Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

8 Απριλίου 1896: Απεργία μεταλλωρύχων στο Λαύριο

Στις 8 Απρι­λί­ου 1896 κηρύσ­σε­ται απερ­γία των μεταλ­λω­ρύ­χων στο Λαύριο.

Στην Καμά­ρι­ζα του Λαυ­ρί­ου πραγ­μα­το­ποιεί­ται γενι­κευ­μέ­νη εξέ­γερ­ση των εργα­τών στα ορυ­χεία. Θύμα­τα υπήρ­χαν τόσο απ’ τους απερ­γούς εργά­τες, όσο και απ’ τους φύλα­κες της Γαλ­λι­κής Εται­ρεί­ας του Λαυ­ρί­ου. Οι φύλα­κες σκό­τω­σαν τους εργά­τες Καρα­φλιά και Βασι­λα­κό­που­λο. Οι οργι­σμέ­νοι εργά­τες, μπρος στη θέα των σκο­τω­μέ­νων συνα­δέλ­φων τους, θα ορμί­σουν στα γρα­φεία της Εται­ρεί­ας και θα βάλουν φωτιά, με απο­τέ­λε­σμα να εξο­ντω­θούν όλοι οι φύλα­κες, πλην ενός. Συνο­λι­κά είχαν σκο­τω­θεί τέσ­σε­ρις απερ­γοί. Ο δε εργο­δό­της (ο Σερ­πιέ­ρι) φυγα­δεύ­τη­κε και σώθη­κε, κυριο­λε­κτι­κά την τελευ­ταία στιγ­μή, μεταμφιεσμένος.

Σ’ εκεί­νη την απερ­γία, περισ­σό­τε­ροι από 1.800 μεταλ­λερ­γά­τες ανέ­βη­καν από το μεταλ­λευ­τι­κό φρέ­αρ — βάθους 182 μέτρων — και, με μια οργά­νω­ση που θα τη ζήλευαν πολ­λοί, κήρυ­ξαν εκεί­νη την πρώ­τη μεγά­λη απερ­γία. Περι­γρά­φει ο παλιός μεταλ­λερ­γά­της Γιώρ­γος Βου­γιού­κας («ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 23/1/1996): «Κανείς από τ’ αφε­ντι­κά δεν τους πήρε μυρω­διά. Η απερ­γία εκδη­λώ­θη­κε την Κυρια­κή το βρά­δυ — 7 Απρι­λί­ου 1896 — στην αλλα­γή της βρα­δι­νής βάρ­διας των 10 και έγι­νε δημο­σί­ως γνω­στή τη Δευ­τέ­ρα το πρωί».

Η μεγά­λη αυτή απερ­γία διήρ­κε­σε 18 μέρες. Κύρια αιτή­μα­τα των εργα­τών ήταν η κατάρ­γη­ση των εργο­λά­βων ως ενδιά­με­σων μισθω­τών, η πλη­ρω­μή των εργα­τών κατ’ ευθεί­αν απ’ την εται­ρεία, η αύξη­ση του μερο­κά­μα­του σε 3,5 δραχ­μές (ήταν 2,5), η δημιουρ­γία νοσο­κο­μεί­ου ή φαρ­μα­κεί­ου στην Καμά­ρι­ζα και η διά­θε­ση σού­στας στους εργά­τες για τη μετα­φο­ρά των τραυ­μα­τιών στο νοσο­κο­μείο του Θορι­κού, καθώς μετα­φε­ρό­με­νοι με το κάρο πέθαι­ναν στη δια­δρο­μή. Εκτός απ’ τα παρα­πά­νω, οι εργά­τες ζητού­σαν απ’ την εται­ρεία να μένουν σε σπί­τια, διό­τι μέχρι τότε κατοι­κού­σαν σε σπή­λαια (!) ή σε αυτο­σχέ­διες καλύβες.

Το Δεκέμ­βρη του 1896 πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε η δίκη 15 απερ­γών, οι οποί­οι αθω­ώ­θη­καν και επα­νήλ­θαν στη δου­λειά τους χωρίς όρους. Ωστό­σο, μετά την απερ­γία, εγκα­τα­στά­θη­κε μόνι­μα στην Καμά­ρι­ζα στρα­τιω­τι­κό σώμα, όχι μακριά από τους χώρους δου­λειάς, προ­κει­μέ­νου να απο­τρέ­ψει νέες εργα­τι­κές εξεγέρσεις.

Πηγή: 902.γρ

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο