Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Επτά δεκαετίες μετά τρέμουν ακόμη τ’ όνομά του. Για την αστική τάξη, τους κεφαλαιοκράτες και εκμεταλλευτές, είναι η προσωποποίηση του κακού. Στους φασίστες και τους νεοναζί, η μορφή του προκαλεί αφόρητους εφιάλτες. Σοσιαλδημοκράτες, οπορτουνιστές και λοιποί λαθρεπιβάτες του εργατικού κινήματος προσπαθούν εδώ και πολλές δεκαετίες να τον ξορκίσουν με ψέματα και συκοφαντίες.
Σαν σήμερα, πριν 70 χρόνια, στις 5 Μάρτη 1953 ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, o άνθρωπος του οποίου η ηγετική φυσιογνωμία επηρρέασε όσο ελάχιστοι την πορεία του 20ου αιώνα, άφησε την τελευταία του πνοή στη ντάτσα του στο Κούντσεβο. Την επόμενη μέρα, στο πρωτοσέλιδο της η εφημερίδα «Πράβντα» έγραφε μεταξύ άλλων:
«Η καρδιά του συντρόφου του Λένιν και συνεχιστή της λενινιστικής υπόθεσης, του σοφού καθοδηγητή του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Σοβιετικού λαού, Ιωσήφ Βισαριόνοβιτς Στάλιν, σταμάτησε να χτυπά. Το όνομα του Στάλιν είναι απεριορίστα αγαπητό στο κόμμα μας, τον Σοβιετικό λαό, την εργατική τάξη όλου του κόσμου. Μαζί με τον Λένιν, ο σύντροφος ΣΤΑΛΙΝ δημιούργησε το πανίσχυρο κόμμα των Κομμουνιστών, το ανέθρεψε και το σφυρηλάτησε. Από κοινού με τον Λένιν, ο Σύντροφος ΣΤΑΛΙΝ ήταν ο εμπνευστής και ηγέτης της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, ο ιδρυτής του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο. Συνεχίζοντας την αθάνατη υπόθεση του Λένιν, ο Σύντροφος ΣΤΑΛΙΝ οδήγησε τον Σοβιετικό λαό στον κοσμοιστορικό θρίαμβο του σοσιαλισμού την χώρα μας. Ο Σύντροφος Στάλιν καθοδήγησε τον την πατρίδα μας στη νίκη επί του φασισμού στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, επιφέροντας μια ριζοσπαστική αλλαγή στην διεθνή κατάσταση […] Ο θάνατος του Συντρόφου ΣΤΑΛΙΝ, ο οποίος αφιέρωσε ολόκληρη την ζωή του στην σπουδαία υπόθεση του κομμουνισμού, αποτελεί τεράστια απώλεια για το Κόμμα και τον Εργαζόμενο Λαό της Σοβιετικής πατρίδας και ολόκληρου του κόσμου».
Ως επικεφαλής της ΚΕ του ΚΚ (μπολσεβίκων) της ΕΣΣΔ και του σοβιετικού κράτους, μετά το θάνατο του Λένιν, το όνομα του Στάλιν συνδέθηκε άρρηκτα με τις μεγάλες κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Σοβιετική Ένωση και την ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος σε μια σειρά χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας.
Αν υπάρχει όμως κάτι το οποίο φέρει ανεξίτηλη την υπογραφή του σπουδαίου μπολσεβίκου επαναστάτη αυτό είναι η κολοσσιαία συμβολή της ΕΣΣΔ στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών και το τσάκισμα του ναζισμού-φασισμού κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άραγε, ποιά θα ήταν η τύχη της Ευρώπης και των λαών της εάν δεν υπήρχε το Στάλινγκραντ, οι Μάχες της Μόσχας και του Κουρσκ, εάν δεν υπήρχε η γενναιότητα και ο ηρωϊσμός των αντρών και γυναικών του Κόκκινου Στρατού; Για ποιά Ευρώπη θα μιλούσαμε σήμερα εάν δεν υπήρχε ο άνθρωπος για τον οποίο ο Στρατηγός Ζούκωφ έγραψε πως «σχεδίαζε κάθε κίνηση, πήρε όλες τις αποφάσεις, είναι η σπουδαιότερη στρατιωτική ιδιοφυϊα που υπήρξε ποτέ»;
Ο Στάλιν υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, η πιο συκοφαντημένη προσωπικότητα στην ιστορία του 20ου αιώνα. Η εκστρατεία σπίλωσης και κατασυκοφάντησής του, που ξεκίνησε μετά το θάνατο του, πήρε επίσημο χαρακτήρα με την δεξιά-οπορτουνιστική στροφή του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ και κυριολεκτικά απογειώθηκε μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές των αρχών της δεκαετίας του ’90, συνεχίζεται μέχρι σήμερα με αμείωτο ρυθμό. Επί δεκαετίες ολόκληρες λειτουργεί ακατάπαυστα μια ολόκληρη «βιομηχανία» παραχάραξης της ιστορίας, με στόχο τον Στάλιν και την περίοδο της ηγεσίας του στο τιμόνι της ΕΣΣΔ.
Τόνοι μελάνης και άπειρες σελίδες έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή και προώθηση αντικομμουνιστικών μυθευμάτων και την προσπάθεια δαιμονοποίησης του Ι.Β.Στάλιν: Από τον επονομαζόμενο «Ουκρανικό Λιμό» (Γολοντομόρ) και τις περίφημες «Δίκες της Μόσχας» μέχρι το ναζιστικό έγκλημα στο Κατίν και τα υποτιθέμενα εκατομμύρια των εκτελεσθέντων στα διαβόητα «γκούλαγκ».
Τίθεται, λοιπόν, εύλογα το ερώτημα: Γιατί ο Στάλιν συνεχίζει, δεκαετίες μετά το βιολογικό του θάνατο, να αποτελεί στόχο τέτοιας λυσσασμένης επίθεσης, από αστικά επιτελεία και οπορτουνιστικά ρεύματα; Αφού, όπως ισχυρίζονται, ο Στάλιν ήταν ένας «δικτάτορας» ενός «καταπιεστικού καθεστώτος», αφού- όπως λένε- ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα «απέτυχε» και η κομμουνιστική ιδεολογία είναι πλέον «ξεπερασμένη», γιατί άραγε συνεχίζουν να επιτίθενται με μανία ενάντια στην ιστορία της ΕΣΣΔ και τον «δικτάτορα Στάλιν»;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Αυτό που τους ενοχλεί είναι να μη βγουν συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση. Κύριος σκοπός τους είναι να θαφτεί, να συσκοτιστεί, να συκοφαντηθεί ο αγώνας του σοβιετικού λαού για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός του 20ου αιώνα ως «ολοκληρωτισμός» και «τυραννία». Χτυπούν τον Στάλιν, μα πραγματικός τους στόχος είναι ο σοσιαλισμός.
Τους ενοχλεί το γεγονός ότι ο Στάλιν, πατώντας στις στέρεες βάσεις που έθεσε ο Λένιν, καθοδήγησε το Κόμμα και την ΕΣΣΔ στις πλέον δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης αλλά και εσωτερικής υπονόμευσης. Υπό την ηγεσία του, έλαβαν χώρα εξαιρετικά σημαντικά επιτεύγματα, τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της ΕΣΣΔ, μετατρέποντας μια καθυστερημένη, αγροτική κυρίως χώρα σε βιομηχανική υπερδύναμη.
Ο Ι.Β.Στάλιν υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό χωρίς να κάνει ούτε βήμα πίσω. Απέκρουσε τις προσπάθειες παλινόρθωσης του καπιταλισμού στο εσωτερικό της χώρας και ταυτόχρονα προετοίμασε την ΕΣΣΔ να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις προκλήσεις του Β’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Στις υπονομευτικές προσπάθειες τόσο των «δημοκρατικών» καπιταλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία κλπ), όσο και του φασιστικού καπιταλιστικού άξονα (Ναζιστική Γερμανία, Ιαπωνία, φασιστική Ιταλία κλπ), η ΕΣΣΔ στάθηκε όρθια, πάλεψε και νίκησε.
Επί ηγεσίας του Στάλιν η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο κυμάτισε περήφανα στο Ράϊχσταγκ. Αυτό, οι αστοί και οι πραιτωριανοί τους δεν πρόκειται να το συγχωρήσουν ποτέ στον Στάλιν, τον σοβιετικό λαό και τους κομμουνιστές, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν λυσσαλέα να συκοφαντούν τον Ι.Β.Στάλιν, με απώτερο στόχο να ξορκίσουν και να αμαυρώσουν στις συνειδήσεις των λαών την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού. Μα όσο κι’ αν το προσπαθήσουν, είναι βέβαιο πως δεν θα το πετύχουν.
Ο ίδιος ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς άλλωστε, προβλέποντας κατά κάποιον τρόπο τα γεγονότα, σημείωνε: «Μετά το θάνατό μου πολλά σκουπίδια θα ριχτούν πάνω στον τάφο μου, αλλά ο άνεμος της ιστορίας θα τα σκορπίσει».
Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr