Aντρέα Καμιλλέρι: Ο φασισμός είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου

Ειναι ο δημιουρ­γός του πασί­γνω­στου «Επι­θε­ω­ρη­τή Μονταλ­μπά­νο». Στα 93 του χρό­νια ο Αντρέα Καμιλ­λέ­ρι εξα­κο­λου­θεί να καπνί­ζει πολύ ‑του­λά­χι­στον 60 τσι­γά­ρα την ημέ­ρα. Ενα γλαύ­κω­μα τον κατα­δί­κα­σε στην τύφλω­ση, αλλά εξα­κο­λου­θεί να γρά­φει. Το μυα­λό του παρα­μέ­νει τόσο διαυ­γές όσο ποτέ άλλο­τε και η επι­τυ­χία του συνε­χί­ζε­ται ασταμάτητα.

Ο Σικε­λός συγ­γρα­φέ­ας ειναι ο δημιουρ­γός 103 βιβλί­ων, έχει που­λή­σει 26 εκα­τομ­μύ­ρια αντί­τυ­πα μόνο στην Ιτα­λία και έχει ξεπε­ρά­σει τα 35 εκα­τομ­μύ­ρια αντί­τυ­πα σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του έχουν μετα­φρα­στεί σε 40 γλώσ­σες, τα δικαιώ­μα­τα της τηλε­ο­πτι­κής σει­ράς «Επι­θε­ω­ρη­τής Μονταλ­μπά­νο» που βασί­ζε­ται στα μυθι­στο­ρή­μα­τά του, έχουν πωλη­θεί σε 63 χώρες…

Μιλώ­ντας στην ισπα­νι­κή εφη­με­ρί­δα El Mundo ο Καμιλ­λέ­ρι ομο­λο­γεί ότι όταν έγρα­ψε το πρώ­το βιβλίο του για τον Επι­θε­ω­ρη­τή Μονταλ­μπά­νο το 1994, δεν φαντά­στη­κε ότι θα είχε αυτή την επι­τυ­χία. «Καθό­λου, ούτε καν… Ήταν μια τερά­στια έκπλη­ξη, ειδι­κά για μένα. Τα βιβλία του Mονταλ­μπά­νο δεν είναι γραμ­μέ­να σε μια εύκο­λη γλώσ­σα, είναι απα­ραί­τη­τη μια προ­σπά­θεια από την πλευ­ρά του ανα­γνώ­στη να κατα­λά­βει τη γλώσ­σα μου.

Ο τηλε­ο­πτι­κός παρα­γω­γός Λεο­νάρ­ντο Σάσα, στον οποίο έδω­σα να δια­βά­σει τα πρώ­τα μου βιβλία, μου είπε: “Αν γρά­φε­τε με αυτόν τον τρό­πο, ποιος περι­μέ­νε­τε να σας κατα­λά­βει;” Απά­ντη­σα: “Τι να κάνου­με, Λεο­νάρ­ντο! Εγώ έτσι ξέρω μόνο να γρά­φω. Είμαι συγ­γρα­φέ­ας μειο­ψη­φί­ας, 500 ανα­γνω­στών, δεν με νοιάζει».

Σε τι αποδίδει λοιπόν την επιτυχία του Μονταλμπάνο ο Καμιλλέρι;

«Ειναι πολύ δύσκο­λο να το κατα­λά­βω. Αυτό που ήθε­λα, ήταν να δώσω ζωή σε κάποιον που θα μπο­ρού­σα­τε να τον προ­σκα­λέ­σε­τε ήρε­μα στο σπί­τι σας για δεί­πνο. Δεν ήθε­λα έναν τυχο­διώ­κτη, έναν ήρωα, κάποιον έτοι­μος να πυρο­βο­λή­σει με όπλο… Ο επι­θε­ω­ρη­τής Μονταλ­μπά­νο έχει μια πολύ ισχυ­ρή αίσθη­ση δικαιο­σύ­νης, μιας δικαιο­σύ­νης που δεν συμ­φω­νεί πάντα με τη δικαιο­σύ­νη των δικα­στη­ρί­ων αλλά είναι μια προ­σω­πι­κή δικαιο­σύ­νη. Ο Mονταλ­μπά­νο είναι ένας άνθρω­πος που κρα­τά­ει το λόγο του. Είναι κάποιος που, όταν θέλει να κατα­λά­βει, κατα­λα­βαί­νει, πράγ­μα που σημαί­νει ότι μπο­ρεί να δεί­ξει κατα­νό­η­ση στους άλλους, ειδι­κά στους πιο άτυ­χους της ζωής. Ο Μονταλ­μπά­νο εχει ανθρωπιά…

Ο Γάλ­λος φιλό­σο­φος Μερ­λό-Ποτί είπε ότι ο αλη­θι­νός ήρω­ας της επο­χής μας είναι ο σύγ­χρο­νος κοι­νός άνθρω­πος. Μου άρε­σε αυτή η ιδέα του Mερ­λό και ξεκί­νη­σα με αυτό όταν δημιούρ­γη­σα τον Μονταλ­μπά­νο. Πιστεύω ότι ένας ήρω­ας, για παρά­δειγ­μα, είναι ο άνθρω­πος που πρέ­πει να βοη­θή­σει στην κάθαρ­ση της κοι­νω­νί­ας και που δεν απο­κλί­νει από την πορεία του, αλλά συνε­χί­ζει την απο­στο­λή του παρά τις πιέ­σεις και τις απει­λές της μαφί­ας. Ένας ήρω­ας σήμε­ρα είναι αυτός που κατα­φέρ­νει να εκπλη­ρώ­σει το καθή­κον του. Σίγου­ρα όλοι γνω­ρί­ζου­με μερι­κούς από αυτούς τους ήρω­ες, αυτούς τους έντι­μους ανθρώ­πους, που δεί­χνουν κατα­νό­η­ση στους άλλους και εκπλη­ρώ­νουν την υπο­χρέ­ω­σή τους. Ο Μονταλ­μπά­νο είναι έτσι και αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι εκτιμάται…

Μου λείπει η γυναικεία ομορφιά

Ο Καμιλ­λέ­ρι ειναι τυφλός εδώ και πολύ και­ρό, αλλά μέσα του υπάρ­χει περισ­σό­τε­ρο φως από σκο­τά­δι. «Σωστά. Υπάρ­χει φως, πολύ φως. Και προ­σπα­θώ να το κρα­τή­σω. Προ­σπα­θώ κυρί­ως να δια­τη­ρή­σω τα χρώ­μα­τα. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα τα όνει­ρά μου είναι γεμά­τα χρώ­μα­τα, υπάρ­χουν παντού χρώ­μα­τα, έχω όμορ­φα όνει­ρα όπως ποτέ πριν. Το σώμα είναι ένα απί­στευ­το πράγ­μα. Μόλις άρχι­σα να χάνω την όρα­σή μου, οι άλλες αισθή­σεις άρχι­σαν να ανα­κτούν τη ζωτι­κό­τη­τα. Καπνί­ζω όλη μου τη ζωή και ανα­πό­φευ­κτα οι γεύ­σεις μου και η οσμή έχουν κατα­στρα­φεί από τον καπνό. Λοι­πόν, πιστέψ­τε με: αφού είμαι τυφλός, έχω ανα­κτή­σει την αίσθη­ση της όσφρη­σης, τη γεύ­ση, την αφή.

Όλες οι αισθή­σεις μου έχουν ενερ­γο­ποι­η­θεί για να βοη­θή­σουν την άλλη που έχα­σα. Και ασκώ ό, τι μπο­ρώ, προ­σπα­θώ να θυμη­θώ και να διορ­θώ­σω στο μυα­λό μου πίνα­κες και εικό­νες που αγα­πώ… η ασχή­μια έχει εξα­φα­νι­στεί. Σε όλες τις αισθή­σεις. Αυτό που έχω αφή­σει είναι η ομορ­φιά. Ξέρε­τε το μόνο πράγ­μα που μου λεί­πει; Η γυναι­κεία ομορ­φιά. Μου λεί­πει η ομορ­φιά των γυναι­κών. Για να μπο­ρέ­σω να την δω, να ανα­δη­μιουρ­γή­σω μέσα από τη γυναι­κεία ομορφιά.

-Έχει επη­ρε­ά­σει η τύφλω­σή σας τη γρα­φή σας με οποιον­δή­πο­τε τρόπο;

-Έχει επη­ρε­ά­σει το ρυθ­μό, όχι το ίδιο το γρά­ψι­μο. Η τύφλω­σή μου έχει προ­κα­λέ­σει κάποια επι­τά­χυν­ση στο γρά­ψι­μο, τίπο­τα περισσότερο.

Ο φασισμός είναι ο χειρότερος εφιάλτης μου

Η «πυρα­μί­δα της λάσπης» είναι το τελευ­ταίο βιβλίο του Καμιλ­λέ­ρι με τον επι­θε­ω­ρη­τή Μονταλ­μπά­νο να επι­κε­ντρώ­νε­ται στις δημό­σιες συμ­βά­σεις, τη μαφία και τη διαφθορά.

«Δυστυ­χώς η δια­φθο­ρά όχι μόνο δεν τελειώ­νει αλλά πολ­λα­πλα­σιά­ζε­ται. Η μαφία έχει εξα­πλω­θεί. Η δια­φθο­ρά είναι μαφία».

-Εσείς που ζήσα­τε στην Ιτα­λία του Μου­σο­λί­νι, θεω­ρεί­τε ότι παρα­κο­λου­θού­με μια ανα­βί­ω­ση του φασισμού;

-Ναι, ο φασι­σμός εξα­πλώ­νε­ται και νομι­μο­ποιεί­ται και είναι ο χει­ρό­τε­ρος εφιάλ­της μου. Χιλιά­δες και χιλιά­δες πρό­σφυ­γες φτά­νουν στην Ευρώ­πη και η Ευρώ­πη έχει καθή­κον να τους υπο­δε­χτεί. Αλλά αυτό έχει δημιουρ­γή­σει μια κρί­ση και έχει κάνει την έννοια της πατρί­δας να επα­νεμ­φα­νι­στεί με τη χει­ρό­τε­ρη έννοια.

-Εξα­κο­λου­θεί­τε να θεω­ρεί­τε τον εαυ­τό σας κομ­μου­νι­στή; τον ρωτά­ει η δημο­σιο­γρά­φος της El Mundo.

-Ναι, κυρία μου, είμαι ακό­μα κομ­μου­νι­στής. Πρό­κει­ται για μια ασθέ­νεια από την οποία είναι δύσκο­λο να ξεφύγω.

-Πιστεύ­ε­τε ;

-Όχι, δεν είμαι πιστός. Αλλά αισθά­νο­μαι μεγά­λο σεβα­σμό προς τους πιστούς, αλλά και λίγο φθό­νο, επει­δή η θρη­σκεία βοη­θά σε ορι­σμέ­νες περι­στά­σεις. Μου αρέ­σει πολύ αυτός ο Πάπας Φραν­σί­σκο. Είχε μεγά­λη πλά­κα όταν ανα­φέρ­θη­κε στον Τσε Γκε­βά­ρα χωρίς να τον ονο­μά­σει και είπε ότι «ποτέ δεν έχα­σε την τρυ­φε­ρό­τη­τά του».

Η τελευ­ταία ερώ­τη­ση ήταν αν στα 93 του ο Καμιλ­λέ­ρι σκέ­φτε­ται το θάνατο.

«Από και­ρό σε και­ρό ναι. Αλλά δεν είναι κάτι και­νού­ριο, σκέ­φτο­μαι το θάνα­το όλη μου τη ζωή. Αυτό που με πονά­ει όταν πεθά­νω είναι ότι θα χάσω τις αγά­πες μου, θα χάσω τους ανθρώ­πους που αγα­πώ. Τα υπό­λοι­πα είναι ένα τερά­στιο ερωτηματικό.

Πηγή: Thepressroom.gr