4 ΧΡΟΝΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ: Συνοψίζοντας μια αντιλαϊκή πορεία εξαπάτησης του λαού

Τέσ­σε­ρα χρό­νια συμπλη­ρώ­θη­καν πριν από λίγες μέρες από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιρ­νε από την αστι­κή τάξη το χρί­σμα της δια­κυ­βέρ­νη­σης. Σήμε­ρα, τα όσα μεσο­λά­βη­σαν είναι παρα­πά­νω από αρκε­τά ώστε ο λαός να κάνει το δικό του «ταμείο», να βγά­λει συμπε­ρά­σμα­τα πολύ­τι­μα στον αγώ­να του για να διεκ­δι­κή­σει όσα έχα­σε τα προη­γού­με­να χρό­νια και — πολύ περισ­σό­τε­ρο — την ικα­νο­ποί­η­ση των δικών του σύγ­χρο­νων αναγκών.

Η κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ ήρθε για να ολο­κλη­ρώ­σει τη «βρώ­μι­κη δου­λειά» για λογα­ρια­σμό του κεφα­λαί­ου, «να πετύ­χει εκεί που οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις απέ­τυ­χαν» σε ό,τι αφο­ρά τη στή­ρι­ξη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας, όπως αρέ­σκε­ται να επα­να­λαμ­βά­νει συχνά — πυκνά ο πρω­θυ­πουρ­γός. Δε χρειά­στη­κε εξάλ­λου να περά­σουν τέσ­σε­ρα χρό­νια, αφού πολύ γρή­γο­ρα απο­δεί­χθη­κε ότι δεν μπο­ρεί να υπάρ­ξει πολι­τι­κή που να ικα­νο­ποιεί ταυ­τό­χρο­να και τα συμ­φέ­ρο­ντα των επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων και τις λαϊ­κές ανάγκες.

Ετσι, στην αντι­λαϊ­κή επί­θε­ση όλων των προη­γού­με­νων κυβερ­νή­σε­ων και στα δύο προη­γού­με­να μνη­μό­νια πρό­σθε­σε και ένα τρί­το, και μαζί εκα­το­ντά­δες αντι­λαϊ­κούς νόμους και «μετα­μνη­μο­νια­κές» δεσμεύ­σεις έως το 2060, χώρια εκεί­νες που απορ­ρέ­ουν από τα μνη­μό­νια διαρ­κεί­ας της ΕΕ.

Η «πολύ δια­φο­ρε­τι­κή Ελλά­δα» για την οποία μιλά­ει σήμε­ρα η κυβέρ­νη­ση δεν είναι άλλη από την Ελλά­δα της ακό­μα πιο άγριας εκμε­τάλ­λευ­σης στους χώρους δου­λειάς, της εκτί­να­ξης της «ευε­λι­ξί­ας» και της μοι­ρα­σιάς μιας θέσης δου­λειάς στα δύο και τα τρία, των δεκά­δων εργα­τι­κών «ατυ­χη­μά­των», των δια­λυ­μέ­νων ΣΣΕ και του καθο­ρι­σμού του κατώ­τα­του μισθού με κυβερ­νη­τι­κή από­φα­ση με βάση τον κατά­πτυ­στο νόμο Βρού­τση — Αχτσιό­γλου, με το ξήλω­μα του ασφα­λι­στι­κού συστή­μα­τος να έχει πάει πολ­λά βήμα­τα παρα­πέ­ρα, με βάση και τον άθλιο νόμο Κατρού­γκα­λου, που ήρθε να προ­στε­θεί σε όλες τις προη­γού­με­νες αντια­σφα­λι­στι­κές ανατροπές.

Είναι η Ελλά­δα με ακό­μα πιο χτυ­πη­μέ­να τα δικαιώ­μα­τα σε Υγεία και Πρό­νοια, με τη φορο­λη­στεία του λαού να έχει χτυ­πή­σει «ταβά­νι» και με τα δισ. των ματω­μέ­νων πλε­ο­να­σμά­των για την απο­πλη­ρω­μή των χρε­ών που δεν δημιούρ­γη­σε ο λαός να επε­κτεί­νο­νται για πολ­λά χρό­νια μπρο­στά, με χιλιά­δες πλει­στη­ρια­σμούς λαϊ­κών σπι­τιών προ των πυλών και την ενερ­γεια­κή φτώ­χεια να σπά­ει κόκαλα.

Ταυ­τό­χρο­να, η τετρά­χρο­νη δια­κυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ επι­βε­βαί­ω­σε ότι η αντι­λαϊ­κή πολι­τι­κή πηγαί­νει χέρι χέρι με την έντα­ση της κατα­στο­λής ενά­ντια στο εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνη­μα, ανε­ξάρ­τη­τα από τα υπο­τι­θέ­με­να «πρό­ση­μα» των αστι­κών κυβερ­νή­σε­ων: Από το χτύ­πη­μα κινη­το­ποι­ή­σε­ων εργα­ζο­μέ­νων, εκπαι­δευ­τι­κών, ακό­μα και των συντα­ξιού­χων, έως τα «αγρο­το­δι­κεία» και τα «μαθη­το­δι­κεία» που γνώ­ρι­σαν «νέες δόξες», και από το «ιδιώ­νυ­μο» για τις κινη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στους πλει­στη­ρια­σμούς έως τα μεγα­λύ­τε­ρα ακό­μα εμπό­δια στο δικαί­ω­μα στην απερ­γία, η κυβέρ­νη­ση κατέ­γρα­ψε στο «παλ­μα­ρέ» της νέες στιγ­μές αθλιό­τη­τας στην υπη­ρε­σία του κεφαλαίου.

Το ίδιο έκα­νε και επι­στρα­τεύ­ο­ντας όπου χρειά­στη­κε — και παράλ­λη­λα με τη συστη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια να παρα­χα­ρά­ξει την Ιστο­ρία του εργα­τι­κού και του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος για να τη φέρει στα μέτρα της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης — τον ωμό αντι­κομ­μου­νι­σμό και τη λάσπη ενά­ντια στο ΚΚΕ.

Ολα αυτά απο­τέ­λε­σαν την άλλη όψη των δεκά­δων μέτρων που πήρε για να στη­ρί­ξει την ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και να στρώ­σει «κόκ­κι­νο χαλί» για τους επεν­δυ­τές, με δεκά­δες φορο­α­παλ­λα­γές και εισφο­ρο­α­παλ­λα­γές, ζεστό χρή­μα, επι­τά­χυν­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, διευ­κο­λύν­σεις κάθε είδους και ένα ακό­μα πιο «φιλι­κό» στις ανά­γκες τους αστι­κό κράτος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναρ­ρι­χή­θη­κε με τον κάλ­πι­κο «αντι­μνη­μο­νια­κό» λόγο, έγι­νε μνη­μο­νια­κό­τε­ρος των μνη­μο­νια­κών, έφτα­σε να εγκω­μιά­ζε­ται από σύσ­σω­μους τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς οργα­νι­σμούς, την Μέρ­κελ, την Κομι­σιόν, πήρε τη σκυ­τά­λη της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης από εκεί που την άφη­σαν όλες οι προη­γού­με­νες κυβερ­νή­σεις και την πήγε πολ­λά βήμα­τα παραπέρα.

Επι­βε­βαιώ­θη­κε και έτσι ότι η καπι­τα­λι­στι­κή οικο­νο­μία έχει τις δικές της νομο­τέ­λειες, που απορ­ρέ­ουν από το κυνή­γι του καπι­τα­λι­στι­κού κέρ­δους, κι αυτές οι νομο­τέ­λειες «βρί­σκουν το δρό­μο τους», όποιος κι αν είναι στο τιμό­νι της αστι­κής κυβερ­νη­τι­κής δια­χεί­ρι­σης. «Οι ράγες είναι συγκε­κρι­μέ­νες, άσχε­τα με το ποιος είναι ο μηχα­νο­δη­γός», έλε­γε χαρα­κτη­ρι­στι­κά το ΚΚΕ, όταν καλού­σε το λαό να μην εγκλω­βι­στεί στην επι­λο­γή τιμο­νιέ­ρη της αστι­κής διαχείρισης.

Τα τέσ­σε­ρα χρό­νια της δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ επι­βε­βαί­ω­σαν «πανη­γυ­ρι­κά» ότι η υπο­τι­θέ­με­νη λογι­κή του «μικρό­τε­ρου κακού» και του «ρεα­λι­σμού» της υπο­τα­γής στις απαι­τή­σεις και τις «ανά­γκες» των καπι­τα­λι­στών παρα­πέ­μπει στη «Δευ­τέ­ρα Παρου­σία» την ικα­νο­ποί­η­ση των λαϊ­κών ανα­γκών, επι­χει­ρεί με το βλέμ­μα στο σήμε­ρα και το αύριο «να κόψει από τα πόδια» κάθε διεκ­δί­κη­ση για την ανά­κτη­ση όσων έχα­σαν οι εργα­ζό­με­νοι, πολύ περισ­σό­τε­ρο τον αγώ­να για τις σύγ­χρο­νες λαϊ­κές ανά­γκες, που συνε­χώς διευ­ρύ­νο­νται και πρέ­πει να απο­τε­λέ­σουν το πραγ­μα­τι­κό κρι­τή­ριο για το λαό.

Εξάλ­λου, τα τέσ­σε­ρα αυτά χρό­νια ο ΣΥΡΙΖΑ απέρ­ρι­ψε μία προς μία τις δεκά­δες προ­τά­σεις νόμου και τρο­πο­λο­γί­ες που κατέ­θε­σε το ΚΚΕ στη Βου­λή, για αύξη­ση μισθών, επα­να­φο­ρά ΣΣΕ, για την προ­στα­σία των ανέρ­γων, την προ­στα­σία της πρώ­της κατοι­κί­ας από τους πλει­στη­ρια­σμούς, για τα χρέη των λαϊ­κών στρω­μά­των, για δια­τή­ρη­ση του μειω­μέ­νου ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαί­ου κ.ά.

Οι υπο­σχέ­σεις για φιλο­λαϊ­κά μέτρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ έκα­νε σημαία του προ­κει­μέ­νου να εξα­πα­τή­σει τους εργα­ζό­με­νους και να τους στοι­χί­σει στους στό­χους του κεφα­λαί­ου, βρέ­θη­καν γρή­γο­ρα στον κάλα­θο των αχρή­στων και αντι­κα­τα­στά­θη­καν από μέτρα δια­χεί­ρι­σης της «ακραί­ας φτώ­χειας» που αφή­νει πίσω της η αντι­λαϊ­κή πολιτική.

Μέτρα που όχι μόνο απο­τε­λούν στα­γό­να στον ωκε­α­νό και σε καμία περί­πτω­ση δεν αναι­ρούν το «πρό­ση­μο» της αντι­λαϊ­κής επί­θε­σης, αλλά στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα απο­δεί­χθη­καν μέτρα — συμπλή­ρω­μα της αντι­λαϊ­κής πολιτικής.

Στο πλαί­σιο της στρα­τη­γι­κής υπέρ του κεφα­λαί­ου, απο­τέ­λε­σαν μοχλό για το παρα­πέ­ρα ξήλω­μα σει­ράς δικαιω­μά­των και την αντι­κα­τά­στα­σή τους από επι­δό­μα­τα πτω­χο­κο­μεί­ου και έναν ολό­κλη­ρο μηχα­νι­σμό ενσω­μά­τω­σης, κατά τα ευρω­ε­νω­σια­κά πρό­τυ­πα, με το λαό να κυνη­γά­ει «όρους» και «προ­ϋ­πο­θέ­σεις» για να μπα­λώ­σει προ­σω­ρι­νά ορι­σμέ­νες από τις ανά­γκες του. Γι’ αυτό και ο πρω­θυ­πουρ­γός παρου­σιά­ζει τα μέτρα αυτά, που ήρθαν για να μεί­νουν, ως «όρο για τη στα­θε­ρό­τη­τα και τη διεύ­ρυν­ση του κύκλου της οικο­νο­μί­ας», για την κερ­δο­φο­ρία του κεφα­λαί­ου και την ενί­σχυ­ση της «κοι­νω­νι­κής συνο­χής», της υπο­τα­γής δηλα­δή των εργα­ζο­μέ­νων στα «θέλω» του κεφαλαίου.

Τέσ­σε­ρα χρό­νια μετά, ο λαός έχει πολύ περισ­σό­τε­ρη πεί­ρα για το ότι η δική του ελπί­δα, οι δικές του ανά­γκες δεν χωρά­νε στη στρα­τη­γι­κή που υπη­ρε­τεί το κεφά­λαιο και η οποία τις αντι­στρα­τεύ­ε­ται. Χρειά­ζε­ται να την αξιο­ποι­ή­σει αυτή την πεί­ρα για να αχρη­στεύ­σει τις νέες παγί­δες που στή­νο­νται, ότι τάχα η ανά­καμ­ψη της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας θα ανα­κό­ψει την κατρακύλα.

Ταυ­τό­χρο­να ο ΣΥΡΙΖΑ, από κοι­νού με τον ακρο­δε­ξιό του εταί­ρο, τους ΑΝΕΛ, και για λογα­ρια­σμό της αστι­κής τάξης και της «ανα­βάθ­μι­σής» της στην περιο­χή, πήγε «σε άλλο επί­πε­δο» την εμπλο­κή στα επι­κίν­δυ­να σχέ­δια ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — ΕΕ.

Απο­δεί­χθη­κε ότι τα προ­ε­κλο­γι­κά σούρ­τα — φέρ­τα στις ΗΠΑ, στο Τέξας και στο Μπρού­κινγκς, είχαν αντι­κεί­με­νο και περιεχόμενο.

Η «αρι­στε­ρά» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μετέ­τρε­ψε όλη τη χώρα σε μια απέ­ρα­ντη αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή βάση εφόρ­μη­σης και αντί­στοι­χα σε έναν ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρο στό­χο των αντα­γω­νι­σμών που ξεδι­πλώ­νο­νται για τη μοι­ρα­σιά των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των δρό­μων μετα­φο­ράς Ενέρ­γειας και εμπο­ρευ­μά­των, για τις αγο­ρές και σφαί­ρες επιρροής.

Εδω­σε «γη και νερό» στους Αμε­ρι­κα­νούς φονιά­δες, έμπλε­ξε ακό­μα πιο βαθιά τις Ενο­πλες Δυνά­μεις σε βρώ­μι­κες αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κές απο­στο­λές στη Νοτιο­α­να­το­λι­κή Μεσό­γειο και τα Βαλ­κά­νια, στο πλαί­σιο και της επι­θε­τι­κής στρα­τη­γι­κής του ΝΑΤΟ για την περι­κύ­κλω­ση της Ρωσίας.

Μπή­κε μπρο­στά ως ο «προ­τι­μώ­με­νος εταί­ρος» των ΗΠΑ, μετά και τη συνά­ντη­ση Τσί­πρα με τον «δια­βο­λι­κά καλό» Τραμπ, ώστε να υλο­ποι­η­θούν ένα προς ένα όλα τα βρώ­μι­κα σχέ­δια και οι «διευ­θε­τή­σεις» των Αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών, που ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά των αντα­γω­νι­σμών και βάζουν το λαό μας σε μεγά­λους κινδύνους.

Στο πλαί­σιο αυτό, δρο­μο­λό­γη­σε την έντα­ξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με την κατά παραγ­γε­λία από ΗΠΑ — ΝΑΤΟ — Γερ­μα­νία συμ­φω­νία των Πρε­σπών, δρο­μο­λό­γη­σε αντί­στοι­χες «διευ­θε­τή­σεις» για τον καθο­ρι­σμό των θαλάσ­σιων ζωνών με την Αλβα­νία, μπαί­νει μπρο­στά και με τα σχή­μα­τα «συνερ­γα­σί­ας» που στή­νει ώστε τα σχέ­δια «ευρω­α­τλα­ντι­κής ολο­κλή­ρω­σης» στα Βαλ­κά­νια να περά­σουν στην επό­με­νη φάση τους.

Στη Νοτιο­α­να­το­λι­κή Μεσό­γειο μπή­κε μπρο­στά ώστε να στη­θούν σχή­μα­τα ευρω­α­τλα­ντι­κής «στα­θε­ρό­τη­τας», ανά­με­σα στα άλλα και με το κρά­τος — δολο­φό­νο του Ισρα­ήλ, ενώ πήγε την «μπά­λα» της διχο­το­μι­κής και με ΝΑΤΟι­κή σφρα­γί­δα «λύσης» στο Κυπρια­κό παραπέρα.

Στο πλαί­σιο και του αντί­στοι­χου σχε­δια­σμού των ΗΠΑ, ανέ­λα­βε ρόλο «διαύ­λου» ώστε η Τουρ­κία να παρα­μεί­νει στο ΝΑΤΟι­κό στρα­τό­πε­δο, καλ­λιερ­γεί τον επι­κίν­δυ­νο εφη­συ­χα­σμό για την τουρ­κι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα, βάζει στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό παζά­ρι τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της χώρας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδω­σε τον καλύ­τε­ρο εαυ­τό του ώστε να «ξεπλυ­θούν» οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και τα δολο­φο­νι­κά τους σχέ­δια στις λαϊ­κές συνει­δή­σεις, να χτυ­πη­θούν τα αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κά αισθή­μα­τα του λαού μας, ώστε — όπως λέει η πρό­σφα­τη έκθε­ση του Στέιτ Ντι­πάρ­τμεντ — «οι Ελλη­νες πολί­τες να κατα­νο­ή­σουν τις προ­τε­ραιό­τη­τες των ΗΠΑ στην περιο­χή και να υπο­στη­ρί­ξουν τη συνερ­γα­σία με τις ΗΠΑ». Η καπη­λεία της Ιστο­ρί­ας του εργα­τι­κού — λαϊ­κού κινή­μα­τος και των κομ­μου­νι­στών έπια­σε ταβά­νι. Τα γαρί­φα­λα στην Και­σα­ρια­νή πήγαν μαζί με τα χαμό­γε­λα στον Τραμπ και την Μέρκελ.

Τα τέσ­σε­ρα αυτά χρό­νια επι­βε­βαιώ­θη­κε το πόσο κάλ­πι­κες είναι οι δια­χω­ρι­στι­κές γραμ­μές ανά­με­σα στα αστι­κά κόμ­μα­τα, που μαζί ψήφι­σαν το 3ο μνη­μό­νιο και τη συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των αντι­λαϊ­κών νόμων, ενώ από τον ίδιο «τσε­λε­με­ντέ» του κεφα­λαί­ου δια­βά­ζουν τις συντα­γές της ανά­καμ­ψης της καπι­τα­λι­στι­κής κερ­δο­φο­ρί­ας και τα σχέ­δια για «ανα­βάθ­μι­ση» της αστι­κής τάξης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα «ξεμπέρ­δευε με το παλιό» απορ­ρό­φη­σε στε­λέ­χη και τμή­μα­τα του σάπιου αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, έγι­νε πρώ­το βιο­λί του. Η επί τετρα­ε­τία συγκυ­βέρ­νη­ση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακρο­δε­ξιό συνε­ται­ρά­κι του, τους ΑΝΕΛ, το ΣΥΡΙ­ΖΑί­ι­κο «ξέπλυ­μα» στην υπό­λοι­πη σοσιαλ­δη­μο­κρα­τία, το ατε­λεί­ω­το πέρα — δώθε και οι μετα­γρα­φές ανά­με­σα στα αστι­κά κόμ­μα­τα, η πορεία των «νέων» και «άφθαρ­των» μορ­φω­μά­των που αξιο­ποι­ή­θη­καν για τον εγκλω­βι­σμό του λαού, το πέρα­σμα από το κάλ­πι­κο δίλημ­μα «μνη­μό­νιο — αντι­μνη­μό­νιο» στον — κατά τον πρω­θυ­πουρ­γό — «δημιουρ­γι­κό διπο­λι­σμό», είναι ενδει­κτι­κά για το τι έχει να περι­μέ­νει ο λαός από την ανα­μόρ­φω­ση του αστι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος και από την εναλ­λα­γή δια­χει­ρι­στών στο τιμό­νι της αστι­κής εξουσίας.

Επι­βε­βαιώ­θη­κε ότι η μονα­δι­κή δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή είναι αυτή ανά­με­σα στο κεφά­λαιο και το λαό, και άρα η εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη πρέ­πει να κατευ­θύ­νε­ται ενά­ντια στην αστι­κή τάξη, στις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες, στα αστι­κά κόμ­μα­τα όλων των απο­χρώ­σε­ων. Οσο εγκλω­βί­ζε­ται ενά­ντια σε συγκε­κρι­μέ­να μόνο κόμ­μα­τα, ή στη φθο­ρά στε­λε­χών και υπουρ­γών, γίνε­ται ευά­λω­τη στην ενσω­μά­τω­ση και στον εκφυ­λι­σμό, στην υλο­ποί­η­ση αστι­κών σχε­δια­σμών για την ανα­μόρ­φω­ση του πολι­τι­κού σκηνικού.

Το σύστη­μα αξιο­ποιεί το παρά­δειγ­μα του ΣΥΡΙΖΑ για να απο­δεί­ξει ότι κάθε επί­κλη­ση ρήξης και σύγκρου­σης είναι ανώ­φε­λη, για να διδά­ξει το «ρεα­λι­σμό» της υπο­τα­γής στον συσχε­τι­σμό δυνάμεων.

Αν χρε­ο­κό­πη­σε κάτι αυτά τα χρό­νια, όμως, είναι η αντί­λη­ψη ότι μπο­ρεί να υπάρ­ξει φιλο­λαϊ­κή πολι­τι­κή με την αστι­κή τάξη στην εξου­σία, με την οικο­νο­μία στα χέρια του κεφα­λαί­ου και τους αντι­λαϊ­κούς δια­χει­ρι­στές να εναλ­λάσ­σο­νται ο ένας με τον άλλον. Οι αυτα­πά­τες και ψευ­δαι­σθή­σεις για φιλο­λαϊ­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση του συστήματος.

Το ΚΚΕ προ­έ­βλε­ψε την πορεία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ ακρι­βώς επει­δή κρί­νει με βάση τα εργα­τι­κά — λαϊ­κά συμ­φέ­ρο­ντα. Σήκω­σε το βάρος της απο­κά­λυ­ψης αυτής, στά­θη­κε στο ύψος των περι­στά­σε­ων για να παρα­μεί­νει η φλό­γα της πάλης αναμ­μέ­νη, για να μην περά­σει σαν οδο­στρω­τή­ρας η απο­γο­ή­τευ­ση πάνω από το εργα­τι­κό — λαϊ­κό κίνημα.

Σήμε­ρα, μπαί­νει μπρο­στά ώστε η πεί­ρα που έχει συσ­σω­ρευ­θεί να μπο­λιά­σει την πάλη για την ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού κινή­μα­τος, για το στέ­ριω­μα της Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας, που απο­τε­λεί την πραγ­μα­τι­κή ελπί­δα για κάθε εργά­τη, λαϊ­κό άνθρω­πο, νέο και νέα. Η ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ παντού, η συστρά­τευ­ση με το ΚΚΕ στον αγώ­να ενά­ντια στο κεφά­λαιο, στις κυβερ­νή­σεις του και τα κόμ­μα­τά του, είναι αυτό που μπο­ρεί να ανοί­ξει το δρό­μο για την πραγ­μα­τι­κή φιλο­λαϊ­κή διέ­ξο­δο, την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου, την ικα­νο­ποί­η­ση των σύγ­χρο­νων ανα­γκών του λαού.

T.

Ριζο­σπά­στης, 2–3/2/2019.