Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

9 Mάη 1945 — 9 Μάη 2020.… Τιμή και Δόξα στην Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Φιλο­ξε­νού­με­νος ο Δημή­τρης Παπα­θα­να­σί­ου //

«Κάθε άνθρω­πος που αγα­πά την ελευ­θε­ρία, χρω­στά­ει στον Κόκ­κι­νο Στρα­τό περισ­σό­τε­ρα από ό, τι μπο­ρεί ποτέ να πληρώσει»

Αυτά ήταν τα λόγια του Έρνεστ Χέμιν­γου­ει, για να περι­γρά­ψει ό,τι πιο ηρω­ι­κό κατά­φε­ραν ποτέ εκεί­νοι οι στρα­τιώ­τες της Αγρο­τιάς και της Εργα­τιάς στα πεδία των μαχών του Στά­λιν­γκραντ, του Κουρσκ, του Λένιν­γκραντ και του Βερο­λί­νου πριν από 75 χρόνια.

Μόνοι τους, έχο­ντας για ασπί­δα ο ένας τον άλλο, σύντρο­φος για σύντρο­φο, οι Λαοί της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης έδω­σαν το αίμα τους, την ψυχή τους την ίδια,
σ’ έναν ηρω­ι­κό Αγώ­να ενά­ντια σε έναν Εχθρό, ο οποί­ος έθε­τε ως στό­χο ήδη από την θεω­ρη­τι­κή βάση της ιδε­ο­λο­γί­ας του την εκμη­δέ­νι­ση της ανθρώ­πι­νης σημασίας.

Οι Λαοί της ΕΣΣΔ, με ηγέ­τη τον Ιωσήφ Β. Στά­λιν, δίχως καμία ουσια­στι­κή βοή­θεια από τον κύκλο των «Συμ­μά­χων», που μέχρι και πριν το 1939, επι­βου­λευό­ταν την υπό­στα­σή τους μέσω συμ­φω­νιών ακό­μα και με τον μετέ­πει­τα δεσμώ­τη τους, το ίδιο το Γ’ Ράιχ, ενω­μέ­νοι σε μία γρο­θιά, απο­φα­σι­σμέ­νοι μονά­χα με θάνα­το να πάψουν να πολε­μούν, τσά­κι­ζαν τις σιδη­ρό­φρα­χτες Στρα­τιές της Βέρ­μαχτ με κάθε τρό­πο, μετα­τρέ­πο­ντας τα ερεί­πια των πόλε­ων και των χωριών που άφη­νε πίσω της η σβά­στι­κα, σε φωτιά και ατσά­λι που μάτω­νε τον Φασισμό.

20 – 25 εκα­τομ­μύ­ρια νεκροί υπο­λο­γί­ζε­ται πως ήταν ο αριθ­μός των απω­λειών της ΕΣΣΔ κατά τον Μεγά­λο Πατριω­τι­κό Πόλε­μο ενά­ντια στις Δυνά­μεις του Άξονα.
Αυτός ήταν ο φόρος αίμα­τος, που πλή­ρω­σε ο Σοβιε­τι­κός Λαός για να υπε­ρα­σπι­στεί την Ελευ­θε­ρία όλων των Λαών της Ευρώ­πης. Τη στιγ­μή, που όλα έδει­χναν πως το Σκο­τά­δι του Ναζι­σμού θα απλω­θεί με την επέ­λα­ση των δυνά­με­ων της Βέρ­μαχτ και της Λού­φτ­βα­φε σε όλη την Ευρω­παι­κή Επι­κρά­τεια με σκο­πό να θέσει όσους παρέ­με­ναν άνθρω­ποι υπό τον ζόφο του, με τη βοή­θεια πάντα των δοσι­λο­γι­κών κυβερ­νή­σε­ων των εκά­στο­τε χωρών να σπεύ­δουν να παρα­δώ­σουν γη και ύδωρ στον Αδόλ­φο Χίτλερ, ο Σοβιε­τι­κός Λαός όρθω­σε περή­φα­να το ανά­στη­μά του και ακο­λού­θη­σε το ίδιο μονο­πά­τι Αγώ­νων με εκεί­νο του Οκτώ­βρη του 1917, όταν και πάλι πάλε­ψε για να συντρί­ψει τους θρό­νους και τα στέμ­μα­τα της τσα­ρι­κής καταδυνάστευσης.

Με περίσ­σιο θάρ­ρος κι αυτα­πάρ­νη­ση, αψη­φώ­ντας τους συσχε­τι­σμούς των αντί­πα­λων δυνά­με­ων, απο­φα­σι­σμέ­νοι να απο­δεί­ξουν με πρά­ξεις σε όσους έφε­ραν τα λάβα­ρα του αγκυ­λω­τού σταυ­ρού, πως οι λογα­ρια­σμοί δεν κανο­νί­ζο­νται δίχως ξενο­δό­χους και πως τα δεσμά της Σκλα­βιάς δεν πρό­κει­ται να κλει­δώ­σουν τα χέρια των Ελεύ­θε­ρων Ανθρώ­πων, οι Λαοί της ΕΣΣΔ με μπρο­στά­ρη στις ηρω­ι­κές Μάχες τους το ίδιο τους το δημιούρ­γη­μα, τον Κόκ­κι­νο Στρα­τό των Εργα­τών και των Αγρο­τών, έφτα­σαν από τις στά­χτες και τα ερεί­πια της πολιορ­κί­ας του Στά­λιν­γκραντ, στην ορο­φή του Ράιχ­σταγκ στο Βερο­λί­νο, όπου με το σφυ­ρί και το δρε­πά­νι κάρ­φω­σαν κατά­στη­θα την καρ­διά του Φιδιού.

Συνο­δοι­πό­ροι του Κόκ­κι­νου Στρα­τού όμως, στο δρό­μο προς την Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη, υπήρ­ξαν κι όλοι εκεί­νοι, που είχαν δια­λέ­ξει την Αντί­στα­ση αντί της σιδε­ρο­δέ­σμιας ζωής.

Το Τέρας του Ναζι­σμού λυγί­ζει και πέφτει από το σφυ­ρο­κο­πή­μα­τα και όλων εκεί­νων των ηρω­ι­κών παρ­τι­ζά­νων και ανταρ­τών των Αντι­στα­σια­κών Κινη­μά­των, που ανα­πτύ­χθη­καν στις κατα­κτη­μέ­νες από το Ναζι­στι­κό Ζυγό χώρες. Μάτω­σε και τσα­κί­στη­κε από τα χτυ­πή­μα­τα, όλων αυτών των γεν­ναί­ων ανθρώ­πων, που απο­φά­σι­σαν να πολε­μή­σουν, αρνού­με­νοι την οσφυο­καμ­ψία τόσο στον κατα­κτη­τή όσο και στους εγχώ­ριους συνερ­γά­τες του, γρά­φο­ντας κι αυτοί με τη σει­ρά τους τις δικές τους σελί­δες στην Ιστο­ρία του Αντι­φα­σι­στι­κού Αγώ­να. Πότι­σαν με το αίμα τους το δέντρο της Ελευ­θε­ρί­ας, είτε ως μαχη­τές στο Βου­νό, είτε στην πόλη, είτε υπο­μέ­νο­ντας βασα­νι­στή­ρια και φυλα­κί­σεις, δίχως να κατα­φέ­ρει ο Φασι­σμός να κάμ­ψει το ατσά­λι της ψυχής τους.

Όλες αυτές οι γυναί­κες κι όλοι εκεί­νοι οι άντρες, που αρνή­θη­καν να ζήσουν ως Σκλά­βοι, ρίχνο­νται στη φωτιά, προ­σχω­ρώ­ντας στην Αντί­στα­ση και μάχο­νται μέχρις ενός ένα­ντια στην Τυραννία.

ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΛΑΝ, Γιου­γκο­σλά­βοι Παρ­τι­ζά­νοι, Ιτα­λοί Παρ­τι­ζά­νοι, Γάλ­λοι αντι­στα­σια­κοί, και πολ­λοί άλλοι αντι­φα­σί­στες Κομ­μου­νι­στές ή μη, γίνο­νται μαχαι­ριές θανά­σι­μες στο κου­φά­ρι του Κτήνους.

9 Μάη 1945…9 Μάη 2020. 75 χρό­νια αργό­τε­ρα η Θυσία, το Αίμα, η Μάχη κάθε Ανθρώ­που επί 6 Ολό­κλη­ρα Έτη, επι­τάσ­σει την ανά­γκη ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρης συγκρού­σε­ως με το Φασισμό.

Επι­τάσ­σει την ανά­γκη μιας ακό­μα μεγα­λύ­τε­ρης Αντί­στα­σης ενά­ντια στο Φίδι, που δυστυ­χώς ξανα­γεν­νιέ­ται εκκο­λα­πτό­με­νο μέσα στο αυγό του, με τον ίδιο ακρι­βώς τρό­πο και απ τους ίδιους ακρι­βώς «γονείς». Κι αυτή η «μάνα» κι αυτός ο «πατέ­ρας», ως καθο­λι­κή και ομο­ού­σια έννοια,  δεν είναι άλλοι απ’ τον Καπι­τα­λι­σμό, τον Εθνι­κι­σμό, τη Μισαλ­λο­δο­ξία, την Αμά­θεια, την Ημιμάθεια.

Θα χαλά­σου­με τη διά­θε­ση σε όσους το πιστεύ­ουν και ορθώς θα πρά­ξου­με,  αλλά δεν γιορ­τά­ζει καμία «Ενω­μέ­νη Ευρώπη».

Άλλω­στε αυτή η ίδια ως θεμα­το­φύ­λα­κας του Κεφα­λαί­ου με κύριο εκπρό­σω­πο την αστι­κή τάξη κάθε χώρας και τους εκά­στο­τε κυβερ­νη­τι­κούς υπη­ρέ­τες της, φρό­ντι­σε είτε να παρα­δώ­σει αιχ­μά­λω­το στα χέρια του Εχθρού, το Λαό, είτε να επι­χει­ρεί να κατα­πνί­ξει τυχόν Αντί­στα­σή του, σε αγα­στή συνερ­γα­σία πάντο­τε με τον Κατακτητή..

Δεν γιορ­τά­ζει κανέ­να Κρα­τι­κό “Ευρω­παι­κό”

Καπι­τα­λι­στι­κό Μόρ­φω­μα. Δεν γιορ­τά­ζει καμία Ένω­ση Άνθρα­κα Χάλυ­βα και Τραπεζών…

Δεν γιορ­τά­ζει καμία εν γένει εγχώ­ρια και «ευρω­παι­κή» Πλουτοκρατία.

Γιορ­τά­ζουν οι ΛΑΟΙ…Θυμούνται οι ΛΑΟΙ…Τιμούν οι ΛΑΟΙ…

Δεν ξέχα­σαν ‚δεν ξεχνούν και δεν πρέ­πει να ξεχά­σουν οι ΛΑΟΙ…

Ζήτω η Αντι­φα­σι­στι­κή Νίκη των ΛΑΩΝ.!

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο