Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

70 χρόνια Βασίλισσα Ελισάβετ, εις υγείαν των κορόιδων…

Εβδο­μή­ντα χρό­νια από την ημέ­ρα ανά­λη­ψης του βρε­τα­νι­κού θρό­νου από την Ελι­σά­βετ ‘Β συμπλη­ρώ­νο­νται αυτές τις μέρες και τα αφιε­ρώ­μα­τα στα αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης δίνουν και παίρ­νουν. Η… παρα­μυ­θέ­νια ζωή της βασί­λισ­σας, οι γάμοι των γαλα­ζο­αί­μα­των, τα σκάν­δα­λα που συγκλό­νη­σαν το Μπά­κιν­γκαμ, τα «παρα­στρα­τή­μα­τα» του Καρό­λου, η συμπά­θεια της Ελι­σά­βετ για την Καμί­λα και όλα αυτά τα… εξό­χως σημα­ντι­κά ζητή­μα­τα κυριαρ­χούν σε μερί­δα του βρε­τα­νι­κού και διε­θνούς Τύπου.

Από κοντά βέβαια και τα ημε­δα­πά ΜΜΕ, που έσπευ­σαν να αφιε­ρώ­σουν σελί­δες για το Πλα­νι­τέ­νιο Ιωβη­λαίο της Ελι­σά­βετ. Όπως, για παρά­δειγ­μα, το κρα­τι­κό «Αθη­ναϊ­κό-Μακε­δο­νι­κό Πρα­κτο­ρείο» που κυκλο­φό­ρη­σε σήμε­ρα με ολό­κλη­ρη αντα­πό­κρι­ση από το Λον­δί­νο για τα 70χρονα της Ελι­σά­βετ, καθώς και ρεπορ­τάζ για τον βρε­τα­νι­κό Τύπο που «χαι­ρε­τί­ζει τη μέλ­λου­σα βασί­λισ­σα Καμί­λα» (Παρα­δό­ξως το ΑΠΕ-ΜΠΕ δεν μας ενη­μέ­ρω­σε ακό­μη τι χρώ­μα σώβρα­κο φορά­ει ο Κάρο­λος ή τι τρώ­ει για πρω­ϊ­νό η Καμίλα).

Πριν δύο χρό­νια, με αφορ­μή το λεγό­με­νο «Megxit», την από­φα­ση του πρί­γκη­πα Χάρι και της συζύ­γου του Μέγκαν Μαρκλ να «απο­συρ­θούν» από τα καθή­κο­ντά τους ως «ανώ­τε­ρα μέλη» της βασι­λι­κής οικο­γέ­νειας γρά­φα­με από αυτό εδώ το βήμα:

Η νεα­ρή Ελι­σά­βετ με τον αρχι­σφα­γέα των Δεκεμ­βρια­νών Ουίν­στον Τσόρτσιλ.

«Πίσω από την φαντα­χτε­ρή εικό­να που έχουν καλ­λιερ­γή­σει τα ΜΜΕ για τα γαλα­ζο­αί­μα­τα παρά­σι­τα της μοναρ­χί­ας κρύ­βε­ται η δυσω­δία της σαπί­λας ενός ολό­κλη­ρου συστή­μα­τος. Διό­τι εκτός από τη Βρε­τα­νία του Μπά­κινγ­χαμ, των βασι­λέ­ων και των πρι­γκη­πό­που­λων υπάρ­χει και η Βρε­τα­νία της ζώσας καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας, της εργα­τι­κής τάξης, των φτω­χών λαϊ­κών μαζών, του μερο­κά­μα­του, των λαϊ­κών οικο­γε­νειών που αγω­νί­ζο­νται καθη­με­ρι­νά για να εξα­σφα­λί­σουν τα προς το ζην».

Η προ­σω­πι­κή περιου­σία της βασί­λισ­σας Ελι­σά­βετ ‘Β υπο­λο­γί­ζε­ται σε 530 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια και η συνο­λι­κή περιου­σία της βασι­λι­κής οικο­γέ­νειας των Ουίνσ­δορ σε 88 δισε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια, σύμ­φω­να με στοι­χεία του «Forbes». Δίπλα στον αμύ­θη­το πλού­το των γαλα­ζο­αί­μα­των κηφή­νων βρί­σκο­νται τα 14.5 εκα­τομ­μύ­ρια των βρε­τα­νών (πάνω από το 1/4 του πλη­θυ­σμού) που ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας ενώ, σύμ­φω­να με στοι­χεία του 2019 («Guardian»), 4 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι στη χώρα ζουν με λιγό­τε­ρα από 5 ευρώ την μέρα!

Η βασι­λι­κή οικο­γέ­νεια της Βρε­τα­νί­ας, που κοστί­ζει στους βρε­τα­νούς φορο­λο­γού­με­νους περί­που 85 εκα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια το χρό­νο, σέρ­νει πίσω της μια μαύ­ρη ιστο­ρία αποι­κιο­κρα­τί­ας, σκλα­βιάς, γενο­κτο­νιών και πολέ­μων. Η μακρι­νή πρό­γο­νος της σημε­ρι­νής βασί­λισ­σας, η Ελι­σά­βετ ‘Α (1533–1603) έπαι­ξε πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο στην δημιουρ­γία του περί­φη­μου βρε­τα­νι­κού εμπο­ρί­ου σκλά­βων από τις αποι­κί­ες. Επί 70 χρό­νια στο βασι­λι­κό θρό­νο, η Ελι­σά­βετ ‘Β ουδέ­πο­τε εξέ­δω­σε μια επί­ση­μη συγνώ­μη για το ρατσι­στι­κό παρελ­θόν της Βρε­τα­νι­κής αυτο­κρα­το­ρί­ας και την βάρ­βα­ρη αντι­με­τώ­πι­ση λαών που βρέ­θη­καν υπό βρε­τα­νι­κή αποικιοκρατία.

Σε ότι αφο­ρά την Ελλά­δα, ο βρε­τα­νι­κός θρό­νος είναι άρρη­κτα συνυ­φα­σμέ­νος με το σάπιο παρελ­θόν της εγχώ­ριας βασι­λι­κής οικο­γέ­νειας των Γλυξ­μπουργκ, με την οποία άλλω­στε την συν­δέ­ουν δεσμοί «γαλά­ζιου» αίμα­τος. Ο απο­θα­νών τον Απρί­λη του 2021 σύζυ­γος της Ελι­σά­βετ, αρχι­κη­φή­νας δού­κας του Εδιμ­βούρ­γου πρί­γκι­πας Φίλιπ­πος, γιός του πρί­γκη­πα Ανδρέα της Ελλά­δας και της Δανί­ας, είχε γεν­νη­θεί στην Κέρ­κυ­ρα. Και, βέβαια, μην ξεχνά­με την Κύπρο και την βαρ­βα­ρό­τη­τα του βρε­τα­νι­κού αποι­κιο­κρα­τι­κού καθε­στώ­τος κατά την περί­ο­δο (1925–1960) που η μεγα­λό­νη­σος ήταν «αποι­κία του Στέματος».

Πίσω από την καλο­γυα­λι­σμέ­νη και εκθαμ­βω­τι­κή όψη του βρε­τα­νι­κού θρό­νου κρύ­βο­νται τόνοι σαπί­λας, σκαν­δά­λων και αίμα­τος. Αν και θεσμός περα­σμέ­νων αιώ­νων και κοι­νω­νι­κών συστη­μά­των, ανα­χρο­νι­στι­κός και σκου­ρια­σμέ­νος, η μοναρ­χία στη Βρε­τα­νία κατά­φε­ρε να ενσω­μα­τω­θεί στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, να γίνει γρα­νά­ζι του και να επι­βιώ­σει μέχρι σήμε­ρα, διαιω­νί­ζο­ντας την παρα­σι­τι­κή, πλή­ρως άχρη­στη, ύπαρ­ξη του.

Και αυτό θα διαιω­νί­ζε­ται. Μέχρις ότου οι λαοί κατα­λά­βουν τη δύνα­μη τους και στεί­λουν όλα τα παρά­σι­τα – καπι­τα­λι­στές, βασι­λείς και παρα­τρε­χά­με­νους – εκεί που πραγ­μα­τι­κά ανή­κουν. Στο χρο­νο­ντού­λα­πο της ιστορίας.

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο