8 Ιανουαρίου 1966: Οι Αμερικανοί αρχίζουν τις επιθέσεις στο Βιετνάμ

Από τις πρώ­τες μέρες του 1966 ο πόλε­μος του Βιετ­νάμ πήρε μια δρα­μα­τι­κά νέα τρο­πή. Μέχρι τα τέλη του 1965 το στρα­τιω­τι­κό δόγ­μα των Αμε­ρι­κα­νών απέ­κλειε την ανά­λη­ψη επι­θε­τι­κών ενερ­γειών, εκτός αν ζητού­σαν κάτι τέτοιο οι αρχές του Ν. Βιετ­νάμ. Η στρο­φή επι­ση­μο­ποιεί­ται στις 8 Γενά­ρη 1966, όταν ξεσπά­ει η μεγα­λύ­τε­ρη επι­θε­τι­κή επι­χεί­ρη­ση των Αμε­ρι­κα­νών από την έναρ­ξη του πολέ­μου στο λεγό­με­νο «Σιδη­ρούν Τρί­γω­νο», ένα προ­ω­θη­μέ­νο οχυ­ρό των απε­λευ­θε­ρω­τι­κών δυνά­με­ων, 37 χιλιό­με­τρα βορειο­α­να­το­λι­κά της Σαϊ­γκόν, προ­στα­τευό­με­νο από την πυκνή ζού­γκλα της Ινδο­κί­νας. Στη λυσ­σα­λέα μάχη που ακο­λου­θεί, οι Αμε­ρι­κα­νοί ρίχνουν τρο­με­ρή δύνα­μη πυρός, που περι­λαμ­βά­νει βομ­βαρ­δι­στι­κά «Β‑52», μονά­δες πυρο­βο­λι­κού και 8.000 πεζοναύτες.

Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό ότι η όλη επι­χεί­ρη­ση κρα­τή­θη­κε επι­με­λώς μυστι­κή από τους νοτιο­βιετ­να­μέ­ζους, καθώς οι Αμε­ρι­κα­νοί υπο­πτευό­ταν ότι υπάρ­χει κίν­δυ­νος διαρ­ρο­ής στις απε­λευ­θε­ρω­τι­κές δυνά­μεις μέσε από τα ίδια τα στρα­τιω­τι­κά επι­τε­λεία της Σαϊ­γκόν. Οι Αμε­ρι­κα­νοί είχαν σοβα­ρούς λόγους να μην εμπι­στεύ­ο­νται το στρα­τό των συμ­μά­χων τους.

Σύμ­φω­να με έκθε­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού Κογκρέ­σου που διέρ­ρευ­σε στον Τύπο το Νοέμ­βρη, το 40% της αμε­ρι­κα­νι­κής βοή­θειας κατα­βρο­χθι­ζό­ταν από το απί­στευ­τα διε­φθαρ­μέ­νο στρα­τιω­τι­κό καθε­στώς. Ο ισχυ­ρός άνδρας του καθε­στώ­τος, στρα­τη­γός Κάο Κι, αρε­σκό­ταν να επι­δει­κνύ­ει το βαρύ­τι­μο, ολό­χρυ­σο ανα­πτή­ρα του, σχή­μα­τος (και μεγέ­θους) χει­ρο­βομ­βί­δας, στις δημό­σιες εμφα­νί­σεις του. Το ούτως ή άλλως ελά­χι­στα αξιο­ζή­λευ­το «αξιό­μα­χο» των νοτιο­βιετ­να­μέ­ζι­κων Ενό­πλων Δυνά­με­ων φθά­νει στο ναδίρ του την άνοι­ξη και το καλο­καί­ρι αυτού του χρό­νου, καθώς η κυβέρ­νη­ση της Σαϊ­γκόν ανα­γκά­στη­κε να απο­σύ­ρει μια σει­ρά μονά­δες από τα μέτω­πα με τις απε­λευ­θε­ρω­τι­κές δυνά­μεις προ­κει­μέ­νου να κατα­στεί­λει ένα νέο «εσω­τε­ρι­κό εχθρό». Αφορ­μή γι’ αυτή τη μεγά­λη πολι­τι­κή κρί­ση στά­θη­κε η καθαί­ρε­ση του στρα­τη­γού Τσανχ Τι με την κατη­γο­ρία της ανυ­πα­κο­ής στην κεντρι­κή διοίκηση. 

Η αναγ­γε­λία της καθαί­ρε­σής του πυρο­δό­τη­σε μαζι­κές δια­δη­λώ­σεις στις πόλεις Ντα­νάγκ και Χουέ, στις οποί­ες προ­σχώ­ρη­σαν οι τοπι­κές στρα­τιω­τι­κές φρου­ρές και η Ενω­μέ­νη Εκκλη­σία των Βουδιστών. 

Γρή­γο­ρα οι ταρα­χές επε­κτά­θη­καν στη Σαϊ­γκόν και απέ­κτη­σαν χαρα­κτή­ρα λαϊ­κής εξέ­γερ­σης κατά της στρα­τιω­τι­κής χού­ντας με αιτή­μα­τα τη δημιουρ­γία πολι­τι­κής κυβέρ­νη­σης, την προ­κή­ρυ­ξη ελεύ­θε­ρων εκλο­γών και την κατάρ­τι­ση νέου Συντάγματος..

Πηγή: Ριζο­σπά­στης