Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

3 Φεβρουαρίου 1830: Αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία της Ελλάδας

Η συντρι­πτι­κή νίκη της Ρωσί­ας επί της Τουρ­κί­ας και η υπο­γρα­φή της ρωσο­τουρ­κι­κής συν­θή­κης ειρή­νης (Συν­θή­κη της Αδρια­νού­πο­λης 1829) έπαι­ξαν καθο­ρι­στι­κό ρόλο στην ανα­γνώ­ρι­ση της ανε­ξαρ­τη­σί­ας της Ελλά­δας από τις μεγά­λες δυνά­μεις και στον καθο­ρι­σμό των ορί­ων της ελλη­νι­κής επι­κρά­τειας. Ετσι χάλα­σαν τα σχέ­δια των Αγγλο­γάλ­λων που ήθε­λαν να περιο­ρί­σουν το ελλη­νι­κό κρά­τος στην Πελο­πόν­νη­σο και τις Κυκλάδες.

Στο δέκα­το άρθρο της Συν­θή­κης της Αδρια­νού­πο­λης ανα­γνω­ρι­ζό­ταν η ανε­ξαρ­τη­σία της Ελλά­δας και η Τουρ­κία παρα­δε­χό­ταν τις βάσεις της Συν­θή­κης του Λον­δί­νου και του Πρω­το­κόλ­λου της 22ης Μάρ­τη του 1829. Μετά την ήττα, η αδιαλ­λα­ξία του σουλ­τά­νου εξου­δε­τε­ρώ­θη­κε τελεί­ως. Αυτό το γεγο­νός άλλα­ξε σημα­ντι­κά τη διπλω­μα­τι­κή θέση του ελλη­νι­κού αγώνα.

Στο Λον­δί­νο ωστό­σο συνε­χι­ζό­ταν οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις. Οταν οι Ρώσοι έφθα­σαν έξω από την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, η αγγλι­κή κυβέρ­νη­ση πίστε­ψε για μια στιγ­μή πως έφτα­σε το τέλος της Τουρ­κί­ας. Υστε­ρα όμως από πολ­λούς διπλω­μα­τι­κούς ελιγ­μούς η αγγλι­κή διπλω­μα­τία κατόρ­θω­σε να περιο­ρί­σει τη ρωσι­κή πρω­το­βου­λία στο ελλη­νι­κό ζήτη­μα και στη διά­σκε­ψη της 3ης Φλε­βά­ρη του 1830 υπο­γρά­φη­κε το νέο Πρω­τό­κολ­λο που ανα­γνώ­ρι­ζε τα νέα σύνο­ρα της ανε­ξάρ­τη­της Ελλάδας.

Οι Ελλη­νες δεν έμει­ναν ευχα­ρι­στη­μέ­νοι. Ναι μεν ήταν κάπως ικα­νο­ποι­η­μέ­νοι για τα σύνο­ρα του κρά­τους που έφτα­ναν σε Αχε­λώο, Σπερ­χειό και Οίτη, αλλά είχαν δυσα­ρε­στη­θεί για­τί οι τρεις δυνά­μεις (Αγγλία, Γαλ­λία, Ρωσία) επέ­βα­λαν το μοναρ­χι­κό πολίτευμα.

Σχε­τι­κά με τις εξε­λί­ξεις αυτές, ο Καρλ Μαρξ έγραψε:

«… Ποιος έλυ­σε την έκβα­ση του αγώ­να κατά την εξέ­γερ­ση των Ελλή­νων; Ούτε οι συνω­μο­σί­ες και οι ανταρ­σί­ες του Αλή Πασά στα Γιάν­νε­να, ούτε η ναυ­μα­χία στο Ναβα­ρί­νο, ούτε ο γαλ­λι­κός στρα­τός στην Πελο­πόν­νη­σο, ούτε οι συν­δια­σκέ­ψεις και τα πρω­τό­κολ­λα του Λον­δί­νου, αλλά ο Ντί­μπιτς (σ.σ. ο Ρώσος στρα­τη­γός), που εισέ­βα­λε επι­κε­φα­λής του ρωσι­κού στρα­τού μέσα απ’ τα Βαλ­κά­νια στην πεδιά­δα του Εβρου και τον και­ρό που η Ρωσία, εντε­λώς ήσυ­χα και χωρίς να φοβά­ται τίπο­τα, έκα­νε τη δου­λιά της με το κομ­μά­τια­σμα της Τουρ­κί­ας, οι διπλω­μά­τες της Δύσης συνέ­χι­ζαν να εγγυώ­νται και να υπο­στη­ρί­ζουν το status quo και το απα­ρα­βί­α­στο της Τουρκίας».

 

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο