μα­νί­ας άρχι­σαν να σκέ­φτο­νται τη ρεβάνς αμέ­σως ύστε­ρα από την υπο­γρα­φή της ανακωχής.

Τα κρά­τη — νικη­τές ανα­γκά­στη­καν να ανα­γνω­ρί­σουν τα και­νού­ρια ανε­ξάρ­τη­τα κρά­τη που ιδρύ­θη­καν στην Κεντρι­κή και στη Νοτιο­α­να­το­λι­κή Ευρώ­πη, αλλά τα σύνο­ρα που καθο­ρί­στη­καν δεν ήταν δίκαια. Τα εδά­φη των και­νού­ριων κρα­τών ήταν το ανταλ­λα­κτι­κό νόμι­σμα στο διπλω­μα­τι­κό παι­χνί­δι των μεγά­λων κρα­τών. Τελι­κά, η Συν­θή­κη των Βερ­σαλ­λιών δεν έλυ­σε το εθνι­κό πρό­βλη­μα στην Ευρώ­πη, αλλά το δυσκό­λε­ψε και το μπέρ­δε­ψε ακό­μη περισσότερο.

Το «Σύστη­μα των Βερ­σαλ­λιών» ήταν αστα­θές και εφή­με­ρο και για έναν ακό­μη λόγο — για­τί στρε­φό­ταν ενα­ντί­ον της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης που τα συμ­φέ­ρο­ντα και η διε­θνής επιρ­ροή της δεν ήταν δυνα­τόν να αγνοούνται.

Ενας αρκε­τά σπου­δαί­ος παρά­γο­ντας που υπο­νό­μευ­σε το «Σύστη­μα των Βερ­σαλ­λιών» ήταν οι αντι­θέ­σεις ανά­με­σα στα κυριό­τε­ρα κρά­τη — νικη­τές. Ο λυσ­σα­σμέ­νος αγώ­νας για το ξανα­μοί­ρα­σμα του κόσμου συνε­χι­ζό­ταν και ύστε­ρα από την υπο­γρα­φή των συνθηκών.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο