31 Αυγούστου 1935: Αρχίζει το σταχανοφικό κίνημα

31 Αυγού­στου 1935: Αρχί­ζει το κίνη­μα των πρω­το­πό­ρων της παρα­γω­γής στη σοβιε­τι­κή βιο­μη­χα­νία που πήρε το όνο­μά του από τον ανθρα­κω­ρύ­χο Αλε­ξέι Σταχάνοφ.

Τη νύχτα από τις 30 στις 31 Αυγού­στου 1935, ο Στα­χά­νοφ κατέρ­ρι­ψε το ρεκόρ εξό­ρυ­ξης κάρ­βου­νου, βγά­ζο­ντας στη βάρ­διά του που ήταν 5 ώρες και 45 λεπτά, 102 τόνους, με νόρ­μα 7 τόνων, που αντι­στοι­χού­σε με 14 νόρ­μες.  ). Επρό­κει­το για προ­σω­πι­κό κατόρ­θω­μα του Στα­χά­νοφ και της πρω­το­βου­λί­ας του να κάνει πιο απο­δο­τι­κή τη δου­λειά του προς όφε­λος της σοβιε­τι­κής κοινωνίας.

Ποιος ήταν ο Στα­χά­νοφ; Ενας ανθρα­κω­ρύ­χος που το 1927 άρχι­σε να εργά­ζε­ται στο ανθρα­κω­ρυ­χείο «Κεντρι­κό — Ιρμι­νο» στην Καντί­εφ­κα του Ντον­μπάς σαν φρε­να­δό­ρος αρχι­κά και στη συνέ­χεια στην εξό­ρυ­ξη κάρ­βου­νου. Το 1935 τελεί­ω­σε στο ανθρα­κω­ρυ­χείο τη σχο­λή μινα­δό­ρων. Το κατόρ­θω­μα του Αυγού­στου, να δεκα­τε­τρα­πλα­σιά­σει τη νόρ­μα εξό­ρυ­ξης κάρ­βου­νου, το επα­νέ­λα­βε στις 19 Σεπτέμ­βρη του 1935, δηλα­δή μισό και κάτι μήνα αργό­τε­ρα, πετυ­χαί­νο­ντας και­νού­ριο ρεκόρ, αφού από τους 102 τόνους έφτα­σε τους 227 τόνους στη βάρ­διά του.

Αυτή την υψη­λή παρα­γω­γι­κό­τη­τα δου­λιάς την πέτυ­χε με την τεχνι­κή του κατάρ­τι­ση και με το δια­χω­ρι­σμό της δου­λειάς του μινα­δό­ρου και του στη­ρι­κτή των τοι­χω­μά­των, πράγ­μα που του επέ­τρε­ψε να κάνει μόνος του εξό­ρυ­ξη ταυ­τό­χρο­να σε μερι­κά αντε­ρεί­σμα­τα. Το εργα­τι­κό κατόρ­θω­μα του Στα­χά­νοφ βρή­κε θερ­μή αντα­πό­κρι­ση στο Ντον­μπάς και μετά σε ολό­κλη­ρη τη Σοβιε­τι­κή Ενω­ση, δημιουρ­γώ­ντας το στα­χα­νο­φι­κό κίνημα.

Έτσι, ο Αλε­ξέι Γκρι­γκό­ριε­βιτς Στα­χά­νοφ έμει­νε στην ιστο­ρία της οικο­δό­μη­σης του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ ως πρω­το­πό­ρος της βιο­μη­χα­νί­ας γαιαν­θρά­κων, ενώ τιμή­θη­κε σαν «Ηρω­ας της Σοσια­λι­στι­κής Εργα­σί­ας». Έγι­νε μέλος του «Πανε­νω­σια­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος Μπολ­σε­βί­κων» το 1936. Πέθα­νε το 1970, αλλά το στα­χα­νο­φι­κό κίνη­μα έμει­νε στην ιστο­ρία ως ένα φαι­νό­με­νο της δρά­σης των λαϊ­κών μαζών που αξιο­ποιούν τις ενδο­γε­νείς δυνα­τό­τη­τες του σοσια­λι­σμού, προ­κει­μέ­νου να τρα­βή­ξουν την κοι­νω­νία και την εξέ­λι­ξή της προς τα μπρος, προς την κομ­μου­νι­στι­κή κοινωνία.

Ο Ι.Β. Στά­λιν, σχε­τι­κά με τη σημα­σία του στα­χα­νο­φι­κού κινή­μα­τος για την οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού — κομ­μου­νι­σμού έλε­γε στο λόγο του προς τους στα­χα­νο­φι­κούς: «Ο κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί μια ανώ­τε­ρη βαθ­μί­δα εξέ­λι­ξης. Η αρχή του κομ­μου­νι­σμού είναι ότι στην κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία ο καθέ­νας δου­λεύ­ει σύμ­φω­να με τις ικα­νό­τη­τές του και παίρ­νει αντι­κεί­με­να κατα­νά­λω­σης, όχι ανά­λο­γα με τη δου­λιά που πρό­σφε­ρε, αλλά σύμ­φω­να με τις ανά­γκες που έχει σαν εκπο­λι­τι­στι­κά ανα­πτυγ­μέ­νος άνθρω­πος. Αυτό σημαί­νει, ότι το εκπο­λι­τι­στι­κό και τεχνι­κό επί­πε­δο της εργα­τι­κής τάξης έγι­νε αρκε­τά ψηλό για να μπο­ρεί να υπο­σκά­ψει τις βάσεις της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και τη σωμα­τι­κή δου­λιά, ότι η αντί­θε­ση ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και στη σωμα­τι­κή δου­λιά έχει πια εκλεί­ψει και η παρα­γω­γι­κό­τη­τα της δου­λιάς ανέ­βη­κε σε τέτοια ψηλή βαθ­μί­δα, που μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει από­λυ­τη αφθο­νία σε προ­ϊ­ό­ντα κατα­νά­λω­σης, πράγ­μα που δίνει στην κοι­νω­νία τη δυνα­τό­τη­τα να δια­νέ­μει αυτά τα αντι­κεί­με­να, σύμ­φω­να με τις ανά­γκες των μελών της(…)

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η εξά­λει­ψη της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και στη σωμα­τι­κή εργα­σία μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο πάνω στη βάση της ανό­δου του εκπο­λι­τι­στι­κού και τεχνι­κού επι­πέ­δου της εργα­τι­κής τάξης, ως το επί­πε­δο των μηχα­νι­κών και των τεχνι­κών. Θα ήταν αστείο να νομί­ζει κανείς, ότι μια τέτοια άνο­δος είναι απραγ­μα­το­ποί­η­τη. Είναι πέρα για πέρα πραγ­μα­το­ποι­ή­σι­μη μέσα στις συν­θή­κες του σοβιε­τι­κού καθε­στώ­τος, όπου οι παρα­γω­γι­κές δυνά­μεις της χώρας είναι απε­λευ­θε­ρω­μέ­νες από τα δεσμά του καπι­τα­λι­σμού, όπου η δου­λιά είναι απε­λευ­θε­ρω­μέ­νη από το ζυγό της εκμε­τάλ­λευ­σης, όπου στην εξου­σία βρί­σκε­ται η εργα­τι­κή τάξη και όπου η νέα γενιά της εργα­τι­κής τάξης έχει όλες τις δυνα­τό­τη­τες να εξα­σφα­λι­στεί με αρκε­τή τεχνι­κή μόρ­φω­ση. Δεν υπάρ­χει κανείς λόγος για να αμφι­βάλ­λει κανείς ότι μονά­χα μια τέτοια εκπο­λι­τι­στι­κή και τεχνι­κή άνο­δος της εργα­τι­κής τάξης μπο­ρεί να υπο­σκά­ψει τις βάσεις της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και στη σωμα­τι­κή δου­λιά, ότι μονά­χα αυτή μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει εκεί­νην την ψηλή παρα­γω­γι­κό­τα­τα της δου­λιάς και κεί­νη την αφθο­νία σε προ­ϊ­ό­ντα κατα­νά­λω­σης, που είναι απα­ραί­τη­τα για να αρχί­σει το πέρα­σμα από το σοσια­λι­σμό στον κομμουνισμό.(…)

Δεν είναι μήπως ξεκά­θα­ρο ότι οι στα­χα­νο­φι­κοί είναι νεο­τε­ρι­στές στη βιο­μη­χα­νία μας, ότι το στα­χα­νο­φι­κό κίνη­μα αντι­προ­σω­πεύ­ει το μέλ­λον της βιο­μη­χα­νί­ας μας, ότι περιέ­χει το σπέρ­μα της μελ­λο­ντι­κής εκπο­λι­τι­στι­κής και τεχνι­κής ανό­δου της εργα­τι­κής τάξης, ότι μας ανοί­γει το δρό­μο που αυτός μονά­χα μπο­ρεί να μας επι­τρέ­ψει να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με τους ανώ­τε­ρους εκεί­νους δεί­χτες της παρα­γω­γι­κό­τη­τας της δου­λιάς, που είναι απα­ραί­τη­τοι για το πέρα­σμα από το σοσια­λι­σμό στον κομ­μου­νι­σμό και για την εξά­λει­ψη της αντί­θε­σης ανά­με­σα στην πνευ­μα­τι­κή και τη σωμα­τι­κή εργασία».

Πηγή: Ριζο­σπά­στης