Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

9 Σεπτεμβρίου 1971: Εξέγερση και σφαγή στις φυλακές Αττικα

Στις 9 Σεπτέμ­βρη 1971, οι 1.200 περί­που κρα­τού­με­νοι των φυλα­κών Αττι­κα της Πολι­τεί­ας της Νέας Υόρ­κης κατα­λαμ­βά­νουν τρία συγκρο­τή­μα­τα και συλ­λαμ­βά­νουν ως ομή­ρους 38 φύλα­κες και υπαλ­λή­λους. Στα αιτή­μα­τά τους περι­λαμ­βά­νο­νται η χορή­γη­ση αμνη­στί­ας, η ασφα­λής ανα­χώ­ρη­σή τους σε μια «μη ιμπε­ρια­λι­στι­κή χώρα» και η απε­λευ­θέ­ρω­ση όλων των πολι­τι­κών κρα­του­μέ­νων στις ΗΠΑ. Αμέ­σως, δυνά­μεις της Εθνο­φρου­ράς κυκλώ­νουν τις φυλα­κές, ενώ η ύπαρ­ξη ομή­ρων επι­βάλ­λει την άμε­ση έναρ­ξη δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. Οι κρα­τού­με­νοι ζητούν στην αρχή να μιλή­σουν με τον κυβερ­νή­τη της Πολι­τεί­ας, το ρεπου­μπλι­κά­νο Νέλ­σον Ροκ­φέ­λερ. Αυτός αρνεί­ται και οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις γίνο­νται με τον υπεύ­θυ­νο για τις φυλα­κές της Πολι­τεί­ας Ράσελ Οσγουολντ. Μετά από μαρα­θώ­νιες συζη­τή­σεις, ο Οσγουολντ ανα­κοι­νώ­νει ότι γίνο­νται δεκτά τα περισ­σό­τε­ρα αιτή­μα­τα των εξε­γερ­μέ­νων, εκτός της αμνη­στί­ας. Και ενώ όλα έδει­χναν την ομα­λή κατά­λη­ξη, οι αρχές δια­κό­πτουν στις 13 Σεπτέμ­βρη τις συνο­μι­λί­ες και ο Ροκ­φέ­λερ ζητεί την επέμ­βα­ση της Αστυ­νο­μί­ας. Πάνω από 1.000 αστυ­νο­μι­κοί και εθνο­φρου­ροί παίρ­νουν μέρος στη μάχη που διαρ­κεί 90 λεπτά. Ελι­κό­πτε­ρα, υπε­ρι­πτά­με­να των φυλα­κών, ρίχνουν δακρυ­γό­να και τα πλη­ρώ­μα­τά τους καλούν με μεγά­φω­να τους κρα­τού­με­νους να παραδοθούν.

Οι αστυ­νο­μι­κοί και οι στρα­τιώ­τες εφορ­μούν μέσα σε ένα σύν­νε­φο από δακρυ­γό­να, εξα­πο­λύ­ο­ντας καται­γι­στι­κά πυρά και δια­λύ­ο­ντας τα πρό­χει­ρα οδο­φράγ­μα­τα, που έχουν στή­σει οι κρα­τού­με­νοι. Ο τελι­κός απο­λο­γι­σμός είναι 43 νεκροί (33 κρα­τού­με­νοι και οι υπό­λοι­ποι φρου­ροί και υπάλ­λη­λοι), ενώ οι τραυ­μα­τί­ες ξεπερ­νούν τους 250. Η εικό­να της φυλα­κής μετά τη σφα­γή θυμί­ζει πεδίο μάχης. Η διεύ­θυν­ση των φυλα­κών για να δικαιο­λο­γή­σει την αγριό­τη­τα της αστυ­νο­μι­κής επί­θε­σης ανα­κοι­νώ­νει ότι οι κρα­τού­με­νοι είχαν σφά­ξει τους ομή­ρους. Ομως σε λίγες ώρες η ιατρο­δι­κα­στι­κή έκθε­ση επι­βε­βαιώ­νει ότι όλα σχε­δόν τα θύμα­τα έφε­ραν τραύ­μα­τα από σφαί­ρες αστυ­νο­μι­κών και εθνο­φρου­ρών, καθώς οι κρα­τού­με­νοι απο­δε­δειγ­μέ­να δεν είχαν πυρο­βό­λα όπλα. Ωστό­σο, ο πρό­ε­δρος Νίξον καλύ­πτει πλή­ρως τον Ροκ­φέ­λερ, ενώ ξεσπά κύμα αντι­δρά­σε­ων σε όλες τις ΗΠΑ και κυρί­ως των μαύ­ρων. Εξάλ­λου, το 85% των κρα­του­μέ­νων στις φυλα­κές Αττι­κα ήταν μαύροι.

Παρά την αιμα­τη­ρή της κατά­λη­ξη και παρό­τι οι υπεύ­θυ­νοι της σφα­γής, παρέ­μει­ναν ατι­μώ­ρη­τοι, η εξέ­γερ­ση ενί­σχυ­σε το αίσθη­μα της ενό­τη­τας και της μαχη­τι­κό­τη­τας της μαύ­ρης κοι­νό­τη­τας των ΗΠΑ. Ιστο­ρι­κό έμει­νε το σύν­θη­μα της εξέ­γερ­σης: «Αν δεν μπο­ρού­με να ζήσου­με σαν ανθρώ­πι­να πλά­σμα­τα, του­λά­χι­στον να πεθά­νου­με σαν άνθρωποι».

Πηγή: Ριζο­σπά­στης

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο