Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

29 Νοεμβρίου 1964 Γοργοπόταμος: «Δολοφόνοι! Δολοφόνοι!»

Γορ­γο­πό­τα­μος 1.22’ το μεση­μέ­ρι 29 Νοεμ­βρί­ου 1964. Λίγα δευ­τε­ρό­λε­πτα ακό­μη και 13 άνθρω­ποι θα δια­με­λι­στούν από μια αμε­ρι­κα­νι­κή νάρ­κη Μ2Α3 που θα εκρα­γεί στο κέντρο μιας συγκέ­ντρω­σης 20 χιλιά­δων ατό­μων τιμού­σαν την Εθνι­κή Αντί­στα­ση. Τριά­ντα εννιά οι τραυ­μα­τί­ες της δολο­φο­νι­κής προ­βο­κά­τσιας που ο Γ. Παπαν­δρέ­ου τη χαρα­κτή­ρι­σε ατύ­χη­μα από νάρ­κη του Εμφυ­λί­ου που δεν εξου­δε­τε­ρώ­θη­κε από τις τρεις εκκα­θα­ρί­σεις του ναρ­κο­πε­δί­ου της περιο­χής (1951, 1955, 1957) που είχαν προη­γη­θεί.  Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν μια αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πολι­τι­κή σκευω­ρία πίσω από την οποία βρί­σκο­νταν ξένες και ντό­πιες μυστι­κές υπηρεσίες.

«Το πλή­θος επα­να­λάμ­βα­νε το σύν­θη­μα «Εθνι­κή Αντί­στα­ση», «Ανα­γνώ­ρι­ση»! Εκεί­νη τη στιγ­μή, ο Δημή­τρης μας ζήτη­σε νερό. Η μάνα του Αση­μού­λα άπλω­σε το χέρι στο κεφά­λι του και είπε: ‘’Σώπα! Η γιορ­τή τελειώ­νει και θα φύγου­με’’… Αυτά ήταν τα τελευ­ταία της λόγια. Μια ηφαι­στιώ­δης τρο­μα­κτι­κή έκρη­ξη μ’ ένα σύν­νε­φο καπνού, μαύ­ρου καπνού, χωρίς χώμα­τα και σκό­νη, μ’ έρι­ξε χάμω και εμέ­να και τον Δημήτρη.

Μέσα σε αυτό το σκο­τά­δι άκου­σα μια φωνή που έβγαι­νε από χιλιά­δες στό­μα­τα: ‘’Δολο­φό­νοι! Δολο­φό­νοι!’’… Και δίπλα μου τον γαμπρό μου να λέει: ‘’Αση­μού­λα μου κουράγιο’’!

Η Αση­μού­λα – η γυναί­κα μου, η μάνα τριών νηπί­ων άφη­σε την τελευ­ταία πνοή στα χέρια του γαμπρού μου. Το βλή­μα της είχε σκί­σει την αορ­τή της καρ­διάς της και το αίμα κόχλα­ζε. Όρμη­σα πάνω της. Της σχί­σα­με τα ρού­χα της, να βρού­με την πλη­γή της. Έβα­λα το χέρι μου στην πλη­γή της να στα­μα­τή­σει το αίμα.  Ο Δημή­τρης έσκου­ζε σαστι­σμέ­νος κι έπε­σε πάνω στη ματο­βρεγ­μέ­νη μάνα του. Κατά­ρες, κλά­μα­τα, φωνές. Πολ­το­ποι­η­μέ­να πτώ­μα­τα. Ενός – του Κερ­τί­νη – του­χε κοπεί το κεφά­λι. Αλλου­νού τού­χε σκορ­πί­σει το μυα­λό. Άνθρω­ποι πεσμέ­νοι ο ένας πάνω στον άλλο, πλέ­α­νε μέσα σε λίμνη αίματος.

(Από το προ­σω­πι­κό ημε­ρο­λό­γιο του Δημή­τρη Ραχιώ­τη, όπως δημο­σιεύ­τη­κε το από­σπα­σμα στο «Ριζο­σπά­στη»)

athinaiki gorgopotamos

Αντί να ανα­ζη­τη­θούν και να τιμω­ρη­θούν οι δολο­φό­νοι, 18 αγω­νι­στές, που τα θανα­τη­φό­ρα βλή­μα­τα της νάρ­κης πέρα­σαν δίπλα τους, αλλά από τύχη δεν σκο­τώ­θη­καν κατη­γο­ρή­θη­καν τον Ιού­νη του 1965 για στά­ση! Αρκε­τοί απ’ αυτούς προ­φυ­λα­κί­στη­καν και στη δίκη που ξεκί­νη­σε στις 26 Μαΐ­ου 1965 άρχι­σε στη Λαμία, οι 12 κατα­δι­κά­στη­καν σε ποι­νές από τρία χρό­νια έως 7 μήνες φυλά­κι­ση. Ανά­με­σά τους και ο στρα­τη­γός τους ΕΛΑΣ Γερά­σι­μος Αυγε­ρό­που­λος που κατα­δι­κά­στη­κε σαν «υπο­κι­νη­τής» σε 2,5 χρόνια.

Οι νεκροί

Γεώρ­γιος Γιαν­να­κού­λης, Νικό­λα­ος Δασό­που­λος, Κων­στα­ντί­νος Κανιού­ρας, Χρή­στος Κεστί­νης, Κων­στα­ντί­νος Λεμπέ­σης, Κική Λια­κο­πού­λου, Κων­στα­ντί­να Μπό­τη, Δημή­τριος Μυλω­νάς, Ηρω­διών Παπα­ζα­χα­ρί­ου, Από­στο­λος Πολύ­με­ρος, Αση­μού­λα Ραχιώ­τη, Κων­στα­ντί­νος Τσα­ρου­χάς, Δήμος Τσιντικίδης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο