61 Χρόνια από τη ΝΙΚΗ της ΚΟΥΒΑΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος!

Σήμε­ρα συμπλη­ρώ­νο­νται 61 χρό­νια από τη νίκη της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης. Ήταν 1η Γενά­ρη του 1959 όταν ο λαϊ­κός αντάρ­τι­κος στρα­τός της Κού­βας έμπαι­νε θριαμ­βευ­τι­κά στην Αβά­να, μετά από μακρό­χρο­νο αγώ­να του λαού της Κού­βας ενά­ντια στη δικτα­το­ρία του Φουλ­χέν­σιο Μπα­τί­στα, που στή­ρι­ζε ο αμε­ρι­κα­νι­κός ιμπε­ρια­λι­σμός. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση έδει­ξε στην πρά­ξη ότι ο ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι ανί­κη­τος και ότι με την απο­φα­σι­στι­κή πάλη του λαού μπο­ρεί να ανοί­ξει ο δρό­μος για τη σοσια­λι­στι­κή προ­ο­πτι­κή. Ήταν η πρώ­τη σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση στην αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο και είχε από την πρώ­τη στιγ­μή την αμέ­ρι­στη βοή­θεια του τότε σοσια­λι­στι­κού στρα­το­πέ­δου, πρώ­τα από όλους της Σοβιε­τι­κής Ένωσης.

Για να μπο­ρέ­σει να επι­κρα­τή­σει η Επα­νά­στα­ση είχε προη­γη­θεί μια συστη­μα­τι­κή πολι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κή προ­ε­τοι­μα­σία από το Κίνη­μα 26ης Ιού­λη (από την επέ­τειο της επί­θε­σης στους στρα­τώ­νες της Μον­κά­δα το 1953, όταν συνε­λή­φθη και ο Φιντέλ Κάστρο) με επι­κε­φα­λής τον Φρανκ Πάις, το Λαϊ­κό Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας, όπως είχε μετο­νο­μα­στεί το ΚΚ Κού­βας, και το Επα­να­στα­τι­κό Διευ­θυ­ντή­ριο, από πρω­το­πό­ρους — επα­να­στά­τες φοι­τη­τές. Στις 2 Δεκέμ­βρη 1956, όταν το μικρό πλοιά­ριο «Γκράν­μα» έφτα­σε από το Μεξι­κό στις ακτές κοντά στη Σιέ­ρα Μαέ­στρα της Κού­βας, από τους 82 απο­φα­σι­σμέ­νους αγω­νι­στές που απο­βι­βά­στη­καν στη στε­ριά κατά­φε­ραν να σωθούν από τα πυρά του στρα­τού και της αερο­πο­ρί­ας της δικτα­το­ρί­ας μόνο 12. Ανά­με­σά τους οι πρω­το­πό­ροι επα­να­στά­τες Φιντέλ Κάστρο, ηγέ­της των επα­να­στα­τών, ο αδελ­φός του, Ραούλ, ο Αργε­ντι­νός για­τρός Ερνέ­στο (Τσε) Γκε­βά­ρα, ο Καμί­λο Σιν­φου­έ­γκος, ο Χουάν Αλμέι­δα.

Ο επα­να­στα­τι­κός στρα­τός ανδρώ­θη­κε με νέες δυνά­μεις, που έφτα­ναν από τις πόλεις και την επαρ­χία, και γρή­γο­ρα ξεκί­νη­σε την πάλη στα βου­νά και στα αστι­κά κέντρα.

Την 1η Γενά­ρη 1959 απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε η Σάντα Κλά­ρα και την επο­μέ­νη, με ηγέ­τη τον Τσε, οι επα­να­στά­τες μπή­καν θριαμ­βευ­τι­κά στην Αβά­να. Ο δικτά­το­ρας Μπα­τί­στα είχε ήδη εγκα­τα­λεί­ψει τη χώρα και το καθε­στώς είχε καταρ­ρεύ­σει. Στις 9 Γενά­ρη έφτα­σε στην κου­βα­νι­κή πρω­τεύ­ου­σα και ο ηγέ­της της Επα­νά­στα­σης, Φιντέλ Κάστρο, και ανέ­λα­βε πρω­θυ­πουρ­γός της επα­να­στα­τι­κής κυβέρ­νη­σης. Συγκρο­τή­θη­καν οι Ενω­μέ­νες Επα­να­στα­τι­κές Δυνά­μεις και το 1965 ανα­συ­γκρο­τή­θη­κε το ΚΚ Κού­βας, που ανέ­λα­βε την καθο­δή­γη­ση στην οικο­δό­μη­ση της νέας κοινωνίας.

Είχε προη­γη­θεί τον Απρί­λη του 1961 η επο­ποι­ία του κου­βα­νι­κού λαού στον Κόλ­πο των Χοί­ρων, στην παρα­λία Χιρόν, όπου ανα­χαί­τι­σε σε 72 ώρες την εισβο­λή των μισθο­φό­ρων της CIA, απο­τε­λώ­ντας την πρώ­τη πατα­γώ­δη ήττα του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, πριν από αυτή στο Βιετνάμ.

Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα είχε να αντι­με­τω­πί­σει τον βάρ­βα­ρο απο­κλει­σμό από τις ΗΠΑ, την εχθρι­κή στά­ση των άλλων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυνά­με­ων και της ΕΕ, αλλά και το σημα­ντι­κό χτύ­πη­μα του 1989 με τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσια­λι­στι­κές χώρες, που της στέ­ρη­σαν τη σημα­ντι­κή βοή­θεια που της παρεί­χαν, με αμοι­βαί­ες επω­φε­λείς εμπο­ρι­κές συναλ­λα­γές. Οι σημα­ντι­κές κατα­κτή­σεις σε τομείς όπως η Υγεία, η Παι­δεία, η κοι­νω­νι­κή φρο­ντί­δα, η ανά­πτυ­ξη του Πολι­τι­σμού, της Φυσι­κής Αγω­γής κ.λπ., που ο σοσια­λι­σμός εξα­σφά­λι­σε για τον κου­βα­νι­κό λαό, ήταν πάντα στο στό­χα­στρο των ιμπε­ρια­λι­στών, που εφάρ­μο­σαν όλες τις μεθό­δους, και του «μαστι­γί­ου» και του «καρό­του» (πιο χαρα­κτη­ρι­στι­κά, την περί­ο­δο Ομπάμα).

Η επι­θε­τι­κό­τη­τα των ΗΠΑ έχει εντα­θεί το τελευ­ταίο διά­στη­μα, επί δια­κυ­βέρ­νη­σης Τραμπ, σε μια προ­σπά­θεια, μέσω των νέων μέτρων σκλή­ρυν­σης του απο­κλει­σμού, να στραγ­γα­λι­στεί ο κου­βα­νι­κός λαός.

Το ΚΚΕ εκφρά­ζει όλα αυτά τα χρό­νια την αλλη­λεγ­γύη του στον αγω­νι­στή κου­βα­νι­κό λαό και στην Επα­νά­στα­σή του, ενά­ντια στις προ­κλή­σεις του ιμπε­ρια­λι­σμού, και ταυ­τό­χρο­να, στο πλαί­σιο του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού, ανα­πτύσ­σει δημιουρ­γι­κό διά­λο­γο με το ΚΚ Κού­βας για τις κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κές αλλα­γές που προ­ω­θού­νται τα τελευ­ταία χρό­νια, εκφρά­ζει τον προ­βλη­μα­τι­σμό του για την εφαρ­μο­γή μέτρων που ενι­σχύ­ουν τις σχέ­σεις της αγο­ράς και αντι­κει­με­νι­κά ανοί­γουν το δρό­μο για το αδυ­νά­τι­σμα της σοσια­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας.

Ο προβληματισμός αυτός παίρνει υπόψη του την αρνητικότατη εμπειρία ανάλογων μεταρρυθμίσεων που είχαν εφαρμοστεί τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στην ΕΣΣΔ και στις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, μεταρρυθμίσεων οι οποίες συνέβαλαν στις αντεπαναστατικές ανατροπές, όπως και την ισχυροποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής στην Κίνα, που δημιουργεί τεράστιες κοινωνικές ανισότητες.