Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

60 χρόνια Κουβανική Επανάσταση: Την ιστορία τη γράφουν με τους αγώνες τους οι λαοί — Ομιλία Ν. Μόττα στη Βέροια

Η ομι­λία του Νίκου Μότ­τα στην εκδή­λω­ση για τα 60 χρό­νια Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, την οποία διορ­γά­νω­σε στη Βέροια η εφη­με­ρί­δα «Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»:

«Απο­τε­λεί τιμή, τόσο για μένα προ­σω­πι­κά όσο και για τον Ελλη­νο­κου­βα­νι­κό Σύν­δε­σμο Φιλί­ας και Αλλη­λεγ­γύ­ης Θεσ­σα­λο­νί­κης, η παρου­σία σας από­ψε εδώ και σας ευχα­ρι­στώ που αντα­πο­κρι­θή­κα­τε στο κάλε­σμα για την σημε­ρι­νή εκδή­λω­ση. Επι­τρέψ­τε μου να ευχα­ρι­στή­σω ιδιαί­τε­ρα τον Αλέ­κο Χατζη­κώ­στα και την εφη­με­ρί­δα “Η Άλλη Άπο­ψη” για την πρω­το­βου­λία να τιμή­σου­με τα 60 χρό­νια της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης εδώ, στην πόλη της Βέροιας.

Φίλες και φίλοι,

ενδε­χο­μέ­νως να ανα­ρω­τη­θεί κάποιος: Για­τί βρι­σκό­μα­στε σήμε­ρα εδώ προ­κει­μέ­νου να μιλή­σου­με για ενα γεγο­νός που συνέ­βη πριν από 60 χρό­νια σε μια μακρι­νή χώρα, στην άλλη άκρη του κόσμου; Για­τί η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση συνε­χί­ζει να μαγνη­τί­ζει το ενδια­φέ­ρον ανθρώ­πων όλων των ηλικιών;

Η απά­ντη­ση, επι­τρέψ­τε μου να πω, είναι απλή: Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας εκφρά­ζει μια βαθύ­τα­τη ιστο­ρι­κή αλή­θεια. Ότι ενας λαός, όσο μικρός κι’ αν είναι, όσο δυνα­τούς αντι­πά­λους κι’ αν έχει, μπο­ρεί αν πραγ­μα­τι­κά το θελή­σει, να σηκώ­σει κεφά­λι, να επα­να­στα­τή­σει, να ανα­τρέ­ψει την εις βάρος του τάξη πραγ­μά­των και να γίνει ο ίδιος αφέ­ντης στον τόπο του. Όπως άλλω­στε έγρα­φε ο εθνι­κός ποι­η­τής της Κού­βας, ο Χοσέ Μαρ­τί: “Τα δικαιώ­μα­τα σου δεν τα ζητια­νεύ­εις, αλλά τα κατακτάς!”.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση του 1959 απο­τέ­λε­σε εναν εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό κρί­κο στην μακρά αλυ­σί­δα των αγώ­νων του κου­βα­νι­κού λαού για λευ­τε­ριά και απο­δέ­σμευ­ση από τα δεσμά της αποι­κιο­κρα­τί­ας και του ιμπε­ρια­λι­σμού. Άλλω­στε, από το 1868 που ο κου­βα­νι­κός λαός απο­φά­σι­σε να πάρει τα όπλα απέ­να­ντι στους ισπα­νούς αποι­κιο­κρά­τες, μέχρι την Επα­νά­στα­ση του 1959, η σύγ­χρο­νη ιστο­ρία της Κού­βας είναι καρ­πός της ακα­τά­παυ­στης ταξι­κής πάλης ανά­με­σα σε εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμε­ταλ­λευό­με­νους, ανά­με­σα σε αποι­κιο­κρά­τες-ιμπε­ρια­λι­στές και σκλά­βους, ανά­με­σα σε μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δες και φτω­χούς αγρό­τες, ανά­με­σα σε μεγά­λα μονο­πώ­λια και εργα­ζό­με­νους, καπι­τα­λι­στές και εργάτες.

Η Επά­να­στα­ση του 1959 δεν ήταν ενα αυθόρ­μη­το ξέσπα­σμα ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Μπα­τί­στα. Υπήρ­ξε — επι­τρέψ­τε μου να πω δανει­ζό­με­νος τα λόγια του δικού μας Κώστα Βάρ­να­λη — “τέκνο της ανά­γκης και ώρι­μο τέκνο της οργής”. Πριν το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, ο κου­βα­νι­κός λαός πέρα­σε ήττες, έχυ­σε το αίμα του στα πεδία των μαχών ενά­ντια σε ξένους και ντό­πιους δυνά­στες, θυσί­α­σε στον αγώ­να κάποιους απ’ τους πιο γεν­ναί­ους επα­να­στά­τες του, αλλά παρ’ όλα αυτά, δεν στα­μά­τη­σε, δεν εγκα­τέ­λει­ψε την πάλη.

Χαρα­κτη­ρι­στι­κά είναι τα λόγια του ηγέ­τη της Επα­νά­στα­σης, του αλη­σμό­νη­του Κομα­ντά­ντε Φιντέλ Κάστρο που έλε­γε: “Ξεκί­νη­σα την επα­νά­στα­ση με 82 άνδρες. Αν έπρε­πε να το ξανα­κά­νω, θα το έκα­να και με 10 και 15, έχο­ντας από­λυ­τη πίστη. Δεν έχει σημα­σία πόσο μικρός είσαι. Αν έχεις πίστη στο στό­χο σου και σχέ­διο δρά­σης θα πετύχεις”.

Και, πράγ­μα­τι, το Γενά­ρη του 1959 οι αντάρ­τι­κες ομά­δες των λεγό­με­νων “μπαρ­μπού­δος” — των γενειο­φό­ρων επα­να­στα­τών- έμπαι­ναν θριαμ­βευ­τι­κά στην πρω­τεύ­ου­σα Αβά­να, γκρε­μί­ζο­ντας το λαο­μί­ση­το καθε­στώς του δικτά­το­ρα Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα. Η μεγά­λη αυτή νίκη ήταν το επι­στέ­γα­σμα ενός τριε­τούς δύσκο­λου και αμφίρ­ρο­που πολέ­μου που οι αντάρ­τι­κες δυνά­μεις έδω­σαν σε όλη την κου­βα­νι­κή επι­κρά­τεια — από τις βου­νο­κορ­φές της Σιέρ­ρα Μαέ­στρα και το Σαντιά­γο, μέχρι την πόλη της Σάντα Κλά­ρα και την Αβάνα.

Θα μπο­ρού­σα­με, φίλες και φίλοι, κυριο­λε­κτι­κά, να μιλά­με ατέ­λειω­τες ώρες για την ιστο­ρι­κή δια­δι­κα­σία και τα γεγο­νό­τα που οδή­γη­σαν στην Επα­νά­στα­ση του 1959. Δεν θα κατα­χρα­στώ ούτε το χρό­νο, ούτε την υπο­μο­νή σας, γι΄αυτό και θα ανα­φερ­θώ κατευ­θεί­αν στην ουσία των όσων σημα­το­δό­τη­σε και σημα­το­δο­τεί και σήμε­ρα η Κου­βα­νι­κή Επανάσταση.

Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας απο­τέ­λε­σε κοσμοϊ­στο­ρι­κό γεγο­νός στην Ιστο­ρία του 20ου αιώ­να, καθώς σημα­το­δό­τη­σε την πρώ­τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στην αμε­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο και ευρύ­τε­ρα στο δυτι­κό ημι­σφαί­ριο. Ο θρί­αμ­βος των κου­βα­νών επα­να­στα­τών πριν από 60 χρό­νια — όπως άλλω­στε και η προη­γη­θεί­σα Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση το 1917 στη Ρωσία- απο­τε­λεί πηγή πλού­σιων συμπε­ρα­σμά­των, από τα οποία αξί­ζει και πρέ­πει να διδαχτούμε.

Ένα πρώ­το και βασι­κό συμπέ­ρα­σμα είναι πως το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, η καθε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των δεν είναι ανί­κη­τη. Μπο­ρεί να ανα­τρα­πεί. Επι­βε­βαιώ­θη­κε η ζωτι­κό­τη­τα του μαρ­ξι­σμού-λενι­νι­σμού, της επα­να­στα­τι­κής πάλης και του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού απέ­να­ντι στην ηττο­πά­θεια και την υπο­τα­γή στον αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δύναμης.

Ένα δεύ­τε­ρο — εξί­σου σημα­ντι­κό- συμπέ­ρα­σμα είναι ότι η ανα­τρο­πή αυτή του καπι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία περί­πτω­ση, να έρθει με “ειρη­νι­κά μέσα”, δηλα­δή με αυτα­πά­τες περί “μεταρ­ρύθ­μι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος” και “κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σοσιαλισμό”.

(Στο σημείο αυτό επι­τρέψ­τε μου να ανοί­ξω μια παρέν­θε­ση για να ανα­φέ­ρω ενδει­κτι­κά το παρά­δειγ­μα της Χιλής του Σαλ­βα­δόρ Αλιέ­ντε, όπου το εγχεί­ρη­μα του “ειρη­νι­κού περά­σμα­τος στον σοσια­λι­σμό” με την κυβέρ­νη­ση της επο­νο­μα­ζό­με­νης “Λαϊ­κής Ενό­τη­τας” στην οποία συμ­με­τεί­χε το ΚΚ Χιλής, τσα­κί­στη­κε από το πρα­ξι­κό­πη­μα των ΗΠΑ και του Πινο­σέτ το 1973. Το ανα­φέ­ρου­με αυτό για να τονι­στεί ότι, στο έδα­φος της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, καμία κυβέρ­νη­ση, όσο καλές προ­θέ­σεις κι αν έχει, όσο ριζο­σπα­στι­κή, αρι­στε­ρή κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να οδη­γή­σει σε πραγ­μα­τι­κή ανα­τρο­πή υπέρ των λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων. Κλεί­νει η παρένθεση)

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση ήρθε να επι­βε­βαιώ­σει τα λόγια του Μαρξ, ο οποί­ος έγρα­φε στο “Κεφά­λαιο”, πως “η βία είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοι­νω­νί­ας που κυο­φο­ρεί μέσα της μια και­νούρ­για”. Απο­δεί­χθη­κε ότι ο ένο­πλος λαός, που έχει συνει­δη­το­ποι­ή­σει για ποιόν σκο­πό αγω­νί­ζε­ται, είναι σε θέση να τσα­κί­σει τυράν­νους, δικτά­το­ρες και ιμπε­ρια­λι­στές. Όπως σημεί­ω­νε σε ενα από τα γρα­πτά του ο Ερνέ­στο Τσε Γκε­βά­ρα “Διδά­ξα­με την έλλει­ψη φόβου για τον εχθρό και την κατα­δυ­νά­στευ­ση. Διδά­ξα­με ότι τα όπλα στα χέρια του λαού απο­τε­λούν ανώ­τε­ρη δύνα­μη από μισθο­φο­ρι­κούς στρα­τούς”. Και πράγ­μα­τι, φίλες και φίλοι, η πανω­λε­θρία των μισθο­φό­ρων της CIA το 1961 στον Κόλ­πο των Χοί­ρων απο­τε­λεί, αν μη τι άλλο, χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη ότι καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, όσο πανί­σχυ­ρη κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να καθυ­πο­τά­ξει εναν επα­να­στα­τη­μέ­νο λαό που είναι απο­φα­σι­σμέ­νος να ζήσει ελεύ­θε­ρος από τα εκμε­ταλ­λευ­τι­κά δεσμά.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση επι­βε­βαί­ω­σε αυτό που είχε ανα­δεί­ξει η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση. Ότι δηλα­δή είναι εφι­κτή η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού σε μια χώρα, χωρίς την ανα­μο­νή για την παγκό­σμια επα­νά­στα­ση. Απο­δεί­χθη­κε ότι η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νική­σει σε οποια­δή­πο­τε χώρα έχουν δια­μορ­φω­θεί οι ανα­γκαί­ες υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σοσια­λι­σμό. Στην περί­πτω­ση της Κού­βας, η πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης δεν ξεκί­νη­σε αμέ­σως, με το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης. Ήταν δυο χρό­νια μετά την επι­κρά­τη­ση της επα­νά­στα­σης, το Μάη του 1961, όταν ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κή­ρυ­ξε τον σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της επα­να­στα­τι­κής κυβέρνησης.

Σας δια­βά­ζω τα λόγια του:

“Λοι­πόν, ναι! Το καθε­στώς μας είναι σοσια­λι­στι­κό! — έλε­γε ο Φιντέλ- “Θέλου­με ενα Σύνταγ­μα που να μην είναι αστι­κό. Θέλου­με ενα Σύντυαγ­μα που να αντα­πο­κρί­νε­ται σε ενα και­νούρ­γιο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, όπου να μην υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Αυτό το και­νούρ­γιο σύστη­μα λέγε­ται σοσιαλισμός”.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απέ­δει­ξε και κάτι άλλο, επι­τρέψ­τε μου να πω εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό. Απέ­δει­ξε τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης, οι οποί­ες συνο­ψί­ζο­νται σε μια σει­ρά σπου­δαί­ες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, πρω­τό­γνω­ρες για τους εργα­ζό­με­νους των χωρών της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπεί­ρου. Να σημειώ­σου­με εδώ πως πρό­κει­ται για κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις που έλα­βαν χώρα εν μέσω πολύ μεγά­λων δυσκο­λιών και εμπο­δί­ων, ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, απει­λών και τρο­μο­κρα­τί­ας, στο πλαί­σιο του οικο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βα­λε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ (επί προ­ε­δρί­ας Τζον Κένε­ντι) το 1962 και το οποίο συνε­χί­ζει να υφίσταται.

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα, κυριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ. Επί δικτα­το­ρί­ας Μπα­τί­στα στην Κού­βα κυριαρ­χού­σαν μια χού­φτα αμε­ρι­κά­νι­κα μονο­πώ­λια και οι ντό­πιοι συνερ­γά­τες της, παρά­σι­τα, γκάν­γκ­στερς, μαφιό­ζοι, που λυμαί­νο­νταν τον πλού­το της χώρας. Το δε επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων ήταν πολύ χαμηλό.

Με την καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και άλλων σοσια­λι­στι­κών κρα­τών, η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση του Κάστρο κατά­φε­ρε να αλλά­ξει στα­δια­κά το πρό­σω­πο της Κού­βας, δημιουρ­γώ­ντας ενα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες στο σύνο­λο του λαού, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού και Πολιτισμού.

Είναι σημα­ντι­κό να ανα­φέ­ρου­με ότι το πρώ­το μέτρο που πήρε η επα­να­στα­τι­κή κυβέρ­νη­ση ήταν ο νόμος για την αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση. Τι ήταν η αγρο­τι­κή μεταρ­ρύθ­μι­ση; Ήταν ευρεί­ας κλί­μα­κας ανα­δια­νο­μή γης προς όφε­λος των ακτη­μό­νων και των φτω­χών αγρο­τών οι οποίο, προη­γου­μέ­νως, ανα­γκά­ζο­νταν να δου­λεύ­ουν στα χωρά­φια μεγα­λο­τσι­φλι­κά­δων για ενα κομ­μά­τι ψωμί. Σκε­φτεί­τε ότι πριν την Επα­νά­στα­ση, μόλις το 1,5% των ιδιο­κτη­τών γης κατεί­χε το 46% των καλ­λιερ­γού­με­νων εκτά­σε­ων. Με το νόμο περί αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης κατα­σχέ­θη­καν 1.942 τετρα­γω­νι­κά χιλιό­με­τρα γης που ανή­καν σε μεγά­λες εται­ρεί­ες αμε­ρι­κα­νι­κών συμ­φε­ρό­ντων και περί­που 100 χιλιά­δες αγρο­τι­κές οικο­γέ­νειες έλα­βαν τίτλους ιδιο­κτη­σί­ας γης.

che dia nueve

Αγα­πη­τές φίλες και φίλοι,

Οι σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κού­βα ενο­χλούν τους πάσης φύσης απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού. Το βλέ­που­με αυτό στις συκο­φα­ντι­κές επι­θέ­σεις που κατά δια­στή­μα­τα εξα­πο­λύ­ουν ενά­ντια στην Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση. Τους “πονά­ει”, βλέ­πε­τε, ότι εδώ και 60 χρό­νια, ο κου­βα­νι­κός λαός όχι μόνο δεν έσκυ­ψε το κεφά­λι στους ιμπε­ρια­λι­στές των ΗΠΑ, όχι μόνο δεν λύγι­σε υπό το βάρος του οικο­νο­μι­κού απο­κλει­σμού, αλλά κατά­φε­ρε να προ­ο­δεύ­σει και να μια σει­ρά τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής.

Επι­τρέψ­τε μου να ανα­φέ­ρω συνο­πτι­κά ορι­σμέ­να ενδει­κτι­κά παραδείγματα:

Πριν την Επα­νά­στα­ση του 1959, ενα ποσο­στό της τάξης του 40% του πλη­θυ­σμού δε γνώ­ρι­ζε γρα­φή και ανά­γνω­ση, ήταν βυθι­σμέ­νο στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. Η “Εκστρα­τεία ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό” που ξεκί­νη­σε μετά την Επα­νά­στα­ση και διήρ­κε­σε 12 μήνες αύξη­σε ραγδαία το ποσο­στό μόρ­φω­σης στο 96%. Πάνω από 700 χιλιά­δες άνθρω­ποι έμα­θαν γρα­φή και ανάγνωση.
Σήμε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της UNESCO, η Κού­βα δια­τη­ρεί ένα από τα χαμη­λό­τε­ρα ποσο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού παγκο­σμί­ως, ενώ σύμ­φω­να με έκθε­ση της Παγκό­σμιας Τρά­πε­ζας δια­θέ­τει το καλύ­τε­ρο Εκπαι­δευ­τι­κό Σύστη­μα στη Λατι­νι­κή Αμερική.

Για το 2018, ξέρε­τε τι ποσο­στό επί του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού δόθη­κε για την Παι­δεία; Το 24%. Το αντί­στοι­χο ποσο­στό στις ΗΠΑ είναι μόλις 6%.΄

Αντί­στοι­χα, το Κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα υγεί­ας — δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως “παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση”. Η μικρή Κού­βα, φίλες και φίλοι, πρω­το­πο­ρεί παγκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, έχει το χαμη­λό­τε­ρο ποσο­στό βρε­φι­κής θνη­σι­μό­τη­τας σε όλη την αμε­ρι­κά­νι­κη ήπει­ρο και ενα από τα χαμη­λό­τε­ρα παγκο­σμί­ως, έχει δική της παρα­γω­γή φαρ­μά­κων, δαπα­νά το 27% του ετή­σιου προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού για τη βελ­τί­ω­ση του συστή­μα­τος υγεί­ας, δια­θέ­τει το μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο.

Είναι γνω­στό, άλλω­στε, ότι η Κού­βα εξά­γει ιατρι­κό προ­σω­πι­κό στο εξω­τε­ρι­κό, στέλ­νο­ντας για­τρούς σε χώρες που το έχουν ανά­γκη ώστε να προ­σφέ­ρουν τις υπη­ρε­σί­ες τους αφι­λο­κερ­δώς. Την στιγ­μή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ “εξά­γουν” πολέ­μους και ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις σκορ­πώ­ντας το θάνα­το και την κατα­στρο­φή, η μικρή σοσια­λι­στι­κή Κού­βα ανα­δει­κνύ­ε­ται παγκό­σμια πρω­τα­θλή­τρια στη διε­θνι­στι­κή αλληλεγγύη.

Οι κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις, ασφα­λώς, δεν στα­μα­τούν εδώ. Στους τομείς της κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, του πολι­τι­σμού, του αθλη­τι­σμού η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση έχει να επι­δεί­ξει σπου­δαία επι­τεύγ­μα­τα για τα οποία θα μπο­ρού­σα­με — χωρίς υπερ­βο­λή- να μιλά­με επι μέρες.

Φίλες και φίλοι,

θα έχε­τε σίγου­ρα, κάποια στιγ­μή, ακού­σει τη γνω­στή “καρα­μέ­λα” περί δήθεν “δικτα­το­ρί­ας στην Κού­βα”, περί “έλλει­ψης δημο­κρα­τί­ας”, κλπ. Πρό­κει­ται ασφα­λώς για ψέμα πρώ­του μεγέ­θους. Στην Κού­βα γίνο­νται εκλο­γές, ο λαός συμ­με­τέ­χει ενερ­γά σε όλο το φάσμα της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής, και μάλι­στα με δια­δι­κα­σί­ες δημο­κρα­τι­κό­τε­ρες από αυτές της καθ’ ημάς αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας. Οι μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας στην Κού­βα ξεκι­νούν από κάθε γει­το­νιά (από τα τοπι­κά “Λαϊ­κά Συμ­βού­λια”) και φτά­νουν ως την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση, με το λαό να έχει λόγο για κάθε ζήτη­μα που τον αφο­ρά. Επι­τρέψ­τε μου να δώσω ένα πολύ πρό­σφα­το παράδειγμα:

Στις 24 Φλε­βά­ρη — όπως ενδε­χο­μέ­νως να γνω­ρί­ζε­τε- έγι­νε το δημο­ψή­φι­σμα όπου εγκρί­θη­κε με πολύ μεγά­λη πλειο­ψη­φία το νέο Σύνταγ­μα. Πρω­τού όμως φτά­σου­με στο δημο­ψή­φι­σμα, υπήρ­ξε μια ολό­κλη­ρη δια­δι­κα­σία δημό­σιας δια­βού­λευ­σης που διήρ­κε­σε 4 μήνες. Κατά τη διάρ­κεια αυτών των μηνών έγι­ναν σε όλη την κου­βα­νι­κή επι­κρά­τεια, σε κάθε πόλη, χωριό, σε κάθε γει­το­νιά και χώρο εργα­σί­ας, 133.000 δια­βου­λεύ­σεις, συμ­με­τεί­χαν 9 εκα­τομ­μύ­ρια Κου­βα­νοί και κατα­τέ­θη­καν 783.000 προ­τά­σεις για τη βελ­τί­ω­ση του προ­σχε­δί­ου του Συντάγ­μα­τος. Όλη αυτή η δια­δι­κα­σία επέ­φε­ρε αλλα­γές στα 2/3 του αρχι­κού προ­σχε­δί­ου. Να λοι­πόν, τι σημαί­νει δημο­κρα­τία, φίλες και φίλοι: Να συμ­με­τέ­χει ενερ­γά ο λαός και να καθο­ρί­ζει ο ίδιος τις τύχες του.

Primero Mayo

Θα μπο­ρού­σαν να ειπω­θούν πολ­λά περισ­σό­τε­ρα, ωστό­σο δεν σκο­πεύω να σας κου­ρά­σω περισ­σό­τε­ρο. Επι­τρέψ­τε μου να κλεί­σω λέγο­ντας τα εξής:

60 χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα συνε­χί­ζει να στέ­κε­ται όρθια, ξεπερ­νώ­ντας μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, ιμπε­ρια­λι­στι­κές επι­θέ­σεις, ασφυ­κτι­κό οικο­νο­μι­κό και εμπο­ρι­κό απο­κλει­σμό, χιλιά­δες αντε­πα­να­στα­τι­κές και τρο­μο­κρα­τι­κές ενέργειες.

Η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός της Κού­βας, υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, κατά­φε­ραν να μεί­νουν όρθιοι ακό­μη και στα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών στις αρχές της δεκα­ε­τί­ας του 90, χάνο­ντας τον πιο πολύ­τι­μο σύμ­μα­χο τους, την Σοβιε­τι­κή Ένωση.

Παρά τις δυσα­νά­λο­γα μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, όταν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν στη Μόσχα και οι ύαι­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού πανη­γύ­ρι­ζαν το “τέλος της ιστο­ρί­ας”, κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Καραϊ­βι­κής, συνέ­χι­ζε να ανε­μί­ζει η σημαία της σοσια­λι­στι­κής επανάστασης.

Σήμε­ρα, η στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφο­ρά μονά­χα τους κομ­μου­νι­στές, μόνο όσους εμπνέ­ο­νται και παλεύ­ουν για την σοσια­λι­στι­κή και κοι­νω­νι­κή επα­νά­στα­ση. Αφο­ρά τους εργα­ζό­με­νους σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφο­ρά όλους όσους συνει­δη­το­ποιούν το προ­φα­νές: Ότι δηλα­δή είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που γεν­νά κρί­σεις, φτώ­χεια, πολέ­μους, δυστυ­χία και προσφυγιά.

Την ιστο­ρία άλλω­στε τη γρά­φουν με τους αγώ­νες τους οι λαοί, οι κατα­πιε­σμέ­νοι αυτού του κόσμου. 60 χρό­νια μετά το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, οι φίλοι της Κού­βας και του λαού της, παρα­κο­λου­θού­με στε­νά τις εξε­λί­ξεις στο πολι­τι­κό, οικο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό γίγνε­σθαι του νησιού.

Δεν πρέ­πει να ξεχνά­με, φίλες και φίλοι, ότι στην Κού­βα, η ταξι­κή πάλη συνε­χί­ζε­ται και πως η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση δεν ακο­λου­θεί μια ευθύ­γραμ­μη πορεία, αλλά είναι μια δια­δι­κα­σία με ταλα­ντεύ­σεις, με ανη­φό­ρες και κατη­φό­ρες, με επι­τυ­χί­ες αλλά και ενδε­χό­με­να λάθη, με βήμα­τα μπρο­στά αλλά και πισωγυρίσματα.

Σήμε­ρα, περισ­σό­τε­ρο από ποτέ άλλο­τε, ο κου­βα­νι­κός λαός έχει ανά­γκη την στή­ρι­ξη και την αλλη­λεγ­γύη μας, ώστε να συνε­χί­σει, μέσα απ’ τα όποια εμπό­δια και δυσκο­λί­ες, προς την κατεύ­θυν­ση του σοσια­λι­στι­κού δρό­μου ανά­πτυ­ξης, με σκο­πό την κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία και την κατάρ­γη­ση της εκμε­τάλ­λευ­σης ανθρώ­που από άνθρωπο.

Κι’ όπως συνή­θι­ζε να λέει ο αλη­σμό­νη­τος Τσε στο κλεί­σι­μο κάθε του ομιλίας,

Hasta la victoria, siempre — Μέχρι τη νίκη, για πάντα!

Σας ευχα­ρι­στώ!»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο