8 του Μάρτη- Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας: Μινώταυρος ο χρόνος (Ποίημα Δημήτρη Βαλαή)

Μινώταυρος ο χρόνος

Στά­θη­κε γυμνή μπρο­στά στον καθρέφτη,
παρα­τη­ρώ­ντας τον εαυ­τό της…
”Αυτό το κορ­μί”, σκέφτηκε,
”το χάρη­κε ο ήλιος, ο αέρας, η θάλασσα…
Το χάρη­καν οι αγκα­λιές των αντρών…
Γέν­νη­σε τέσ­σε­ρα παιδιά,
τα βύζα­ξε, τα μεγάλωσε…
Αυτό το κορμί
δου­λεύ­ει απ΄ τα δεκαπέντε
στο σπί­τι, στο χωρά­φι, στο εργοστάσιο.
Και τώρα…”!
Ντύ­θη­κε βιαστικά…
Ποτέ δεν της άρε­σαν τα μνημόσυνα…
”Μινώ­ταυ­ρος ο χρόνος
κι ο Θησέ­ας… δε βρέ­θη­κε ακόμα!”,
ψιθύ­ρι­σε αναστενάζοντας…
Βγή­κε στην αυλή…
Η άνοι­ξη στα καλύ­τε­ρά της!…
”Για­γιά, γιαγιά”,
φώνα­ξε το μικρό­τε­ρο εγγο­νά­κι της
και ρίχτη­κε στην αγκα­λιά της!
Το πρό­σω­πό της φωτί­στη­κε και πάλι…
Τα μάτια της έλαμ­ψαν από περηφάνια…
Όχι, το εγγο­νά­κι της δεν το λένε Θησέα…
Κορι­τσά­κι είναι κι έχει τ’ όνο­μά της!
Ελπί­δα τη λένε, Ε λ π ί δ α!…

(Φλε­βά­ρης 2019)

Δημή­τρης Βαλαής
δάσκα­λος, Νάουσα

Ηπει­ρώ­τισ­σες στις θημω­νιές, φωτο­γρα­φία NELLY’S (1930), αρχείο Μου­σεί­ου Μπε­νά­κη
(Ριζο­σπά­στης 19/8/2001, Γυναί­κα / Της γης οι κολασμένες!)