Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

5 Ιουλίου 1989: Κλείνει δικαστικά η «υπόθεση Ιράνγκεϊτ»

5 Ιού­λη 1989: Τελειώ­νει η δίκη του συνταγ­μα­τάρ­χη Ολι­βερ Νορθ για την «υπό­θε­ση Ιράν­γκεϊτ». Η ποι­νή που επι­βάλ­λε­ται στον πρώ­ην βοη­θό του υπεύ­θυ­νου ασφα­λεί­ας του Λευ­κού Οίκου είναι πρό­στι­μο 150.000 δολα­ρί­ων. Κλεί­νει έτσι μια υπό­θε­ση που συγκλό­νι­σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο και απεί­λη­σε με πτώ­ση την κυβέρ­νη­ση Ρήγκαν.
Στα τέλη του 1986 απο­κα­λύ­πτε­ται το σκάν­δα­λο που πήρε στη συνέ­χεια το όνο­μα «υπό­θε­ση Ιράν­γκεϊτ», όχι μόνο για­τί θύμι­ζε την παλιό­τε­ρη «υπό­θε­ση Γουό­τερ­γκεϊτ», αλλά και για­τί όπως τότε το σκάν­δα­λο οδή­γη­σε στην πτώ­ση της κυβέρ­νη­σης Νίξον, έτσι και η υπό­θε­ση αυτή απει­λού­σε ευθέ­ως τον Ρήγκαν. Βέβαια, ο Ρήγκαν δεν παραι­τή­θη­κε αλλά υπέ­στη σημα­ντι­κή πολι­τι­κή μείωση.

Οπως απο­κα­λύ­φθη­κε, λοι­πόν, το Νοέμ­βρη του 1985 οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες πού­λη­σαν όπλα στο Ιράν, με το οποίο ήταν ουσια­στι­κά σε εμπό­λε­μη κατά­στα­ση. Οπως έγι­νε γνω­στό, η πώλη­ση των όπλων έγι­νε με τη συμ­φω­νία να βοη­θή­σει η ιρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση στην απε­λευ­θέ­ρω­ση των Αμε­ρι­κα­νών ομή­ρων που ήταν στα χέρια των ισλα­μι­στών στο Λίβα­νο. Τα χρή­μα­τα που πλή­ρω­σε η ιρα­νι­κή κυβέρ­νη­ση για τα αμε­ρι­κά­νι­κα όπλα μετα­φέρ­θη­καν σ’ έναν άλλο λογα­ρια­σμό για να κατα­λή­ξουν στα χέρια των «Κόντρας», των φασι­στι­κών ομά­δων που μάχο­νταν το καθε­στώς των Σαντι­νί­στας στη Νικαράγουα.

Αμέ­σως μετά και ενώ η υπό­θε­ση έφτα­σε στο Κογκρέ­σο, όπου άρχι­σε η εξέ­τα­ση μαρ­τύ­ρων, ξετυ­λί­χτη­κε το κου­βά­ρι. Απο­κα­λύ­φθη­κε λοι­πόν ότι ο ιθύ­νων νους της «υπό­θε­σης Ιράν­γκεϊτ» ήταν ο υπεύ­θυ­νος ασφα­λεί­ας του Λευ­κού Οίκου, ναύ­αρ­χος Ποϊ­ντέξ­τερ. Ηταν, λοι­πόν, βέβαιο, πέραν πάσης αμφι­βο­λί­ας, ότι η υπό­θε­ση ήταν εν γνώ­σει του Αμε­ρι­κα­νού Προ­έ­δρου Ρήγκαν. Ο Ποϊ­ντέξ­τερ προ­σπά­θη­σε να υπε­ρα­σπι­στεί τον Ρήγκαν, λέγο­ντας ότι δε γνώ­ρι­ζε τα ακρι­βή στοι­χεία του «φακέ­λου», ενώ για να απο­σεί­σει τις δικές του ευθύ­νες δήλω­σε ότι από ένα σημείο και πέρα ο ίδιος διέ­τα­ξε τον τερ­μα­τι­σμό της επιχείρησης.

Το πρό­σω­πο, όμως, της «υπό­θε­σης Ιράν­γκεϊτ» ήταν ο συνταγ­μα­τάρ­χης Ολι­βερ Νορθ, βοη­θός του Ποϊ­ντέξ­τερ. Ο Νορθ έγι­νε εθε­λο­ντι­κά το «εξι­λα­στή­ριο θύμα», ανα­λαμ­βά­νο­ντας εξ ολο­κλή­ρου την ευθύ­νη για την υπό­θε­ση. Αθω­ώ­νο­ντας έτσι τόσο τον προϊ­στά­με­νο του, όσο και τον Ρήγκαν. Το εντυ­πω­σια­κό είναι ότι ο Νορθ επι­χεί­ρη­σε να ανα­στρέ­ψει την εικό­να και από κατη­γο­ρού­με­νος να εμφα­νι­στεί κατή­γο­ρος. Αρχι­σε μεγά­λη καμπά­νια με σύν­θη­μα: «Παρα­μο­νεύ­ει μια τρο­με­ρή απει­λή. Ολοι μας κιν­δυ­νεύ­ου­με από μια ξένη και άθρη­σκη φιλο­σο­φία, τον κομ­μου­νι­σμό». Η καμπά­νια με τη βοή­θεια οικο­νο­μι­κών και στρα­τιω­τι­κών κύκλων πήρε πανα­με­ρι­κα­νι­κές δια­στά­σεις και ο Νορθ εμφα­νι­ζό­ταν στα μέσα ενη­μέ­ρω­σης ως ήρω­ας. Στη συνέ­χεια, το 1994, εκμε­ταλ­λεύ­τη­κε τα απο­τε­λέ­σμα­τα, θέτο­ντας υπο­ψη­φιό­τη­τα για γερου­σια­στής στη Βιρτζίνια.

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο