Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

4 Απριλίου 1949: Ετσι γεννήθηκε το ΝΑΤΟ

Στις 4 του Απρί­λη 1949 υπο­γρά­φτη­κε στην Ουά­σιγ­κτον η Συν­θή­κη δημιουρ­γί­ας του Βορειο­α­τλα­ντι­κού Συμ­φώ­νου, του ΝΑΤΟ. Τα αρχι­κά κρά­τη-μέλη του ΝΑΤΟ ήταν: ΗΠΑ, Βέλ­γιο, Γαλ­λία, Δανία, Λου­ξεμ­βούρ­γο, Ιτα­λία, Κανα­δάς, Νορ­βη­γία, Ολλαν­δία, Πορ­το­γα­λία, Μεγά­λη Βρε­τα­νία, Ιρλαν­δία. Αργό­τε­ρα, το 1952, προ­σχώ­ρη­σαν στο Βορειο­α­τλα­ντι­κό Σύμ­φω­νο η Ελλά­δα και η Τουρ­κία, το 1955 η Δυτι­κή Γερ­μα­νία και το 1982 η Ισπα­νία. Η Συν­θή­κη απο­τε­λεί­ται από 14 άρθρα.

Η δημιουρ­γία του ΝΑΤΟ ήταν η πρώ­τη επι­θε­τι­κή ενέρ­γεια των ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων κατά της Σοβιε­τι­κής Ενω­σης και των σοσια­λι­στι­κών χωρών, μετά το τέλος του Β΄ Παγκο­σμί­ου Πολέ­μου. Ηταν ένα απο­φα­σι­στι­κό βήμα αυτών των δυνά­με­ων στην πρό­κλη­ση του «Ψυχρού Πολέμου».

Ενας πρό­χει­ρος απο­λο­γι­σμός του ΝΑΤΟ στα πενή­ντα χρό­νια που μεσολάβησαν:

Οι κατά­φω­ρες παρα­βιά­σεις των αρχών του Διε­θνούς Δικαί­ου, όπως στις περι­πτώ­σεις της Κύπρου, της Κού­βας, της Χιλής, της Παλαι­στί­νης, της Γρα­νά­δας, του Πανα­μά, της Λιβύ­ης, της Δομι­νι­κα­νής Δημο­κρα­τί­ας, της Νικα­ρά­γουας, του Σαλ­βα­ντόρ, της Βοσ­νί­ας, της Νέας Γιου­γκο­σλα­βί­ας, των Βαλ­κα­νί­ων γενι­κό­τε­ρα κλπ., δίνουν απά­ντη­ση όσον αφο­ρά στο «πού πιστεύ­ει» το ΝΑΤΟ.

Οι χού­ντες στην Ελλά­δα, στη Χιλή και την Τουρ­κία φανε­ρώ­νουν από μόνες τους την αξία των δια­κη­ρύ­ξε­ων του ΝΑΤΟ περί δημο­κρα­τί­ας, ελευ­θε­ρί­ας και κρά­τους του νόμου.

Για την προ­σή­λω­ση των κρα­τών-μελών του ΝΑΤΟ στα «ειρη­νι­κά μέσα» η ιστο­ρία λέει: Πόλε­μος στην Κορέα και στο Βιετ­νάμ, επέμ­βα­ση στην Ινδο­κί­να, στη Γρα­νά­δα και στον Πανα­μά, επι­δρο­μή στη Λιβύη, στο Λίβα­νο και τον Περ­σι­κό Κόλ­πο, στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις στις Φιλιπ­πί­νες, στην Ελλά­δα και τη Σομα­λία. Ας προ­σθέ­σου­με τις επι­δό­σεις των συμ­μά­χων των Αμε­ρι­κα­νών, της Μεγά­λης Βρε­τα­νί­ας και της Γαλ­λί­ας, στα Φόλ­κλαντ, στην Αλγε­ρία, και όχι μόνο. Και μαζί με όλα αυτά την άμε­ση εμπλο­κή των «ειρη­νο­ποιών» στα εσω­τε­ρι­κά χωρών, με στό­χο την ανα­τρο­πή των δημο­κρα­τι­κών κατα­κτή­σε­ων των λαών τους και τη στή­ρι­ξη της αντί­δρα­σης, όπως στο Σαλ­βα­δόρ, στη Νικα­ρά­γουα και αλλού.

Ακρι­βώς πενή­ντα χρό­νια μετά, στις 23 του Απρί­λη 1999, οι ηγέ­τες των κρα­τών-μελών, στην Ουά­σιγ­κτον και πάλι, την ώρα που βομ­βάρ­δι­ζαν τη Γιου­γκο­σλα­βία, υπέ­γρα­φαν τη Συμ­φω­νία για το νέο δόγ­μα του ΝΑΤΟ.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο