Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

7 σημεία για τον αθλητισμό με αφορμή τις επιτυχίες Τεντόγλου – Ντρισμπιώτη

Γρά­φει ο Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης //

Με αφορ­μή τις πρό­σφα­τες επι­τυ­χί­ες των αθλη­τών μας στο Ευρω­παϊ­κό Πρω­τά­θλη­μα του Μονά­χου, του Μιλ­τιά­δη Τεντό­γλου που με άλμα στα 8,52μ. ανέ­βη­κε ξανά στην πρώ­τη θέση του βάθρου στο αγώ­νι­σμα του μήκους και της Αντι­γό­νης Ντρι­σμπιώ­τη που κατέ­κτη­σε το χρυ­σό μετάλ­λιο στα 35 χιλιό­με­τρα του βάδην καθώς και άλλων, παρα­θέ­τω κάποια σημεία και σκέ­ψεις ως συμ­βο­λή στη συζή­τη­ση για τον αθλη­τι­σμό σήμε­ρα αλλά και για παράλ­λη­λα ζητήματα.

1. Πόσοι νέοι αθλη­τές δεν κατά­φε­ραν να συνε­χί­σουν στον αθλη­τι­σμό λόγω της υποβάθμισης/ εργα­λειο­ποί­η­σης του από την κρα­τι­κή εξου­σία και τις κυβερ­νή­σεις; Πόσα νέα παι­διά με όρα­μα και αγά­πη για τον αθλη­τι­σμό δεν κατά­φε­ραν να προ­χω­ρή­σουν παρα­πέ­ρα λόγω της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης του και των ανύ­παρ­κτων υπο­δο­μών; Πόσοι ασχο­λού­νται με αυτά τα ζητή­μα­τα σήμε­ρα και πόσοι, απο­κλει­στι­κά και μόνο, με τις επι­τυ­χί­ες των αθλη­τών μας;

2. Οι ατο­μι­κές επι­τυ­χί­ες ή/ και οι επι­τυ­χί­ες των συλ­λό­γων στα αθλή­μα­τα, είτε με τα οπα­δι­κά είτε με τα εθνι­κά χρώ­μα­τα, όσο και αν μας χαρο­ποιούν – όλοι ή έστω αρκε­τοί από εμάς έχου­με τις προ­τι­μή­σεις μας σε ομά­δες και αθλη­τές – δεν παύ­ουν να είναι οι επι­τυ­χί­ες κάποιων άλλων. Όχι δικές μας.

3. Οι επι­τυ­χί­ες των αθλη­τών σε διά­φο­ρα ατο­μι­κά αγω­νί­σμα­τα είναι όπως ανά­φε­ρα δικό τους έργο. Το συγκε­κρι­μέ­νο έργο υλο­ποι­ή­θη­κε κάτω από αντί­ξο­ες συν­θή­κες και σε χώρους με άθλιες έως ανύ­παρ­κτες υπο­δο­μές. Από αυτή την άπο­ψη, οι επι­τυ­χί­ες τους απο­κτούν μεγα­λύ­τε­ρη βαρύ­τη­τα και δίκαια γίνο­νται πρώ­τη είδη­ση και πρώ­το θέμα συζή­τη­σης ανά­με­σα στους απλούς ανθρώ­πους. Σε αντί­θε­ση με τα κυρί­αρ­χα ΜΜΕ που εξυ­μνούν την ατο­μι­κή προ­σπά­θεια παρα­βλέ­πο­ντας τις άσχη­μες συν­θή­κες καθώς δεν θέλουν να ανα­δει­χθούν οι κυβερ­νη­τι­κές ευθύ­νες πίσω από αυτή την πολιτική.

4. Αθλη­τές, όπως ο Τεντό­γλου, δίκαια γίνο­νται αγα­πη­τοί στο κοι­νό. Όχι τόσο για τις επι­τυ­χί­ες τους, όσο για το ήθος τους. Βέβαια, σε αυτό το σημείο χρειά­ζε­ται λίγη προ­σο­χή καθώς σε αρκε­τές περι­πτώ­σεις το ήθος ορι­σμέ­νων αθλη­τών μας αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως ένα σπά­νιο φαι­νό­με­νο μέσα στην κοι­νω­νία. Κι αυτό δεν ισχύ­ει, φυσι­κά. Το ήθος των αθλη­τών μας είναι, θα έλε­γα, ο καθρέ­φτης του μεγα­λύ­τε­ρου μέρους της κοι­νω­νί­ας μας που καθη­με­ρι­νά και με τον οποιον­δή­πο­τε τρό­πο δίνει τον καλό αγώ­να ενά­ντια στη μαυ­ρί­λα και την μισανθρωπία.

5. Προ­σο­χή στην αγιο­ποί­η­ση και στην εξι­δα­νί­κευ­ση προ­σώ­πων και κατα­στά­σε­ων. Δεν ισχύ­ει μόνο για τον αθλη­τι­σμό αυτό. Όμως η περί­πτω­ση Κεντέ­ρη-Θάνου και της Εθνι­κής Ομά­δας Άρσης Βαρών είναι ένα αρνη­τι­κό παρά­δειγ­μα που καλό είναι να μην το αγνο­ή­σου­με. (Προς απο­φυ­γή παρε­ξη­γή­σε­ων από διά­φο­ρους… καλο­προ­αί­ρε­τους: το σχό­λιο δεν ανα­φέ­ρε­ται σε κανέ­να ενερ­γό αθλη­τή ή αθλή­τρια. Απλά υπεν­θυ­μί­ζει κάποιες καταστάσεις).

6. Οι πανη­γυ­ρι­σμοί, από τους απλούς πολί­τες που χρη­σι­μο­ποιούν τα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύ­ω­σης για την έκφρα­ση τους μέχρι τα τηλε­ο­πτι­κά και ιντερ­νε­τι­κά ΜΜΕ, εστί­α­σαν κυρί­ως στην επι­τυ­χία του Τεντό­γλου και λιγό­τε­ρο στην Ντρι­σμπιώ­τη. Για­τί άρα­γε; Μήπως επει­δή η Ντρι­σμπιώ­τη είναι γυναί­κα; Ίσως για­τί το βάδην αντι­με­τω­πί­ζε­ται ως δεύ­τε­ρης και τρί­της κατη­γο­ρί­ας άθλη­μα; Ίσως και για τα δύο, τελι­κά. Και η Κατε­ρί­να Στε­φα­νί­δη έτυ­χε μιας ανά­λο­γης αντι­με­τώ­πι­σης, ίσως για­τί κατέ­κτη­σε το αργυ­ρό μετάλ­λιο αντί το χρυ­σό στο αγώ­νι­σμα της. Αντί­στοι­χα, οι μικρό­τε­ρες επι­τυ­χί­ες δεν έτυ­χαν της προ­βο­λής που τους άξιζε.

7. Με την ευκαι­ρία νομί­ζω ότι κάπο­τε πρέ­πει να ανοί­ξει η συζή­τη­ση για τον αθλη­τι­σμό που έχου­με ανά­γκη ως εργαζόμενοι/ες και όχι ως κατα­να­λω­τές. Από το συνοι­κια­κό γήπε­δο μπά­σκετ, με υπο­δο­μές εικο­σα­ε­τί­ας, μέχρι το πιο σύγ­χρο­νο γήπε­δο και από την ερα­σι­τε­χνι­κή ομά­δα που φυτο­ζω­εί και έχει γίνει εργα­λείο ανά­δει­ξης τοπι­κών παρα­γό­ντων έως τις μεγά­λες ΠΑΕ που που­λά­νε, όχι χωρίς οικο­νο­μι­κό αντί­κρι­σμα, οπα­δι­κό (και εθνι­κό) πατριω­τι­σμό. Από τα σχο­λεία και τις γει­το­νιές μέχρι τα εργα­σια­κά πρω­τα­θλή­μα­τα, η εργα­τι­κή τάξη έχει να διεκ­δι­κή­σει έναν αθλη­τι­σμό για όλους και όχι για τους κερ­δο­σκό­πους. Η κατάρ­γη­ση του επαγ­γελ­μα­τι­κού αθλη­τι­σμού είναι μόνο το πρώ­το αλλά καθο­ρι­στι­κό βήμα στην σχε­τι­κή δια­δι­κα­σία. Ώστε να ανα­δει­χθούν ακό­μα περισ­σό­τε­ροι Τεντό­γλου και Ντρισμπιώτη.

Ειρη­ναί­ος Μαρά­κης: «Όλα είναι όπλα»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο