30 (σκοτεινά) χρόνια με την καταστροφή

Γρά­φει ο Βασί­λης Λιό­γκα­ρης //

30 χρό­νια που η ελπί­δα έγι­νε ρημα­διά, που όμως δεν πέθα­νε, υπήρ­χε, υπάρ­χει και θα υπάρ­χει σε ένα μέλ­λον που μας δίνει φως και ζωή!

Μέχρι τότε (1991) γεμά­τοi πάθος για ζωή πιστέ­ψα­με στο μεγά­λο ιδα­νι­κό. Τον σοσια­λι­σμό! Όνει­ρα και σχέ­δια πολ­λά, συνέ­χεια μία σκλη­ρής κατο­χής που μας έκα­νε να ονειρευόμαστε.

Για­τί μπρο­στά μας γινό­τα­νε ένα τερά­στιος νικη­φό­ρος αγώ­νας. Άρης-Γιώ­της-Δια­μα­ντής-Καπε­τάν Ανά­πο­δος-Σαρά­φης. Ένας δοξα­σμέ­νος ΕΛΑΣ γεμά­τος υπο­σχέ­σεις. Ένας ΕΛΑΣ που μας έδω­σε την πίστη και το κου­ρά­γιο για μια τερά­στια νίκη και έναν κόσμο ιδα­νι­κό με ισό­τη­τα και προ­ο­δευ­τι­κό προορισμό!

Καβα­λι­κέ­ψα­με στην πλά­τη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που μας έδι­νε φτε­ρά και το κεφά­λι ψηλά.

Ο λαός τσα­κι­σμέ­νος από δικτα­το­ρί­ες, εξο­ρί­ες, φυλα­κί­σεις, εκτε­λέ­σεις. Ήταν επό­με­νο να θέλει να ανα­πνεύ­σει. Όπου μετά την σταύ­ρω­σή του, περι­μέ­να­με την μεγά­λη ανάσταση.

Γεν­νή­θη­κε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ, η ΕΘΝ-Αλλη­λεγ­γύη, γεν­νή­θη­κε φως.

Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλά­δα /  το δίκιο και την Λευτεριά.

Άστρα­ψε η μπα­ρου­το­κα­πνι­σμέ­νη Γκιώ­να, ο Παρ­νασ­σός, ο Γράμ­μος, το Βίτσι και όλα τα πανέ­μορ­φα βου­νά της Ελλά­δας. Όμορ­φες μέρες που ήταν σαν ένα όνει­ρο. Γεμί­σα­με σύμ­βο­λα, τρα­γού­δια και εκδηλώσεις.

Το όνει­ρο έσβη­σε και ήρθε η κατά­θλι­ψη κι ένα τερά­στιο Για­τί! Και ήρθαν τα Δεκεμ­βρια­νά και ήρθε η περι­βό­η­τη κατα­στρο­φή της συμ­φω­νί­ας της Βάρ­κι­ζας που μας ξανά­στει­λαν χρό­νια πίσω!

Κάτι όμως μου λέει πως δεν χάθη­κε τίπο­τα, πως η ζωή συνε­χί­ζε­ται, πως ο αγώ­νας συνε­χί­ζε­ται και κάπο­τε η ΝΙΚΗ θα έρθει στεφανωμένη…!