28 Μαΐου 1871: Η Παρισινή Κομμούνα πνίγεται στο αίμα

Η Παρι­σι­νή Κομ­μού­να πνί­γε­ται στο αίμα. Η αγριό­τη­τα των νικη­τών ξεπέ­ρα­σε κάθε προη­γού­με­νο. Σχε­δόν 100.000 Παρι­ζιά­νοι πλή­ρω­σαν με φυλα­κή, εξο­ρία, εκτό­πι­ση ή θάνα­το. Σ’ ένα τηλε­γρά­φη­μά του, εκεί­νων των ημε­ρών, ο Θιέρ­σος (Πρω­θυ­πουρ­γός της Γαλ­λί­ας, πρω­τα­γω­νι­στής της αντε­πα­νά­στα­σης) ομο­λο­γού­σε: «Η γη στρώ­θη­κε από τα πτώ­μα­τά τους και το φρι­κια­στι­κό αυτό θέα­μα θα χρη­σι­μεύ­σει για να δοθεί ένα μάθη­μα». Όντως, το μάθη­μα δόθη­κε. Το προ­λε­τα­ριά­το στο εξής όφει­λε να μη δεί­ξει τόσο υπερ­βο­λι­κή μεγα­λο­ψυ­χία απέ­να­ντι στους ταξι­κούς εχθρούς του, όση έδει­ξε η Κομ­μού­να στις κυρί­αρ­χες τάξεις της Γαλλίας.

Τα γεγο­νό­τα της επο­χής εκεί­νης ανέ­δει­ξαν για πρώ­τη φορά την εργα­τι­κή τάξη στην εξου­σία, έστω και για 72 μέρες, και απέ­δει­ξαν, για πρώ­τη φορά, στην ιστο­ρία της ταξι­κής πάλης και των επα­να­στά­σε­ων ότι η εργα­τι­κή τάξη βρί­σκε­ται στο προ­σκή­νιο των κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κών εξε­λί­ξε­ων «ως τάξη για τον εαυ­τό της», χει­ρα­φε­τη­μέ­νη πολι­τι­κά από την αστι­κή τάξη. Οπως έγρα­ψε χαρα­κτη­ρι­στι­κά ο Μαρξ στο έργο του «Ο εμφύ­λιος πόλε­μος στη Γαλ­λία», «ήταν η πρώ­τη επα­νά­στα­ση με την οποία η εργα­τι­κή τάξη ανα­γνω­ρί­στη­κε ανοι­χτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακό­μα ικα­νή για κοι­νω­νι­κή πρωτοβουλία».

Το ιστο­ρι­κό έργο της Κομ­μού­νας είναι έργο ζωτι­κής σημα­σί­ας για την ταξι­κή πάλη της εργα­τι­κής τάξης και των συμ­μά­χων της, για την ίδια την επα­νά­στα­ση, για τη θεω­ρη­τι­κή μόρ­φω­ση και δια­παι­δα­γώ­γη­ση του υπο­κει­με­νι­κού παρά­γο­ντα που αντι­κει­με­νι­κά επω­μί­ζε­ται το καθή­κον της εκπλή­ρω­σης της ιστο­ρι­κής του απο­στο­λής: Να δρα με κάθε μέσο και απο­τε­λε­σμα­τι­κά ώστε να γίνε­ται ο μοχλός για το νομο­τε­λεια­κό πέρα­σμα στην ανώ­τε­ρη κοι­νω­νι­κή βαθ­μί­δα της ιστο­ρί­ας, τον σοσια­λι­σμό — κομμουνισμό.