Γράφει η Ελένη Κακναβάτου //
42 Φεστιβάλ! Πώς περάσανε; Βάλαμε 42 χρόνια στις πλάτες.
Κι όμως κάθε φορά που βρισκόμαστε σε αυτό το χώρο νιώθουμε όπως τότε… Α’ Φεστιβαλ. Με ένα κόκκινο γαρούφαλλο στο πέτο… Κοπελούδια, ΚΝιτάκια… Θυμόμαστε που κουβαλούσαμε τις καρέκλες, που πάγωνε το χέρι στο βαρέλι με τις μπύρες, που γυρίζαμε όλο το χώρο με τον Οδηγητή στο μπράτσο. Θυμόμαστε το στήσιμο του φεστιβάλ αλλά και το ξεστήσιμο. Νιώθουμε ότι γίναμε πιο άνθρωποι, πιο σύντροφοι, με τη συλλογική δουλειά, την ανιδιοτελή προσφορά. Κι ύστερα είναι οι ανάγκες για πολιτισμό κι αθλητισμό και η κουβέντα και η τροφή μυαλού, τα βιβλία και τα περιοδικά, κι ο Ρίζος αχώριστος σύντροφος, αλλά κι η παρέα κι η τροφή …του στομαχιού κι η παγωμένη μπύρα και ο χορός ο Ικαριώτικος και ο χασάπικος και τα ηπειρώτικα…
Τι να πρωτοθυμηθείς! Το Μάνο Κατράκη «Προμηθέα Δεσμώτη», το Γιάννη το Ρίτσο να συνομιλεί με τη νεολαία που πάντα υπεραγαπούσε, το Μίκη, τη Χαρούλα με την κιθάρα και το Βασίλη, και το Μήτσο με το ζεϊμπέκικο και το Θάνο με το πιάνο και τον Μίλτο, το Φίλιππο, το Λαυρέντη και τον Τάσσο με τα χαραχτικά του και τον Φραγκίσκο με φωνή που έτριζαν τα σανίδια …. Να θυμηθείς το σύντροφο στη διεθνούπολη από την Κούβα ή τη συντρόφισσα από την Τουρκία… Να νιώσεις ότι τους ξέρεις χρόνια, ότι μένεις δίπλα τους, στο διπλανό σπίτι… γιατί είναι πιο «διπλανοί» αυτοί οι σύντροφοι από άλλους που μένεις στην ίδια πολυκατοικία…
Καισαριανή, Περιστέρι, Αιγάλεω, Πανεπιστημιούπολη και Πάρκο Τρίτση. Η πορεία του Φεστιβάλ, μια κόκκινη κλωστή…. η πορεία η δική μας… κι η πορεία των παιδιών μας που έπαιξαν στον παιδότοπο, που έφεραν και τον παππού στο φεστιβάλ κρατώντας τον από το χέρι, που χόρεψαν με τους συντρόφους τους νησιώτικα και ζεμπεκιές και ροκ ….
Η πορεία των γενεών, των κομμουνιστών, που δεν έπαψαν να πολεμάνε και να τραγουδάνε, μέχρι να βγει ο κόκκινος ήλιος στον ορίζοντα να ζεστάνει και να φωτίσει όλο τον κόσμο του μόχθου και του μεροκάματου…
Πολλά άλλαξαν αυτά τα 42 χρόνια… Όμως εμείς παραμένουμε νέοι, όπως τότε, με μόνη έγνοια μας να πεθάνουμε νέοι στην ψυχή και το μυαλό, αφήνοντας πίσω σπορές που θα καρπίσουν…
-
Μη σταματάτε τον αγώνα, μου είπε μια μέρα σε ένα Φεστιβάλ στα Ιλίσια ο Φοίβος Τσέκερης. Αυτό σας ζητάμε εμείς οι παλιότεροι …
-
Δε σταματάμε, σύντροφε. Το υποσχόμαστε. Το υποσχόμαστε στη δρακογενιά σας, στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας, που μέλλονται να έρθουν στη ζωή. Σήμερα γίναμε πιο σύντροφοι, σύντροφε…
Έτσι ! Να είμαστε όλοι καλά και να βρεθούμε στους δρόμους ως τον επόμενο Σεπτέμβρη…
Καλή δύναμη, λοιπόν. Καλή δύναμη… « Ψυχή βαθιά»!