Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

5 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! //

Αχ… αυτές οι «παγκο­σμιο­ποι­η­μέ­νες» μέρες! (καθιε­ρω­μέ­νες από εκεί­νους που τρώ­νε με χρυ­σά κου­τά­λια ‑και γι αυτό κομ­μέ­νες και ραμ­μέ­νες στα μέτρα τους).
Οι περισ­σό­τε­ρες προ­βάλ­λο­νται παρα­πλα­νη­τι­κά (σε επί­πε­δο πρό­κλη­σης) από τα αστι­κά ΜΜΕ (να σε κάψω Γιάν­νη, να σε βάλω λάδι να γιά­νει ). Τέτοιες είναι (πχ.) «για τα Δικαιώ­μα­τα του Παι­διού», «κατά της παι­δι­κής κακο­ποί­η­σης», «κατά της Παι­δι­κής Εργα­σί­ας», η «ημέ­ρα του Μετα­νά­στη», «Εξά­λει­ψης της Φτώ­χειας», «Μη Βίας», «κατά της Δια­φθο­ράς», «για το Περι­βάλ­λον» κά.
Κάπου ανά­με­σα σε (φαι­νο­με­νι­κά) «ουδέ­τε­ρες» ή φαι­δρές … Σκέ­ψης, Ύπνου, Ανέ­μου, Βου­νού, Αυγού, Ζυμα­ρι­κών, Χελώ­νας, Που­λιών [προ­φα­νώς πτη­νών, όχι των «άλλων»], Δημό­σιας Τουα­λέ­τας, Πλυ­σί­μα­τος Χεριών, αλλά και Αγκα­λιάς, Αγά­πης, Χαι­ρε­τι­σμού …«της Στα­θε­ράς [πι]» ‑που μάλ­λον το αξί­ζει, για­τί πει­σμα­τι­κά παρα­μέ­νει στο [3,14] ακό­μα και «Αγο­ρα­στι­κής Απο­χής» … «Εκβιο­μη­χά­νι­σης της Αφρι­κής»! κλπ. πλάι στη «νομι­μο­ποί­η­ση της κάν­να­βης» ‑που μάλι­στα -«τυχαία», γιορ­τά­ζε­ται 1η Μάη, ανή­με­ρα της εργα­τι­κής Πρω­το­μα­γιάς, έχου­με και την 5η Οκτώ­βρη, αφιε­ρω­μέ­νη στους ‑όπου Γης, δασκά­λους: σε ό,τι μας αφο­ρά στα εκα­τομ­μύ­ρια μαχό­με­νους εκπαι­δευ­τι­κούς σε όλο τον κόσμο, για μια άλλη κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

Στο δρό­μο του αγώνα
«Ο μέτριος δάσκα­λος μιλά­ει. Ο καλός δάσκα­λος εξηγεί. 
Ο εξαι­ρε­τι­κός δάσκα­λος δεί­χνει. Ο μεγά­λος δάσκα­λος εμπνέει».

ekpaideusi1

Ο Μπέρ­τολτ Μπρεχτ έγραψε…
Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε!
Άσε να το δουν και οι μαθητές!
Μην πιέ­ζεις πολύ την αλή­θεια. Δεν το αντέχει.
Άκου­γε όταν μιλάς!

Ο Καζαν­τζά­κης  υπο­στή­ρι­ζε ότι «ιδα­νι­κός δάσκα­λος είναι εκεί­νος που γίνε­ται γέφυ­ρα για να περά­σει αντί­πε­ρα ο μαθη­τής του. Κι όταν πια του διευ­κο­λύ­νει το πέρα­σμα, αφή­νε­ται χαρού­με­να να γκρε­μι­στεί, ενθαρ­ρύ­νο­ντας το μαθη­τή του να φτιά­ξει δικές του γέφυρες» 

Ο μεγά­λος δάσκα­λος ‑μέσα κι έξω από το σχο­λείο, ο κομ­μου­νι­στής ηγέ­της του «τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» Δημή­τρης Γλη­νός σημείωνε:

«Ο πόλε­μος έρχε­ται! Τον ετοι­μά­ζου­νε στα εργο­στά­σια όπου χύνε­ται τ’ ατσά­λι που θα φάει τα κορ­μιά, τον ετοι­μά­ζου­νε στα χημι­κά εργο­στά­σια, τον ετοι­μά­ζου­νε στα επι­τε­λεία, τον ετοι­μά­ζου­νε στις στρα­τώ­νες, τον ετοι­μά­ζου­νε στα σχο­λειά, όπου δηλη­τη­ριά­ζου­νε τα παι­διά με τα εθνι­κά μίση και την εξύ­μνη­ση της πολε­μι­κής αρε­τής. Ο πόλε­μος έρχε­ται! Για­τί ο καπι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να γλυ­τώ­σει αλλιώς από τη θανά­σι­μη αγω­νία του. Ο καπι­τα­λι­σμός δεν μπο­ρεί να ζήσει χωρίς να τρώ­ει αίμα και σάρ­κα ανθρώ­πι­νη είτε στο χαρά­κω­μα, είτε στο εργο­στά­σιο μέσα… Ο πόλε­μος έρχε­ται! Για­τί ο καπι­τα­λι­σμός δημιουρ­γεί εκα­τομ­μύ­ρια ανέρ­γους, που πρέ­πει να ψοφή­σου­νε στα χαρα­κώ­μα­τα αφού αργού­νε να πεθά­νου­νε στις πολι­τεί­ες μέσα».

Η μεγά­λη «κόκ­κι­νη Ρόζα» (Ιμβριώ­τη) η φωτι­σμέ­νη αυτή παι­δα­γω­γός εγκαι­νί­α­σε το καλο­καί­ρι του 1944 το Φρο­ντι­στή­ριο της Τύρ­νας (σημε­ρι­νή Ελά­τη, δίπλα στο Περ­τού­λι) με αυτά τα λόγια:«Η απο­στο­λή του Δασκά­λου είναι να φτιά­ξει ανθρώ­πους, μα, για να φτιά­ξου­με ανθρώ­πους, πρέ­πει πρώ­τα μεις να γίνου­με άνθρω­ποι. Δεν μπο­ρού­με να μεί­νου­με έξω από τους αγώ­νες του λαού, να μην κάνου­με — δήθεν — πολι­τι­κή. Για­τί τότε κάνου­με πολι­τι­κή αντί­θε­τη από τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού. Εμείς θα φτιά­σου­με ανθρώ­πους συνει­δη­τούς και ελεύθερους!».

Ο Ν. Πλου­μπί­δης ο «Μπάρ­μπας», ο «κόκ­κι­νος δάσκα­λος»… έφυ­γε ‑δολο­φο­νη­μέ­νος από το αστι­κό κρά­τος, αφή­νο­ντας τη δική του παρα­κα­τα­θή­κη: «Τιμή μου εγώ, πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος»

100 χρόνια στο επίκεντρο της προσοχής μας

Στό­χος ένας και μόνος: η πνευ­μα­τι­κή ανύ­ψω­ση της εργα­τι­κής τάξης και όλων των κατα­πιε­σμέ­νων στρω­μά­των, για την από­σπα­σή τους από την επιρ­ροή της αστι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας, το ξεπέ­ρα­σμα των μορ­φω­τι­κών ανι­σο­τή­των που πηγά­ζουν από τις ταξι­κές αντι­θέ­σεις της εκμε­ταλ­λευ­τι­κής κοι­νω­νί­ας, του καπι­τα­λι­σμού, την αντι­πα­ρά­θε­ση με παλιές και σύγ­χρο­νες μορ­φές ιδε­ο­λο­γι­κής χειραγώγησης.

ekpaudeusi2

Δεν θα ήμα­σταν υπερ­βο­λι­κοί αν λέγα­με πως η ιστο­ρία των εκπαι­δευ­τι­κών ιδε­ών και αγώ­νων στη χώρα μας από το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπο­ρεύ­ε­ται με τις θέσεις και τα αιτή­μα­τα που έθε­τε το ΚΚΕ: «Εκλα­ΐ­κευ­σις της εκπαι­δεύ­σε­ως, αυστη­ρά εφαρ­μο­γή της υπο­χρε­ω­τι­κής εκπαι­δεύ­σε­ως, παρο­χή τρο­φής και των μέσων διδα­σκα­λί­ας εις τα παι­διά, ανώ­τα­τος αριθ­μός δι’ έκα­στον διδά­σκα­λον 25 μαθη­ταί, εισα­γω­γή της δημο­τι­κής γλώσ­σης εις όλην την εκπαί­δευ­σιν” κ.α.» (1ο συνέ­δριο ΣΕΚΕ ‑1918)

Το σύν­θη­μα αυτό, η απαί­τη­ση δηλ. να μην είναι η μόρ­φω­ση εμπό­ρευ­μα, είναι σήμε­ρα επί­και­ρο όσο ποτέ και μας δια­χω­ρί­ζει πλή­ρως από τις αστι­κές πολι­τι­κές δυνά­μεις, από τις οπορ­του­νι­στι­κές δυνάμεις.

Θέση ξεκά­θα­ρη, για απο­κλει­στι­κά δημό­σια και δωρε­άν εκπαί­δευ­ση, για κατάρ­γη­ση σε όλους τους τομείς της εκπαί­δευ­σης, της ιδιω­τι­κής, επι­χει­ρη­μα­τι­κής δράσης.

Η πρό­τα­ση για Ενιαίο Δωδε­κά­χρο­νο Σχο­λείο Σύγ­χρο­νης Γενι­κής Παι­δεί­ας [βλ εδώ & εδώ], είναι ρεα­λι­στι­κή, ανα­γκαία και πρω­το­πό­ρα. Είναι απά­ντη­ση προ­ο­δευ­τι­κή για τις ανά­γκες του λαού.

Στο­χεύ­ο­ντας σε μια σοσια­λι­στι­κή κοι­νω­νία που ανα­λαμ­βά­νει την απο­κλει­στι­κή ευθύ­νη, μέσω του Κεντρι­κού Σχε­δια­σμού και της κοι­νω­νι­κο­ποί­η­σης των συγκε­ντρω­μέ­νων μέσων παρα­γω­γής, να παρέ­χει όλες τις απα­ραί­τη­τες δομές για την ολό­πλευ­ρη ανά­πτυ­ξη του ανθρώ­που, συγκρο­τώ­ντας σύστη­μα εκπαί­δευ­σης και δια­παι­δα­γώ­γη­σης με κρα­τι­κή ευθύ­νη στην οποία εντάσ­σε­ται οργα­νι­κά το σχο­λείο αλλά και όλες οι δομές που το εργα­τι­κό κρά­τος οργα­νώ­νει για τον ελεύ­θε­ρο χρό­νο των μαθη­τών, με πρό­σβα­ση καθο­λι­κή, δημό­σια και δωρε­άν, σε όλες τις πτυ­χές της ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας του νέου ανθρώ­που (αθλη­τι­σμό, τέχνες, παι­χνί­δια, κατα­σκη­νώ­σεις, επι­στή­μες κ.ά.).

Ιστορική παρακαταθήκη

macarencoΚαι μπο­ρεί σήμε­ρα εννιά δεκα­ε­τί­ες μετά, το «Παι­δα­γω­γι­κό Ποί­η­μα — ο δρό­μος προς τη ζωή» (κλικ) του Μακά­ρεν­κο,… όλη αυτή η παρέα που σε γενιές και γενιές κρά­τη­σαν συντρο­φιά με τις 800 και παρα­πά­νω σελί­δες τους να μην υπάρ­χει πια.

Ο Ζαντό­ροφ, ο Καρα­μπά­νωφ, ο Βολό­χωφ, ο Μπού­ρουν, ο Μιτ­γιά­γκιν, ο Γκουντ , ο Ταρα­νέτς, ο Ιβάν Ιβά­νο­βιτς και οι υπό­λοι­ποι μικροί ήρω­ες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, που με την καθο­δή­γη­ση του Αντόν Σεμιό­νο­βιτς, δίπλα-δίπλα στους χιλιά­δες Πάβελ Κορ­τσά­γιν «έδε­ναν το ατσά­λι», έχουν πια πεθά­νει, μαζί με το τιτά­νιο ιστο­ρι­κό οικο­δό­μη­μα που “γέν­νη­σε” αυτούς τους υπέ­ρο­χους ανθρώ­πους, τη Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα όμως ο θάνα­τος των παρα­πά­νω είναι κατά βάση… μόνο βιολογικός.

Για­τί ακό­μα σήμε­ρα, όχι μόνο στην καπι­τα­λι­στι­κή Ελλά­δα της κρί­σης, αλλά και σ΄όλο τον κόσμο συνε­χί­ζουν να εμπνέ­ουν αυρια­νούς επα­να­στά­τες για το τσά­κι­σμα της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, την απε­λευ­θέ­ρω­ση της ανθρω­πό­τη­τας και την κομ­μου­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή καθώς και αυρια­νούς παι­δα­γω­γούς, του νέους Антон Семёнович Макаренко για την χει­ρα­φέ­τη­ση της νέας γενιάς.

Εδώ το παρα­δο­σια­κό αμε­ρι­κά­νι­κο τρα­γού­δι μετά τη “Μαύ­ρη Τρί­τη” (29 Οκτ 1929) «Δάσκα­λε, δάσκα­λε για­τί είσαι τόσο φτω­χός»; Now Mr. Teacher …why don’t you organize? Now Mr. Teacher…

Κυκλο­φο­ρεί το περιο­δι­κό “ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ” / τεύ­χος 65–68 ⇒ [κλικ]

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο