61+ χρόνια πριν: Ξεφυλλίζοντας τους «Δρόμους της Ειρήνης» …

Ο Μποστ «ζωγρα­φί­ζει ανε­μο­λά­μνο­ντας» με τη γνω­στή, ανε­πα­νά­λη­πτη πένα του…

Ιανουάριος

Πολ­λά ενδια­φέ­ρο­ντα βλέ­πω αυτόν τον μήνα. Πρώ­τα — πρώ­τα θα γίνη ή τακτο­ποί­η­σις των φτω­χών και των ζητιά­νων τής Πρω­τευού­σης. Οι δηλώ­σα­ντες εισό­δη­μα 11.000 ετη­σί­ως, θα κάθω­νται στην αρι­στε­ρή πλευ­ρά της Πανε­πι­στη­μί­ου. Δεξιά θα έχουν τα πόστα τους εφο­πλι­σταί. Σταδί­ου, ίσως μπουν οι τρα­πε­ζί­ται. Για την Πατη­σί­ων, υπο­λο­γί­ζω βιο­μη­χά­νους και μεγα­λε­μπό­ρους, που ο δρό­μος είναι πιο περα­στι­κός, ώστε να τους ελε­ούν με ευχέ­ρειαν οι δια­βά­ται. Τους πλέ­ον φτω­χούς, με εισό­δη­μα 6 ‑7.000 κατά κεφα­λήν, τους βλέ­πω σε πλα­τεί­ες και γενι­κά σε πολύ ανοι­χτούς χώρους, διό­τι όσον πτω­χό­τε­ρος είναι κανείς, τόσον και περισ­σό­τε­ρον πρέ­πει να προ­βάλ­λε­ται διά να προ­κα­λή τον οίκτον. ’Αντι­θέ­τως, δρό­μοι κυκλο­φο­ρί­ας των υπαλ­λή­λων, εργα­τών και λοι­πών πλου­σί­ων, ορί­ζε­ται ή Ρόμ­βης, Θησέ­ως, Λεω­χά­ρους καί όσοι άλλοι δρό­μοι δεν υπερ­βαί­νουν εις πλά­τος τά 3 μέτρα.

Εις τας 20 Ιανουα­ρί­ου ανα­λαμ­βά­νει τα καθή­κο­ντά του ο νέος Πρό­ε­δρος τής Αμε­ρι­κής κ. Κέν­νε­ντυ. Έπ’ ευκαι­ρία ανα­με­τα­δί­δε­ται απ’ όλους τούς Σταθ­μούς Τηλε­ο­ρά­σε­ως ό «ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ» του Αϊζενχαου_Ρίτσου, αφιε­ρω­μέ­νος εις τον νέον Πρό­ε­δρον περιέ­χων αιχ­μάς δια τον απο­τυ­χό­ντα Νίξον. Εις την μελω­δί­αν «Πού πέτα­ξες αγό­ρι μας» τρα­γου­δά διφω­νί­αν και ο Σπύ­ρος Σκού­ρας, με το συγκι­νη­τι­κόν δέ αυτό κομ­μά­τι να φέρει δάκρυα εις όλους … (σσ. ανα­φέ­ρε­ται στον έλλη­να μεγα­λο­πα­ρά­γο­ντα του Χόλι­γουντ, διευ­θυ­ντι­κό στέ­λε­χος σε κινη­μα­το­γρα­φι­κές εται­ρεί­ες και πρό­ε­δρο της 20th Century Fox από το 1942 έως και το 1962)

Δεκεμβριανά & αναλγησία
Μάο — Τσέ — Τούγκ

Πίπτει λιμός εις την Κίνα, απο­θνήσκουν 50.000.000 — 60.000, 000 άνθρω­ποι, και ό Μάο — Τσέ — Τούγκ παρα­κα­λεί τούς Έλλη­νας να πάρουν τα πραμ­μα­τά­κια τους και να πάνε στην πατρί­δα τους, κι άμα περά­ση τό κακό ξανάρ­χο­νται. Στον λιμέ­να του Πει­ραιώς ξεμπαρ­κά­ρουν 2.700.000 εις κακήν κατά­στα­σιν. Η Κυβέρ­νη­σις ανη­συ­χεί ζωη­ρώς, ε­νώ αι εφη­με­ρί­δες μέμ­φο­νται τον Μάο — Τσέ — Τούγκ δια την αναλ­γη­σί­αν του και δημο­σιεύ­ουν φωτο­γρα­φί­ας δια τα εγκλή­μα­τα των Δεκεμβρια­νών. Οι δρό­μοι, επει­δή πλη­σιά­ζουν Χρι­στού­γεν­να γεμί­ζουν με ωραί­ες πολύ­χρω­μες αφίσ­σες για νά χαρο­ΰν και ν΄ ανα­γαλ­λιά­σουν οι Χριστια­νοί με σκε­λε­τούς, νάρ­κες, κομ­μέ­να κεφά­λια και άφθο­νο κόκ­κι­νο αίμα.

Βρα­βεύ­ε­ται και ή πλέ­ον καλ­λι­τε­χνι­κή και πρω­τό­τυ­πος αφίσ­σα. Μια οικο­γέ­νεια απαί­σιων Κινέ­ζων που ρου­φούν με το καλα­μά­κι το αίμα ενός Έλλη­νος ανέρ­γου, ενώ ό μεγα­λύ­τε­ρος Κινέ­ζος προ­σφέ­ρει εις την μνη­στή του το ένα του μάτι, λέγων εις αυτήν: Φατο, κι εγώ τρώω το άλλο.

Ελληνοπούλα ή Γαλλοπούλα;

Εις τας 24 του μηνός, τα παι­διά λένε τα κάλα­ντα, ό Πρό­ε­δρος της Κυβερ­νή­σε­ως λέγει εις τό μήνυ­μά του περί ευη­με­ρί­ας και ο αντι­πρόεδρος ψάλ­λει διά το Ζάλογ­γον. Οι μισθω­τοί λαμ­βά­νουν την πρώ­την δόσιν του Δώρου των και εκ του υστε­ρή­μα­τος των προ­σφέ­ρουν ένα μι­κρόν ποσόν εις την υψί­φω­νον Μαρί­καν Παλαι­στή δια να τούς ετοι­μά­ση ένα ωραίο τρα­γού­δι και να το προ­σφέ­ρουν εις τον Υπουρ­γόν της Οικο­νο­μί­ας και εις τον συντάσ­σο­ντα τας τιμάς της Αγο­ρα­νο­μί­ας. Ή εκλε­κτή υψί­φω­νος τους προ­σφέ­ρει την «Ελλη­νο­πού­λαν» αλλά επει­δή εκεί­νοι το βρί­σκουν γνω­στό, τούς ετοι­μά­ζει άλλο μέ τίτλον «Η Γαλ­λο­πού­λα». Η Γαλ­λο­πού­λα, όπως και η Ελλη­νό­που­λα είναι ή τρα­γι­κή ιστο­ρία μιας κόρης η οποία για νά μην πέση στά χέρια αυτών πού την επό­θουν, ανήλ­θεν υψη­λά και έγι­νεν απλη­σί­α­στος. Αλλ’ ενώ η Ελλη­νο­πού­λα έδει­ξεν χαρα­κτή­ρα, ή Γαλ­λο­πού­λα φθά­σα­σα τά 40 (ή κρί­σι­μος ηλι­κία των γυναι­κών) παρέ­δω­σε τό κορ­μί της καί την τρυ­φε­ράν της σάρ­κα εις αυτούς πού είχαν το χρή­μα καί εκυ­λί­σθη λάγνος εις τα πιλάφια.

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Κι έτσι με την Έλλη­νο­πού­λαν της Κατο­χής και την Γαλο­πού­λαν του ΄40, το κύκνειον άσμα του 60, κλεί­νει ό παλιός χρό­νος κι ο Καζα­μί­ας των «Δρό­μων της Ειρή­νης». Εύχο­μαι το 1961, να ελευ­θε­ρω­θή η Ελλη­νό­που­λα, το Ελλη­νό­που­λο και η Γαλο­πού­λα να ξανα­γί­νη γυναί­κα και να κόψη μερι­κά από τα χρό­νια της.

(υπο­γρα­φή) ΜΠΟΣΤ

“εφοπλισταί”
ενέκαθεν και αεί φτωχαδάκια

Ο κ. ΣΤΑΥΡΟΣ ΝΙΑΡΧΟΣ διά­λε­ξε σαν Έδρα των επι­χει­ρή­σε­ων του τό Σαιν Μορίτς τής Ελβε­τί­ας διά λόγους «φορο­λογικούς». Ίσως όμως κάνου­με λάθος πού τον κατα­τάσ­σου­με στους εύπο­ρους. Στην εφο­ρία δήλω­σε σαν μονα­δι­κό του εισό­δη­μα 11 χιλια­δού­λες τό μήνα.

Το γεγο­νός αυτό ενέ­πνευ­σε κάποιο φίλο μου — πού τρελ­λαί­νε­ται για τον Καβά­φη — αυτή την παρω­δία τής «Ιθά­κης»: Σαν βγής στον πηγαι­μό γιά τό Σαίν Μόριτς να εύχε­σαι νάναι μακρύς ό δρόμος.

Τούς εφο­ρια­κούς, τούς κύκλω­πες τό θυμω­μέ­νο κοσμά­κη, Σταύ­ρο μη φοβά­σαι τέτοια στο δρό­μο σου ποτέ δεν θάβρης άν μέν’ ή σκέ­ψη σου υψη­λή, άν εκλε­κτό είναι πάντα τό πουγ­γί σου καί γεμάτο.

Καί γιά νά θυμη­θού­με λίγο «τούς αρχαί­ους ημών προ­γό­νους»: Ό Σωκρά­της έλε­γε ότι ό νόμος είναι σαν τον Ιστό της αρά­χνης. Τά αδύ­να­τα έντο­μα πιά­νο­νται και καθη­λώ­νο­νται, ενώ τά ισχυ­ρά τον ξεσχί­ζουν και πετά­νε μακρυά.

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς