Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

70 χρόνια από την δολοφονία του κομμουνιστή ήρωα Νίκου Μπελογιάννη

«Αγα­πά­με την Ελλά­δα και το λαό της περισ­σό­τε­ρο από τους κατη­γό­ρους μας. Το δεί­ξα­με όταν εκιν­δύ­νευε η ελευ­θε­ρία, η ανε­ξαρ­τη­σία και η ακε­ραιό­τη­τά της και, ακρι­βώς, αγω­νι­ζό­μα­στε για να ξημε­ρώ­σουν στη χώρα μας καλύ­τε­ρες μέρες χωρίς πεί­να και πόλε­μο. Για το σκο­πό αυτό αγω­νι­ζό­μα­στε και όταν χρεια­στεί θυσιά­ζου­με και τη ζωή μας».

(Aπό την του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη στην δεύ­τε­ρη δίκη, Φλε­βά­ρης 1952).

Συμπλη­ρώ­νο­νται σήμε­ρα 70 χρό­νια από το ξημέ­ρω­μα της Κυρια­κής 30 Μάρ­τη του 1952, όταν η καρ­διά του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη, του ηρω­ι­κού στε­λέ­χους του ΚΚΕ, έπα­ψε να χτυ­πά ματω­μέ­νη από τα βόλια του εκτε­λε­στι­κού αποσπάσματο.

Ηταν 3 μετά τα μεσά­νυ­χτα, όταν έφτα­σε ο δεσμο­φύ­λα­κας στο κελί. Δίπλα του ο βασι­λι­κός επί­τρο­πος συνταγ­μα­τάρ­χης Αθα­να­σού­λης. Ανα­κοι­νώ­νουν την από­φα­ση για την εκτέ­λε­ση. Στις 3.20 η φάλαγ­γα βγαί­νει από την πύλη των φυλα­κών της Καλ­λι­θέ­ας, με κατεύ­θυν­ση προς το «συνή­θη τόπο των εκτε­λέ­σε­ων», στου Γουδή.

Στις 4.12, κάτω από τα φώτα των προ­βο­λέ­ων των στρα­τιω­τι­κών οχη­μά­των, μια ομο­βρο­ντία κόβει το νήμα της ζωής του μόλις 37χρονου τότε Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη, που πέφτει μαζί με τους συγκρα­τού­με­νούς του Καλού­με­νο, Αργυ­ριά­δη και Μπάτση.

Από τις εφη­με­ρί­δες της επο­χής έγι­νε γνω­στό πως μπρος στο εκτε­λε­στι­κό από­σπα­σμα αρνή­θη­κε να του δέσουν τα μάτια και ύψω­σε τη φωνή του ζητω­κραυ­γά­ζο­ντας για το ΚΚΕ.

Ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης γεν­νή­θη­κε το 1915 στην Αμα­λιά­δα από αγρό­τες γονείς. Στα 17 του χρό­νια, τελειό­φοι­τος Γυμνα­σί­ου, έγι­νε μέλος της Κομ­μου­νι­στι­κής Νεο­λαί­ας. Σαν φοι­τη­τής Νομι­κής πρω­το­στά­τη­σε στους φοι­τη­τι­κούς αγώ­νες της επο­χής. Λίγο πριν την κήρυ­ξη της δικτα­το­ρί­ας του Μετα­ξά έγι­νε μέλος του ΚΚΕ. Δού­λε­ψε σε οργα­νώ­σεις της Πελο­πον­νή­σου οργα­νώ­νο­ντας την πάλη κατά της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας. Για τη δρά­ση του εξο­ρί­στη­κε και φυλα­κί­στη­κε. Από την Αίγι­να στην Ακρο­ναυ­πλία ως την εισβο­λή των Γερ­μα­νών και κατό­πιν, παρα­δο­μέ­νος όπως τόσοι και τόσοι αγω­νι­στές στους κατα­κτη­τές, “γνώ­ρι­σε” τις φυλα­κές της Κατού­νας, της Βόνι­τσας και της Κέρκυρας.

Το 1943, μετά τη συν­θη­κο­λό­γη­ση των Ιτα­λών, ο Μπε­λο­γιάν­νης δρα­πέ­τευ­σε και κατέ­φυ­γε στην Πάτρα, όπου πήρε αμέ­σως μέρος στον εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κό αγώ­να. Στις σκλη­ρές μάχες της Πελο­πον­νή­σου ο Μπε­λο­γιάν­νης ήταν καπε­τά­νιος της Μεραρ­χί­ας Πελο­πον­νή­σου του ΕΛΑΣ. Μετά την υπο­χώ­ρη­ση των Γερ­μα­νών τέθη­κε επι­κε­φα­λής της δια­φώ­τι­σης και μέλος του Γρα­φεί­ου Περιο­χής του Κόμ­μα­τος στην Πελο­πόν­νη­σο. Οταν οι Αγγλο­α­με­ρι­κά­νοι και οι ντό­πιοι εντο­λο­δό­χοι τους έσπρω­ξαν τα πράγ­μα­τα στη σύγκρου­ση, ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης βρέ­θη­κε στο βου­νό σαν πολι­τι­κός επί­τρο­πος της 10ης Μεραρ­χί­ας του ΔΣΕ, όπου ανα­δεί­χτη­κε σε σκλη­ρο­τρά­χη­λο μαχη­τή και εμπνευ­σμέ­νο ηγέ­τη. Η Μεραρ­χία του κατά­φερ­νε πάντα να αντα­πο­κρί­νε­ται στις πιο δύσκο­λες απο­στο­λές. Σε μια από αυτές ο Μπε­λο­γιάν­νης τραυ­μα­τί­στη­κε σοβα­ρά, όμως πάντα κατά­φερ­νε να δίνει κου­ρά­γιο στους συμ­μα­χη­τές του με το παρά­δειγ­μά του.

Ο Μπε­λο­γιάν­νης, άξιο τέκνο, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του ΚΚΕ, ήρθε με κομ­μα­τι­κή απο­στο­λή στην Ελλά­δα, μετά την ήττα του ΔΣΕ, για την ανα­συ­γκρό­τη­ση των παρά­νο­μων Κομ­μα­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων του ΚΚΕ. Ακο­λού­θη­σε η σύλ­λη­ψή του, τα βασα­νι­στή­ρια, η παλι­κα­ρί­σια στά­ση του, οι δίκες και οι κατα­δί­κες σε θάνα­το, παρά το τερά­στιο κύμα συμπα­ρά­στα­σης που ανα­πτύ­χθη­κε σε όλο τον κόσμο.

Ο Νίκος Μπε­λο­γιάν­νης έζη­σε, έδρα­σε και εκτε­λέ­στη­κε όντας μέλος του ΚΚΕ. Με αυτή την ιδιό­τη­τα γαλου­χή­θη­κε, άντε­ξε, θυσιά­στη­κε. Ζει και θα συνε­χί­σει να ζει ‑σ’ όλους τους και­ρούς, σ’ όλους τους τόπους, με τους ανθρώ­πους που χτί­ζουν έναν κόσμο σοσια­λι­στι­κό – για­τί το κίνη­μα που τον έθρε­ψε και τον δια­παι­δα­γώ­γη­σε ζει και ανα­πτύσ­σε­ται. Μέσα σ΄ αυτό το κίνη­μα, σ’ αυτό το Κόμ­μα, το ΚΚΕ, έμα­θαν όλοι “οι Μπε­λο­γιάν­νη­δες να παλεύ­ουν χωρίς ύπνο και ξεκού­ρα­ση, για να φτιά­ξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονεί­ρων και των ανθρώπων”.

Ο ηρω­ι­σμός του, το παρά­δειγ­μά του, σε περί­ο­δο υπο­χώ­ρη­σης του εργα­τι­κού – λαϊ­κού κινή­μα­τος, δεί­χνει πως ανοί­γει ο δρό­μος, πως κρα­τιέ­ται η φλό­γα αναμ­μέ­νη και στις πιο δύσκο­λες περιό­δους, εκεί που όλα φαί­νο­νται ακίνητα.

Ν. Μπε­λο­γιάν­νης Ν. Πλου­μπί­δης – Στο σπί­τι των ηρώων

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο