Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Αχ… αυτές οι «παγκοσμιοποιημένες» μέρες! (καθιερωμένες από εκείνους που τρώνε με χρυσά κουτάλια ‑και γι αυτό κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους).
Οι περισσότερες προβάλλονται παραπλανητικά (σε επίπεδο πρόκλησης) από τα αστικά ΜΜΕ (να σε κάψω Γιάννη, να σε βάλω λάδι να γιάνει ). Τέτοιες είναι (πχ.) «για τα Δικαιώματα του Παιδιού», «κατά της παιδικής κακοποίησης», «κατά της Παιδικής Εργασίας», η «ημέρα του Μετανάστη», «Εξάλειψης της Φτώχειας», «Μη Βίας», «κατά της Διαφθοράς», «για το Περιβάλλον» κά.
Κάπου ανάμεσα σε (φαινομενικά) «ουδέτερες» ή φαιδρές … Σκέψης, Ύπνου, Ανέμου, Βουνού, Αυγού, Ζυμαρικών, Χελώνας, Πουλιών [προφανώς πτηνών, όχι των «άλλων»], Δημόσιας Τουαλέτας, Πλυσίματος Χεριών, αλλά και Αγκαλιάς, Αγάπης, Χαιρετισμού …«της Σταθεράς [πι]» ‑που μάλλον το αξίζει, γιατί πεισματικά παραμένει στο [3,14] ακόμα και «Αγοραστικής Αποχής» … «Εκβιομηχάνισης της Αφρικής»! κλπ. πλάι στη «νομιμοποίηση της κάνναβης» ‑που μάλιστα -«τυχαία», γιορτάζεται 1η Μάη, ανήμερα της εργατικής Πρωτομαγιάς, έχουμε και την 5η Οκτώβρη, αφιερωμένη στους ‑όπου Γης, δασκάλους: σε ό,τι μας αφορά στα εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς σε όλο τον κόσμο, για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Στο δρόμο του αγώνα
«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί.
Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει».
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε…
Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε!
Άσε να το δουν και οι μαθητές!
Μην πιέζεις πολύ την αλήθεια. Δεν το αντέχει.
Άκουγε όταν μιλάς!
Ο Καζαντζάκης υποστήριζε ότι «ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει δικές του γέφυρες»
Ο μεγάλος δάσκαλος ‑μέσα κι έξω από το σχολείο, ο κομμουνιστής ηγέτης του «τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» Δημήτρης Γληνός σημείωνε:
«Ο πόλεμος έρχεται! Τον ετοιμάζουνε στα εργοστάσια όπου χύνεται τ’ ατσάλι που θα φάει τα κορμιά, τον ετοιμάζουνε στα χημικά εργοστάσια, τον ετοιμάζουνε στα επιτελεία, τον ετοιμάζουνε στις στρατώνες, τον ετοιμάζουνε στα σχολειά, όπου δηλητηριάζουνε τα παιδιά με τα εθνικά μίση και την εξύμνηση της πολεμικής αρετής. Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δεν μπορεί να γλυτώσει αλλιώς από τη θανάσιμη αγωνία του. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να τρώει αίμα και σάρκα ανθρώπινη είτε στο χαράκωμα, είτε στο εργοστάσιο μέσα… Ο πόλεμος έρχεται! Γιατί ο καπιταλισμός δημιουργεί εκατομμύρια ανέργους, που πρέπει να ψοφήσουνε στα χαρακώματα αφού αργούνε να πεθάνουνε στις πολιτείες μέσα».
Η μεγάλη «κόκκινη Ρόζα» (Ιμβριώτη) η φωτισμένη αυτή παιδαγωγός εγκαινίασε το καλοκαίρι του 1944 το Φροντιστήριο της Τύρνας (σημερινή Ελάτη, δίπλα στο Περτούλι) με αυτά τα λόγια:«Η αποστολή του Δασκάλου είναι να φτιάξει ανθρώπους, μα, για να φτιάξουμε ανθρώπους, πρέπει πρώτα μεις να γίνουμε άνθρωποι. Δεν μπορούμε να μείνουμε έξω από τους αγώνες του λαού, να μην κάνουμε — δήθεν — πολιτική. Γιατί τότε κάνουμε πολιτική αντίθετη από τα συμφέροντα του λαού. Εμείς θα φτιάσουμε ανθρώπους συνειδητούς και ελεύθερους!».
Ο Ν. Πλουμπίδης ο «Μπάρμπας», ο «κόκκινος δάσκαλος»… έφυγε ‑δολοφονημένος από το αστικό κράτος, αφήνοντας τη δική του παρακαταθήκη: «Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος»
100 χρόνια στο επίκεντρο της προσοχής μας
Στόχος ένας και μόνος: η πνευματική ανύψωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων, για την απόσπασή τους από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας, το ξεπέρασμα των μορφωτικών ανισοτήτων που πηγάζουν από τις ταξικές αντιθέσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, του καπιταλισμού, την αντιπαράθεση με παλιές και σύγχρονες μορφές ιδεολογικής χειραγώγησης.
Δεν θα ήμασταν υπερβολικοί αν λέγαμε πως η ιστορία των εκπαιδευτικών ιδεών και αγώνων στη χώρα μας από το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπορεύεται με τις θέσεις και τα αιτήματα που έθετε το ΚΚΕ: «Εκλαΐκευσις της εκπαιδεύσεως, αυστηρά εφαρμογή της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως, παροχή τροφής και των μέσων διδασκαλίας εις τα παιδιά, ανώτατος αριθμός δι’ έκαστον διδάσκαλον 25 μαθηταί, εισαγωγή της δημοτικής γλώσσης εις όλην την εκπαίδευσιν” κ.α.» (1ο συνέδριο ΣΕΚΕ ‑1918)
Το σύνθημα αυτό, η απαίτηση δηλ. να μην είναι η μόρφωση εμπόρευμα, είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ και μας διαχωρίζει πλήρως από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις.
Θέση ξεκάθαρη, για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, για κατάργηση σε όλους τους τομείς της εκπαίδευσης, της ιδιωτικής, επιχειρηματικής δράσης.
Η πρόταση για Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας [βλ εδώ & εδώ], είναι ρεαλιστική, αναγκαία και πρωτοπόρα. Είναι απάντηση προοδευτική για τις ανάγκες του λαού.
Στοχεύοντας σε μια σοσιαλιστική κοινωνία που αναλαμβάνει την αποκλειστική ευθύνη, μέσω του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, να παρέχει όλες τις απαραίτητες δομές για την ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου, συγκροτώντας σύστημα εκπαίδευσης και διαπαιδαγώγησης με κρατική ευθύνη στην οποία εντάσσεται οργανικά το σχολείο αλλά και όλες οι δομές που το εργατικό κράτος οργανώνει για τον ελεύθερο χρόνο των μαθητών, με πρόσβαση καθολική, δημόσια και δωρεάν, σε όλες τις πτυχές της ανάπτυξης της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου (αθλητισμό, τέχνες, παιχνίδια, κατασκηνώσεις, επιστήμες κ.ά.).
Ιστορική παρακαταθήκη
Και μπορεί σήμερα εννιά δεκαετίες μετά, το «Παιδαγωγικό Ποίημα — ο δρόμος προς τη ζωή» (κλικ) του Μακάρενκο,… όλη αυτή η παρέα που σε γενιές και γενιές κράτησαν συντροφιά με τις 800 και παραπάνω σελίδες τους να μην υπάρχει πια.
Ο Ζαντόροφ, ο Καραμπάνωφ, ο Βολόχωφ, ο Μπούρουν, ο Μιτγιάγκιν, ο Γκουντ , ο Ταρανέτς, ο Ιβάν Ιβάνοβιτς και οι υπόλοιποι μικροί ήρωες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που με την καθοδήγηση του Αντόν Σεμιόνοβιτς, δίπλα-δίπλα στους χιλιάδες Πάβελ Κορτσάγιν «έδεναν το ατσάλι», έχουν πια πεθάνει, μαζί με το τιτάνιο ιστορικό οικοδόμημα που “γέννησε” αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, τη Σοβιετική Ένωση.
Στην πραγματικότητα όμως ο θάνατος των παραπάνω είναι κατά βάση… μόνο βιολογικός.
Γιατί ακόμα σήμερα, όχι μόνο στην καπιταλιστική Ελλάδα της κρίσης, αλλά και σ΄όλο τον κόσμο συνεχίζουν να εμπνέουν αυριανούς επαναστάτες για το τσάκισμα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την απελευθέρωση της ανθρωπότητας και την κομμουνιστική προοπτική καθώς και αυριανούς παιδαγωγούς, του νέους Антон Семёнович Макаренко για την χειραφέτηση της νέας γενιάς.
Εδώ το παραδοσιακό αμερικάνικο τραγούδι μετά τη “Μαύρη Τρίτη” (29 Οκτ 1929) «Δάσκαλε, δάσκαλε γιατί είσαι τόσο φτωχός»; Now Mr. Teacher …why don’t you organize? Now Mr. Teacher…
Κυκλοφορεί το περιοδικό “ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ” / τεύχος 65–68 ⇒ [κλικ]