Όταν γίνεσαι ψυχή στην ψυχή του λαού, δεν υπάρχουν αποχαιρετισμοί, ούτε ρήσεις σε παρελθόντα χρόνο γιατί η φωτεινή παρουσία είναι καθημερινά εδώ –επίκαιρη και ανοιχτή στην πρόκληση και πρόσκληση των καιρών «¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!» (Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!)
Είναι η αξία και η τιμή που κερδίζεται για εκείνους που ήξεραν πώς –ερωτευμένοι με την επανάσταση να ανασκάπτουν, να αναζητούν και να προσφέρουν.
Ένας άνθρωπος πάνω από τον χρόνο που δεν χωράει σε ένα χρονικό ή σε ένα βιβλίο –που είναι ένα νησί και μια ήπειρος.
Η αλήθεια και η δικαιοσύνη.
Ένας γίγαντας που –εν ζωή, δεν καταδέχτηκε ποτέ επαίνους και τιμές, έγινε ιστορία, εθνική κυριαρχία, αέρας, θάλασσα … μέλλον.
Και παρόλο που το ημερολόγιο μας θυμίζει ότι έχoυν ήδη περάσει τέσσερις Νοέμβρηδες από τη φυσική του απουσία, η επαναστατική κληρονομιά του ήρωα της Μονκάδας, του αντάρτη με τη φαιοπράσινη στολή, του –από χρόνια λευκού-γενειοφόρου γίγαντα και οδηγού όλων συνεχίζει να διαπερνά τις φλέβες αυτού του έθνους
Της Κούβας, που αποτέλεσε τον μεγαλύτερο πατέρα της.
Γιατί όχι μόνο κατορθώματα και επιτεύγματα που δύσκολα συλλαμβάνει ο νους του απλού ανθρώπου, όπως η περιφρόνηση του στην τυραννία, το κάλεσμα του για αυτοάμυνα, η απόβαση με το Granma, ο επαναστατικός του αγώνας στη Σιέρα Μαέστρα ή η στρατηγική του στο Girón και επικεφαλής της χώρας για περισσότερους από 50 Γενάρηδες, κέρδισαν την αγάπη και το σεβασμό δεκάδων, εκατοντάδων εκατομμυρίων λαού, εντός και εκτός της Κούβας.
Όχι! Δεν ήταν μόνο αυτά τα επιτεύγματα.
Στον «Αμερικανό Δον Κιχώτη» μας, όπως τον βάπτισε ο φίλος του ο Ούγκο Τσάβες, με αυτήν την πανοπλία της άθραυστης ηθικής που οι εχθροί του δεν μπόρεσαν ποτέ να λυγίσουν, με μια καρδιά από caguairán που σφυρηλατήθηκε για πάνω από 90 κέδρους και πέρασε ζωντανός την τρικυμία 90 Αύγουστων, που ζει στην ευγνωμοσύνη τους αγρότη, στα μετάλλια του αθλητή, στην αξιοπρέπεια των γιατρών και στο χαμόγελο των παιδιών μας.
(ΣΣ |> caguairán είναι ένα δέντρο της Κούβας, που παράγει ένα συμπαγές και εξαιρετικής σκληρότητας ανθεκτικό ξύλο –το λένε και Quiebra Hacha = Τσεκούρι για την αντοχή του).
Ακάθεκτος στην Αφρική, στους λόφους του Καράκας, στους μαθητές εκείνων που είδαν τη ζωή με χρώματα και ξανά στα συναισθήματα εκείνων που έρχονται να μάθουν Ιατρική και αγαπούν ένα νησί, και σε εκείνους που δεν ξεχνούν όταν ήταν μαζί τους, στον τυφώνα και στην τροπική καταιγίδα καταιγίδα, ή στο χαράκωμα κάθε είδους μάχης στην πορεία της ιστορίας.
Το έπος ενός ανθρώπου που ανακάλυψε τον εαυτό του σαν επτάχρονο αγόρι κατά την επιστροφή στην πατρίδα των πέντε ηρώων του.
Είναι και θα είναι πάντα Comandante en Jefe!
Ευχαριστούμε για όλα. Αυτό το ατελές-ημιτελές, ανθρωπιστικό έργο που είναι η Επανάσταση, συνεχίζει την κληρονομιά σου, αρχίζοντας αυτό από αυτό που τώρα και πάντα ονομάζουμε συνέχεια.
Η συνέχεια που απαιτούσες, Comandante, αυτή που δεν σταματά να ονειρεύεται, να θέλει και να σφυρηλατεί ένα ανώτερο νησί της επανάστασης.
Γι ‘αυτό λέγεται ότι στο Μαυσωλείο της Santa Ifigenia, πολύ κοντά στου Martí, από το 2016, μια τεράστια πέτρα από γρανίτη έχει κρατήσει στην καρδιά της τον θησαυρό των Κουβανών.
Εκεί, αιώνιο όνομα χαραγμένο με χάλκινα γράμματα: ¡Fidel!
Πηγή |>Granma|> Mailenys Oliva Ferrales | [email protected] | 25-Νοε-2020
Στα 4 χρόνια που συμπληρώνονται σήμερα, 25 Νοέμβρη, από τη μέρα που ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης, ο Κομαντάντε Φιντέλ Κάστρο Ρουζ, πέρασε για πάντα στο πάνθεον των ηρώων της εργατικής τάξης.
Θρυλική μορφή του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, με το παράδειγμα του και με την ακράδαντη πίστη του στα ιδανικά της Επανάστασης, ο Φιντέλ Κάστρο έδειξε πως προχωρά μπροστά ο τροχός της Ιστορίας.
Ο ίδιος πρωταγωνίστησε στο να γίνει η Επανάσταση πράξη, μπαίνοντας στο καμίνι της μάχης και ανοίγοντας το δρόμο για την σοσιαλιστική οικοδόμηση στο νησί της Κούβας.
«¡Patria o muerte, socialismo o muerte, venceremos!»
Πατρίδα ή θάνατος, Σοσιαλισμός ή θάνατος, Θα νικήσουμε!
🔺 🔴 ¡ Año 60+1 de la revolución ! 🔴 🔺
Cabalgando con Fidel
είδαν να καλπάζουν
τον Καμίλο και τον Μαρτί
και μπροστά από το καραβάνι,
αργά, χωρίς καβαλάρη
ένα άλογο για σένα.
των ανδρών και των γυναικών, που
δεν θέλουν να σε αφήσουν να φύγεις.
Σήμερα η καρδιά μας ξεριζώθηκε
κι ο λαός σου αν και τον πονάει
δεν θέλει να σε αποχαιρετήσει.
Άνδρα
όλοι όσοι σε ευγνωμονούν σε συντροφεύουν
πόσο θα μας λείψουν τα κατορθώματά σου!
Ούτε ο ίδιος ο θάνατος δεν το πιστεύει ότι σε κυρίευσε.
μάθαμε να σε θεωρούμε αιώνιο,
ακριβώς όπως τον Ολόφι και τον Χριστό
δεν έμεινε ούτε ένα μέρος χωρίς
ένα κερί αναμμένο για σένα.
ούτε γενειοφόρο αντάρτη, ούτε γίγαντα
όλα όσα δηλαδή, ξέρω για σενα.
Σήμερα θέλω να σου φωνάξω, πατέρα μου,
μην αφήνεις το χέρι μου,
ακόμα δεν ξέρω να βαδίζω καλά χωρίς εσένα.