60 χρόνια εμπάργκο ΗΠΑ κατά της Κούβας: Αγώνας μέχρι τον τελικό τερματισμό του

60 χρό­νια του οικο­νο­μι­κού, εμπο­ρι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού απο­κλει­σμού που έχουν επι­βά­λει οι ΗΠΑ στην Κού­βα συμπλη­ρώ­θη­καν στις 3 Φλε­βά­ρη.

Αυτή ήταν επί­ση­μα η μέρα που ο τότε Πρό­ε­δρος Τζον Κένε­ντι το 1962 με τη Δια­κή­ρυ­ξη 3447 διέ­τα­ξε τον συνο­λι­κό εμπο­ρι­κό αποκλεισμό.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τα οικο­νο­μι­κά μέτρα είχαν ξεκι­νή­σει αμέ­σως μετά την νίκη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης από το 1959, με την ανα­στο­λή εξα­γω­γών ζάχα­ρης, πετρε­λαϊ­κών προ­ϊ­ό­ντων και ανταλ­λα­κτι­κών και συνε­χώς κλι­μα­κώ­νο­νται, ενώ μετά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες οι λεγό­με­νοι εξω­ε­δα­φι­κοί νόμοι Τοριρ­τσέ­λι και Χελμς — Μπάρ­τον επι­βάλ­λουν κυρώ­σεις και σε όποιον τρί­το συναλ­λάσ­σε­ται εμπο­ρι­κά με την Κού­βα και θέλει να έχει σχέ­σεις με τις ΗΠΑ.

Με αφορ­μή τα 60χρονα, επι­σή­μως, του απο­κλει­σμού που καταγ­γέλ­λει κάθε χρό­νο η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των χωρών στη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση του ΟΗΕ, η κου­βα­νι­κή κυβέρ­νη­ση σε σχε­τι­κή δια­κή­ρυ­ξή της (σσ. ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από τον Ριζο­σπά­στη), αφού σημειώ­νει ότι ο βασι­κός λόγος επι­βο­λής του απο­κλει­σμού ήταν οι σχέ­σεις που ανέ­πτυ­ξε η Κού­βα με την ΕΣΣΔ και τις σοσια­λι­στι­κές χώρες και μέσω της εξα­θλί­ω­σης του λαού η ανα­τρο­πή της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης, κάτι που επι­δί­ω­ξαν 13 αμε­ρι­κα­νι­κές κυβερ­νή­σεις, ανα­φέ­ρει ανά­με­σα σε άλλα:

«Ο αποκλεισμός έχει εξελιχθεί στην πιο περίπλοκη, παρατεταμένη και απάνθρωπη πράξη οικονομικού πολέμου που διαπράχθηκε εναντίον οποιουδήποτε έθνους. Οι επιπτώσεις του έχουν περιορίσει τις δυνατότητες οικονομικής ανάπτυξης, καθώς έχει σχεδιαστεί για να εμποδίζει τις εμπορικές σχέσεις με τρίτες χώρες, να εμποδίζει στο μέγιστο τις τραπεζικές — χρηματοπιστωτικές εργασίες, να περιορίζει τις ξένες επενδύσεις και να κόβει όλες τις πηγές εισοδήματος».

Και προ­σθέ­τει:

«Οι συσ­σω­ρευ­μέ­νες ζημιές αυτές τις έξι δεκα­ε­τί­ες ξεπερ­νούν τα 144,4 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια σε τρέ­χου­σες τιμές. Από το 2019, τα μέτρα οικο­νο­μι­κού κατα­να­γκα­σμού φτά­νουν σε ποιο­τι­κά υψη­λό­τε­ρη επι­θε­τι­κό­τη­τα. Εφαρ­μό­ζο­νται μη συμ­βα­τι­κά πολε­μι­κά μέτρα, ακα­τάλ­λη­λα για περιό­δους ειρή­νης, σε μια προ­σπά­θεια να στε­ρη­θεί η Κού­βα προ­μή­θειες καυ­σί­μων. Στο πλαί­σιο της αντι­με­τώ­πι­σης του COVID-19, η ενί­σχυ­ση του απο­κλει­σμού αγγί­ζει απί­στευ­τα όρια σκλη­ρό­τη­τας, παρε­μπο­δί­ζο­ντας τις δωρε­ές αλλη­λεγ­γύ­ης, προ­σπα­θώ­ντας να παρε­μπο­δί­σει την ανά­πτυ­ξη κου­βα­νι­κών εμβο­λί­ων και περιο­ρί­ζο­ντας τις δυνα­τό­τη­τες πρό­σβα­σης σε φάρ­μα­κα και βασι­κά εφόδια».

Κατα­λή­γο­ντας: «Οι δυνά­μεις του κου­βα­νι­κού σοσια­λι­στι­κού συστή­μα­τος και η ενό­τη­τα του λαού παρά τον απο­κλει­σμό κατά­φε­ραν να απο­φύ­γουν την οικο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή κατάρ­ρευ­ση που επι­διώ­κε­ται και ταυ­τό­χρο­να μια αξιο­ση­μεί­ω­τη ανά­πτυ­ξη, σύμ­φω­να με τους δεί­κτες που ανα­γνω­ρί­ζουν τα Ηνω­μέ­να Εθνη, να εγγυ­η­θούν αδιαμ­φι­σβή­τη­τα επι­τεύγ­μα­τα στην κοι­νω­νι­κή δικαιο­σύ­νη και δημιουρ­γούν ένα στα­δια­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό της οικο­νο­μι­κής και παρα­γω­γι­κής δομής σε ανα­ζή­τη­ση μιας βιώ­σι­μης ανά­πτυ­ξης. Αξί­ζει να ανα­ρω­τη­θεί κανείς πόσες μικρές και υπα­νά­πτυ­κτες οικο­νο­μί­ες θα μπο­ρού­σαν να έχουν επι­βιώ­σει από μια τέτοιων δια­στά­σε­ων επι­θε­τι­κό­τη­τα.Η Επα­να­στα­τι­κή Κυβέρ­νη­ση, εκ μέρους του λαού της Κού­βας, απαι­τεί εμφα­τι­κά και δυνα­μι­κά, για άλλη μια φορά, τον τερ­μα­τι­σμό του οικο­νο­μι­κού, εμπο­ρι­κού και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βα­λαν οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες. Η καταγ­γε­λία μας θα παρα­μεί­νει στα­θε­ρή και αμε­τά­βλη­τη μέχρι να στα­μα­τή­σει στο σύνο­λό της αυτή η απάν­θρω­πη και παρά­νο­μη πολιτική».

Στο πλευ­ρό του κου­βα­νι­κού λαού και της κυβέρ­νη­σής του έχει βρε­θεί στα­θε­ρά και ατα­λά­ντευ­τα όλα αυτά τα χρό­νια το ΚΚΕ, απαι­τώ­ντας την άρση του αποκλεισμού.

Αυτό που μπορεί να δώσει η Κούβα στους λαούς και έχει ήδη δώσει είναι το παράδειγμά της

Στις 4 Φεβρουα­ρί­ου 1962, στην Plaza de la Revolución José Martí, αυτό που θα γινό­ταν γνω­στό ως η II Δια­κή­ρυ­ξη της Αβά­νας επι­κυ­ρώ­θη­κε από το λαό, ως προ­γραμ­μα­τι­κή πλατ­φόρ­μα που απά­ντη­σε επί­σης σε όλες τις επι­θέ­σεις, τις δολιο­φθο­ρές και τα εγκλή­μα­τα ‑χρη­μα­το­δο­τού­με­να από τις ΗΠΑ, κατά του νησιού της επανάστασης

Για «τους λαούς της Αμε­ρι­κής και του κόσμου» μιλά­ει ο Φιντέλ: “οι ιμπε­ρια­λι­στές, είπε δεν φοβή­θη­καν την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, αλλά τη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κα­νι­κή Επα­νά­στα­ση”.

«Συν­θλί­βο­ντας την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, πιστεύ­ουν ότι θα δια­λύ­σουν τον φόβο που τους βασα­νί­ζει, το φάντα­σμα της επα­νά­στα­σης που τους απει­λεί. Με την εκκα­θά­ρι­ση της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, νομί­ζουν ότι θα εκκα­θα­ρί­σουν το επα­να­στα­τι­κό πνεύ­μα των λαών. Προ­σποιού­νται, μέσα στο παρα­λή­ρη­μά τους, ότι η Κού­βα είναι εξα­γω­γέ­ας επαναστάσεων».

Και απά­ντη­σε: «Μπρο­στά στην κατη­γο­ρία ότι η Κού­βα θέλει να εξά­γει την Επα­νά­στα­σή της, απα­ντά­με ‑οι επα­να­στά­σεις δεν εξά­γο­νται, γίνο­νται από τον λαό. Αυτό που μπο­ρεί να δώσει η Κού­βα στους λαούς, και έχει ήδη δώσει, είναι το παρά­δειγ­μά της».

Στη συνέ­χεια, ο Φιντέλ κατέ­λη­ξε με τη φρά­ση που θα παρέ­θε­σε αργό­τε­ρα ο Τσε στα Ηνω­μέ­να Έθνη: «Επει­δή αυτή η μεγά­λη ανθρω­πο­θά­λασ­σα είπε φτά­νει πια ! και άρχι­σε να κινεί­ται. Και η γιγά­ντια πορεία τους δεν θα στα­μα­τή­σει μέχρι να κατα­κτή­σουν την αλη­θι­νή ανε­ξαρ­τη­σία, για την οποία έχουν ήδη πεθά­νει πολ­λές φορές».

Αυτό είχε συμ­βεί στην Κού­βα: η νέα Επα­νά­στα­ση σημά­δε­ψε τη δια­φο­ρά μετα­ξύ της θυσί­ας χωρίς απο­τέ­λε­σμα και της τελι­κής χει­ρα­φέ­τη­σης και σύμ­φω­να με αυτό το εμπνευ­σμέ­νο παρά­δειγ­μα, ο Φιντέλ δια­βε­βαί­ω­σε: «Τώρα, κάθε στιγ­μή, όσοι πεθαί­νουν, θα φεύ­γουν από τη ζωή όπως οι Κου­βα­νοί της Playa Girón, θα πεθά­νουν για τη μόνη, αλη­θι­νή, ανα­φαί­ρε­τη επα­να­στα­τι­κή ανε­ξαρ­τη­σία τους!».