Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

7 Ιουνίου 1822: Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας στη Χίο

Δύο μήνες μετά τη μεγά­λη σφα­γή της Χίου (1η του Απρί­λη 1822), κατά την οποία οι Τούρ­κοι σκό­τω­σαν περί τους 25.000 κατοί­κους του νησιού, την 1η του Ιού­νη 1822 έξι πυρ­πο­λι­κά πλοία από τα Ψαρά αρμέ­νι­ζαν στα βορι­νά νερά της Χίου. Περί­με­ναν να αλλά­ξει ο και­ρός για να επι­τε­θούν κατά του τουρ­κι­κού στό­λου, που ήταν αραγ­μέ­νος στο στε­νό μετα­ξύ Χίου και Τσε­σμέ. Τη νύχτα της 6ης προς 7η του Ιού­νη έγι­νε η επί­θε­ση και πυρ­πο­λή­θη­κε η τουρ­κι­κή ναυαρ­χί­δα. Μέσα σε λίγες ώρες κατα­στρά­φη­κε το πιο μεγά­λο καρά­βι της Τουρ­κί­ας. Την επι­χεί­ρη­ση διεύ­θυ­νε ο Κων­στα­ντής Κανά­ρης, που ρίχτη­κε κατά­πλευ­ρα πάνω στην τουρ­κι­κή ναυαρ­χί­δα με το πυρ­πο­λι­κό του και όπως του άξι­ζε φημί­στη­κε και τιμή­θη­κε για το κατόρ­θω­μά του.

Μαζί με τη ναυαρ­χί­δα κάη­καν 2.286 ναύ­τες και στρα­τιώ­τες και «βαρύ­τι­μοι θησαυροί».

Οι Τούρ­κοι όταν είδαν τις φλό­γες τα ‘χασαν και τρο­μο­κρα­τή­θη­καν, αλλά την άλλη μέρα ρίχτη­καν στα Μαστι­χο­χώ­ρια, τα μόνα χωριά που γλί­τω­σαν από τις σφα­γές του Απρί­λη και τα ρήμα­ξαν. Εκα­ψαν, άρπα­ξαν, έσφα­ξαν και σκλά­βω­σαν γυναί­κες, νέους και κορί­τσια. Η ερή­μω­ση και η κατα­στρο­φή αφά­νι­σαν τη Χίο. Μια γαλ­λό­φω­νη φιλο­τουρ­κι­κή εφη­με­ρί­δα της Σμύρ­νης στο φύλ­λο της 23ης του Αυγού­στου 1822 έγρα­φε: «…Σύμ­φω­να με την τελευ­ταία απο­γρα­φή που έγι­νε από τον πασά, έμει­ναν σ’ όλο το νησί (χωριά και πόλη) μόνο 1.800 Ελλη­νες χρι­στια­νοί και καθο­λι­κοί (Δυτι­κοί), άντρες και γυναί­κες. Από τα 64 χωριά πολ­λά είναι έρη­μα… Στο Θολό ποτά­μι μένουν σήμε­ρα 12 πρό­σω­πα, τα άλλα χωριά μόλις αριθ­μούν 3 ή 4 κατοίκους…».

Οι σφα­γές στη Χίο προ­κά­λε­σαν την αγα­νά­κτη­ση όλων των προ­ο­δευ­τι­κών ανθρώ­πων της Ευρώ­πης. Η Ελλη­νι­κή Επα­νά­στα­ση, που οι αντι­δρα­στι­κοί στην Αυστρία και αλλού την κατα­πο­λε­μού­σαν, βρή­κε ηθι­κή δικαί­ω­ση στην Ευρώ­πη. Ο Ουγκό έγρα­ψε το ποί­η­μά του «Ελλη­νό­που­λο» για να στιγ­μα­τί­σει την τουρ­κι­κή θηριω­δία, ο Ανδρέ­ας Κάλ­βος έγρα­ψε την «Ωδή εις Χίον». Επί­σης και ο μεγά­λος Γάλ­λος ζωγρά­φος Ντε­λα­κρουά σ’ έναν απ’ τους πίνα­κές του ανα­πα­ρέ­στη­σε τη φρί­κη από τις σφα­γές της Χίου.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο