Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

30 Νοεμβρίου 1943: Η μέρα που τα αποβράσματα της ελληνικής κοινωνίας, τα «τάγματα αλητείας και ντροπής» έκαναν την πρώτη τους «μαχητική» εμφάνιση στην Αθήνα

Η σημε­ρι­νή χρο­νο­λο­γία — 30 του Νοέμ­βρη — είναι η μέρα που τα απο­βρά­σμα­τα της ελλη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, που τους φόρε­σαν την τιμη­μέ­νη στο­λή του τσο­λιά, οι «Γερ­μα­νο­τσο­λιά­δες» ή «τάγ­μα­τα αλη­τεί­ας και ντρο­πής» όπως επο­νο­μά­ζο­νταν, οπλι­σμέ­να με ιτα­λι­κές αρα­βί­δες, έκα­ναν την πρώ­τη τους μαζι­κή μαχη­τι­κή εμφά­νι­ση στην Αθήνα.

Χιλιά­δες απ’ αυτούς, μετα­φερ­μέ­νοι με γερ­μα­νι­κά καμιό­νια, κύκλω­σαν, με εφ’ όπλου λόγ­χη, τα στρα­τιω­τι­κά νοσο­κο­μεία που στέ­γα­ζαν για απο­θε­ρα­πεία τους ήρω­ες τραυ­μα­τί­ες και ανά­πη­ρους του αλβα­νι­κού και μακε­δο­νι­κού μετώ­που. Αυτούς που με τα ξεπε­ρα­σμέ­να τεχνο­λο­γι­κά πολε­μι­κά μέσα του δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος, αλλά με τη φλό­γα της καρ­διάς τους, κατε­ξε­φτέ­λι­σαν τις ορδές του Μου­σο­λί­νι και προ­ξέ­νη­σαν το θαυ­μα­σμό των Γερ­μα­νών ηγη­τό­ρων για τον ηρω­ι­σμό τους στα οχυ­ρά του Ρού­πελ, παρου­σιά­ζο­ντάς τους όπλα αφού οι υπε­ρα­σπι­στές τους είχαν εξα­ντλή­σει τα πυρο­μα­χι­κά τους. Αυτούς που μέσα στη σκλα­βιά, οργα­νω­μέ­νοι μέσα στο ΕΑΜ, μαζί με τον υπό­λοι­πο λαό της Αθή­νας και του Πει­ραιά, συνέ­χι­σαν τον αγώ­να τους μέσα στις συν­θή­κες της τρι­πλής κατο­χής για την επι­βί­ω­ση των ίδιων και του ελλη­νι­κού λαού.

Τα 14 στρα­τιω­τι­κά Νοσο­κο­μεία, με την αυτο­δια­χεί­ρι­σή τους, είχαν μετα­τρα­πεί σε ελεύ­θε­ρες αντι­στα­σια­κές εστί­ες. Ηταν κάστρα — όχι ένο­πλα — αλλά οπλι­σμέ­να με της καρ­διάς των τρο­φί­μων τους, το πύρω­μα. Αυτά, η κυβέρ­νη­ση Ράλ­λη, κατ’ εντο­λή των Γερ­μα­νών και με την έγκρι­ση των Εγγλέ­ζων, για­τί θα τους ήταν εμπό­διο στην προ­ε­τοι­μα­ζό­με­νη στρα­τιω­τι­κή τους επέμ­βα­ση το Δεκέμ­βρη του 1944, βάλ­θη­κε να τα αλώ­σει ύπου­λα. Δυο μέρες, πριν την εισβο­λή στα νοσο­κο­μεία, συνέ­λα­βε και εκτέ­λε­σε στο Γου­δί, την ηγε­σία των ανα­πή­ρων, Γονα­τά, Τζα­μου­ρά­νη, Μελέ­τη, Σιλι­βό. Το εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα ήταν «Ελλη­νες».

Ξυλογραφία του Τάσσου «Οι Εθνομάρτυρες Ανάπηροι»

Ξυλο­γρα­φία του Τάσ­σου «Οι Εθνο­μάρ­τυ­ρες Ανάπηροι»

Οι ανά­πη­ροι αιφ­νι­διά­στη­καν, δεν πρό­λα­βαν να συνει­δη­το­ποι­ή­σουν την προ­δο­τι­κή εκτέ­λε­ση της ηγε­σί­ας τους. Ετσι εκεί­νο το πρω­ι­νό του Νοέμ­βρη 1943 , τρεις ώρες πριν φέξει, πέντε χιλιά­δες Τσο­λιά­δες ουρ­λιά­ζο­ντας χει­ρό­τε­ρα και από τους Γερ­μα­νούς, όρμη­σαν μέσα στους θαλά­μους που κοι­μό­νταν οι ανά­πη­ροι και με τους υπο­κό­πα­νους τούς υπο­χρέ­ω­σαν, χωρίς να ντυ­θούν, χωρίς να φορέ­σουν τα ξυλο­πό­δα­ρά τους ή να πάρουν τις πατε­ρί­τσες τους και τα μπα­στού­νια τους, να στοι­βα­χτούν στα καμιό­νια και τους σκόρ­πι­σαν στις φυλα­κές Χατζη­κώ­στα, Αβέ­ρωφ, Χαϊδαρίου.

Δεκα­πέ­ντε χιλιά­δες ήταν περί­που οι νοση­λευό­με­νοι ήρω­ες στα νοσο­κο­μεία. Πολ­λά κτή­νη από τους εισβο­λείς τσο­λιά­δες, τους τρα­βού­σαν τους επι­δέ­σμους για να δουν αν πράγ­μα­τι σκέ­πα­ζαν πλη­γές! Μόνο απάν­θρω­πα τέρα­τα, θηρία της ζού­γκλας και ύαι­νες, αιμο­βό­ρες φυλές, που διψού­σαν για αίμα ή για εκδί­κη­ση, ωθού­με­νοι από ένα απύθ­με­νο μίσος, είναι χαρα­κτη­ρι­σμοί που μπο­ρούν να δώσουν μια αμυ­δρή εικό­να της βαναυ­σό­τη­τας, της απαν­θρω­πιάς, αυτών που οι μετα­πο­λε­μι­κές ελλη­νι­κές κυβερ­νή­σεις τούς έδω­σαν και αντι­στα­σια­κές τιμη­τι­κές συντάξεις!
Το έγκλη­μα έγι­νε στις 30 Νοέμ­βρη 1943 . Πολ­λοί από τους ανά­πη­ρους πέθα­ναν ή κατά τη μετα­φο­ρά τους ή μέσα στις φυλα­κές για­τί τα μη επου­λω­μέ­να τραύ­μα­τά τους αιμορ­ρα­γού­σαν. Πολ­λοί στή­θη­καν στα εκτε­λε­στι­κά απο­σπά­σμα­τα, όπως στη Ριτσώ­να, ή πέθα­ναν στα στρα­τό­πε­δα της Γερμανίας.

Οσοι απέ­μει­ναν, δεν ξεχνούν! Καμία ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση δεν τίμη­σε αυτούς τους πρω­το­πό­ρους στις δια­δη­λώ­σεις της Αθή­νας, για το ψωμί, για τα συσ­σί­τια, για τη ματαί­ω­ση της πολι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης, για τη μη επέ­κτα­ση της βουλ­γα­ρι­κής κατο­χής, για τη μη τρομοκρατία.

Αυτοί οι πρω­το­πό­ροι αγω­νι­στές, μαχη­τι­κό­τα­τοι, με τις πατε­ρί­τσες τους, τα μπα­στού­νια τους, με τα ξυλο­πό­δα­ρά τους, με τα ανα­πη­ρι­κά τους καρο­τσά­κια και τα τραύ­μα­τά τους να αιμορ­ρα­γούν ακό­μη, οδη­γού­σαν τις φάλαγ­γες των εργα­τών, υπαλ­λή­λων, φοι­τη­τών και ολό­κλη­ρου του ελλη­νι­κού λαού, ενά­ντια στις προ­δο­τι­κές κυβερ­νή­σεις των Τσο­λά­κο­γλου, Λογο­θε­τό­που­λου και Ράλλη.
Τιμή και Δόξα τους. Ο λαός τούς ευγνω­μο­νεί, δεν τους ξεχνά και δε συγ­χω­ρεί αυτό το τερά­στιο αντε­θνι­κό έγκλη­μα ούτε και τους ηθι­κούς αυτουργούς.

Σπύ­ρος ΔΙΛΙΝΤΑΣ
Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της τότε Νοσο­κο­μεια­κής Επι­τρο­πής της Μονής Πετράκη

 

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο