79η Mostra στη Βενετία: η ελληνική συμμετοχή με τις celebrities στο κόκκινο χαλί να έχουν το πάνω χέρι

Ενώ η 79η διορ­γά­νω­ση του φεστι­βάλ στη Βενε­τία οδεύ­ει στο κλεί­σι­μο και ανυ­πο­μο­νού­με για τα βρα­βεία αμεί­ω­τη τρέ­χει η προ­σπά­θεια ΜΜΕ και ΜΚΔ η προ­σο­χή να στρα­φεί –βοη­θού­ντων βεβαί­ως βεβαί­ως και των διορ­γα­νω­τών στη μόδα και στα μπού­τια των celebrities στο κόκ­κι­νο χαλί.

Θλιβερή συνέπεια της παραπέρα εμπορευματοποίησης του θεσμού…

Έτσι κάποια δικά μας προ­βά­λουν μέχρι και το Old Hollywood look της Βίκης — «glam εμφά­νι­ση της Βίκης Καγιά» με τα «“flat” παπού­τσια που επέ­λε­ξε» και την Cate Blanchett, όχι για­τί ανα­μέ­νε­ται και πάλι να δια­πρέ­ψει, αλλά για­τί «σαρώ­νει … με τρία looks, το ένα καλύ­τε­ρο από το άλλο» ‑το «μαύ­ρο βελού­δι­νο jumpsuit με λου­λού­δια στο μπού­στο με την υπο­γρα­φή του εμβλη­μα­τι­κού οίκου Schiaparelli», το «υπέ­ρο­χο power suit Giorgio Armani σε γαλά­ζια από­χρω­ση» κλπ.

Εν ανα­μο­νή της λήξης με τα βρα­βεία και τα παρελ­κό­με­να ξανα­θυ­μί­ζου­με τις ελλη­νι­κές συμ­με­το­χές στη Μόστρα –τις δύο διε­θνείς παρα­γω­γές στις οποί­ες συμ­με­τέ­χουν Έλλη­νες και προ­βάλ­λο­νται από το ΕΚΚ, με «φιλό­δο­ξα ελλη­νι­κά κινη­μα­το­γρα­φι­κά projects που παρου­σιά­ζο­νται στην Αγο­ρά του Φεστιβάλ»

Και φυσι­κά, υπάρ­χει η “πολυα­να­με­νό­με­νη” (ώδι­νεν όρος;;) «Athena» του Ρομέν Γαβρά που προ­μο­τά­ρει το Netflix

Όπως έχου­με ήδη ανα­φέ­ρει βλ. Το Ελλη­νι­κό Κέντρο Κινη­μα­το­γρά­φου στο 79^ο Φεστι­βάλ Βενε­τί­ας, στη Βενε­τία παρε­λαύ­νουν δύο ται­νί­ες –εν μέρει δικές μας: 1. «Προς τον Βορ­ρά» του Μιχάι Μιν­κάν και 2. το ντο­κι­μα­ντέρ «Ο Χρή­στος, το τελευ­ταίο παι­δί» της Τζού­λια Αμά­τι, επί­σης τα κινη­μα­το­γρα­φι­κά projects «Arcadia» του Γιώρ­γου Ζώη και «Titanic Ocean» της Κων­στα­ντί­νας Κοτζα­μά­νη στο πρό­γραμ­μα Venice Production Bridge (2–4/9) — το «Titanic Ocean» υπο­στη­ρί­ζε­ται και από το Ταμείο Ενί­σχυ­σης Ελλη­νο­γαλ­λι­κών Κινη­μα­το­γρα­φι­κών Συμπαραγωγών.

Από το «Βορρά» στον μοναχικό «Χρήστο»

Γυρι­σμέ­νη στην Ελλά­δα, η ται­νία «Προς τον Βορ­ρά» πραγ­μα­το­ποιεί τη δική της παγκό­σμια πρε­μιέ­ρα στη Βενε­τία, μια συμπα­ρα­γω­γή Ρου­μα­νί­ας, Ελλά­δας, Γαλ­λί­ας, Τσε­χί­ας και Βουλ­γα­ρί­ας –με μια πραγ­μα­τι­κή ιστο­ρία να κρύ­βε­ται πίσω, που στό­χο έχει ‑χωρίς να τα πολυ­κα­τα­φέρ­νει, να θίξει το κύμα μετα­νά­στευ­σης από τις χώρες της ΝΑ Ευρώ­πης κατά τη δεκα­ε­τία του ’90: όλα ξεκι­νούν το 1996, στα ανοι­χτά της θάλασ­σας, όταν κατά τη διάρ­κεια της βάρ­διας του στο κατά­στρω­μα ενός υπε­ρα­τλα­ντι­κού πλοί­ου, ο Τζό­ελ, ένας θρη­σκευό­με­νος Φιλιπ­πι­νέ­ζος ναύ­της, βρί­σκει κρυμ­μέ­νο ανά­με­σα σε κοντέι­νερ τον Ντι­μί­τρου, έναν Ρου­μά­νο λαθρεπιβάτη.

Η ται­νία που έκα­νε γυρί­σμα­τα σε συν­θή­κες κορω­νοϊ­ού τόσο στη χώρα μας ‑στο Κατά­κο­λο, όσο και στην Κον­στάν­τσα της Ρου­μα­νί­ας και συνι­στά συμπα­ρα­γω­γή του ΕΚΚ με συμπα­ρα­γω­γό τον Κων­στα­ντί­νο Βασί­λα­ρο και την εται­ρεία παρα­γω­γής Studio Bauhaus.

Η άλλη ται­νία στη Μόστρα είναι «Χρή­στος, το τελευ­ταίο παι­δί», που προ­βλή­θη­κε στο παράλ­λη­λο τμή­μα Giornate degli Autori (ημέ­ρες δημιουρ­γών) διεκ­δι­κώ­ντας βρα­βείο. Μία από τις λίγες περι­πτώ­σεις που επι­λέ­γε­ται ντο­κι­μα­ντέρ για να μας εκπρο­σω­πή­σει, πάντως είναι ένα είδος που τελευ­ταία τα πάει καλά, και συνα­γω­νί­ζε­ται επά­ξια τις ται­νί­ες fiction.

Με ευαί­σθη­τη ματιά και με το βλέμ­μα ενός ξένου που ανα­κα­λύ­πτει τα απο­μα­κρυ­σμέ­να νησιά της Ελλά­δας και τις δύσκο­λες συν­θή­κες της καθη­με­ρι­νό­τη­τας κατά τη διάρ­κεια του χει­μώ­να, η Τζού­λια Αμά­τι μιλά­ει για τον Χρή­στο, τον πρώ­το και τελευ­ταίο μαθη­τή των Αρκιών (θυμό­μα­στε τις φωτο­γρα­φί­ες του μικρού, καθώς πραγ­μα­το­ποιού­σε μόνος του παρέ­λα­ση στις εθνι­κές επε­τεί­ους κρα­τώ­ντας την ελλη­νι­κή σημαία και μιλώ­ντας για τη μονα­ξιά του, αφού ήταν ο μόνος μαθη­τής στο σχο­λείο του).

Το θέμα του ντο­κι­μα­ντέρ δεν πραγ­μα­τεύ­ε­ται τόσο τη δύσκο­λη αυτή θέση του αγο­ριού, αλλά κύρια την ανά­γκη του να διεκ­δι­κή­σει ένα άλλο μέλ­λον, για το οποίο, όμως, ανα­γκά­ζε­ται, περ­νώ­ντας στο γυμνά­σιο, να εγκα­τα­λεί­ψει το νησί του και τους φίλους του, ενώ η οικο­γέ­νειά του δεν δεί­χνει, να ενστερ­νί­ζε­ται τα μεγά­λα όνει­ρα του Χρή­στου, επι­μέ­νο­ντας ότι το καλύ­τε­ρο γι’ αυτόν είναι να μεί­νει εκεί που βρί­σκε­ται και να γίνει βοσκός. Η δασκά­λα του, όμως, που έχει άλλη γνώ­μη είναι απο­φα­σι­σμέ­νη να βρει λύση και να ενι­σχύ­σει οικο­νο­μι­κά τον μικρό μαθητή.

Πρό­κει­ται σίγου­ρα για πρω­τό­τυ­πη παρα­γω­γή και ένα ντο­κι­μα­ντέρ που χρειά­στη­κε μεγά­λη αντο­χή και επι­μο­νή, ώστε να μπο­ρέ­σει να πάρει χρη­μα­το­δό­τη­ση (τα γυρί­σμα­τα κρά­τη­σαν έναν ολό­κλη­ρο χρό­νο στους απο­μα­κρυ­σμέ­νους Αρκιούς).

Συγκι­νη­τι­κό και τρυ­φε­ρό το φιλμ, που χρη­μα­το­δο­τή­θη­κε τελι­κά από το Ειδι­κό Πρό­γραμ­μα COVID-19 του υπΠο μέσω του ΕΚΚ και είναι συμπα­ρα­γω­γή της εται­ρεί­ας Bad Crowd, με παρα­γω­γούς τους Nίκο Μου­στά­κα και Νάν­συ Κοκολάκη.