60 χρόνια Κουβανική Επανάσταση – Να τι σημαίνει Σοσιαλισμός!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Εξή­ντα χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται την 1η Γενά­ρη από τη μέρα που οι αντάρ­τι­κες ομά­δες των μπαρ­μπού­δος έμπαι­ναν θριαμ­βευ­τι­κά στην πρω­τεύ­ου­σα Αβά­να, γκρε­μί­ζο­ντας τη λαο­μί­ση­τη δικτα­το­ρία του Φ.Μπατίστα. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τέ­λε­σε γεγο­νός-ορό­ση­μο για την ιστο­ρία του 20ου αιώ­να, σημα­το­δο­τώ­ντας την γέν­νη­ση του πρώ­του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο και ευρύ­τε­ρα στο δυτι­κό ημισφαίριο. 

Ο θρί­αμ­βος της Επα­νά­στα­σης στην Κού­βα – όπως και 42 χρό­νια πριν απ’ αυτήν η Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στη Ρωσία – απέ­δει­ξε στην πρά­ξη ορι­σμέ­νες αλήθειες: 

- Ότι το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα δεν είναι ανί­κη­το, πως η καθε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των μπο­ρεί να ανατραπεί.

- Ότι η ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία περί­πτω­ση, να έρθει με «ειρη­νι­κά μέσα» και αυτα­πά­τες περί «κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σοσια­λι­σμό». Επι­βε­βαιώ­νο­ντας έτσι, για άλλη μια φορά στην ιστο­ρία, τα λόγια του Μαρξ πως «η βία είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοι­νω­νί­ας που κυο­φο­ρεί μέσα της μια και­νού­ρια» (¹⁾. Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση, μας εξη­γεί ο Τσε, «παίρ­νει τον Μαρξ από το σημείο εκεί­νο στο οποίο ο ίδιος εγκα­τέ­λει­ψε την επι­στή­μη για να φέρει στον ώμο το επα­να­στα­τι­κό του­φέ­κι» (²⁾ .

- Ότι ο ένο­πλος λαός, που έχει συνει­δη­το­ποι­ή­σει για ποιόν σκο­πό αγω­νί­ζε­ται, είναι σε θέση να τσα­κί­σει τυράν­νους, δικτά­το­ρες και ιμπε­ρια­λι­στές. «Διδά­ξα­με – γρά­φει ο Τσε- την έλλει­ψη φόβου για τον εχθρό και την κατα­δυ­νά­στευ­ση. Διδά­ξα­με ότι τα όπλα στα χέρια του λαού απο­τε­λούν ανώ­τε­ρη δύνα­μη από μισθο­φο­ρι­κούς στρα­τούς» (³⁾. Και, πράγ­μα­τι, η πανω­λε­θρία των μισθο­φό­ρων της CIA στον Κόλ­πο των Χοί­ρων το 1961 απο­τε­λεί χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη του ότι καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, όσο ισχυ­ρή κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να καθυ­πο­τά­ξει έναν επα­να­στα­τη­μέ­νο λαό απο­φα­σι­σμέ­νο να ζήσει ελεύ­θε­ρος από τα εκμε­ταλ­λευ­τι­κά δεσμά.

- Ότι η ύπαρ­ξη ενός Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ατσα­λω­μέ­νου στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λενι­νι­στι­κής κοσμο­θε­ω­ρί­ας, είναι προ­α­παι­τού­με­νο ώστε να βαδί­σει ένας λαός το δρό­μο της σοσια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Κατά την Επα­νά­στα­ση του 1959 μπο­ρεί να μην υπήρ­χε ακό­μη το ΚΚ Κού­βας, υπήρ­χαν ωστό­σο οι πολι­τι­κοί του πρό­δρο­μοι (Κίνη­μα της 26ης Ιού­λη, Λαϊ­κό Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα). Η ίδρυ­ση του Ηνω­μέ­νου Κόμ­μα­τος της Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης το 1962 και η μετε­ξέ­λι­ξη του σε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας στις 3 Οκτώ­βρη 1965 έδω­σαν σάρ­κα και οστά στην πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία του εργα­ζό­με­νου λαού, καθο­δη­γώ­ντας μέχρι σήμε­ρα την πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης. 

- Ότι – όπως περί­τρα­να επι­βε­βαί­ω­σε και η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση το 1917- είναι εφι­κτή η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού σε μια χώρα, χωρίς την ανα­μο­νή για την παγκό­σμια επα­νά­στα­ση. Η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νική­σει σε οποια­δή­πο­τε χώρα έχουν δια­μορ­φω­θεί οι ανα­γκαί­ες υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σοσια­λι­σμό. Στην περί­πτω­ση της Κού­βας οι βάσεις για το ξεκί­νη­μα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης είχαν ήδη τεθεί τον Μάη του 1961, όταν και ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κή­ρυ­ξε τον σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της Επανάστασης. 

«Λοι­πόν ναι! Το καθε­στώς μας είναι σοσια­λι­στι­κό!… Θέλου­με ένα Σύνταγ­μα που να μην είναι αστι­κό που να αντα­πο­κρί­νε­ται δηλα­δή στα συμ­φέ­ρο­ντα εκμε­τάλ­λευ­σης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλου­με ένα Σύνταγ­μα που να αντα­πο­κρί­νε­ται σε ένα και­νού­ριο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, όπου να μην υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Αυτό το και­νού­ριο σύστη­μα λέγε­ται σοσια­λι­σμός» — Φιντέλ Κάστρο, 1 Μάη 1961 (⁴⁾.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απέ­δει­ξε και κάτι άλλο, εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό. Τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που συνο­ψί­ζο­νται σε μια σει­ρά σπου­δαί­ες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης μιας ευρεί­ας κλί­μα­κας αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης) πρω­τό­γνω­ρες για την εργα­τι­κή τάξη των χωρών της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπεί­ρου. Πρό­κει­ται για κατα­κτή­σεις που, σημειω­τέ­ον, έλα­βαν χώρα εν μέσω πολύ μεγά­λων δυσκο­λιών, ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, απει­λών και τρο­μο­κρα­τί­ας, στο πλαί­σιο του γενο­κτο­νι­κού οικο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βαλ­λε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ το 1962 και το οποίο συνε­χί­ζει να υφί­στα­ται. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα- κυριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ- με πολύ χαμη­λό επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων και τη μετέ­τρε­ψε στα­δια­κά, με την καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, σε ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες σε όλο το λαό, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού, Πολι­τι­σμού κλπ.

Οι σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κού­βα ενο­χλούν – και θα συνε­χί­σουν να ενο­χλούν- τους πάσης φύσης απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού. Και αυτό διό­τι στις κατα­κτή­σεις του κου­βα­νι­κού λαού- όπως και σε άλλες περι­πτώ­σεις σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που γνω­ρί­σα­με τον 20ο αιώ­να- απο­τυ­πώ­νε­ται με ξεκά­θα­ρο τρό­πο η ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος. Να, λοι­πόν, τι σημαί­νει Σοσιαλισμός:

ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Πριν την Επα­νά­στα­ση του 1959, το ποσο­στό του κου­βα­νι­κού πλη­θυ­σμού που γνώ­ρι­ζε γρα­φή και ανά­γνω­ση κυμαί­νο­νταν από 60% έως 76%. Στην κου­βα­νι­κή ύπαι­θρο, το 40% του πλη­θυ­σμού ήταν βυθι­σμέ­νο στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. Η «εκστρα­τεία ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό» — η πλέ­ον οργα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια μαζι­κής εκπαί­δευ­σης στην ιστο­ρία — που έλα­βε χώρα επί 12 μήνες, κατα το έτος 1961, αύξη­σε το ποσο­στό της μόρ­φω­σης σε εθνι­κό επί­πε­δο στο 96%. Περισ­σό­τε­ροι από 707.000 ενή­λι­κες έμα­θαν γρα­φή και ανάγνωση. 

Σήμε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της UNESCO, η Κού­βα δια­τη­ρεί ένα από τα χαμη­λό­τε­ρα ποσο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού παγκο­σμί­ως, ευρι­σκό­με­νη στην πρώ­τη δεκά­δα των χωρών με το υψη­λό­τε­ρο ποσο­στό εγγρά­μα­του πλη­θυ­σμού (99,8%). Αντί­στοι­χα, μια σει­ρά καπι­τα­λι­στι­κές χώρες στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, βρί­σκο­νται σε αρκε­τά χαμη­λό­τε­ρη θέση από την Κού­βα: Μεξι­κό (94,5%), Γουα­τε­μά­λα (81,3%), Κόστα Ρίκα (97,4%), Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία (92%), Κολομ­βία (94,2%).

Σύμ­φω­να με έκθε­ση της Παγκό­σμιας Τρά­πε­ζας το 2014, η Κού­βα δια­θέ­τει το καλύ­τε­ρο εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Το περα­σμέ­νο έτος, το 24% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού δαπα­νή­θη­κε για την περαι­τέ­ρω βελ­τί­ω­ση του δημό­σιου και δωρε­άν συστή­μα­τος Παι­δεί­ας. Το αντί­στοι­χο ποσο­στό που δαπά­νη­σε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ δεν ξεπέ­ρα­σε το 6,3%.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Το κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα Υγεί­ας- δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Στο πλαί­σιο αυτό, την τελευ­ταία 20ετία, η Κού­βα απο­τε­λεί προ­ο­ρι­σμό για περί­που 20.000 αλλο­δα­πούς ασθε­νείς (κυρί­ως από Κανα­δά, Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και Ευρώ­πη) κάθε χρό­νο, οι οποί­οι εμπι­στεύ­ο­νται την ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή τους περί­θαλ­ψη στα χέρια κου­βα­νών γιατρών. 

Η Κού­βα πρω­το­πο­ρεί παγκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, ενώ έχει εξαι­ρε­τι­κά υψη­λούς δεί­κτες σε μια σει­ρά τομείς της Ιατρι­κής, από την καρ­διο­λο­γία μέχρι τις μετα­μο­σχεύ­σεις οργά­νων. Σε ότι αφο­ρά τις ανά­γκες σε φάρ­μα­κα και εμβό­λια, το 90% αυτών παρά­γε­ται στην Κούβα. 

Το 1960, το προσ­δό­κι­μο ζωής στην Κού­βα ήταν τα 64 χρό­νια. Το 2016 το αντί­στοι­χο ποσο­στό άγγι­ζε τα 79,7 έτη, υψη­λό­τε­ρο κατά τέσ­σε­ρα χρό­νια σε σχέ­ση με το αντί­στοι­χο προσ­δό­κι­μο ζωής στο σύνο­λο της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής (75,5 χρό­νια). Στις ΗΠΑ, το προσ­δό­κι­μο ζωής είναι 78,7 έτη (2016).

Το περα­σμέ­νο έτος, το 27% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού (πάνω από 10,7 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια) δαπα­νή­θη­κε για βελ­τιώ­σεις και εκσυγ­χρο­νι­σμούς του Εθνι­κού Συστή­μα­τος Υγείας. 

Η Κού­βα έχει το μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών, σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της, από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Από το 1990 έως το 2003, ο αριθ­μός των για­τρών αυξή­θη­κε κατά 76%, των οδο­ντιά­τρων κατά 46% και των νοση­λευ­τών κατά 16%. Κατά την ίδια περί­ο­δο η πλη­θυ­σμια­κή κάλυ­ψη του κοι­νω­νι­κού θεσμού του «οικο­γε­νεια­κού για­τρού» αυξή­θη­κε κατά 52,2%, αγγί­ζο­ντας το 99,2% το 2003. Το Νοέμ­βριο του 2008, η Κού­βα είχε περισ­σό­τε­ρους από 70.000 για­τρούς. Την ίδια στιγ­μή που οι ιμπε­ρια­λι­στές «εξά­γουν» οπλι­κά συστή­μα­τα που προ­ο­ρί­ζο­νται για δολο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, η Κού­βα εξά­γει… για­τρούς και νοση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, σε μια σει­ρά κρα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα περί­θαλ­ψης και υγεί­ας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρική. 

Το 2017 το ποσο­στό της βρε­φι­κής θνη­σι­μό­τη­τας στην Κού­βα βρέ­θη­κε σε ιστο­ρι­κό χαμη­λό, με μόλις 4,1 θανά­τους ανα 1000 γεν­νή­σεις! Πρό­κει­ται για το μικρό­τε­ρο, με δια­φο­ρά, ποσο­στό σε όλη την Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ΗΠΑ (6 τοις χιλί­οις) και του Κανα­δά (5 τοις χιλίοις). 

ΕΡΓΑΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ

Το 2017 το ποσο­στό ανερ­γί­ας στην Κού­βα υπο­λο­γί­ζο­νταν σε περί­που 2%, παρου­σιά­ζο­ντας τάσεις μεί­ω­σης. Το χαμη­λό­τε­ρο ποσο­στό της τελευ­ταί­ας 15ετίας ήταν το 2008 (1,6%). Τέτοια ποσο­στά ανερ­γί­ας φαντά­ζουν, ασφα­λώς, απρό­σι­τα για τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες: Στην Ελλά­δα το αντί­στοι­χο ποσο­στό κινή­θη­κε στο 20,8% (Νοέμ­βρης 2017), στην Ε.Ε. στο 7,3%, ενώ στον “καπι­τα­λι­στι­κό παρά­δει­σο”, τις ΗΠΑ, περισ­σό­τε­ροι από 16 εκα­τομ­μύ­ρια είναι άνερ­γοι η υπο­α­πα­σχο­λού­νται (Bureau of Labor Statistics).

«200 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά σε όλον τον κόσμο θα κοι­μη­θούν από­ψε στο δρό­μο. Κανέ­να από αυτά δεν είναι στην Κού­βα». Η φρά­ση αυτή, που παλαιό­τε­ρα εμφα­νί­ζο­νταν σε γιγα­ντο­α­φί­σες στους δρό­μους της Αβά­νας, είναι αλη­θής. Στην σοσια­λι­στι­κή Κού­βα το ποσο­στό των ανθρώ­πων που δεν έχουν στέ­γη είναι πρα­κτι­κά μηδε­νι­κό, καθώς δεν υπάρ­χει κου­βα­νός που να μένει στο δρό­μο. Αντί­θε­τα, στην Ε.Ε. ο αριθ­μός των ανθρώ­πων που ζουν στο δρό­μο υπο­λο­γί­ζε­ται σε περισ­σό­τε­ρα από 5 εκα­τομ­μύ­ρια. Στις ΗΠΑ ο αντί­στοι­χος αριθ­μός των αστέ­γων υπο­λο­γί­ζε­ται μετα­ξύ 1,6 – 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια, στη Γερ­μα­νία περί­που 860.000 και στη Μ.Βρετανία σε 300.000.

Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση στην Κού­βα απο­τε­λεί ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα, καθώς από την επι­κρά­τη­ση της Επα­νά­στα­σης το 1959 το κρά­τος εγγυά­ται την δωρε­άν και καθο­λι­κή ασφά­λι­ση όλων των κου­βα­νών. Σήμε­ρα, η κυβέρ­νη­ση δαπα­νά περισ­σό­τε­ρα από 6 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια από τον ετή­σιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό για προ­γράμ­μα­τα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, ποσό το οποίο ανα­μέ­νε­ται να διπλα­σια­στεί μέχρι το 2030. Αντί­θε­τα, στις γει­το­νι­κές ΗΠΑ το 15% του πλη­θυ­σμού παρα­μέ­νει ανα­σφά­λι­στο ενώ του­λά­χι­στον ένα 5% προ­σφεύ­γει στην ιδιω­τι­κή ασφάλιση.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ – ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Στο πλαί­σιο της ολό­πλευ­ρης ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας των νέων, η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στην Κού­βα έδω­σε ιδιαί­τε­ρο βάρος και στους τομείς του Αθλη­τι­σμού και της Φυσι­κής Αγω­γής. Καθό­λου τυχαία, η μικρή Κού­βα των 11 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κατοί­κων έχει να επι­δεί­ξει σημα­ντι­κό­τα­τες επι­τυ­χί­ες σε διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις: 1η θέση το 1991 και 2η θέση το 1971 στους Πανα­με­ρι­κα­νι­κούς Αγώ­νες, 2η στο σύνο­λο των μεταλ­λί­ων (συνο­λι­κά 2026, 875 χρυ­σά, 593 αση­μέ­νια, 558 χάλ­κι­να), έχο­ντας αφή­σει πίσω υπερ­δυ­νά­μεις όπως ο Κανα­δάς, η Βρα­ζι­λία και η Αργε­ντι­νή. Η ίδια Κού­βα βρί­σκε­ται στην 20η θέση παγκο­σμί­ως στον κατά­λο­γο των περισ­σό­τε­ρων μεταλ­λί­ων σε θερι­νούς Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, έχο­ντας περισ­σό­τε­ρους από 112 παγκό­σμιους πρω­τα­θλη­τές σε περί­που 12 ατο­μι­κά αθλήματα. 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Μια απ’ τις πλέ­ον συνη­θι­σμέ­νες συκο­φα­ντί­ες ενά­ντια στην Κού­βα είναι τα περί «έλλει­ψης δημο­κρα­τί­ας» και «δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος» όπου- όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού- «δεν γίνο­νται εκλο­γές». Πρό­κει­ται ασφα­λώς για ψέμα, μιας και στην Κού­βα γίνο­νται εκλο­γές και μάλι­στα με δια­δι­κα­σί­ες μακράν δημο­κρα­τι­κό­τε­ρες από αυτές του καθ’ ημάς αστι­κού κοινοβουλευτισμού. 

Ο λαός της Κού­βας συμ­με­τέ­χει σε όλο το φάσμα της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής, χωρίς κοι­νω­νι­κούς, φυλε­τι­κούς ή άλλους απο­κλει­σμούς, μέσα από μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας που ξεκι­νούν από τη γει­το­νιά (τοπι­κά Λαϊ­κά Συμ­βού­λια) και φτά­νουν ως την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Ακό­μη όμως κι’ αν αυτή η εξή­γη­ση δεν είναι αρκε­τή για να κατα­νοη­θεί το πως αντι­λαμ­βά­νε­ται η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση τη δημο­κρα­τία, ας δού­με την δια­δι­κα­σία που ακο­λου­θή­θη­κε κατά την συζή­τη­ση της πρό­σφα­της Συνταγ­μα­τι­κής Ανα­θε­ώ­ρη­σης: Σε διά­στη­μα τριών μηνών έγι­ναν σε όλη την επι­κρά­τεια 133.000 δια­βου­λεύ­σεις, συμ­με­τεί­χαν 9 εκα­τομ­μύ­ρια κου­βα­νοί και κατα­τέ­θη­καν 783.000 προ­τά­σεις για τη βελ­τί­ω­ση του προ­σχε­δί­ου του Συντάγ­μα­τος. Η δια­δι­κα­σία αυτή επέ­φε­ρε αλλα­γές στα 2/3 του περιε­χο­μέ­νου του προ­τει­νό­με­νου Συντάγ­μα­τος και το νέο επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο κεί­με­νο εγκρί­θη­κε από την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση στα μέσα Δεκέμ­βρη. Την τελι­κή ωστό­σο έγκρι­ση του νέου Συντάγ­μα­τος θα τη δώσει ο κου­βα­νι­κός λαός σε δημο­ψή­φι­σμα που έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί για τις 24 Φλε­βά­ρη 2019. Να για τι είδους δημο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες μιλάμε!

60 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ… 

Στην 60χρονη – μέχρι σήμε­ρα- ιστο­ρία της, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση κατά­φε­ρε να στα­θεί όρθια περ­νώ­ντας μέσα από δεκά­δες εμπό­δια και αντι­ξο­ό­τη­τες. Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα στά­θη­κε όρθια απέ­να­ντι στις πολυ­πλό­κα­μες επι­θέ­σεις των ιμπε­ρια­λι­στών, άντε­ξε και συνε­χί­ζει να αντέ­χει επί μισό και πλέ­ον αιώ­να τον απάν­θω­πο, ασφυ­κτι­κό οικο­νο­μι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ, απέ­κρου­σε σει­ρά αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών και μηχα­νο­ρα­φιών της CIA και των μισθο­φό­ρων της. 

Η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός της Κού­βας, υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, κατά­φε­ραν να μεί­νουν όρθιοι στα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, χάνο­ντας τον πολυ­τι­μό­τε­ρο σύμ­μα­χο και αρω­γό τους, την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Παρά τις δυσα­νά­λο­γα μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, όταν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν στη Μόσχα και οι ύαι­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού πανη­γύ­ρι­ζαν το «τέλος της Ιστο­ρί­ας», κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Καραϊ­βι­κής, συνέ­χι­ζε να ανε­μί­ζει η σημαία της σοσια­λι­στι­κής Επανάστασης.

Πρω­το­μα­γιά στην Αβάνα

Σήμε­ρα, η στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφο­ρά μόνο τους κομ­μου­νι­στές, τους οπα­δούς της σοσια­λι­στι­κής και κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης. Αφο­ρά την εργα­τι­κή τάξη σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφο­ρά όλους όσους συνει­δη­το­ποιούν ότι είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή τάξη πραγ­μά­των. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί σύμ­βο­λο και ταυ­τό­χρο­να μια δια­δι­κα­σία που συνε­χί­ζει να εξε­λίσ­σε­ται, με επι­τυ­χί­ες, θετι­κά βήμα­τα αλλά και πισωγυρίσματα.

Κανείς δεν είναι σε θέση να γνω­ρί­ζει την εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των σε βάθος χρό­νου. Στο πρό­σω­πο της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας, που αντέ­χει και αγω­νί­ζε­ται κόντρα στο ρεύ­μα των και­ρών, αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται μια αλή­θεια: ότι η επο­χή μας, παρά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές και τον προ­σω­ρι­νό αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, παρα­μέ­νει επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσιαλισμό. 

Σήμε­ρα, 60 χρό­νια από το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, ο λαός της Κού­βας χρειά­ζε­ται όσο ποτέ άλλο­τε την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη μας προ­κει­μέ­νου να συνε­χί­σει να βαδί­σει στο δρό­μο της σοσια­λι­στι­κής-κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, σε πεί­σμα όσων θέλουν να βάλουν φρέ­νο στην εξέ­λι­ξη της Ιστορίας.

1. Κ. Μαρξ, Κεφά­λαιο, Τόμος 1ος, σελ. 776, εκδ. Σύγ­χρο­νη Εποχή.
2. Ε. Γκε­βά­ρα, Σημειώ­σεις για τη Μελέ­τη της ιδε­ο­λο­γί­ας της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, 1960, Verde Olivo: https://guevaristas.org/1967/10/09/notes-cuban-revolution/
3. Ε. Γκε­βά­ρα, Τι μάθα­με και τι διδά­ξα­με: Οι πρώ­τες σκέ­ψεις για την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, 1959, Patria.
4. Φιντέλ Κάστρο: Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας, Εκδ. Ψύχα­λου, σελ. 388–391.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.