Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

30 χρόνια από το δημοψήφισμα στην ΕΣΣΔ: «Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ τους προδότες του σοβιετικού λαού»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Τριά­ντα χρό­νια συμπλη­ρώ­θη­καν στις 17 Μάρ­τη από το δημο­ψή­φι­σμα του 1991 στο οποίο η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του σοβιε­τι­κού λαού, με ποσο­στό 76%, είχε ταχθεί υπέρ της δια­τή­ρη­σης της ΕΣΣΔ. Κλεί­νο­ντας τ’ αυτιά τους στα ουρ­λια­χτά των λύκων της αντε­πα­νά­στα­σης και στις ύαι­νες του αντι­κομ­μου­νι­σμού που επι­χει­ρού­σαν να τους τρο­μο­κρα­τή­σουν, οι σοβιε­τι­κοί πολί­τες είπαν τότε ένα μεγά­λο «ΝΑΙ» στην σοβιε­τι­κή πατρί­δα του Λένιν, του Στά­λιν, των ηρώ­ων του Κόκ­κι­νου Στρα­τού, της εργα­τι­κής τάξης.

Όμως η κλί­κα των αντε­πα­να­στα­τών που είχε αλώ­σει το ΚΚΣΕ είχε άλλα σχέ­δια. Αυτοί που υπο­κρι­τι­κά ευαγ­γε­λί­ζο­νταν την «δημο­κρα­τία» και την «ελευ­θε­ρία» ήταν οι ίδιοι που πρό­δω­σαν την λαϊ­κή βού­λη­ση, υπο­γρά­φο­ντας λίγους μήνες αργό­τε­ρα, στις 8 Δεκέμ­βρη 1991, τις Συμ­φω­νί­ες του Μπε­λο­βέζσκ και την διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ. Την προ­δο­σία συμπλή­ρω­νε η εκκω­φα­ντι­κή σιω­πή των υπε­ρα­σπι­στών της «δημο­κρα­τί­ας» στη Δύση, οι οποί­οι έκα­ναν πως δεν έβλε­παν την κατά­φω­ρη παρα­βί­α­ση της βού­λη­σης της μεγά­λης πλειο­ψη­φί­ας του σοβιε­τι­κού λαού.

Έκτο­τε πέρα­σαν τρεις δεκα­ε­τί­ες. Την θέση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης πήρε η καπι­τα­λι­στι­κή Ρωσία, κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις και εργα­τι­κά δικαιώ­μα­τα δεκα­ε­τιών ανα­τρά­πη­καν, «τρω­κτι­κά» του κεφα­λαί­ου ανα­δεί­χθη­καν σε ολι­γάρ­χες με τερα­στια επιρ­ροή, η οικο­νο­μι­κή κρί­ση και η εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα έγι­ναν καθη­με­ρι­νό­τη­τα, κοι­νω­νι­κές δομές σαρώ­θη­καν από τσου­νά­μι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, τις πολι­τι­σμι­κές αξί­ες του σοβιε­τι­κού λαού αντι­κα­τέ­στη­σε η «κουλ­τού­ρα» των McDonald’s και της Coca Cola, οι κίν­δυ­νοι του πολέ­μου αυξή­θη­καν κατα­κό­ρυ­φα (βλ. Τσε­τσε­νία, Ουκρα­νία, κλπ).

dhmopsifisma sovietiki enwsiΣήμε­ρα, τριά­ντα χρό­νια μετά, οι σημαιο­φό­ροι της αντε­πα­να­στα­τι­κής προ­δο­σί­ας έχουν περά­σει στη λήθη της ιστο­ρί­ας. Ο Γιέλ­τσιν πέθα­νε έχο­ντας ταυ­τι­στεί στην συλ­λο­γι­κή μνή­μη των Ρώσων για την διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ, για το πρα­ξι­κό­πη­μα του 1993 και τον βομ­βαρ­δι­σμό του Ανώ­τα­του Σοβιέτ, για την εμφά­νι­ση των ολι­γαρ­χών του πλού­του, το βίαιο κύμα της οικο­νο­μι­κής κρί­σης που έπνι­ξε τη χώρα τη δεκα­ε­τία του ’90, την ραγδαία πτώ­ση του επι­πέ­δου ζωής, την άνο­δο της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας, κλπ. Ο Γκορ­μπα­τσόφ, η θλι­βε­ρή αυτή φιγού­ρα που έκα­νε καριέ­ρα δια­φη­μί­ζο­ντας αμε­ρι­κά­νι­κες πίτσες και γαλ­λι­κές εται­ρεί­ες μόδας, ζει τα τελευ­ταία χρό­νια της ζωής του ατι­μα­σμέ­νος και ξεχα­σμέ­νος. Το ίδιο και για τους Λεο­νίντ Κρα­φτσουκ και Στά­νι­σλαβ Σου­σκέ­βιτς, ηγέ­τες της Ουκρα­νί­ας και της Λευ­κο­ρω­σί­ας αντί­στοι­χα, που συνυ­πέ­γρα­ψαν τις Συμ­φω­νί­ες του Μπε­λο­βεζσκ το 1991.

Κι’ αν οι «νεκρο­θά­φτες» της ΕΣΣΔ έχουν κατα­γρα­φεί στις μαύ­ρες σελί­δες της ιστο­ρί­ας, η ίδια η Σοβιε­τι­κή Ένω­ση παρα­μέ­νει στο νου και τις καρ­διές των ανθρώ­πων. Τρεις δεκα­ε­τί­ες μετά, ο Ρώσι­κος λαός αντι­λαμ­βά­νε­ται τι είχε και τι έχα­σε, ανα­πο­λώ­ντας την πατρί­δα που του στέ­ρη­σαν. Οι παλαιό­τε­ρες γενιές ενδε­χο­μέ­νως και να μετα­νιώ­νουν που δεν κατά­φε­ραν να αντι­στα­θούν πιο ενερ­γη­τι­κά, οργα­νω­μέ­να και μαζι­κά, πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά, στα σχέ­δια διά­λυ­σης της ΕΣΣΔ. Σε κάθε περί­πτω­ση, την τελευ­ταία δεκα­ε­τία, σε μια σει­ρά έρευ­νες αστι­κών επι­στη­μο­νι­κών ινστι­τού­των όπως το Levada Center, απο­τυ­πώ­νε­ται ξεκά­θα­ρα η ολο­έ­να και αυξα­νό­με­νη θετι­κή στά­ση του Ρώσι­κου λαού για την Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Σε σχε­τι­κή δημο­σκό­πη­ση πριν ένα χρό­νο, το 75% των Ρώσων απά­ντη­σαν πως θεω­ρούν την Σοβιε­τι­κή περί­ο­δο ως την καλύ­τε­ρη στην ιστο­ρία της χώρας. Το 2016, σε ανά­λο­γη έρευ­να, το 56% των ερω­τη­θέ­ντων απά­ντη­σαν πως τους στε­να­χω­ρεί η διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ, ενώ το 51% σημεί­ω­σε ότι αυτό μπο­ρού­σε να είχε απο­φευ­χθεί. Αξί­ζει δε να σημειω­θεί ότι σε έρευ­νες του ινστι­τού­του Levada Center, από το 1992 μέχρι σήμε­ρα, το ποσο­στό αυτών που έχουν μετα­νιώ­σει για την διά­λυ­ση της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης είναι στα­θε­ρά πάνω απο 50%, με το ποσο­στό αυτό να αυξά­νε­ται στα­δια­κά την τελευ­ταία δεκα­ε­τία. Αυτό το στοι­χείο απο­κτά ιδιαί­τε­ρη σημα­σία αν ανα­λο­γι­στεί κανείς ότι ένα σημα­ντι­κό τμή­μα του Ρώσι­κου λαού, οι ηλι­κί­ες 18 έως 35, όχι μόνο δεν έχουν μνή­μες από την ΕΣΣΔ αλλά, επι­πρό­σθε­τα, έχουν μεγα­λώ­σει μέσα σε ένα γενι­κό­τε­ρο κλί­μα αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας και συκο­φά­ντη­σης του σοσια­λι­σμού από τα αστι­κά επιτελεία.

Ο λαός της Ρωσί­ας, λοι­πόν, η εργα­τι­κή τάξη της μεγά­λης αυτής χώρας δεν ξέχα­σε, ούτε πρό­κει­ται να ξεχά­σει, την Σοβιε­τι­κή πατρί­δα. Με αφορ­μή την συμπλή­ρω­ση 30 χρό­νων από το δημο­ψή­φι­σμα του 1991, μέλη και υπο­στη­ρι­κτές κομ­μου­νι­στι­κών κομ­μά­των και οργα­νώ­σε­ων, εργά­τες, νέοι και νέες, άνδρες και γυναί­κες όλων των ηλι­κί­ων, απ’ άκρη σε άκρη της Ρωσί­ας, συμ­με­τεί­χαν σε εκδη­λώ­σεις τιμώ­ντας την κολοσ­σιαία προ­σφο­ρά του σοσια­λι­σμού και της ΕΣΣΔ.

«Δεν θα συγ­χω­ρή­σου­με ποτέ τους προ­δό­τες του σοβιε­τι­κού λαού» ήταν το μήνυ­μα που έστει­λαν κομ­μου­νι­στές εργα­ζό­με­νοι που συγκε­ντρώ­θη­καν στον ιστο­ρι­κό Σιδη­ρο­δρο­μι­κό Σταθ­μό Φιν­λαν­δί­ας της Αγ. Πετρού­πο­λης. Κι’ ας το βάλουν καλά στο μυα­λό τους οι απο­λο­γη­τές της καπι­τα­λι­στι­κής παλι­νόρ­θω­σης. Παρά το προ­σω­ρι­νό πισω­γύ­ρι­σμα της ιστο­ρί­ας οι λαοί δεν είπαν ακό­μη την τελευ­ταία τους λέξη.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο