63 χρόνια Κουβανική Επανάσταση – Να τι σημαίνει Σοσιαλισμός!

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Εξη­ντα-τρία χρό­νια συμπλη­ρώ­νο­νται την 1η Γενά­ρη από τη μέρα που οι αντάρ­τι­κες ομά­δες των μπαρ­μπού­δος έμπαι­ναν θριαμ­βευ­τι­κά στην πρω­τεύ­ου­σα Αβά­να, γκρε­μί­ζο­ντας τη λαο­μί­ση­τη δικτα­το­ρία του Φ.Μπατίστα. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τέ­λε­σε γεγο­νός-ορό­ση­μο για την ιστο­ρία του 20ου αιώ­να, σημα­το­δο­τώ­ντας την γέν­νη­ση του πρώ­του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο και ευρύ­τε­ρα στο δυτι­κό ημισφαίριο.

Ο θρί­αμ­βος της Επα­νά­στα­σης στην Κού­βα – όπως και 42 χρό­νια πριν απ’ αυτήν η Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση στη Ρωσία – απέ­δει­ξε στην πρά­ξη ορι­σμέ­νες αλήθειες:

— Ότι το βάρ­βα­ρο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα δεν είναι ανί­κη­το, πως η καθε­στη­κυία τάξη πραγ­μά­των μπο­ρεί να ανατραπεί.

— Ότι η ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού δε μπο­ρεί, σε καμία περί­πτω­ση, να έρθει με «ειρη­νι­κά μέσα» και αυτα­πά­τες περί «κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου προς το σοσια­λι­σμό». Επι­βε­βαιώ­νο­ντας έτσι, για άλλη μια φορά στην ιστο­ρία, τα λόγια του Μαρξ πως «η βία είναι η μαμή κάθε παλαιάς κοι­νω­νί­ας που κυο­φο­ρεί μέσα της μια και­νού­ρια» (1). Η κου­βα­νι­κή επα­νά­στα­ση, μας εξη­γεί ο Τσε, «παίρ­νει τον Μαρξ από το σημείο εκεί­νο στο οποίο ο ίδιος εγκα­τέ­λει­ψε την επι­στή­μη για να φέρει στον ώμο το επα­να­στα­τι­κό του­φέ­κι» (2) .

— Ότι ο ένο­πλος λαός, που έχει συνει­δη­το­ποι­ή­σει για ποιόν σκο­πό αγω­νί­ζε­ται, είναι σε θέση να τσα­κί­σει τυράν­νους, δικτά­το­ρες και ιμπε­ρια­λι­στές. «Διδά­ξα­με – γρά­φει ο Τσε- την έλλει­ψη φόβου για τον εχθρό και την κατα­δυ­νά­στευ­ση. Διδά­ξα­με ότι τα όπλα στα χέρια του λαού απο­τε­λούν ανώ­τε­ρη δύνα­μη από μισθο­φο­ρι­κούς στρα­τούς» (3). Και, πράγ­μα­τι, η πανω­λε­θρία των μισθο­φό­ρων της CIA στον Κόλ­πο των Χοί­ρων το 1961 απο­τε­λεί χει­ρο­πια­στή από­δει­ξη του ότι καμία ιμπε­ρια­λι­στι­κή δύνα­μη, όσο ισχυ­ρή κι’ αν είναι, δε μπο­ρεί να καθυ­πο­τά­ξει έναν επα­να­στα­τη­μέ­νο λαό απο­φα­σι­σμέ­νο να ζήσει ελεύ­θε­ρος από τα εκμε­ταλ­λευ­τι­κά δεσμά.

— Ότι η ύπαρ­ξη ενός Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά ατσα­λω­μέ­νου στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λενι­νι­στι­κής κοσμο­θε­ω­ρί­ας, είναι προ­α­παι­τού­με­νο ώστε να βαδί­σει ένας λαός το δρό­μο της σοσια­λι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Κατά την Επα­νά­στα­ση του 1959 μπο­ρεί να μην υπήρ­χε ακό­μη το ΚΚ Κού­βας, υπήρ­χαν ωστό­σο οι πολι­τι­κοί του πρό­δρο­μοι (Κίνη­μα της 26ης Ιού­λη, Λαϊ­κό Σοσια­λι­στι­κό Κόμ­μα). Η ίδρυ­ση του Ηνω­μέ­νου Κόμ­μα­τος της Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης το 1962 και η μετε­ξέ­λι­ξη του σε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Κού­βας στις 3 Οκτώ­βρη 1965 έδω­σαν σάρ­κα και οστά στην πολι­τι­κή πρω­το­πο­ρία του εργα­ζό­με­νου λαού, καθο­δη­γώ­ντας μέχρι σήμε­ρα την πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικοδόμησης.

— Ότι, όπως περί­τρα­να επι­βε­βαί­ω­σε και η Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση το 1917, είναι εφι­κτή η οικο­δό­μη­ση του σοσια­λι­σμού σε μια χώρα, χωρίς την ανα­μο­νή για την παγκό­σμια επα­νά­στα­ση. Η σοσια­λι­στι­κή επα­νά­στα­ση μπο­ρεί να νική­σει σε οποια­δή­πο­τε χώρα έχουν δια­μορ­φω­θεί οι ανα­γκαί­ες υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σοσια­λι­σμό. Στην περί­πτω­ση της Κού­βας οι βάσεις για το ξεκί­νη­μα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης είχαν ήδη τεθεί τον Μάη του 1961, όταν και ο Φιντέλ Κάστρο ανα­κή­ρυ­ξε τον σοσια­λι­στι­κό χαρα­κτή­ρα της Επανάστασης.

«Λοι­πόν ναι! Το καθε­στώς μας είναι σοσια­λι­στι­κό!… Θέλου­με ένα Σύνταγ­μα που να μην είναι αστι­κό που να αντα­πο­κρί­νε­ται δηλα­δή στα συμ­φέ­ρο­ντα εκμε­τάλ­λευ­σης μιας τάξης σε βάρος του λαού. Θέλου­με ένα Σύνταγ­μα που να αντα­πο­κρί­νε­ται σε ένα και­νού­ριο κοι­νω­νι­κό σύστη­μα, όπου να μην υπάρ­χει εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Αυτό το και­νού­ριο σύστη­μα λέγε­ται σοσιαλισμός».

– Φιντέλ Κάστρο, 1 Μάη 1961 (4).

Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απέ­δει­ξε και κάτι άλλο, εξαι­ρε­τι­κά σημα­ντι­κό. Τις τερά­στιες δυνα­τό­τη­τες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που συνο­ψί­ζο­νται σε μια σει­ρά σπου­δαί­ες κοι­νω­νι­κές κατα­κτή­σεις (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης μιας ευρεί­ας κλί­μα­κας αγρο­τι­κής μεταρ­ρύθ­μι­σης) πρω­τό­γνω­ρες για την εργα­τι­κή τάξη των χωρών της Αμε­ρι­κα­νι­κής ηπείρου.

Πρό­κει­ται για κατα­κτή­σεις που, σημειω­τέ­ον, έλα­βαν χώρα εν μέσω πολύ μεγά­λων δυσκο­λιών, ιμπε­ρια­λι­στι­κής περι­κύ­κλω­σης, απει­λών και τρο­μο­κρα­τί­ας, στο πλαί­σιο του γενο­κτο­νι­κού οικο­νο­μι­κού και εμπο­ρι­κού απο­κλει­σμού που επέ­βαλ­λε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ το 1962 και το οποίο συνε­χί­ζει να υφί­στα­ται. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση παρέ­λα­βε μια χώρα- κυριο­λε­κτι­κά αποι­κία των ΗΠΑ- με πολύ χαμη­λό επί­πε­δο παρα­γω­γι­κών δυνά­με­ων και τη μετέ­τρε­ψε στα­δια­κά, με την καθο­ρι­στι­κή οικο­νο­μι­κή συμ­βο­λή της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, σε ένα κρά­τος με υψη­λού επι­πέ­δου, προ­σβά­σι­μες σε όλο το λαό, δημό­σιες υπη­ρε­σί­ες Υγεί­ας, Παι­δεί­ας, Πρό­νοιας, Αθλη­τι­σμού, Πολι­τι­σμού κλπ.

Οι σπου­δαί­ες κατα­κτή­σεις της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Κού­βα ενο­χλούν – και θα συνε­χί­σουν να ενο­χλούν- τους πάσης φύσης απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού, στην Ελλά­δα και αλλού. Και αυτό διό­τι στις κατα­κτή­σεις του κου­βα­νι­κού λαού- όπως και σε άλλες περι­πτώ­σεις σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που γνω­ρί­σα­με τον 20ο αιώ­να- απο­τυ­πώ­νε­ται με ξεκά­θα­ρο τρό­πο η ανω­τε­ρό­τη­τα του σοσια­λι­στι­κού συστήματος.

Να, λοιπόν, τι σημαίνει Σοσιαλισμός:

ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Πριν την Επα­νά­στα­ση του 1959, το ποσο­στό του κου­βα­νι­κού πλη­θυ­σμού που γνώ­ρι­ζε γρα­φή και ανά­γνω­ση κυμαί­νο­νταν από 60% έως 76%. Στην κου­βα­νι­κή ύπαι­θρο, το 40% του πλη­θυ­σμού ήταν βυθι­σμέ­νο στον αναλ­φα­βη­τι­σμό. Η «εκστρα­τεία ενά­ντια στον αναλ­φα­βη­τι­σμό» – η πλέ­ον οργα­νω­μέ­νη προ­σπά­θεια μαζι­κής εκπαί­δευ­σης στην ιστο­ρία – που έλα­βε χώρα επί 12 μήνες, κατα το έτος 1961, αύξη­σε το ποσο­στό της μόρ­φω­σης σε εθνι­κό επί­πε­δο στο 96%. Περισ­σό­τε­ροι από 707.000 ενή­λι­κες έμα­θαν γρα­φή και ανάγνωση.

Σήμε­ρα, σύμ­φω­να με στοι­χεία της UNESCO, η Κού­βα δια­τη­ρεί ένα από τα χαμη­λό­τε­ρα ποσο­στά αναλ­φα­βη­τι­σμού παγκο­σμί­ως, ευρι­σκό­με­νη στην πρώ­τη δεκά­δα των χωρών με το υψη­λό­τε­ρο ποσο­στό εγγρά­μα­του πλη­θυ­σμού (99,8%). Αντί­στοι­χα, μια σει­ρά καπι­τα­λι­στι­κές χώρες στην Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, βρί­σκο­νται σε αρκε­τά χαμη­λό­τε­ρη θέση από την Κού­βα: Μεξι­κό (94,5%), Γουα­τε­μά­λα (81,3%), Κόστα Ρίκα (97,4%), Δομι­νι­κα­νή Δημο­κρα­τία (92%), Κολομ­βία (94,2%).

Σύμ­φω­να με έκθε­ση της Παγκό­σμιας Τρά­πε­ζας το 2014, η Κού­βα δια­θέ­τει το καλύ­τε­ρο εκπαι­δευ­τι­κό σύστη­μα στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή. Το περα­σμέ­νο έτος, το 24% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού δαπα­νή­θη­κε για την περαι­τέ­ρω βελ­τί­ω­ση του δημό­σιου και δωρε­άν συστή­μα­τος Παι­δεί­ας. Το αντί­στοι­χο ποσο­στό που δαπά­νη­σε η κυβέρ­νη­ση των ΗΠΑ δεν ξεπέ­ρα­σε το 6,3%.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

Η παν­δη­μία του Κορω­νοϊ­ού (Covid-19) έφε­ρε εμφα­τι­κά στο προ­σκή­νιο το ρόλο της Κού­βας ως πρω­τα­θλή­τριας και χώρα-πρό­τυ­πο στον τομέα της ιατρι­κής έρευ­νας και της διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης. Σε μια περί­ο­δο που τα συστή­μα­τα υγεί­ας σε ΗΠΑ και Ευρώ­πη βρέ­θη­καν στα όρια της κατάρ­ρευ­σης, αδυ­να­τώ­ντας να παρέ­χουν επαρ­κή προ­στα­σία στους εργα­ζό­με­νους και το λαό, η Κού­βα αντι­με­τώ­πι­σε την υγειο­νο­μι­κή κρί­ση οργα­νω­μέ­να, συντε­ταγ­μέ­να, πει­θαρ­χη­μέ­να στη βάση ενός κρα­τι­κού κεντρι­κού σχε­δια­σμού που έχει στον πυρή­να του την ανθρώ­πι­νη ζωή και όχι το κέρ­δος [5] [6].

Όταν στις χώρες της Ευρώ­πης ανα­δει­κνύ­ο­νται οι κατα­στρε­πτι­κές συνέ­πειες που έχει για τους εργα­ζό­με­νους, τους λαούς συνο­λι­κά, η παρά­δο­ση στο κεφά­λαιο τομέ­ων της δημό­σιας Υγεί­ας, η Κού­βα πρω­τα­γω­νι­στεί στην διε­θνή ειδη­σε­ο­γρα­φία για τις Ιατρι­κές Μπρι­γά­δες διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης (που από το ξεκί­νη­μα της παν­δη­μί­ας έχουν βρε­θεί σε πάνω από 40 χώρες προ­σφέ­ρο­ντας ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες), αλλά και την επι­στη­μο­νι­κή πρό­ο­δο στην ιατρι­κή και φαρ­μα­κευ­τι­κή έρευ­να με απο­κο­ρύ­φω­μα την παρα­γω­γή τεσ­σά­ρων εμβο­λί­ων ενά­ντια στον κορω­νο­ϊό, δύο εκ των οποί­ων (Abdala και Soberana 02) χρη­σι­μο­ποιού­νται με εξαι­ρε­τι­κά υψη­λή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα και δύο που βρί­σκο­νται σε πει­ρα­μα­τι­κό στά­διο [7]. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η Κού­βα βρί­σκε­ται στα­θε­ρά στις υψη­λό­τε­ρες θέσεις παγκο­σμί­ως ανα­φο­ρι­κά με το ποσο­στό εμβο­λια­σμών στο σύνο­λο του πλη­θυ­σμού, ενώ για 15 συνε­χό­με­νες μέρες, εντός του Δεκέμ­βρη, δεν κατα­γρά­φτη­κε κανέ­νας θάνα­τος από Covid-19.

Το κου­βα­νι­κό εθνι­κό σύστη­μα Υγεί­ας- δωρε­άν και προ­σβά­σι­μο για το σύνο­λο του λαού- έχει χαρα­κτη­ρι­στεί από την UNESCO ως «παρά­δειγ­μα προς μίμη­ση» για όλες τις χώρες του κόσμου. Στο πλαί­σιο αυτό, την τελευ­ταία 20ετία, η Κού­βα απο­τε­λεί προ­ο­ρι­σμό για περί­που 20.000 αλλο­δα­πούς ασθε­νείς (κυρί­ως από Κανα­δά, Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και Ευρώ­πη) κάθε χρό­νο, οι οποί­οι εμπι­στεύ­ο­νται την ιατρο­φαρ­μα­κευ­τι­κή τους περί­θαλ­ψη στα χέρια κου­βα­νών γιατρών.

Η Κού­βα πρω­το­πο­ρεί παγκο­σμί­ως στην αντι­με­τώ­πι­ση ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, ενώ έχει εξαι­ρε­τι­κά υψη­λούς δεί­κτες σε μια σει­ρά τομείς της Ιατρι­κής, από την καρ­διο­λο­γία μέχρι τις μετα­μο­σχεύ­σεις οργά­νων. Σε ότι αφο­ρά τις ανά­γκες σε φάρ­μα­κα και εμβό­λια, το 90% αυτών παρά­γε­ται στην Κούβα.

Το 1960, το προσ­δό­κι­μο ζωής στην Κού­βα ήταν τα 64 χρό­νια. Το 2016 το αντί­στοι­χο ποσο­στό άγγι­ζε τα 79,7 έτη, υψη­λό­τε­ρο κατά τέσ­σε­ρα χρό­νια σε σχέ­ση με το αντί­στοι­χο προσ­δό­κι­μο ζωής στο σύνο­λο της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής (75,5 χρό­νια). Στις ΗΠΑ, το προσ­δό­κι­μο ζωής είναι 78,7 έτη (2016).

Το 2020, το 27% του ετή­σιου κρα­τι­κού προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού (πάνω από 10,7 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια) δαπα­νή­θη­κε για βελ­τιώ­σεις και εκσυγ­χρο­νι­σμούς του Εθνι­κού Συστή­μα­τος Υγείας.

Η Κού­βα έχει το μεγα­λύ­τε­ρο αριθ­μό για­τρών, σε ανα­λο­γία με τον πλη­θυ­σμό της, από κάθε άλλη χώρα στον κόσμο. Από το 1990 έως το 2003, ο αριθ­μός των για­τρών αυξή­θη­κε κατά 76%, των οδο­ντιά­τρων κατά 46% και των νοση­λευ­τών κατά 16%. Κατά την ίδια περί­ο­δο η πλη­θυ­σμια­κή κάλυ­ψη του κοι­νω­νι­κού θεσμού του «οικο­γε­νεια­κού για­τρού» αυξή­θη­κε κατά 52,2%, αγγί­ζο­ντας το 99,2% το 2003. Το Νοέμ­βριο του 2008, η Κού­βα είχε περισ­σό­τε­ρους από 70.000 για­τρούς. Την ίδια στιγ­μή που οι ιμπε­ρια­λι­στές «εξά­γουν» οπλι­κά συστή­μα­τα που προ­ο­ρί­ζο­νται για δολο­φο­νι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, η Κού­βα εξά­γει… για­τρούς και νοση­λευ­τι­κό προ­σω­πι­κό, σε μια σει­ρά κρα­τι­κά προ­γράμ­μα­τα περί­θαλ­ψης και υγεί­ας σε 75 χώρες, από τη Νότια Αμε­ρι­κή μέχρι την Αφρική.

Το 2017 το ποσο­στό της βρε­φι­κής θνη­σι­μό­τη­τας στην Κού­βα βρέ­θη­κε σε ιστο­ρι­κό χαμη­λό, με μόλις 4,1 θανά­τους ανα 1000 γεν­νή­σεις! Πρό­κει­ται για το μικρό­τε­ρο, με δια­φο­ρά, ποσο­στό σε όλη την Αμε­ρι­κα­νι­κή ήπει­ρο, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των ΗΠΑ (6 τοις χιλί­οις) και του Κανα­δά (5 τοις χιλίοις).

ΕΡΓΑΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ

Το 2017 το ποσο­στό ανερ­γί­ας στην Κού­βα υπο­λο­γί­ζο­νταν σε περί­που 2%, παρου­σιά­ζο­ντας τάσεις μεί­ω­σης. Το χαμη­λό­τε­ρο ποσο­στό της τελευ­ταί­ας 15ετίας ήταν το 2008 (1,6%). Τέτοια ποσο­στά ανερ­γί­ας φαντά­ζουν, ασφα­λώς, απρό­σι­τα για τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες: Στην Ελλά­δα το αντί­στοι­χο ποσο­στό κινή­θη­κε στο 20,8% (Νοέμ­βρης 2017), στην Ε.Ε. στο 7,3%, ενώ στον “καπι­τα­λι­στι­κό παρά­δει­σο”, τις ΗΠΑ, περισ­σό­τε­ροι από 16 εκα­τομ­μύ­ρια είναι άνερ­γοι η υπο­α­πα­σχο­λού­νται (Bureau of Labor Statistics).

«200 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά σε όλον τον κόσμο θα κοι­μη­θούν από­ψε στο δρό­μο. Κανέ­να από αυτά δεν είναι στην Κού­βα». Η φρά­ση αυτή, που παλαιό­τε­ρα εμφα­νί­ζο­νταν σε γιγα­ντο­α­φί­σες στους δρό­μους της Αβά­νας, είναι αλη­θής. Στην σοσια­λι­στι­κή Κού­βα το ποσο­στό των ανθρώ­πων που δεν έχουν στέ­γη είναι πρα­κτι­κά μηδε­νι­κό, καθώς δεν υπάρ­χει κου­βα­νός που να μένει στο δρό­μο. Αντί­θε­τα, στην Ε.Ε. ο αριθ­μός των ανθρώ­πων που ζουν στο δρό­μο υπο­λο­γί­ζε­ται σε περισ­σό­τε­ρα από 5 εκα­τομ­μύ­ρια. Στις ΗΠΑ ο αντί­στοι­χος αριθ­μός των αστέ­γων υπο­λο­γί­ζε­ται μετα­ξύ 1,6 – 3,5 εκα­τομ­μύ­ρια, στη Γερ­μα­νία περί­που 860.000 και στη Μ.Βρετανία σε 300.000.

Η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση στην Κού­βα απο­τε­λεί ανα­φαί­ρε­το δικαί­ω­μα, καθώς από την επι­κρά­τη­ση της Επα­νά­στα­σης το 1959 το κρά­τος εγγυά­ται την δωρε­άν και καθο­λι­κή ασφά­λι­ση όλων των κου­βα­νών. Σήμε­ρα, η κυβέρ­νη­ση δαπα­νά περισ­σό­τε­ρα από 6 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια από τον ετή­σιο προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό για προ­γράμ­μα­τα κοι­νω­νι­κής ασφά­λι­σης, ποσό το οποίο ανα­μέ­νε­ται να διπλα­σια­στεί μέχρι το 2030. Αντί­θε­τα, στις γει­το­νι­κές ΗΠΑ το 15% του πλη­θυ­σμού παρα­μέ­νει ανα­σφά­λι­στο ενώ του­λά­χι­στον ένα 5% προ­σφεύ­γει στην ιδιω­τι­κή ασφάλιση.

ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ – ΦΥΣΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Στο πλαί­σιο της ολό­πλευ­ρης ανά­πτυ­ξης της προ­σω­πι­κό­τη­τας των νέων, η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση στην Κού­βα έδω­σε ιδιαί­τε­ρο βάρος και στους τομείς του Αθλη­τι­σμού και της Φυσι­κής Αγω­γής. Καθό­λου τυχαία, η μικρή Κού­βα των 11 εκα­τομ­μυ­ρί­ων κατοί­κων έχει να επι­δεί­ξει σημα­ντι­κό­τα­τες επι­τυ­χί­ες σε διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις: 1η θέση το 1991 και 2η θέση το 1971 στους Πανα­με­ρι­κα­νι­κούς Αγώ­νες, 2η στο σύνο­λο των μεταλ­λί­ων (συνο­λι­κά 2026, 875 χρυ­σά, 593 αση­μέ­νια, 558 χάλ­κι­να), έχο­ντας αφή­σει πίσω υπερ­δυ­νά­μεις όπως ο Κανα­δάς, η Βρα­ζι­λία και η Αργεντινή.

Η ίδια Κού­βα βρί­σκε­ται στην 20η θέση παγκο­σμί­ως στον κατά­λο­γο των περισ­σό­τε­ρων μεταλ­λί­ων σε θερι­νούς Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, έχο­ντας περισ­σό­τε­ρους από 112 παγκό­σμιους πρω­τα­θλη­τές σε περί­που 12 ατο­μι­κά αθλήματα.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Μια απ’ τις πλέ­ον συνη­θι­σμέ­νες συκο­φα­ντί­ες ενά­ντια στην Κού­βα είναι τα περί «έλλει­ψης δημο­κρα­τί­ας» και «δικτα­το­ρι­κού καθε­στώ­τος» όπου- όπως ισχυ­ρί­ζο­νται οι απο­λο­γη­τές του καπι­τα­λι­σμού- «δεν γίνο­νται εκλο­γές». Πρό­κει­ται ασφα­λώς για ψέμα, μιας και στην Κού­βα γίνο­νται εκλο­γές και μάλι­στα με δια­δι­κα­σί­ες μακράν δημο­κρα­τι­κό­τε­ρες από αυτές του καθ’ ημάς αστι­κού κοινοβουλευτισμού.

Ο λαός της Κού­βας συμ­με­τέ­χει σε όλο το φάσμα της πολι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζωής, χωρίς κοι­νω­νι­κούς, φυλε­τι­κούς ή άλλους απο­κλει­σμούς, μέσα από μορ­φές λαϊ­κής εξου­σί­ας που ξεκι­νούν από τη γει­το­νιά (τοπι­κά Λαϊ­κά Συμ­βού­λια) και φτά­νουν ως την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση. Ακό­μη όμως κι’ αν αυτή η εξή­γη­ση δεν είναι αρκε­τή για να κατα­νοη­θεί το πως αντι­λαμ­βά­νε­ται η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση τη δημο­κρα­τία, ας δού­με την δια­δι­κα­σία που ακο­λου­θή­θη­κε κατά την συζή­τη­ση της πρό­σφα­της Συνταγ­μα­τι­κής Ανα­θε­ώ­ρη­σης: Σε διά­στη­μα τριών μηνών έγι­ναν σε όλη την επι­κρά­τεια 133.000 δια­βου­λεύ­σεις, συμ­με­τεί­χαν 9 εκα­τομ­μύ­ρια κου­βα­νοί και κατα­τέ­θη­καν 783.000 προ­τά­σεις για τη βελ­τί­ω­ση του προ­σχε­δί­ου του Συντάγ­μα­τος. Η δια­δι­κα­σία αυτή επέ­φε­ρε αλλα­γές στα 2/3 του περιε­χο­μέ­νου του προ­τει­νό­με­νου Συντάγ­μα­τος και το νέο επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο κεί­με­νο εγκρί­θη­κε από την Εθνο­συ­νέ­λευ­ση στα μέσα Δεκέμ­βρη. Την τελι­κή ωστό­σο έγκρι­ση του νέου Συντάγ­μα­τος θα τη δώσει ο κου­βα­νι­κός λαός σε δημο­ψή­φι­σμα που έχει προ­γραμ­μα­τι­στεί για τις 24 Φλε­βά­ρη 2019. Να για τι είδους δημο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες μιλάμε!

63 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ…

Στην 63χρονη – μέχρι σήμε­ρα- ιστο­ρία της, η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση κατά­φε­ρε να στα­θεί όρθια περ­νώ­ντας μέσα από δεκά­δες εμπό­δια και αντι­ξο­ό­τη­τες. Η σοσια­λι­στι­κή Κού­βα στά­θη­κε όρθια απέ­να­ντι στις πολυ­πλό­κα­μες επι­θέ­σεις των ιμπε­ρια­λι­στών, άντε­ξε και συνε­χί­ζει να αντέ­χει επί έξι δεκα­ε­τί­ες τον απάν­θω­πο, ασφυ­κτι­κό οικο­νο­μι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ, απέ­κρου­σε σει­ρά αντε­πα­να­στα­τι­κών ενερ­γειών και μηχα­νο­ρα­φιών της CIA και των μισθο­φό­ρων της.

Η εργα­τι­κή τάξη και ο λαός της Κού­βας, υπό την ηγε­σία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, κατά­φε­ραν να μεί­νουν όρθιοι στα χρό­νια των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, χάνο­ντας τον πολυ­τι­μό­τε­ρο σύμ­μα­χο και αρω­γό τους, την Σοβιε­τι­κή Ένω­ση. Παρά τις δυσα­νά­λο­γα μεγά­λες αντι­ξο­ό­τη­τες, όταν η κόκ­κι­νη σημαία με το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο υπο­στέλ­λο­νταν στη Μόσχα και οι ύαι­νες του ιμπε­ρια­λι­σμού πανη­γύ­ρι­ζαν το «τέλος της Ιστο­ρί­ας», κάπου αλλού, σε μια γωνιά της Καραϊ­βι­κής, συνέ­χι­ζε να ανε­μί­ζει η σημαία της σοσια­λι­στι­κής Επανάστασης.

Σήμε­ρα, η στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη απέ­να­ντι στον κου­βα­νι­κό λαό δεν αφο­ρά μόνο τους κομ­μου­νι­στές, τους οπα­δούς της σοσια­λι­στι­κής και κοι­νω­νι­κής επα­νά­στα­σης. Αφο­ρά την εργα­τι­κή τάξη σε κάθε γωνιά του κόσμου. Αφο­ρά όλους όσους συνει­δη­το­ποιούν ότι είναι ιστο­ρι­κή ανα­γκαιό­τη­τα να εντα­θεί η πάλη ενά­ντια στο σάπιο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και την ιμπε­ρια­λι­στι­κή τάξη πραγ­μά­των. Η Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση απο­τε­λεί σύμ­βο­λο και ταυ­τό­χρο­να μια δια­δι­κα­σία που συνε­χί­ζει να εξε­λίσ­σε­ται, με επι­τυ­χί­ες, θετι­κά βήμα­τα αλλά και πισωγυρίσματα.

Κανείς δεν είναι σε θέση να γνω­ρί­ζει την εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των σε βάθος χρό­νου. Στο πρό­σω­πο της σοσια­λι­στι­κής Κού­βας, που αντέ­χει και αγω­νί­ζε­ται κόντρα στο ρεύ­μα των και­ρών, αντι­κα­το­πτρί­ζε­ται μια αλή­θεια: ότι η επο­χή μας, παρά τις αντε­πα­να­στα­τι­κές ανα­τρο­πές και τον προ­σω­ρι­νό αρνη­τι­κό συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων, παρα­μέ­νει επο­χή περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στον σοσιαλισμό.

Σήμε­ρα, 63 χρό­νια από το θρί­αμ­βο της Επα­νά­στα­σης, ο λαός της Κού­βας χρειά­ζε­ται όσο ποτέ άλλο­τε την ολό­πλευ­ρη στή­ρι­ξη και αλλη­λεγ­γύη μας προ­κει­μέ­νου να συνε­χί­σει να βαδί­σει στο δρό­μο της σοσια­λι­στι­κής-κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, σε πεί­σμα όσων θέλουν να βάλουν φρέ­νο στην εξέ­λι­ξη της Ιστορίας.

1. Κ. Μαρξ, Κεφά­λαιο, Τόμος 1ος, σελ. 776, εκδ. Σύγ­χρο­νη Εποχή.
2. Ε. Γκε­βά­ρα, Σημειώ­σεις για τη Μελέ­τη της ιδε­ο­λο­γί­ας της Κου­βα­νι­κής Επα­νά­στα­σης, 1960, Verde Olivo.
3. Ε. Γκε­βά­ρα, Τι μάθα­με και τι διδά­ξα­με: Οι πρώ­τες σκέ­ψεις για την Κου­βα­νι­κή Επα­νά­στα­ση, 1959, Patria.
4. Φιντέλ Κάστρο: Η Επα­νά­στα­ση της Κού­βας, Εκδ. Ψύχα­λου, σελ. 388–391.
5. Η Κού­βα θριαμ­βεύ­ει εκεί που ο καπι­τα­λι­σμός απέ­τυ­χε, «Ατέ­χνως», 16 Μάρ­τη 2020.
6. Ποιους και για­τί ενο­χλεί η διε­θνι­στι­κή αλλη­λεγ­γύη της Κού­βας, «Ατέ­χνως», 16 Απρί­λη 2020.
7. Ελλά­δα-Κού­βα: Μια σύγκρι­ση εν μέσω παν­δη­μί­ας. «Ατέ­χνως», 10 Νοέμ­βρη 2021.
8. Το παρά­δειγ­μα της Κού­βας έλαμ­ψε και στους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες με 15 μετάλ­λια, «Ατέ­χνως», 10 Αυγού­στου 2021.